บททั้งหมดของ เล่ห์ร้ายกลายรักในต้าเซียง: บทที่ 11 - บทที่ 20

“ขุนนางอิงกล่าวเกินไปกระมัง เรื่องนี้น่าจะเป็นเพียงอุบัติเหตุเท่านั้น ท่านก็อย่าทำให้บรรยากาศภายในงานเสียไปหน่อยเลย” มหาเสนาบดีอย่างจูเค่อหรงเจี้ยนปรามอิงเต๋ออย่างไม่ไว้หน้า เขาคิดว่าเรื่องนี้คงเป็นการกลั่นแกล้งกันของเด็ก ๆ จึงไม่อยากทำให้ฝ่าบาทต้องกริ้วมากไปกว่านี้“ฮึ! ท่านมหาเสนาบดีก็พูดได้สิขอรับ หากเป็นบุตรีของท่านที่ถูกกระทำเช่นบุตรีข้า ท่านจะยังอยู่เฉยได้หรือไม่” อิงเต๋อไม่ยอมแพ้ วันนี้เขาต้องการรู้ว่าใครคิดร้ายกับลูกสาวของเขากันแน่“เอาล่ะ ๆ พวกเจ้าเงียบก่อน ทหาร! พานางกำนัลไปสอบสวนว่าเหตุใดนางจึงได้ทำงานสะเพร่าเช่นนี้ได้ หากมีผู้บงการอยู่เบื้องหลังก็รีบมาบอกเรา” ฮ่องเต้ตรัสอย่างเป็นกลาง พระองค์ปวดหัวไม่น้อยที่เพิ่งเริ่มงานก็มีเรื่องกวนใจเสียแล้วหลังจบคำฝ่าบาท ทหารรักษาพระองค์ก็คุมตัวนางกำนัลไปสอบสวน องค์หญิงใหญ่ได้แต่กำหมัดแน่นอย่างโกรธแค้นที่แผนการไม่สำเร็จ แถมตอนนี้ยังดูเหมือนว่าพระองค์จะถูกเสด็จพ่อลงโทษด้วย ถึงแม้ฝ่าบาทจะตามใจพระองค

“คารวะซูต้าเหรินขอรับ/เจ้าค่ะ” สามพ่อแม่ลูกรีบคำนับผู้มีตำแหน่งสูงกว่า“พวกท่านอย่าได้มากพิธีนักเลย บุตรสาวข้าซูเหลียนฮวาอายุไล่เลี่ยกับบุตรสาวของท่านขุนนางอิง นางอยากทำความรู้จักกับบุตรสาวของท่าน ข้าจึงได้เสียมารยาทมาขวางทางพวกท่านเช่นนี้” ซูจินบอกเจตนาพร้อมรอยยิ้มบาง เขาไม่เคยพูดคุยกับขุนนางอิงมาก่อน หากไม่ใช่บุตรสาวคะยั้นคะยอ เขาก็คงไม่คิดจะเข้ามาทำความรู้จักกับครอบครัวตระกูลอิงอย่างตอนนี้“ซูต้าเหรินเกรงใจไปแล้วขอรับ ฮวาเอ๋อเพิ่งกลับมาอยู่กับพวกเราได้ไม่นาน นางเองก็ยังไม่มีสหายเช่นกัน ลูกคิดว่าอย่างไรฮวาเอ๋อ อยากทำความรู้จักกับคุณหนูซูหรือไม่เล่า” อิงเต๋อตอบและหันไปถามบุตรสาว“ลูกยินดีเจ้าค่ะ แต่ว่าตอนนี้ค่ำมากแล้ว เอาไว้วันหลังลูกกับท่านแม่ขอไปเยี่ยมฮูหยินซูและคุณหนูซูที่จวนจะดีกว่าหรือไม่เจ้าคะ” อิงฮวาเสนอขึ้น“เย้! เจ้ามาได้ทุกเมื่อเลยนะอิงฮวา ข้ากับท่านแม่จะรอที่จวน” ซูเหลียนฮวาผู้ร่าเร

สองแม่ลูกมองความวุ่นวายต่อสักพักก็พากันไปนั่งรอที่ห้องโถงในเรือนอิงฮวาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร พวกนางสองคนกำลังรอฟังว่าฮองเฮาจะมีพระราชเสาวนีย์ให้หมัวมัวจัดการเรื่องพวกนี้อย่างไรอยู่ครึ่งชั่วยามต่อมา คนที่ถูกส่งไปรายงานฮองเฮากลับมาพร้อมกับกล่องเสื้อผ้าและเครื่องประดับกล่องใหญ่ หม่านเซียงมองหน้าบุตรสาวอย่างจนใจ นางไม่อยากคิดเลยว่าในกล่องจะเต็มไปด้วยเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่หรูหรามากแค่ไหนหมัวมัวผู้เป็นหัวหน้าออกมาตรวจสอบสิ่งของในกล่อง นางยิ้มออกมาอย่างพอใจ ในกล่องล้วนแล้วแต่มีเสื้อผ้าที่เหมาะสมกับคุณหนูอิงและฮูหยินแทบทั้งนั้น ตอนนี้นางจึงวางใจแล้วว่าการเข้าร่วมงานในอีกสองวันข้างหน้า ตระกูลอิงจะต้องมีหน้ามีตาตามพระประสงค์ของฮองเฮาอย่างแน่นอนสองวันต่อมาอิงฮวาถูกปลุกตั้งแต่ยามอิ๋นเพื่ออาบน้ำแต่งตัว นางปรือตาอย่างง่วงงุนและปล่อยให้นางกำนัลอาวุโสจับนางพลิกตัวไปมาตั้งแต่ลงอ่างอาบน้ำ อิงฮวาได้แต่คิดว่าตนเองเป็นหุ่นตัวหนึ่งเพราะนางง่วงมากจริ

เสียงตวาดว่าของไป๋จิ่นหลินดังไปทั่วบริเวณ ซูเหลียนฮวาที่วิ่งเหยาะ ๆ ตามหลังมาพร้อมหมัวมัวและนางกำนัลอาวุโสตกใจไม่น้อย รวมถึงพวกที่เห็นความวุ่นวายของพวกนางติดตามมาก็ตกใจไม่ต่างกัน ทั้งเมืองหลวงมีใครไม่รู้บ้างว่าคุณชายไป๋ คหบดีใหญ่ผู้นี้มักจะมีแต่รอยยิ้มประดับใบหน้า เขาไม่เคยแสดงความโกรธหรือแสดงความไม่พอใจออกมาเลยสักครั้ง ทุกคนยิ่งสงสัยว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกันเซียงเซียวที่ยังคงกอดปลอบอิงฮวาอยู่ก็กัดริมฝีปากอย่างอดกลั้นไม่ให้อาละวาดออกมา พระองค์ปล่อยให้สหายสะสางเรื่องราว ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการพาอิงฮวาไปเปลี่ยนชุดเพื่อป้องกันไม่ให้นางป่วยไข้ แต่ขณะที่พระองค์กำลังจะบอกซูเหลียนฮวาให้พาอิงฮวาไปเปลี่ยนชุด หมัวมัวและนางกำนัลอาวุโสกลับร้องออกมาเมื่อเห็นสภาพคุณหนูอิงของพวกนางที่เปียกปอนจนดูแทบไม่ได้“ว๊าย! ใครกันบังอาจทำร้ายคุณหนูของพวกข้า!!!” หมัวมัวกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ“ใช่ เกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่ เหตุใดคุณหนูอิงจึงมีสภาพเช่นนี้” นางกำนับอาวุโสอีกคนกล่าวอย่างไม่

องค์ชายรองที่ทราบข่าวว่าตระกูลอิงมาร่วมงานเลี้ยงที่ตระกูลจื่อ พระองค์รีบจัดการงานในมือและออกจากตำหนักไปยังตระกูลจื่อทันที อู๋เหลยได้แต่มององค์ชายของตนเองอย่างไม่รู้จะพูดอย่างไร เขารู้สึกว่าพระองค์ต่างจากเมื่อก่อนมากที่ไม่ค่อยออกไปงานเลี้ยงขุนนางเล็ก ๆ เช่นนี้ระหว่างทางไปยังจวนตระกูลจื่อ ไป๋จิ่นหลินที่ทราบข่าวเช่นกันก็กำลังนั่งรถม้าไปที่นั่นไม่ต่างจากองค์ชายรอง ทั้งสองไปพบกันก่อนถึงจวนตระกูลจื่อไม่ไกลนัก สองสหายจึงตกลงที่จะเข้างานพร้อมกัน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่มีเทียบเชิญจากตระกูลจื่อก็ตามทีขุนนางจื่อกับฮูหยินเบิกตาโตอย่างตกใจที่เห็นองค์ชายรองกับคหบดีใหญ่อย่างไป๋จิ่นหลินเดินมาหาพวกเขาพร้อมกัน“ถวายบังคมองค์ชายรองพะย่ะค่ะ/เพคะ” ทั้งสองรีบทำความเคารพอย่างงุนงง“พวกท่านตามสบายเถอะ นี่เป็นของขวัญเล็กน้อยที่เรานำมาอวยพรฮูหยินจื่อ ต้องขออภัยที่เรามาโดยไม่ได้รับเชิญ” องค์ชายรองตรัสพร้อมรอยยิ้มบาง“ขอบพระ