Semua Bab บ่วงรักมาเฟียลวง: Bab 31 - Bab 40

สโรชายืนกอดอกที่หน้าห้องของหลานสาวครู่หนึ่งแล้ว แต่ดูท่าคนที่เอาแต่นั่งเหม่อเอาคางเกยหน้าต่างจะไม่รู้ว่ามีคนแอบมองอยู่ตรงนี้ เธอรู้สึกได้ว่าพราวจันทร์มีเรื่องทุกข์ใจแต่ไม่กล้าที่จะบอกใคร และเธอก็คงจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่ได้แล้ว“พราว หนูมีปัญหาอะไรหรือเปล่าลูก”“คือ... พราว” พราวจันทร์สะดุ้งดีดตัวนั่งตรงเพราะเสียงทักของสโรชาทำให้เธอหลุดจากภวังค์ความคิด“มีอะไรคุยกับน้าได้ทุกเรื่องนะพราว” สโรชายกมือลูบหัวหลานสาวทั้งมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง“น้าบัวว่าพราวใจร้ายหรือเปล่าจ๊ะที่บัวปฏิเสธคุณตะวัน”สโรชาพอจะรู้เรื่องที่พราวจันทร์ปฏิเสธตะวันวาด แต่ก็ไม่เคยถามลงลึกว่าเพราะอะไรเหมือนกัน“ตอนนั้นไม่ได้ปฏิเสธเพราะหัวใจสั่งให้ปฏิเสธใช่ไหม”“ยอมรับก็ได้จะว่าใช่ พราวกลัวแม่กับน้าบัวเสียใจถ้าพราวจะให้โอกาสคุณตะวัน”“พราวเป็นแบบนี้น้าเสียใจยิ่งกว่านะ น้าว่าแม่เราก็เสียใจเหมือนกัน ถ้ารู้ว่าพราวทำร้ายจิตใจตัวเองเพราะห่วงความรู้สึกคนอื่น”“จริงเหรอจ๊ะ แล้วตอนนี้น้าบัวคิดยังไงกับเรื่องคุณตะวัน”“ตอนน้ารู้เรื่องว่าเค้าทำให้หลานน้าได้ชื่อว่าเป็นเมียน้อย น้าก็โกรธนะลูก แต่เค้าเอา

ตื๊ด ตื๊ด หญิงสาวที่กำลังนั่งเหม่อนึกถึงเรื่องเก่าๆ สะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงมือถือของเธอดังขึ้น พราวไหมหยิบมือถือที่วางอยู่ใกล้ตัวขึ้นมาดูเห็นเป็นชื่อของอลิสาเพื่อนรักพ่วงด้วยตำแหน่งเจ้านาย จึงรีบกดรับสาย“ว่าไงอ้อน.. โอเคเดี๋ยวฉันตามไป” หญิงสาวที่สวมชุดนอนอยู่แล้วลุกขึ้นพรวดหลังจากคุยจบ เธอเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องก่อนจะเตรียมตัวขับรถไปที่ร้านอาหารกลางคืนไม่ใกล้ไม่ไกลกับที่อยู่รถญี่ปุ่นทรงกล่องเหลี่ยมสีขาวขับออกจากบ้านสีครีมน้ำตาลชั้นเดียวสไตล์มินิมอลออกมาได้ไม่กี่ร้อยเมตรก็ถึงถนนใหญ่ น้อยครั้งนักที่เธอต้องขับรถออกมาจากบ้านตอนที่ฟ้ามืดแล้ว ดีที่วันนี้เป็นวันที่ฟ้าโปร่งเดือนหงาย หนทางที่รายล้อมไปด้วยป่าจึงทำให้ดูไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไหร่นักพราวไหมขับรถตามถนนใหญ่มาได้ไม่เกินสิบนาทีก็เจอกับร้านอาหารอีสานที่เป็นร้านใหญ่เปิดโล่ง เป็นร้านประจำของเธอและอลิสา ที่ทุกวันสุดสัปดาห์ในช่วงเย็นจะต้องมานั่งหาส้มตำลาบน้ำตกรสชาติจัดๆ ทานที่นี่แต่วันนี้ดูท่าอลิสาจะมีข่าวอะไรจะบอกกับเธอเป็นกรณีพิเศษเป็นแน่ ถึงได้โทรเรียกในวันหยุดแถมยังเป็นช่วงดึกแล้วอีก พราวไหมขับรถไปที่ลานดินกว้างข้างร้านอาหาร เห็นรถยน

พราวไหมเดินทางเข้ามาในคลินิคเวชกรรมในตัวอำเภอช่วงบ่าย เธอเข้ามาหาหมอณคุณญาติห่างๆ ของเธอที่เป็นเจ้าของคลินิคนี้เพื่อขอร้องให้เขาช่วยในเรื่องที่กำลังร้อนใจ“จะให้พี่ทำแบบนั้นจริงๆ เหรอ” หมอหนุ่มนั่งขยับแว่นครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อพราวไหมขอให้เขาลงใบรับรองแพทย์ว่าเธอป่วยในอาทิตย์หน้า แถมเมื่อถึงวันนั้นเขาก็ต้องโทรไปที่รีสอร์ทเพื่อลางานให้กับพราวไหมด้วย“ขอร้องนะคะ เป็นครั้งแรกเลยนะคะที่ไหมมาขอร้องพี่หมอแบบนี้ ช่วยน้องหน่อยน้า” พราวไหมนั่งฟุบบนเก้าอี้ล้อเลื่อนก่อนจะใช้เท้าสาวเลื่อนตัวไปอยู่ข้างๆ หมอหนุ่มและทำหน้าตาน่าสงสารพร้อมพูดเสียงอู้อี้ออดอ้อนให้เขานั้นเห็นใจ“ถามจริงๆ เถอะไหม ทำแบบนี้ทำไมอยากลางานทำไมไม่ขออ้อมดีๆ แค่สามวันพี่ว่ายังไงอ้อมก็ให้ลาอยู่แล้ว”“ขอไม่บอกเหตุผลได้ไหมคะ แต่ถ้าไหมไม่ได้ลาในวันนั้นไหมต้องจิตตกไปเป็นเดือนแน่เลยค่ะ”“หื้ม”“นะคะ นะค้า..”คนที่ไม่เคยทำผิดจรรยาบรรณของหมอนั่งเงียบคิดแล้วคิดอีก เหลือบสายตาไปมองน้องสาวตนทีไรก็เห็นว่าเธอทำหน้าทำตาเป็นคนอมทุกข์แล้วแบบนี้เขาจะไม่ใจอ่อนได้อย่างไร“ก็ได้ๆ พี่ช่วยแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว แต่คราวหน้าเรื่องแบบนี้พี่ไม่ช่วยแล้วน

อลิสาขับรถเบนซ์สีขาวเข้ามาจอดที่ใต้ตึกของธนาคารในตัวเมืองสระบุรีช่วงเช้าตรู่ เพราะนัดคุยกับเจ้าหน้าที่ธนาคารเรื่องการขอเงินกู้เพื่อไปต่อยอดธุรกิจรีสอร์ทของเธอตื๊ด ตื๊ด อลิสายังไม่ทันได้ลงจากรถ ขวัญฤทัยฝ่ายบัญชีของรีสอร์ทก็โทรเข้ามาหาเธอ“ว่าไงคะพี่ข้าวฟ่าง อะไรนะไม่สบายกะทันหัน” อลิสาหน้าเสียอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าพราวไหมจะมาป่วยกะทันหันในวันที่ต้องต้อนรับประธานใหญ่ของธีรวรางค์“ค่ะคุณหมอณคุณเพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี้เลยค่ะ”“เอายังไงดีล่ะ เอางี้เดี๋ยวพี่ข้าวฟ่างรับหน้าไปก่อนนะ เค้าอยากดูตรงไหทำอะไรก็อำนวยความสะดวกเค้าให้เต็มที่เลย กว่าอ้อนจะเสร็จธุระก็อีกเป็นชั่วโมงเลย” เธอจะละจากตรงนี้ไปก่อนก็ไม่ได้ แม่ของเธอก็ดันไปบวชอยู่ที่วัด เห็นทีงานนี้ต้องให้ขวัญฤทัยรับหน้าไปก่อนแล้ว“ได้ค่ะคุณอ้อน”รถตู้คันหรูของธีรวรางค์ขับเข้ามาในทางเข้าของรีสอร์ทประมาณห้าร้อยเมตรก็เข้ามาจอดที่หน้าแผนกต้อนรับของรีสอร์ท ที่มีพนักงานยืนเรียงแถวรออยู่แล้วสี่ห้าคน“สวัสดีค่ะคุณเตมินทร์ คุณดิษพงษ์ ฉันขวัญฤทัยเป็นรองผู้จัดการที่นี่ค่ะ เชิญคุ..”“พราวไหมไปไหน ทำไมไม่มาต้อนรับพวกผม” เตมินทร์กวาดสายตามองหาพราวไหมตั้งแต่รถ

“คุณอ้อนครับ คุณไหมอยู่ไหมครับ” เสียงทุ้มนุ่มนวลที่คุ้นหูทำอลิสาอารมณ์เสียได้โดยที่ยังไม่ทันได้หันไปดูว่าเป็นใคร“ไม่อยู่ค่ะ ไหมไม่สบาย​แล้วก็ไม่รู้จะมาทำงานวันไหนด้วย” อลิสาตอบสารวัตรทรงรบเสียงดังฟังชัด ที่วันๆ ไม่คิดจะทำการทำงานเอาแต่ตามแทะโลมพราวไหมไม่เว้นว่าง หากพวกเธอไม่เห็นว่าเขาดูแลพื้นที่อยู่แถวนี้คงสั่งห้ามไม่ให้เข้ามาที่นี่แล้ว“คุณไหมป่วยหนักเหรอครับ ผมจะไปเยี่ยมเธอ”สารวัตรหนุ่มเตรียมจะหันหลังกลับ แต่ก็ถูกอลิสาขวางหน้าเอาไว้ก่อน“แล้วมันธุระอะไรของสารวัตรคะ จะไปรบกวนเวลาพักผ่อนไหมทำไมคะ ใช่เรื่องเหรอ” อลิสายืนกอดอกหน้าบึ้งตึง“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” ทรงรบมองอลิสาด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ ก่อนจะรีบเบี่ยงตัวเดินหนีออกไป“ค่ะ” อลิสามองตามหลังสารวัตรหนุ่มพร้อมส่ายหัว ภาวนาว่าให้เขาเลิกตามตื๊อเพื่อนเธอเสียที เพราะคนอย่างทรงรบไม่ควรจะเอามาทำพันธุ์เป็นที่สุดผู้หญิงแทบจะทั้งอำเภอล้วนถูกเขาจีบทิ้งๆ ขว้างๆ ไปเกือบหมดแล้วเห็นจะได้ ที่ยังตามทำดีกับพราวไหมก็คงไม่พ้นคำว่าอยากได้เท่านั้น“นั่นแฟนพราวไหมเหรอครับ” เตมินทร์ลุกขึ้นเดินดุ่มเข้าไปหาอลิสา หลังจากยืนแอบฟังอสิลาและสารวัตรหนุ่มคุยกันค