All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นแม่หัวใจแกร่ง (ยุค 80 ): Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 22 คืบหน้า“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าซวนซวนเป็นใคร แต่วันที่ทั้งสองคนย้ายออกจากอะพาร์ตเมนต์ เช้าวันนั้นกำลังจะเข้างานและเดินผ่านทางนั้นพอดี มีรถคันหรูมารับทั้งสองคน ชายชุดสูทเรียกซวนซวนว่าคุณหนู ส่วนอันอันน่าจะเป็นเด็กสาวธรรมดา การที่คุณหาเธอไม่เจอคงเกิดจากซวนซวน”นี่คืองานยากแล้วสำหรับจิ้งเจี้ยนซาและหลันอี้ข่าย หากหญิงสาวที่ชื่อซวนซวนเป็นลูกสาวผู้มีอิทธิพล ความเป็นไปได้ที่เขาจะหาทั้งสองคนเจอนั้นแทบจะไม่มีหลังจากที่จิ้งเจี้ยนซาได้รับรู้ในสิ่งที่ต้องการ เขาจึงวางเงินทั้งหมดไว้ตรงหน้าของฟางซวง ก่อนจากไป เขาจึงหันกลับมาสนทนาอีกครั้ง“ถ้าอยากมีเงินใช้ ก็สืบที่อยู่ของทั้งสองคนมาให้ได้ และเรื่องนี้จะต้องไม่รู้ถึงหูคนอื่น มีข่าวของทั้งสองคนเมื่อไหร่ให้รีบบอก ผมไม่ใจดำกับคนที่ทำงานให้”จบบทสนทนา จิ้งเจี้ยนซาหยิบแว่นขึ้นมาสวมก่อนจะเดินจากไปทันที สิ่งแรกที่เขานึกถึงเวลานี้คือต้องติดต่อส่งข่าวไปยังหลันอี้ข่าย เพื่อจะบอกเรื่องราวทั้งหมดให้รู้วันเวลาเดินผ่านจนร้านทั้งสองสร้างเสร็จแล้ว สาเหตุที่กุ้ยหนิงอันไม่ยอมเปิดร้านขายซาลาเปาเพราะว่ากลัวฝุ่นจากร้านโชห่วยจะมารบกวนลูกค้าเพราะร้านอยู่ใกล้กันวัน

บทที่ 24 ความหน้าด้านของคน“ฮ่า ๆ ๆ เอาอย่างนั้นเหรอ เดี๋ยวเย็นนี้อาจะคุยกับพี่สะใภ้ แต่ช่วงนี้งานในไร่ยังไม่มีผลผลิต ยังไงไม่ต้องรีบ อาสามของอันอันยังมาช่วยอาช่วงเช้าได้ ช่วงนี้อาห่าวยังไม่เรียน อาให้อาห่าวมาช่วยก่อน ช่วงบ่ายไม่ใช่จะมีลูกค้าตลอด ไม่กระทบกับการอ่านหนังสือแน่นอน”“จริงครับพี่อันอัน อย่าเพิ่งจ้างคนเลย รอให้อยู่ตัวก่อนดีกว่า ผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้เมื่อไหร่พี่อันอันค่อยจ้างคนมาช่วยที่ร้านนี้”“พูดยังกับมั่นใจว่าจะสอบได้อย่างนั้นแหละ แล้วมองมหาวิทยาลัยไว้หรือยังว่าจะสอบเข้าที่ไหน”กุ้ยหนิงอันคล้ายกับหมั่นไส้น้องชายคนนี้จึงแกล้งหยอกล้อเล็กน้อยก่อนจะถามว่ามองไว้หรือยังว่าจะเรียนที่ไหน“ผมมองมหาวิทยาลัยในเมืองไว้ครับ ไม่อยากไปเรียนไกลบ้าน แต่ต้องดูคะแนนสอบด้วยว่าเข้ามหาวิทยาลัยไหนได้บ้าง แล้วค่อยส่งจดหมายตอบกลับและไปรายงานตัว”กุ้ยหยูห่าวตอบกลับ ความเป็นจริงเขาอยากสอบให้ได้คะแนนสูง ๆ เพื่อจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง เขาเชื่อว่านักศึกษาทุกคนอยากเข้าเรียนมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่ง แต่ด้วยฐานะที่บ้านต่อให้พี่สาวคนนี้จะจ่ายค่าเล่าเรียนให้ เขาไม่อยากจะรบกวนจนเกินความจำเป็น

บทที่ 26แจ้งจับทันทีที่ได้ยินว่าคนรักของกุ้ยหนิงอัน สีหน้าของบ้านใหญ่แต่ละคนเปลี่ยนสีแทบจะดูไม่ได้ ไม่คิดว่ากุ้ยหนิงอันจะมีคนรักเป็นทหาร และบ้านรวย เช่นนั้นเรื่องที่เธอมีเงินซื้อที่ดินคงจะเป็นเงินที่คนรักเคยให้แน่ ๆทว่าใบหน้าของกุ้ยจื่อหลง และจางหายกลับตื่นตระหนก ทั้งสองรู้ดีว่านี่คือบาดแผลใหญ่ที่อยู่ในใจของลูกสาว“อันอัน ไหวไหมลูก”“ฉันไหวค่ะแม่ ปิดบังไปก็เท่านั้น หากคนพวกนี้ยังใส่ร้ายฉันไม่เลิก วันหนึ่งเมื่อลูกฉันโตและรู้ความคงจะเกิดผลกระทบไม่น้อย ไม่สู้ประกาศไปเลยว่าพ่อของเขาเป็นใคร เขาจะได้ภูมิใจว่าอย่างน้อยพ่อเขาก็เป็นรั้วของชาติ”“แล้วถ้าวันหนึ่งฝ่ายนั้นเกิดสืบได้เรื่องที่ลูกท้อง หลานของแม่…” จางหานยังเป็นกังวล แม้กุ้ยหนิงอันจะบอกว่าคนคนนั้นจะไม่มีวันตามหาลูกสาวเธอเจอก็ตาม“ไม่มีวันนั้นคะแม่ เขาไม่มีวันรู้ว่าฉันท้อง ต่อให้รู้เขาก็ไม่มีวันเอาลูกไปจากฉันได้ ฉันสัญญา”ไม่ว่าแลกด้วยอะไร เธอไม่มีวันให้พ่อของลูกมาพรากลูกไปจากเธอ และเธอเชื่อว่าความบังเอิญคงจะไม่เกิดขึ้นกับเธอ โดยไม่รู้เลยว่าสวรรค์และโชคชะตาเล่นตลกกับเธอ ส่งความบังเอิญมาจนได้แม่เฒ่ากุ้ยเมื่อเรียกสติตนเองกลับมาได้และ

บทที่ 28 เจ็บท้องคลอดเมื่อท้องโตใกล้คลอด กุ้ยหนิงอันเริ่มที่จะไม่คล่องตัว ทว่าเธอกลับไม่หยุดนิ่ง เมื่อไปช่วยงานที่ร้านและที่ไร่ไม่ได้ เธอจึงคิดหาเมนูที่จะสร้างรายได้ให้ครอบครัวกุ้ยหนิงอันมองว่าปลานิลที่เธอเอามาเลี้ยงในบ่อปลา เวลานี้ก็สามารถขายได้แล้ว ทว่าอย่างไรก็ขายเป็นกิโล และปลานิลเธอชอบกินมาก เธอจึงคิดว่าควรจะให้บ้านอาสามมีกิจการเป็นของตนเอง เลยตั้งใจจะสอนให้ทำปลานึ่งสมุนไพร และน้ำจิ้มรถเด็ด รวมไปถึงปลาสามรส และปลาทอดเธอมองว่าเวลานี้ร้านของเธอเข้าที่เข้าทางแล้ว หากอาสะใภ้ขายที่หน้าร้านอาจจะทำให้เพิ่มรายได้ วันนี้จึงตั้งใจว่าจะคุยเรื่องนี้กับทุกคนกลับมาทางด้านจิ้งเจี้ยนซา ชายหนุ่มยังไม่ละความพยายามที่จะหาหญิงสาวในคืนนั้น ยิ่งสองสามเดือนมานี้เขากลับร้อนรนอย่างห้ามไม่อยู่ บางคืนเขาฝันเห็นเด็กน้อยฝาแฝดมายืนยิ้มให้ พร้อมกับเรียกเขาว่าพ่อ นั่นยิ่งทำให้เขาคิดไม่ตกว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่“หรือว่าเธอจะท้อง คืนนั้นฉันจำได้ว่าไม่ได้ป้องกันนี่หว่า”จิ้งเจี้ยนซาคล้ายจะทะเลาะกับตนเอง จนนายท่านจิ้งเดินเข้ามาเพื่อคุยด้วย ต้องมองอย่างแปลกใจ“เจี้ยนซาเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเดี๋ยวนี้พ่อรู้สึกว

บทที่ 30 สวนทางวันเวลาก็ล่วงเลยมาถึงวันที่น้องชายบ้านสามต้องเดินทางไปเรียนที่ปักกิ่ง วันนี้กุ้ยหนิงอันจึงยอมห่างลูกน้อยครั้งแรกเพราะต้องการมาส่งน้องชายและอาสามที่สถานีรถไฟ“อาสามรับนี่ไว้นะคะ ฉันไม่รู้ว่าค่าใช้จ่ายทั้งหมดเท่าไร แต่อย่างน้อยเอาเผื่อไว้จะดีกว่า”กุ้ยหนิงอันยื่นซองบางอย่างให้อาสามของเธอนอกเหนือจากที่เธอให้ก่อนหน้านี้“แต่ที่ให้มามันก็เยอะมากพอแล้วนะอันอัน”“นายรับไว้เถอะ ไปกันสามชีวิต เผื่อเกินไว้ดีกว่าขาด อยากกินก็ซื้อกิน กว่าจะจัดการเรื่องเรียนของอาห่าวเสร็จเรียบร้อย ค่าโรงแรมนายอย่าลืมสิ แล้วไม่ต้องหาโรงแรมที่มันประหยัดล่ะ เลือกโรงแรมที่ปลอดภัยเข้าใจไหมอาเสียง”กุ้ยจื่อหลงไม่อยากให้น้องชายใช้เงินอย่างประหยัดเกินไป ความปลอดภัยต้องมาก่อนเสมอ การเดินทางครั้งนี้มีอาฉีจากบ้านจ้าวไปด้วยเขายิ่งเบาใจขึ้นไม่น้อย“ครับพี่รอง เช่นนั้นพวกผมขึ้นรถไฟก่อนนะครับใกล้จะออกเดินทางแล้ว”กุ้ยโม่เสียงกอดลาพี่ชายของตนเองเหมือนเด็กน้อย เพราะนี่คือครั้งแรกที่พวกเขาเดินทางเข้าปักกิ่ง แม้ว่าจะหวั่นใจและเสียดายเงินที่ต้องจ่ายไป แต่กุ้ยโม่เสียงก็ต้องยอมเพื่ออนาคตที่ดีของลูกชายที่หลานสาวมอบให้เ