บ่วงรักมาเฟียลวง의 모든 챕터: 챕터 11 - 챕터 20

ณ เพนท์เฮ้าส์หรูใจกลางเมืองกรุงเทพมหานคร สาวสวยไฮโซอย่างพิมลดานั่งประทินผิวตัวเองด้วยเครื่องสำอางราคาแพงหลายตัวเสร็จจึงนั่งเช็กข้อความจากนักสืบที่เธอจ้องให้ติดตามคนเป็นสามีอย่างตะวันวาดใบหน้าสวยเริ่มมีสีหน้าไม่สบอารมณ์เล็กน้อยเมื่อเห็นรูปสามีของเธอพร้อมกับผู้หญิงกำลังลงเรือไปพร้อมกัน อีกทั้งยังมีข้อความจากนักสืบแจ้งให้ทราบว่าตะวันวาดพาผู้หญิงไปอยู่ด้วยกันที่กลางทะเลเป็นคืนๆ รู้ดังนั้นมือเรียวจึงกำแน่น“พาไปนอนกกกันถึงกลางทะเลเลยงั้นเหรอ หึ่... ฉันไม่มีทางยอมหย่ากับคุณง่ายๆ หรอก” พิมลดาไม่คิดที่จะโวยวายอะไรเพราะคิดว่ากรณีนี้ก็คงไม่ต่างจากกรณีก่อนๆ ที่ตะวันวาดกกพวกดารานางแบบชั่วครั้งชั่วคราวเพื่ออยากให้เธอโมโหและยอมเซ็นใบหย่าเหมือนเคยหากเขาไม่เหนื่อยที่จะทำแบบนี้เธอก็จะปล่อยให้เขาทำไป ตราบใดที่เธอยังได้ชื่อวาเป็นภรรยาออกหน้าออกตาของเขาคนเดียวเธอก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพราะเขาเลือกที่จะเลือกเธอเข้ามาเป็นภรรยาเอง หากคิดจะเฉดหัวเธอทิ้งง่ายๆ เพราะไม่เหลือประโยชน์แล้วเธอก็จะไม่ยอมให้เขาได้สมหวังง่ายๆ เหมือนกัน‘อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าคุณพาผู้หญิงไปนอนกกถึงกลางทะเล จำเอาไว้ว่ายังไงฉันก็ไม่ยอม

“ผมแค่เป็นห่วง อยากช่วยถึงได้มาที่นี่ไง เจตนาผมก็มีแค่นี้เอง”“ฉันไม่เชื่อว่าคนอย่างคุณจะมีเจตนาที่ดี แล้วเรื่องคืนนั้นที่เกิดขึ้น มันเป็นเพราะคุณมอมยาฉันใช่ไหม”“อืม...ก็ไม่ปฏิเสธ แล้วถ้ามองผมเป็นคนแบบนั้นไปแล้วก็กรุณาฟังความต้องการของผัวชั่วคนนี้ให้ดี ผมต้องการให้คุณแต่งงานกับผมแล้วใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสักหกเดือนหรือปีนึงก็ได้ แล้วทั้งคุณทั้งน้าคุณก็จะสบายจนไม่ต้องทำงานเลย หลังจากที่ผมใช้งานคุณจนพอใจแล้วผมก็จะให้เงินคุณก้อนโตไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้อย่างสบายเลย”พราวจันทร์เริ่มทนฟังความเห็นแก่ตัวของตะวันวาดไม่ไหว เธอหมายจะเอ่ยขัดขึ้นมา แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากก็ถูกตะวันวาดเอามือปิดปากเอาไว้ก่อน“เดี๋ยว ฟังให้จบแล้วค่อยด่า ถ้าคุณไม่ทำตามใจของผม เรื่องคลิปฉาวของคุณอาจจะทำให้น้าของคุณอาการทรุดหนักกว่าเดิมก็ได้ แต่ถ้าคุณยอม ผมจะหาหมอที่เก่งที่สุดรักษาน้าของคุณให้หาย แล้วผมก็จะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างเอง”“หึ่...คิดเอาไว้แล้วว่าคนอย่างคุณมันคิดเรื่องดีๆ ไม่ได้ พราวถามจริงๆ คุณจะมาถูกใจอะไรพราวนักหนา พราวมันก็แค่ยัยแว่นเฉิ่มๆ เชยๆ บ้านก็ไม่ได้รวยดีเด่นอะไรอย่างคนระดับเดียวกับคุณ จะมาสนใจอะไรพ

“ย่ารู้จักคุณน่านด้วยเหรอจ๊ะ” สาวเจ้ารีบถามทันควันเมื่อน่านนทีและย่าของเธอเข้ามานั่งในซุ้มกันเรียบร้อยแล้ว“ก็ย่าเคยเป็นแม่บ้านอยู่ที่บ้านคุณน่าน ตั้งแต่คุณน่านยังเล็กๆ หลังจากคุณแม่ของคุณน่านเสียย่าก็เลยลาออก รู้ไหมพ่อเราเค้าก็เคยวิ่งเล่นกับคุณน่านด้วยนะ”“อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง”“ไม่คิดว่าจะได้เจอกับป้าละไมอีกครั้งนะครับ บังเอิญจริงๆ แล้วพี่สารัชอยู่ที่ไหนล่ะครับ”“เฮ้อ...พ่อกับแม่ของยัยล้อม เสียด้วยอุบัติเหตุไปตั้งแต่ยัยล้อมยังเล็กๆ”“เสียใจด้วยนะครับป้าละไม คงจะลำบากกันใช่ไหมครับ” น่านนทีกุมมือละไมเอาไว้ตลอดเวลา ไม่คิดเลยว่าคนที่เคยวิ่งเล่นเป็นเหมือนพี่น้องกันมาตั้งแต่เด็กๆ จะจากโลกนี้ไปไวเหลือเกิน“ก่อนหน้าป้าขายขนมเลี้ยงหลานก็ขายดี เลยอยู่มาได้ไม่ลำบากมากเท่าไหร่ พอมีเงินเก็บก็เอาไปซื้อที่บ้างซื้อห้องคอนโดให้คนเช่าบ้างทุกวันนี้ก็เก็บค่าเช่ากินก็พออยู่ได้ค่ะคุณน่าน”“ต่อไปนี้ถ้าป้าละไมมีอะไรให้ผมช่วยก็บอกนะครับ ผมพร้อมช่วยเต็มที่”“คงไม่ต้องรบกวนคุณน่านหรอกค่ะ ตอนนี้ล้อมเรียนจบมีงานทำแล้วล้อมพร้อมที่จะดูแลย่าค่ะ” สาวเจ้าเอ่ยเสียงใส เพราะรู้สึกภูมิใจเหลือเกินที่เธอจะได้ทำงานประจำและ

หนึ่งอาทิตย์หลังจากการผ่าตัด วันนี้หมอก็อนุญาตให้สโรชากลับมาพักฟื้นที่บ้านแต่ยังคงต้องให้ไปตรวจร่างกายตามที่นัด แม้ตะวันวาดที่เป็นเจ้าของไข้สโรชาจะไม่ได้มารับสโรชาออกจากโรงพยาบาลด้วยตัวเอง เขาก็ออกรถตู้คันใหม่พร้อมกับส่งคนขับรถมาคอยรับส่งและแม่บ้านพร้อมพยาบาลมาคอยดูแลสโรชาที่บ้าน เพราะช่วงนี้สโรชายังคงต้องพักผ่อนมากๆ ยังไม่สามารถทำกิจวัตรประจำวันอะไรหนักๆ ได้“แฟนเราเค้าดูแลน้าดีจนน้าเริ่มเกรงใจแล้วนะพราว หนูต้องรักเค้าให้มากๆ รู้ไหมลูก ถึงเวลาที่ต้องแต่งไปเป็นเมีย ก็ทำหน้าที่เมียไม่ให้ขาดตกบกพร่องรู้ไหม”“จะ น้าบัว เดี๋ยวพรุ่งนี้พราวต้องไปเชียงรายกับคุณตะวันแล้ว น้าบัวอยู่ที่นี่ก็ต้องกินข้าวกินยาตามที่หมอสั่งให้ครบด้วยนะจ๊ะ”“รู้แล้ว พยาบาลเค้าก็คอยดูแลน้าอยู่ไม่ต้องห่วงหรอกน่า”“กลัวน้าบัวดื้อนี่จ๊ะ”“เราก็พูดอย่างกับน้าสามขวบ” สโรชาค้อนขวับใส่หลานสาวหัวแก้วหัวแหวนไปหนึ่งรอบ แต่แม่สาวแว่นหน้าหวานก็ไม่สะท้าน เพราะรู้ว่าไม่ว่าเธอจะทำอะไรน้าสาวแสนประเสริฐก็ไม่เคยโกรธอยู่แล้ว“คุณป้า” เมื่อเห็นหน้าคนที่คอยปกป้องมาตั้งแต่เด็กๆ พิมลดาก็รีบวิ่งน้ำตารื้นเข้าไปสวมกอด คนที่พิมลดาจะแสดงความรู้

รัชนนท์ที่ยืนมองสถานการณ์อยู่ห่างๆ รีบวิ่งตามมาประชิดตัวของตะวันวาด“มีอะไรครับคุณตะวัน”“เอากุญแจรถมาให้ฉัน”รัชนนท์รีบส่งกุญแจรถSUVคันใหญ่ที่เพิ่งเช่ามาจากสนามบินให้กับตะวันวาด หลังจากรับกุญแจมาได้ตะวันวาดก็รีบสาวเท้าวิ่งเข้าไปดึงตัวของพราวจันทร์ไปที่รถ“อ้าว จะพากันไปไหน” เมขลาหันมาถามล้อมรักด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ“นั่นสิ แล้ว...” ล้อมรักชี้ไปยังหญิงสาวหน้าสวยที่เพิ่งมาประกาศตัวว่าตัวเองเป็นเมียหลวง“จะเกิดเรื่องไม่ดีไหมเนี่ย” ล้อมรักเกาหัวแกรกๆ หันมามองหน้าเมขลาท่าทางเป็นกังวล เพราะตอนนี้เมียหลวงของตะวันวาดขับรถตามตะวันวาดกับพราวจันทร์ไปแทบไม่ห่าง“ปล่อยพราวลงไปจากรถเดี๋ยวนี้นะ” พราวจันทร์พยายามสลัดมือของตะวันวาดออกเท่าไหร่ชายหนุ่มก็ยิ่งจับข้อมือของเธอแน่นขึ้นเท่านั้น“ไม่ เรามาตกลงกันก่อน”“ไม่ตกลงอะไรทั้งนั้น ทำไมถึงไม่บอกฉันว่ามีเมียแล้ว”“ผมไม่เคยคิดว่าเธอเป็นเมีย แถมอยากจะหย่ากับเธอเร็วๆ ด้วย แล้วคุณก็ต้องช่วยผมกำจัดเธอออกไปจากชีวิต”“ความคิดคุณนี่มันเลวเกินคนจริงๆ” นี่สินะคำตอบที่เธอเฝ้าถามกับตัวเองอยู่ตลอดว่าตะวันวาดเข้ามาในชีวิตของเธอเพื่ออะไรกันแน่“ผมแค่ทำทุกอย่างเพื่อให