บททั้งหมดของ เล่ห์ร้ายกลายรักในต้าเซียง: บทที่ 51 - บทที่ 60

องค์ชายรองถูกปล่อยให้นอนในเรือนรับรอง แต่ก่อนที่อิงฮวาจะเดินออกจากห้องไป พระองค์กลับจับข้อมือของนางเอาไว้เสียอย่างนั้น“ฮวาเอ๋อ… เช็ดตัวให้เราหน่อย” เซียงเซียวส่งเสียงออดอ้อนนางอย่างไม่อาย“องค์ชาย… นั่นไม่เหมาะสมนะเพคะ” อิงฮวาพยายามบิดข้อมือให้หลุดจากการจับขององค์ชายรอง เพียงแต่แรงของนางมีเพียงน้อยนิด มีหรือจะสามารถหลุดออกจากการเกาะกุมขององค์ชายรองมือปลาหมึกผู้นี้ได้“ฮื้อ.. เจ้าเป็นคู่หมั้นของเรา มีอันใดไม่เหมาะสมกัน” องค์ชายรองลืมตาขึ้นมาเล็กน้อยและจ้องมองไปยังใบหน้าน่ารักของอิงฮวาอย่างเจ้าเล่ห์“เอ่อ… พระองค์ปล่อยมือก่อนเพคะ หม่อมฉันจะไปเอาน้ำอุ่นมา” อิงฮวาหาข้ออ้าง“อู๋เหลย ออกไปเอาน้ำกับผ้ามาให้พระคู่หมั้นเช็ดตัวให้เรา” องค์ชายรองหลับตาสั่งการอู๋เหลยที่ยังคงทำหน้าตาเหรอหราอยู่ในห้องอย่างทำตัวไม่ถูก เขาไม่เคยเห็นองค์ชายรองออดอ้อนใครมาก่อน อู

“ใครใช้ให้เจ้ามัวแต่มองคู่หมั้นของเจ้าเล่า สายตาขององค์ชายรองเอาแต่มองอิงฮวามาตลอด สายตาของพระองค์ทั้งหวงทั้งห่วงนางมากเชียวล่ะ”“อ้าว เหตุใดท่านแม่จึงได้ว่าข้าเล่าเจ้าคะ ท่านจะไม่ให้ข้ามองพี่จิ่นหลิน แล้วท่านจะให้ข้ามองชายใดได้อีก” ซูเหลียนฮวาทำสีหน้างอนใส่ผู้เป็นแม่“ฮ่า ฮ่า แม่รู้ ๆ เอาไว้รออีกสักหลายวัน แม่จะพาเจ้าไปหาอิงฮวาดีหรือไม่”“ขอบคุณท่านแม่เจ้าค่ะ อ้อ! แล้วพวกเราต้องเตรียมชุดเข้าร่วมงานแต่งงานของอิงฮวากันก่อนหรือไม่ท่านแม่”“แน่นอนสิ วันนี้แม่จะพาเจ้าไปร้านผ้าเพื่อสั่งตัดชุดสวย ๆ ตกลงหรือไม่”“เย้! ข้าขอไปเปลี่ยนชุดสักครู่นะเจ้าคะ ท่านแม่รอข้าที่ห้องโถงรับแขกได้เลย”ซูเหลียนฮวากล่าวจบก็วิ่งตึก ๆ กลับไปที่เรือนตนเอง ฮั่วปู้ชิวได้แต่ส่ายหัวกับนิสัยของลูกสาวจอมซน แต่ไม่ว่าซูเหลียนฮวาจะทำตัวอย่างไร นางกับสามีก็มีเพียงซ

จูเค่อหรงเจี้ยนไล่ทุกคนออกไปจากห้องโถงรับแขก จากนั้นเขาเดินอย่างหัวเสียไปที่ห้องหนังสือ แต่สิ่งที่เขาพบกลับเป็นเศษซากไฟไหม้ในเรือนรองที่อยู่ติดกับเรือนหลัก จูเค่อหรงเจี้ยนขมวดคิ้วมุ่นอย่างโมโหอีกครั้ง ส่วนจูเค่ออี้หมิงนั้นได้รับจดหมายจากฮูหยินใหญ่เรื่องไฟไหม้ก่อนกลับมาถึงจวนแล้ว เพียงแต่เขาไม่ได้รายงานให้พ่อของตนเองทราบ ด้วยกลัวว่าพ่อของเขาจะลงโทษท่านแม่ที่ดูแลจวนไม่ดี กระทั่งตอนนี้ที่จูเค่อหรงเจี้ยนเห็นด้วยตาตัวเองถึงความเสียหายของเรือนรองและไฟยังลามไปเรือนติดกันอีกหลายหลังจูเค่อหรงเจี้ยนตะโกนเรียกพ่อบ้าน ก่อนจะเดินต่อไปที่ห้องหนังสือในเรือนอีกหลังที่อยู่กลางจวน เขานั่งรอไม่นาน พ่อบ้านก็เดินเข้ามาในห้อง“นายท่านเรียกข้าหรือขอรับ” พ่อบ้านค้อมกายคำนับจูเค่อหรงเจี้ยน“เกิดอะไรขึ้นในเรือนระหว่างที่ข้าไม่อยู่ เหตุใดไฟจึงไหม้เรือนไปหลายหลัง”“เรียนนายท่าน เมื่อสิบวันก่อน อากาศร้อนจัด ทำให้ช่วงค่ำคืนจู่ ๆ เรือนรองก็มีประกายไฟออก

งานเลี้ยงในจวนตระกูลฟู่วันนี้มีแขกมาร่วมงานมากมายไม่ว่าจะเป็นพ่อค้าหรือขุนนางบุ๋นและบู๊ในราชสำนัก ฟู่โจวที่มีลูกเขยสร้างชื่อเสียงให้แก่ตระกูลต้อนรับแขกพร้อมกับฮูหยินอย่างหยวนหลานด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า หลายปีแล้วที่บ้านพวกเขาไม่มีงานเลี้ยงยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ถึงแม้งานแต่งงานของลูกสาวเพิ่งจะผ่านไปไม่นาน แต่ก็ไม่มีแขกผู้มีเกียรติมากมายขนาดนี้ อีกทั้งวันนี้พวกเขายังได้รับเกียรติจากองค์ชายรองที่เสด็จมามอบของขวัญให้ลูกเขยด้วยพระองค์เอง สหายพ่อค้าที่เคยติดต่อค้าขายกับตระกูลฟู่ต่างอิจฉาตาร้อนไม่น้อยอิงฮวากับซูเหลียนฮวาขอตัวจากองค์ชายรองและไป๋จิ่นหลินที่ชอบตามติดพวกนางเป็นเงาตามตัวออกไปเดินเล่น เพราะพวกนางอยากสนทนากันส่วนตัวหลังจากที่ไม่ได้พบกันเป็นเวลานาน“ฮวาเอ๋อ เจ้าตื่นเต้นหรือไม่ อีกไม่นานก็จะถึงงานแต่งงานของเจ้าแล้วนะ”“จะว่าไม่ตื่นเต้นก็ไม่ได้ เพียงแต่ข้าไม่รู้ว่าพิธีการจะยุ่งยากมากหรือไม่น่ะสิ”“เจ้าจะกังวลไปใย ในเมื่อมีหมัวมัวอ

“สืบต่อไปว่าเหตุใดขุนนางหลินจึงถูกฆ่าล้างตระกูล แล้วฮ่องเต้ในปีนั้นไม่ส่งคนมาสืบสวนเรื่องนี้เพราะอะไร” ไป๋จิ่นหลินสั่งการอย่างรอบคอบ“ทราบแล้วขอรับ นายท่านวางใจ พวกเราจะสืบเรื่องนี้ให้ละเอียดขอรับ”“ขอบใจพวกเจ้ามาก ข้ากลับจวนก่อน หากติดขัดเรื่องใดก็ส่งคนมาแจ้งข้า”“ขอรับนายท่าน”ไป๋จิ่นหลินเดินออกจากห้องลับในร้านและเดินทางกลับจวนของตนเอง ระหว่างทางเขายังคงคิดถึงสาเหตุที่เกิดขึ้นกับตระกูลเดิมของตนเองไปตลอดทาง กระทั่งกลับถึงจวนตระกูลไป๋ ไป๋จิ่นหลินจึงเปลี่ยนสีหน้าเป็นอ่อนโยนตามปกติหนึ่งเดือนต่อมาในราชสำนักเกิดเรื่องถกเถียงกันในท้องพระโรงเมื่อเช้านี้ เพราะมหาเสนาบดีต่างเรียกพรรคพวกของตนเองในราชสำนักคุกเข่าเพื่อขอให้ฮ่องเต้แต่งตั้งรัชทายาทหลังจากผ่านมาหลายปี“พวกเจ้าคิดจะกดดันเราหรืออย่างไร” ฮ่องเ