All Chapters of บ่วงรักมาเฟียลวง: Chapter 21 - Chapter 30

เนตรนภามาถึงไร่ตั้งแต่ช่วงเย็น เมื่อมาถึงเธอก็ได้มีโอกาสคุยกับทุกคนว่าตัวเองนั้นเป็นแม่ของพราวจันทร์ และอยากจะมาขอโทษที่พิมลดามาก่อเรื่องที่นี่“เป็นแม่ของพราวเหรอคะ” ล้อมรักรีบสาวความจากเนตรนภาอย่างอยากรู้อยากเห็นเช่นคนอื่นๆ“ใช่จะ ก่อนหน้านี้ที่แม่ไม่ได้กลับมาหาพราว เพราะทั้งแม่กับพ่อเกิดอุบัติเหตุ พ่อของพราวเสียชีวิต ส่วนแม่ก็ความจำเสื่อมจำอะไรไม่ได้ ไม่มีใครช่วยแม่ตามหาครอบครัว แม่ต้องระหกระเหินไปของานร้านอาหารแถวชานเมืองกรุงเทพทำจนได้เจอกับสามีใหม่ หลังจากนั้นเค้าก็พาแม่ไปอยู่ที่ต่างประเทศ ความจำของแม่เพิ่งจะกลับมาครบสมบูรณ์เมื่อสองปีก่อนนี้เอง แม่พยายามให้คนไปตามหาบัวแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอ จนได้มาเจอวันนี้ถึงได้รู้ว่าบัวย้ายจากฉะเชิงเทรามาอยู่ที่กรุงเทพ แล้วก็ดันเปลี่ยนชื่อทั้งน้าทั้งหลานเลยทำให้ตามหายากขึ้นกว่าเดิม”“อย่างนี้นี่เอง พราวต้องดีใจมากแน่ๆ เลยค่ะ ถ้ารู้ว่าจะได้เจอแม่แล้ว รู้ไหมคะว่าพราวเฝ้ารอมาตลอดเลยนะคะว่าวันนึงจะได้เจอแม่” เมขลารู้สึกดีใจแทนพราวจันทร์จริงๆ แต่จะดีกว่านี้หากไม่เกิดเรื่องร้ายกับพราวจันทร์เสียก่อน จะว่าไปเธอก็โมโหตะวันวาดอยู่พอตัว เพราะเรื่องร้ายจ

“ยาต้มได้แล้ว” แสงเงินรีบเดินถือถ้วยยามาส่งให้คนเป็นสามี“คำปันแกจัดการกรอกยา เสร็จแล้วพวกแกก็ช่วยกันหามหนุ่มนี่ไปลงในอ่างน้ำว่าน”“จะพ่อ”หลังจากคำปันได้กรอกยาใส่ปากตะวันวาดจนหมดแล้วเขากับหนุ่มแรกรุ่นอีกคนก็ช่วยกันแก้ผ้าตะวันวาและหามชายหนุ่มเข้าไปนอนแช่ในอ่างไม้ใหญ่ที่มีสมุนไพรลอยอยู่เต็มอ่างพราวจันทร์นั่งเฝ้าตะวันวาดที่ข้างอ่างไม้ในเพิงเล็กร่วมค่อนคืนแล้ว เธอยังคงพยายามใช้ตะเกียงเจ้าพายุส่องดูสีของน้ำว่านตลอดเวลาว่าเปลี่ยนสีหรือไม่ เพราะคำเมืองบอกว่าหากน้ำเปลี่ยนสีเป็นสีดำให้ปล่อยน้ำทิ้งและให้เรียกคำปันที่นอนเฝ้าอยู่ใกล้ๆ มาพาตัวตะวันวาดไปนอนบนกระท่อม“คุณต้องรอดนะคะคุณตะวัน ไม่อย่างนั้นพราวต้องรู้สึกผิดไปจนตายแน่” หญิงสาวนั่งก้มเกยคางกับขอบอ่างไม้ใหญ่ พูดอู้อี้มองคนที่หลับตาพริ้มตาละห้อย แม้จะง่วงและเพลียเพียงใดแต่ก็ไม่สามารถหลับตาลงได้จริงๆ“พวกคุณมากันได้ยังไงคะ” พราวจันทร์มองจ้องไปยังกลุ่มคนที่กำลังเดินฝ่าแสงสลัวเข้ามาใกล้ เมื่อเห็นหน้าของรัชนนท์และนครินทร์เดินนำภูผาและศาสตราเข้ามาหา เธอก็เริ่มใจชื้นรีบผุดลุกยืนต้อนรับพวกเขาทันทีหลังจากพูดคุยกันได้พักใหญ่พราวจันทร์จึงรับรู้ว่า

“แต่ชอบทำคนอื่นเจ็บใจสินะ” สาวเจ้าไม่วายประชดกลับทันควัน“หึ่... แล้วคุณจะดูแลผมอย่างดีจนผมหายเลยหรือเปล่า”“แน่นอนค่ะ อีกอย่าง...อืม ไม่พูดดีกว่า”“ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับผม กรุณาพูดมาเดี๋ยวนี้”“คุณเลิกบังคับพราวให้มาเป็นเมียน้อยคุณต่อไปเถอะ แล้วหลังจากนี้ถ้าออกไปจากป่าแล้วคุณก็หาทางคุยกับคุณลดาด้วยเหตุผล ว่าอยู่กับเธอไม่ได้จริงๆ แล้วก็เลิกเอาเรื่องคลิปมาขู่พราวซะที พราวรู้จากคุณนนท์แล้วว่าคุณไม่มีคลิปอะไรนั่น” นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เธอโมโหตะวันวาดแต่ก็ต้องปล่อยผ่านเพราะเขายังเจ็บตัวไม่หาย“เจริญแล้วลูกน้องฉัน เฮ้อ!... ผมเคยพูดกับเธอแล้ว ว่าผมไม่ได้รักเธอ”“คุณรู้สึกผิดบ้างไหมที่หลอกคุณลดา”“ผมเป็นนักธุรกิจ ผมทำทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์มามัวนั่งรู้สึกผิดทุกเรื่องชีวิตก็ไม่ได้เดินหน้าต่อกันพอดี” เขาถูกสอนมาแบบนี้ตั้งแต่เด็ก เพราะต้องควบคุมกิจการให้ได้ด้วยตัวคนเดียวการที่ขจัดความรู้สึกทุกอย่างที่เป็นตัวขัดขวางความก้าวหน้าได้เร็วก็ยิ่งดีกับชีวิตของเขา“เอาเป็นว่าตอนนี้คุณลองมองคุณลดาเหมือนเธอเป็นเพื่อน เป็นคนในครอบครัวคุณจริงๆ คุณรู้สึกผิดกับเธอไหม”“ก็อาจจะมีนิดหน่อย” เขาเงียบไปครู่หนึ่งก

“เปล่าครับ คุณตะวันไม่ให้ผมเฝ้า บอกว่าดูแลตัวเองได้”พราวจันทร์รั้งนั้นก็รีบเดินดุ่มตรงไปยังเพิงที่ตะวันวาดนอนแช่อ่างน้ำว่านในทันทีคนป่วยจอมเอาแต่ใจมองผ่านม่านมุ้งบางเห็นเป็นหญิงสาวกำลังเดินเข้ามาหาเขาก็ค่อยๆ หลับตาและเลื่อนตัวลงหมายจะให้ตัวเองจมลงไปในน้ำ“คุณตะวัน!” แต่ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นเขาก็ถูกดึงตัวให้นั่งหัวเลยขอบอ่างด้วยฝีมือของพราวจันทร์“ถ้าพราวไม่มาเห็นจะเป็นยังไงคะ” พราวจันทร์หน้าเสียใจหายวาบหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ไม่อยากจะคิดว่าถ้าเธอมาช้ากว่านี้จะเกิดอะไรขึ้น“อ๋อ... เมื่อกี้ผมน่าจะเผลอหลับ”“แล้วทำไมไม่ให้คนมาเฝ้าคะ”“ผมไม่อยากรบกวนเวลานอนของใคร คุณก็กลับไปนอนเถอะเห็นบอกว่าวันนี้อยากพักผ่อนไม่ใช่เหรอ”“พราวจะเฝ้าคุณเองค่ะ”“ไม่อยากพักผ่อนแล้วเหรอครับ”“เห็นคุณเป็นแบบนี้ คงจะหลับลงหรอกนะคะ” สาวเจ้าบ่นในขณะจัดแจงลากเก้าอี้มานั่งติดขอบอ่าง“ถ้าอย่างงั้นก็ขอบคุณแล้วกันครับ” คนเจ้าเล่ห์ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะตีสีหน้าเป็นปกติเมื่อหญิงสาวจัดแจงที่นั่งได้เข้าที่เข้าทาง“กลับไปจากที่นี่แล้วคุณจะไม่สนใจผมจริงๆ เหรอ” ตะวันวาดเอ่ยเสียงห้วนขณะที่พราวจันทร์กำลังนั่งทำแผลให้เขาในเช้า

“ทำไมมีแต่เรื่องไม่จบไม่สิ้นซะทีนะ” เมขลานั่งกุมมือกับล้อมรักแน่นขณะนั่งเฝ้าพราวจันทร์ที่กำลังนอนร้องห่มร้องให้เพราะใจเสียกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นดีที่ตอนนี้ทั้งตะวันวาดและเนตรนภาไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิต ไม่อย่างนั้นคงจะหดหู่กันไปมากกว่านี้แน่นอนทางด้านตะวันวาดเมื่อทำแผลเสร็จเรียบร้อยเขาก็ไม่ยอมนอนพักที่โรงพยาบาลตามที่หมอสั่ง สำนึกแล้วจริงๆ ว่าเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเขาทั้งหมด จึงอยากจะจบเรื่องให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เขาให้รัชนนท์ขับรถพาไปหาภูผาที่สถานีตำรวจ เพราะตอนนี้รู้ว่าพิมลดากำลังถูกควบคุมตัวอยู่ที่นั่นเมื่อถึงสถานีตำรวจได้ตะวันวาดก็รีบขอตำรวจที่นั่นให้พาเขาเข้าไปเจอกับพิมลดา ชายหนุ่มยืนมองหญิงสาวที่กำลังนั่งกอดเข่าร้องให้ไม่วางตาก่อนจะเอ่ยพูดกับเธอเสียงสั่นเครือ“ทำไปเพื่ออะไรลดา ถ้าคุณโกรธเกลียดผมก็มาลงที่ผมสิ ผมขอโทษคุณก็ได้” ตะวันวาดคุกเข่าลงกับพื้นและยกมือไหว้พิมลดา เป็นภาพที่ทำให้ภูผาคิมหันต์และเหมันต์ที่เห็นภาพนั้นต่างก็มองหน้ากันด้วยสีหน้าตกใจ เพราะไม่คิดว่าจะเห็นภาพนี้มาก่อนในชีวิตพิมลดายกมือปาดน้ำตาลวกๆ เธอมองจ้องตะวันวาดด้วยสายตาที่มีแต่ความว่างเป