บททั้งหมดของ เล่ห์ร้ายกลายรักในต้าเซียง: บทที่ 21 - บทที่ 30

สองสัปดาห์ต่อมาอิงฮวายังคงร่ำเรียนกับหมัวมัวตามปกติ ยกเว้นวันที่ต้องออกไปร่วมงานเลี้ยงตามจวนขุนนางเท่านั้นที่นางจะได้พักผ่อน โชคดีที่ช่วงหลังมานี้ หมัวมัวไม่ได้เคร่งครัดเรื่องการแต่งกายของนางอีก ทำให้อิงฮวาสบายใจที่ได้เข้าร่วมงานเลี้ยงและยังได้พบสหายอย่างซูเหลียนฮวาในบางงานเลี้ยงอีกด้วย ทั้งสองนับวันยิ่งสนิทสนมกันมากขึ้น ซูเหลียนฮวายังแอบเล่าเรื่องราวหลายอย่างในราชสำนักที่นางได้ยินจากท่านพ่อให้อิงฮวาฟังด้วย อิงฮวาจึงทราบสถานการณ์ในราชสำนักตอนนี้ว่าผู้ที่มีอำนาจมากที่สุดคือสองพ่อลูกตระกูลจูเค่อไม่เฉพาะความสัมพันธ์ที่สนิทสนมกับซูเหลียนฮวาเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น แต่กับองค์ชายรองและไป๋จิ่นหลินเองก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน นั่นเพราะทั้งสองต่างเข้าร่วมงานเลี้ยงที่อิงฮวาไปแทบจะทุกงาน สายตาขององค์ชายรองทำให้อิงฮวารู้สึกแปลก ๆ แต่นางยังคงรักษามารยาทและสนทนากับพวกเขาตามปกติ มีหลายครั้งที่องค์ชายรองหยั่งเชิงสอบถามนางถึงเรื่องในราชสำนัก อิงฮวาได้แต่เลี่ยงการตอบคำถามว่านางเป็นเพียงหญิงสาวในห้องหอ ไม่สามารถออกความ

จูเค่อหลิงเมื่อทราบว่าตระกูลอิงมาแล้ว นางที่กำลังต้อนรับแขกอยู่กับมารดาจึงปลีกตัวออกมาจากห้องโถงใหญ่ตามรับสั่งขององค์หญิงใหญ่ที่ให้นางกำนัลมากระซิบบอก จูเค่อหลิงแอบยิ้มร้ายเมื่อได้รับการสนับสนุนจากองค์หญิงใหญ่ให้ลงมือกับอิงฮวาอีกครั้ง ครานี้นางจะทำลายอิงฮวาให้เสียชื่อเสียงให้ได้องค์ชายใหญ่และพระชายาอย่างจูเค่อลี่เอ๋อไม่สนใจจูเค่อหลิงที่ปลีกตัวออกไปจากห้องโถงใหญ่ พระองค์กำลังสนทนากับพ่อตาอย่างจูเค่อหรงเจี้ยนอยู่“ขอบพระทัยองค์ชายและพระชายาที่เสด็จมาเป็นเกียรติให้จวนกระหม่อมพะย่ะค่ะ”“ท่านพ่อตาอย่าได้กล่าวเช่นนั้น นี่เป็นเรื่องที่เราสมควรทำแล้ว ไม่ทราบท่านพ่อตาพอใจของขวัญในปีนี้หรือไม่” องค์ชายใหญ่ยิ้มบางตอบ“ไม่ว่าพระองค์จะมอบสิ่งใดให้ กระหม่อมล้วนพอใจพะย่ะค่ะ”ระหว่างที่พวกเขากำลังสนทนากันอยู่นั้น เสียงขานจากหน้าประตูจวนดังเข้ามาถึงห้องโถงรับแขกว่าองค์ชายรองเสด็จพร้อมกับไป๋จิ่นหลินก็ดังมา

หมอหลวงถูกองครักษ์ลับขององค์ชายรองใช้วิชาตัวเบาพามาถึงห้องรับแขกในจวนมหาเสนาบดีในเวลาต่อมา หลังแก้พิษให้องค์ชายรองเสร็จ เขาก็ถูกพาตัวกลับวังหลวงไปโดยไม่ถูกพบเห็น“เจ้าไปดูสิว่าในห้องนั้นเป็นผู้ใดอยู่กันแน่” องค์ชายรองสั่งการอู๋เหลยทันที“พะย่ะค่ะ กระหม่อมจะรีบกลับมารายงาน” อู๋เหลยออกไปห้องด้านข้างเพื่อตรวจสอบดูตามรับสั่ง พอเห็นว่าเป็นคุณหนูจูเค่อหลิง เขาก็รีบกลับไปรายงาน“ฮึ! จวนมหาเสนาบดีช่างบังอาจนัก ถึงกับกล้าวางยาข้าเพื่อให้ร่วมหอกับนาง”“พระองค์จะให้กระหม่อมทำเช่นไรต่อพะย่ะค่ะ”“เจ้าพาตัวนางออกไปเสีย แล้วไปดูว่าอิงฮวาเปลี่ยนชุดอยู่ที่ใด ข้าคิดว่าต้องเกิดเรื่องกับนางเป็นแน่” องค์ชายรองยังไม่คิดออกจากห้องเพื่อแหวกหญ้าให้งูตื่น พระองค์รู้ดีว่าอีกสักพักใหญ่คงมีคนจำนวนมากถูกเรียกมาดูเรื่องงามหน้าของพระองค์ที่นี่“พระองค์ดูแลตัวเองด้ว

หลังงานเลี้ยงที่จวนมหาเสนาบดีจบลงไปหลายวัน ข่าวเรื่องที่เกิดขึ้นในจวนของมหาเสนาบดีถูกกล่าวขานไปทั่วเมืองหลวง ฮองเฮาทรงไม่พอพระทัยมากที่หมัวมัวของพระนางได้รับบาดเจ็บจากการเข้าร่วมงาน พระองค์ส่งขันทีคนสนิทไปยังจวนมหาเสนาบดีและสั่งห้ามจวนของเขาจัดงานเลี้ยงเป็นเวลาหนึ่งปีฮ่องเต้ที่ทราบเรื่องราวอย่างละเอียดจากองค์ชายรองก็ไม่พอพระทัยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงจวนมหาเสนาบดี พระองค์จึงไม่ห้ามคำสั่งที่ฮองเฮาส่งคนไปยังจวนมหาเสนาบดี ถึงแม้พระสนมกุ้ยเฟยจะร้องขอความเมตตาอย่างไร ฝ่าบาทก็ไม่สนพระทัยเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งองค์ชายใหญ่และพระชายายังถูกมองว่าไม่ควบคุมสถานการณ์ให้ดี องค์หญิงใหญ่ที่เข้าร่วมงานเองก็ยากจะรอดจากโทษทัณฑ์ของฝ่าบาท พระองค์สั่งกักบริเวณองค์หญิงใหญ่เป็นเวลาหนึ่งปีเช่นกันตระกูลอิงยังได้รับพระราชทานสิ่งของปลอบขวัญจากฮ่องเต้และฮองเฮาสำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วย ฮองเฮายังรับสั่งว่าตระกูลอิงสามารถปฏิเสธงานเลี้ยงจากขุนนางที่ส่งเทียบเชิญมาได้ตลอดเวลา พระองค์ไม่อยากให้เกิดเรื่องอันใดขึ้นกับอิงฮวาอีกจึงรับส

ขบวนเสด็จเดินทางไปถึงที่ตั้งค่ายซึ่งทหารเตรียมการเอาไว้ก่อนล่วงหน้าเมื่อสามวันก่อนในยามเซิน นับว่าการเดินทางครั้งนี้ไม่ล่าช้ามากเกินไป เพราะฮ่องเต้ไม่มีรับสั่งให้หยุดพัก ขบวนเดินทางจึงเดินทางต่อเนื่องมาจนกระทั่งถึงตีนเขาหวงฉือก่อนเวลาเกือบสองชั่วยามแม่ทัพใหญ่สั่งการให้ทหารนำทางครอบครัวขุนนางไปยังกระโจมตามตำแหน่งของขุนนางแต่ละคน มีเพียงกระโจมของขุนนางอิงเท่านั้นที่แปลกกว่าผู้อื่น เพราะพวกเขาได้กระโจมที่อยู่ใกล้กับกระโจมขององค์ชายรองอย่างน่าประหลาด“ท่านพ่อ เหตุใดพวกเราจึงได้พักที่นี่เล่าเจ้าคะ” อิงฮวากระซิบถามพ่อของตน“พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน หรือนี่จะเป็นรับสั่งของฮองเฮา?” อิงเต๋อคาดเดา“หากเป็นเช่นนั้นจริง นี่มันจะไม่เกินหน้าเกินตาขุนนางคนอื่นหรือเจ้าคะท่านพี่ แค่นี้ครอบครัวเราก็ถูกผู้คนกล่าวถึงไม่น้อยแล้ว” หม่านเซียงกล่าวอย่างกังวล“เฮ้อ แล้วเจ้าจะให้พี่ทำอย่างไรเล่า ถ้าเราขอย้ายกระโจ