All Chapters of บ่วงรักมาเฟียลวง: Chapter 1 - Chapter 10

ในเมืองใหญ่ของกรุงเทพมหานครยามหัวค่ำเป็นเวลาที่ท้องถนนครึกครื้นไปด้วยรถยนต์ ตามข้างถนนหรือร้านค้าร้านอาหารที่เปิดก็ครึกครื้นไปด้วยผู้คนเพราะเป็นเวลาเลิกงานของวันสุดสัปดาห์สามสาวเพื่อนรักที่เพิ่งเรียนจบมาหมาดๆ จากมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งย่านชานเมืองกรุงเทพมหานคร พราวจันทร์ เมขลาและล้อมรัก นัดกันมาที่ที่หนึ่งในย่านห้วยขวางเพื่อสักการะเทพที่ศักดิ์สิทธิ์ เพราะต้องการขอพรเพื่อเป็นสิริมงคลก่อนที่จะเริ่มสมัครงานและเข้าสู่วัยทำงานเต็มตัวสามสาวฝ่าฝูงชนเข้าไปไหว้องค์เทพอยู่พักใหญ่ก็ออกมาหาอะไรรับประทานเพราะตั้งแต่ออกจากบ้านมาก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง หลังจากเดินลัดเลาะริมฟุตบาทอยู่พักใหญ่พวกเธอก็มาหยุดอยู่กันที่ร้านก๋วยเตี๋ยวแฟรนไชส์เจ้าดังที่ตั้งร้านอยู่ในซอยเล็กๆ“ป้าคะเอาหมี่หมูน้ำตกพิเศษลูกชิ้นสามค่ะ แคปหมูสามถุงนะคะ”“นั่งเลยลูก อีกสามคิวเดี๋ยวป้าทำให้”“ค่ะ”เป็นเมขลาหญิงสาวร่างสูงเพรียวเดินเข้าไปสั่งอาหารที่หน้าร้านก่อนจะกลับมานั่งรวมกับเพื่อนทั้งสองที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะก่อนแล้ว“สั่งแคปหมูมาด้วยเปล่าเม”“ของโปรดป้าแว่นเพื่อนรักเพื่อนเลิฟจะลืมได้ยังไง”ที่เมขลาสั่งแคปหมูมาสามถุงไม่ใช่ว่าเธอจะเ

ณ โรงแรมหรูริมทะเลภูเก็ต ชั้นบนห้องสวีทหรูของโรงแรมตอนนี้ค่อนข้างวุ่นวายอยู่พอสมควร เพราะพิมลดาสาวสวยไฮโซทายาทนักธุรกิจหมื่นล้านวัยเกือบสามสิบ พาเหล่าบอดี้การ์ดของตัวเองมาลากผู้หญิงที่สามีของเธอเอามากกออกไปจากโรงแรม“เมื่อไหร่คุณจะเลิกยุ่งกับผู้หญิงชั้นต่ำนั่นซะที” พิมลดายืนต่อว่าสามีที่นอนสวมชุดคลุมสีขาวสบายใจอยู่ริมสระว่ายน้ำหลังห้องสวีทสุดหรู และยิ่งมีโทสะทวีคูณมากขึ้นเมื่อเขาไม่มีท่าทางสะทกสะท้านต่อคำต่อว่าของเธอ ทั้งยังทำลอยหน้าลอยตาใส่เธออีกต่างหาก“ทนไม่ไหวก็เลิกกับผมไปซะที ใบหย่าเซ็นซะ” ตะวันวาดไฮโซหนุ่มวัยสามสิบสองเจ้าของธุรกิจการค้าอัญมณีเพชรพลอย และยังเป็นเจ้าของฟาร์มมุกที่มากที่สุดในประเทศเขาค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งยกแก้วไวน์จิบเบาๆ เปรยสายตามองพิมลดาด้วยแววตาเฉยชาอย่างไม่รู้สึกรู้สาต่อคำต่อว่าของคนเป็นภรรยา เพราะไม่เคยคิดที่จะเกรงใจเธออยู่แล้วแถมในใจตอนนี้ยังคิดว่าเธอควรจะเกรงใจเขาด้วยซ้ำ เพราะเขาอุตส่าห์มานอนกกผู้หญิงคนอื่นอยู่ตั้งไกลจากกรุงเทพมหานคร เธอก็ดันมาหาเรื่องขัดความสุขของเขาอีกจนได้“อย่าคิดว่าลดาจะยอมเซ็นใบหย่าให้คุณง่ายๆ นะคะตะวัน ลดาเป็นคนมือเหนียวยิ่งกว่าอะไร แล

พราวจันทร์กลับเข้ามาในห้องก็นั่งลงที่ปลายเตียงเล็กของเธอด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างแปลกใจเพราะไม่รู้มาก่อนว่าจะมีธรรมเนียมการต้อนรับพนักงานใหม่ที่ยังไม่เคยเข้าไปทำงานด้วย คิดว่ามีแต่เลี้ยงส่งพนักงานที่เกษียณแล้วเสียอีก แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรให้รกสมองมากมาย เพราะก็ยังไม่เคยได้ผ่านการทำงานประจำ บางทีธรรมเนียมนี้อาจจะมีในหลายๆ บริษัทก็เป็นไปได้เมื่อคิดถึงบริษัทเธอก็อดนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าไม่ได้ ยังรู้สึกประหม่าในใจอยู่พอสมควรที่ไปเสียมารยาทกับท่านประธานของบริษัท และส่วนหนึ่งที่ยังรู้สึกประหม่าเมื่อนึกถึงชายหนุ่มก็พราะเขาทั้งหล่อและดูดีทุกกระเบียดนิ้ว รูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาคมเข้ม แถมบุคลิกของเขาก็ยังสง่าทุกท่วงท่า แม้จะไม่รู้ว่าเขามีแฟนหรือภรรยาหรือไม่ แต่เธอก็นึกอิจฉาผู้หญิงที่ได้เป็นเจ้าของหัวใจของท่านประธานของเธอเหลือเกินพราวจันทร์สลัดความสงสัยออกไปได้เธอก็ลุกหาชุดที่จะต้องใส่ไปในงานคืนนี้ ประตูตู้เสื้อผ้าเล็กเปิดออกได้ดวงตากลมโตกวาดสายตามองเสื้อผ้าในตู้ผ่านแว่นหนา เสื้อผ้าที่มีตอนนี้ก็มีเพียงแค่ชุดนักศึกษาและชุดที่เธอใส่อยู่บ้านไม่กี่ชุดเท่านั้นส่วนชุดใหม่ๆ ที่มีเป็นแค่เสื้อเชิ้ตและกระโปรง

“คะ...คุณ ตะวัน ทาม อา...อึก” เสียงคางยานว่ายังไม่ทันจบประโยคพราวจันทร์ก็เริ่มมวนท้องขึ้นมาดื้อๆ หลังจากนั้นอาหารที่เธอรับประทานเข้าไปในท้องก็พุ่งพรวดออกมาเต็มเตียง“บ้าเอ้ย!” คนที่หลบไปไม่ทันก็พาลเปื้อนสิ่งปฏิกูลที่ออกมาจากปากของหญิงสาวด้วย และแล้วคืนนี้แผนรวบหัวรวบหางของตะวันวาดก็ล่มไม่เป็นท่า เขาต้องรีบโทรเรียกพนักงานโรงแรมมาดูแลพราวจันทร์ และเปลี่ยนชุดผ้าปูเตียงรวมไปถึงผ้าห่มยกชุดพราวจันทร์รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของอีกวัน เป็นประจำที่เมื่อตื่นแล้วจะต้องบิดขี้เกียจ จู่ๆ มือของเธอก็ไปสัมผัสถึงไรขนอะไรบางอย่างจึงคิดว่าเป็นเจ้าเฉาก๊วยแมวตัวผู้สีเทาของน้าสาวมานอนด้วยตะวันวาดพลิกตัวหนีเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรมารบกวนการนอน พอตื่นลืมตาขึ้นได้ก็เห็นว่าเป็นมือของพราวจันทร์ที่กำลังขยุ้มไรผมของเขาเล่นทั้งฉีกยิ้มโดยที่ตายังไม่ลืม“อืม...เฉาก๊วย อยู่นิ่งๆ สิ” สองมือดึงหัวของตะวันวาดเอาไว้แน่น เพราะคิดว่าเป็นเจ้าเฉาก๊วยที่กำลังจะเดินหนี‘เฉาก๊วยไรวะ’ ชายหนุ่มสบถในใจ คิ้วเข้าเริ่มขมวดย่นเข้าหากันและนอนเฉยเพื่อรอดูว่าหญิงสาวที่ยังไม่ยอมลืมตาจะทำอะไรกับเขาต่อมือเรียวเล็กยีผมตะวันวาดเล่นจนพอใจแ

“ผมต้องการคุณไงครับ” ใช่ ทุกอย่างที่ตะวันวาดทำลงไปทั้งหมดก็เพราะอยากจะได้ตัวของพราวจันทร์มาครอบครอง หลังจากนี้ไปจะได้สั่งการอะไรกับเธอก็ได้พราวจันทร์ได้ยินเช่นนั้นก็พยายามใช้กำลังขัดขืน เธอฮึดสู้ด้วยแรงทั้งหมดที่รวบรวมได้ ทว่าแรงของเธอก็ไม่สามารถทำให้ชายหนุ่มแข็งแรงบึกบึนอย่างตะวันวาดสะทกสะท้านได้ อีกทั้งเขายังรวบกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิมและก้มกจมูกซุกไซร้ลำคอระหงส์ดอมดมกลิ่นหอมอ่อนๆ ก่อนจะก่ายกระซิบอะไรบางอย่างข้างใบหูขาว“ผมรู้ว่าคุณก็กำลังต้องการ อย่าปฏิเสธความรู้สึกในร่างกายของตัวเองจะดีกว่า เรามาผ่อนคลายกันเถอะ” กระซิบจบก็ตวัดลิ้นเลียใบหูขาวสร้างความวาบหวามให้คนตัวเล็กที่กำลังต่อสู้กับยาปลุกกำหนัด วันนี้เขาไม่เลือกวิธีการมอมพราวจันทร์ด้วยเครื่องดื่มมึนเมา ด้วยกังว่าแผนตนจะล่มเช่นเมื่อคืนที่ผ่านมา แต่เลือกที่จะใส่อะไรบางอย่างไปในกล่องน้ำผลไม้เพื่อทำให้หญิงสาวมีอารมณ์ร่วมอยู่บนเตียงกับเขาพราวจันทร์เริ่มลืมตาไม่ขึ้นเธอนอนตาปรือและหายใจหอบถี่ ใบหน้าเนื้อตัวเริ่มแดงก่ำเพราะเลือดในกายสาวกำลังพลุ่งพล่านมากเป็นพิเศษ เสียงของชายหนุ่มก้องกังวาลอยู่ในหู ทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในห้วงฝ