อนุตัวร้ายขอทำสวน의 모든 챕터: 챕터 101 - 챕터 110

ตอนที่ 99 เกิดประโยชน์ไป๋เล่อเดินออกมาจากร้านตีเหล็กด้วยสีหน้าพอใจ นางเดินทอดน่องกลับสู่ถนนใหญ่ แต่พอเดินผ่านหญิงชาวบ้านผู้หนึ่งที่กำลังอุ้มกระถางดินเผาไว้แนบอก บางสิ่งในนั้นก็สะดุดสายตาภายในกระถางมีดินชื้น ๆ ปกคลุมด้วยผ้าขาวบาง และมีเศษเส้นรากเล็ก ๆ คล้ายเชื้อราขาว ๆ ปกอยู่ด้านบนไป๋เล่อหยุดชะงักในทันที ดวงตาเป็นประกาย “ท่านป้าผู้นี้...ข้าขอถามได้หรือไม่ สิ่งนี้ท่านได้มาจากที่ใดหรือเจ้าคะ”หญิงชาวบ้านเงยหน้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร “อ้อ...เจ้าหมายถึงกระถางเห็ดนี่รึ ข้าซื้อที่ท้ายตลาดโน้นน่ะสิ ร้านเล็ก ๆ อยู่ข้างร้านขายเมล็ดพืช ถ้าเจ้าสนใจก็รีบไปเถอะ วันนี้เห็นว่าเอามาขายน้อยนัก ของจะหมดเร็ว”“ขอบคุณท่านป้ามากเจ้าค่ะ ข้าคงต้องรีบไปแล้ว”ไป๋เล่อยกชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อยแล้วเร่งฝีเท้าไปยังทิศที่อีกฝ่ายบอกไว้ พอถึงสุดทางตลาดก็เห็นกลุ่มคนมุงอยู่หน้าร้านเล็ก ๆ ที่มีป้ายไม้เขียนด้วยหมึกว่า “เห็ดป่าจากภูเขาเหยียนอัน”ด้านหน้าร้านมีกระถางดินวางเรียงกันสิบกว่ากระถาง แต่ละกระถางมีดินดำชื้นและเศษเส้นขาวปกอยู่บาง ๆ เจ้าของร้านเป็นชายร่างท้วมในชุดผ้าหยาบกำลังพูดกับหญิงชาวบ้านคนหนึ่ง“ไอหยา มัน

ตอนที่ 101 เรื่องโง่เขลา“คู่ปรับเก่า”ปลายคิ้วของไป๋เล่อกระตุกขึ้นน้อย ๆชื่อที่ได้ยินนั้นชวนให้ความทรงจำเก่า ๆ พลันกลับมาชัดเจนในใจ เสียงหัวเราะในอดีต เสียงกระซิบประชดในงานเลี้ยงไป๋เล่อถอนหายใจ ที่บรรยากาศดี ๆ หายไป อวี้ซินเห็นไป๋เล่อถอนหายใจก็มีสีหน้าไม่ยินดี ก็ยิ่งทำให้นางรู้สึกดียกยิ้มบางขึ้นอย่างมีนัย“ดูสิ ว่าวันนี้ข้าเจอผู้ใดเข้า”นางก้าวเข้ามาใกล้อย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาเรียวยาวฉายแววเยาะเย้ย “นี่ไม่ใช่…อันไป๋เล่อหรืออย่างไร เจ้าแต่งกายซ่อมซ่อเช่นนี้ข้าจำแทบไม่ได้เลยเชียว…แต่ก็ไม่อาจโทษเจ้าได้หรอก ข้าได้ยินมาว่าคุณชายรองเผยขับไล่เจ้าออกจากจวนแล้วมิใช่หรือ? ที่ผ่านมาเจ้าคงลำบากไม่น้อย”ริมฝีปากนางคลี่ยิ้มเย็น “ดูจากสภาพของเจ้าแล้ว ข้าก็ไม่ควรซ้ำเติมอีก มาสิเจ้าอยากได้เครื่องหอมอันใด ข้าจะจ่ายให้เอง ถึงอย่างไรเราก็เคยเป็นสหายกันมิใช่หรือ”ไป๋เล่อหันกลับมามอง ดวงตาเยือกเย็นไร้แววสั่นไหว “ไม่จำเป็น ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามากังวลเรื่องของข้า”“อืม…ยังคงถือท่าทีเย่อหยิ่งเช่นเดิมสินะ”อวี้ซินหัวเราะหยัน “ดูเสื้อผ้าอาภรณ์แล้ว ถุงหอมที่ราคาถูกที่สุดในร้านเจ้าก็คงซื้อไม่ไหวกระมัง....หรือว่าเจ

ตอนที่ 103 ขอบคุณไป๋เล่อเดินกลับเรือนด้วยหัวใจที่ล่องลอยราวจะปลิวตามลม ทั้งที่ตั้งใจนักว่าจะไม่ให้ตนเองหวั่นไหวต่อความเอาใจใส่ของเผยกู้หยาง แต่ยิ่งห้ามกลับยิ่งอ่อนแรง…เพียงคิดถึงสายตาอ่อนโยนของเขา หัวใจก็เต้นพร่ำจนยากจะสงบลงได้ทว่าความคิดเหล่านั้นหยุดชะงักทันทีเมื่อก้าวถึงเรือนของตน เพราะรถม้าคันงามสีเข้มจอดอยู่ด้านหน้าอย่างผิดปกติอาเหลียนรีบเข้ามารายงานเสียงเบา“ฮูหยินรอง…นายหญิงอันไป๋เล่อมาแล้วเจ้าค่ะ”ม่านรถม้าถูกเปิดออกอย่างเร่งรีบ เจียงจิงก้าวลงมา ใบหน้าฉายแววร้อนรนจนไป๋เล่อต้องเร่งเข้าไปหา“พี่สาวมีเรื่องอันใดหรือ?”น้ำเสียงของไป๋เล่ออ่อนโยนแต่แฝงความห่วงใยเจียงจิงไม่ตอบทันที นางยื่นมือมากุมมือของไป๋เล่อแน่นราวขอที่พึ่ง แล้วเอ่ยเสียงแผ่วแต่หนักแน่นด้วยความกังวลใจ“เข้าไปคุยกันข้างในเถอะ…ข้ามีเรื่องอยากปรึกษากับเจ้าอย่างยิ่ง”พอเข้ามาในเรือน เจียงจิงก็เริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่ตนพบเจอในช่วงหลายวันมานี้ ตั้งแต่มารยาทในวัง การเดิน การลุกนั่ง การเลือกผ้า ตลอดจนการสอนให้ดูเครื่องหอมและอาภรณ์ระดับสูงนางเล่าไป สีหน้าก็ยิ่งแฝงความสับสน“ข้ารู้สึกว่าทุกอย่างมันผิดปกติ…ราวกับข้าถู

ตอนที่ 105 ลำบากใจเผยซ่งเหยาเดินเข้ามาหาไป๋เล่ออย่างช้า ๆ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าโดยไม่ลังเล ท่วงท่านั้นเต็มไปด้วยความหนักแน่นเกินกว่าวัย ดวงตากลมใสจ้องมองมารดาอย่างลึกซึ้งจนไป๋เล่อใจสั่นวูบเสียงของเขาแผ่วเบา แต่ชัดเจนดุจคมมีด“เมื่อก่อน…ข้าดีใจมากเหลือเกินที่มีท่านแม่อยู่กับข้า ความยินดีนั้นบดบังความผิดแปลกหลายอย่างที่ข้าควรสังเกต”เขาหยุดหายใจสั้น ๆ ราวกับกำลังข่มใจ “ข้าเฝ้ามองท่านแม่มาตั้งแต่ข้ายังเล็กที่สุด…การพูด การเดิน สีหน้าท่าทาง ทุกอย่างของท่าน ข้าล้วนจำได้ขึ้นใจ”แววตาของเด็กชายสั่นวูบหนึ่ง แต่ยังไม่ละไป“และนับวัน…ท่านก็ยิ่งไม่เหมือนเดิม”ไป๋เล่อสะอึก หัวใจเต้นแรงจนเจ็บหน้าอกซ่งเหยาเม้มปากก่อนเอ่ยต่อ“เดิมที ข้าคิดว่าข้าคิดมากเกินไป แต่ทุกครั้งที่ข้ามองท่านแม่ ข้า…กลับยิ่งแน่ใจว่าอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป”สายลมเย็นพัดเข้ามาทางหน้าต่าง พาให้ม่านไหวเบา ๆ แต่ความเงียบภายในเรือนกลับหนักอึ้งจนอึดอัดจนกระทั่งซ่งเหยาเอ่ยประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“ความสงสัยทั้งหมด…ถูกยืนยันในวันที่ข้าเห็นพวกนักพรตทำพิธีส่งวิญญาณที่เรือนไผ่แห่งนั้น”ไป๋เล่อหลับตาเพียงเสี้ยวอึดใจ ก่อนเอ่ยออ

ตอนที่ 107 จบลงเช่นนั้นเผยกู้หยางยกมือเรียกเปาอันเสียงต่ำ“ไปนำพิณของข้ามา”ไม่นาน พิณไม้แกะลายงามก็ถูกนำมาวางลงเบื้องหน้า เขาลูบคันพิณเบา ๆ ก่อนจะนั่งลงยืดหลังสง่างามสายพิณถูกรั้ง รัวแผ่วเป็นท่วงทำนองแรกเสียงพิณใสราวหยาดน้ำแข็งละลายแตะลงบนอากาศเงียบงันอย่างนุ่มนวลไป๋เล่อที่กำลังผสมสุราอยู่ถึงกับหยุดชั่วครู่ราวกับทุกหยดเสียงกำลังแตะลงกลางห้วงใจนางนางสูดลมหายใจแผ่ว ๆ “ท่านเล่นได้งดงามยิ่งนัก”เผยกู้หยางปรายตามองนางคล้ายจะยิ้ม แต่ยังไม่เอื้อนเอ่ยท่วงทำนองยังคงไหลพลิ้ว ไม่รีบร้อน ไม่ช้าเกินไปไป๋เล่อลงมือชงสุราต่อเนื่องมือเรียวขาวขยับคล่องแคล่ว บดดอกเหมยในถ้วยรินสุรา หยดน้ำผึ้งเพียงปลายช้อนแล้วใช้ข้อมือหมุนถ้วยเบา ๆ ให้ของเหลวผสมเข้ากันเสียงสายพิณพลันเปลี่ยนจังหวะดึงยาว ลึก และกังวานคล้ายจะตอบรับจังหวะการเคลื่อนไหวของนางโดยไม่ได้นัดหมายไป๋เล่อหัวเราะแผ่ว มุ่นคิ้วในท่าทีหยอกล้อความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมผุดวาบขึ้นมาเหมือนม่านบางที่ถูกเปิดออก เพลงพิณของเขาผสานกับฤทธิ์สุรายิ่งพาให้ร่างกายเบาไร้น้ำหนักนางลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปกลางลานเรือนที่ถูกแสงตะเกียงแตะวาบชายกระโปรงพลิ