All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นแม่หัวใจแกร่ง (ยุค 80 ): Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11มีเรื่องกับบ้านใหญ่“พวกหล่อนตามฉันมา ฉันจะไปบ้านเจ้ารอง”เมื่อตัดสินใจว่าจะไปเอาเรื่องจากบ้านรอง แม่เฒ่ากุ้ยจึงบอกให้ทุกคนตามมาเมื่อเจอลูกชายอยู่ตรงหน้าบ้าน จึงเรียกมาด้วยกัน“เจ้าใหญ่แกตามฉันมาบ้านเจ้ารอง วันนี้ฉันต้องคุยให้รู้เรื่อง ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำให้ตระกูลกุ้ยของเราต้องเสื่อมเสีย”ในใจของแม่เฒ่ากุ้ยนั้นเชื่อไปแล้วว่าหลานสาวทำเช่นนั้น จึงพาทุกคนในบ้านใหญ่บุกไปบ้านรองทันทีบ้านรองกุ้ยนั้นไม่รู้เลยว่าพายุอารมณ์ของแม่เฒ่ากุ้ยกำลังจะมา ห้าคนพ่อแม่ลูกต่างก็กินอาหารกันด้วยความอร่อย แม้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมากุ้ยหนิงอันจะส่งเงินมาให้ทุกเดือน ทว่าทั้งหมดกลับไม่มีใครกล้าซื้อเนื้อมากินเลย วันนี้เมื่อได้กินเนื้อจึงมีความสุขและมีรอยยิ้มกันทุกคน“อร่อยไหมคะ พ่อแม่ อาเล่อ อาเฮ่อ”“อร่อยมากเลยพี่ใหญ่ นานแค่ไหนแล้วที่พวกเราไม่เคยได้กินเนื้อ”เมื่อเจอประโยคนี้เข้าไปกุ้ยหนิงอันจึงขมวดคิ้วแล้วมองหน้าพ่อกับแม่เชิงตั้งคำถามว่าเงินที่เธอส่งมานั้นไม่พอเหรอ“เงินที่อันอันส่งมาแม่ใช้เท่าที่จำเป็น อีกทั้งพ่อขึ้นเขากับกลุ่มชาวบ้านออกจะบ่อย แต่ได้เพียงสัตว์เล็กเท่านั้น บ้านเราเลี้ยงไก่ มีไข่ให้ให้ก

บทที่ 13 เริ่มต้นใหม่อีกครั้งกุ้ยหนิงอันร้องไห้โฮอย่างไม่อาย ก่อนจะเล่าทุกอย่างให้พ่อกับแม่ฟังอย่างไม่ปิดบัง รวมถึงเรื่องที่เธอตัดสินใจหนีกลับมาอยู่บ้าน เพียงแต่ไม่บอกว่าผู้ชายคนนั้นคือจิ้งเจี้ยนซาเมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด สองสามีภรรยาได้แต่น้ำตาซึมและอดสงสารในโชคชะตาของลูกสาวไม่ได้“ดีแล้วล่ะลูกที่กลับมาบ้าน ผู้ชายคนนั้นดูแล้วฐานะจะต่างกับเรานัก ไม่เป็นไรนะอันอัน เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว พ่อจะเป็นกำแพงและที่พักพิงให้ลูกและหลานเอง เราจะจับมือกันไปด้วยกันนะลูกรัก”“ใช่แล้ว แม่คิดเช่นเดียวกับพ่อ ใครจะพูดหรือจะว่าอะไรแม่ไม่สนใจ ท้องไม่มีพ่อแล้วยังไง เจ้าก้อนแป้งในท้องลูกยังมีแม่ที่ดีเช่นอันอันคอยอุ้มชู ยังมีตายายที่รักเขามาก และยังมีน้าทั้งสองคนอีก สิ่งนี้ไม่ใช่สิ่งเลวร้าย แต่เป็นสิ่งที่ดีเกิดขึ้นกับครอบครัวเรา เริ่มต้นกันใหม่นะอันอัน”“ฉันขอโทษ ที่ทำให้พ่อกับแม่ผิดหวัง”น้ำเสียงเจือไปด้วยอาการสะอึกสะอื้น แม้เรื่องนี้จะน่าอับอายที่ลูกสาวคนโตท้องไม่มีพ่อ แต่กุ้ยหนิงอันกลับไม่ได้รับคำตำหนิใด ๆ มีเพียงกำลังใจและแขนของพ่อกับแม่คอยอ้ารับในความผิดพลาดของเธอ“ไม่เลย พ่อไม่เคยผิดหวังในตัวของล

บทที่ 15 ซีซวนมาหาในเวลานี้อากาศยังหนาวและยังมีหิมะตกเล็กน้อย ทำให้คนในหมู่บ้านไม่รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของกุ้ยหนิงอัน อีกทั้งเธอใส่เสื้อกันหนาวและเสื้อผ้าตัวใหญ่ทำให้ปกปิดร่างกายที่แท้จริงได้ความคิดที่จะไปขายผลผลิตตลอดช่วงปีใหม่ต้องพับไปหลังจากนั้นสามวัน เนื่องจากหิมะตกหนักจนกลายเป็นพายุหิมะบ้านเรือนหลายสิบหลังถูกพายุพังถล่ม หนึ่งในนั้นก็เป็นบ้านรองกุ้ย ดีที่ทุกคนอยู่ในมิติจึงไม่เป็นอะไร ต่างจากชาวบ้านครอบครัวอื่นที่หนีออกมาไม่ทัน ทำให้บาดเจ็บไม่น้อย ทว่าโชคดีหน่อยที่ไม่มีครอบครัวใดต้องสูญเสียชีวิตหัวหน้าหมู่บ้านเกณฑ์ชายในหมู่บ้านมาช่วยผู้ประสบภัยในครั้งนี้ เมื่อมาถึงบ้านรองกุ้ยได้แต่แปลกใจที่ทุกคนไม่มีร่องรอยของการบาดเจ็บเลย คล้ายกับทั้งห้าคนของบ้านรองกุ้ยไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์พายุถล่มเมื่อคืนนี้“บ้านรองกุ้ยมีเพียงหลังคาเท่านั้นที่พัง เอาเถอะในส่วนนี้ฉันจะซ่อมแซมให้เอง” เพราะรู้ถึงฐานะบ้านรองกุ้ย หัวหน้าหมู่บ้านจึงตัดสินใจควักเงินตนเองซื้อวัสดุและอุปกรณ์มาซ่อมแซมให้ด้วยตนเอง“ไม่เป็นไรครับลุงกัง ค่าใช้จ่ายทั้งหมดบ้านผมจะออกด้วยตนเอง เอาแค่พออยู่ได้ก่อนครับ อันอันตั้งใจจะสร้าง

บทที่ 17 ตัดขาดบ้านใหญ่เมื่อได้ยินถึงเงินค่าเลี้ยงดู แม่เฒ่ากุ้ยหยุดการกระทำของตนเองทันที ทำให้ชาวบ้านที่มามุงดูเหตุการณ์ต่างก็เบือนหน้าหนีให้กับกิริยาที่น่าอับอายนี้“หล่อนจะให้ค่าเลี้ยงดูจริงเหรอ”“ย่าเรียกมาเถอะค่ะ ปัญหามันจะได้จบสิ้นเสียที สุดท้ายแล้วยังไงย่าก็คือแม่ของพ่อฉัน”“ห้าร้อยหยวน ฉันต้องการห้าร้อยหยวน”เมื่อแม่เฒ่ากุ้ยเอ่ยจำนวนเงินที่ต้องการ ชาวบ้านแถวนั้นกลับสูดปากด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าแม่เฒ่ากุ้ยคนนี้จะหน้าเงินถึงขนาดเรียกเงินตั้งห้าร้อยหยวน ทั้ง ๆ ที่รู้ฐานะของบ้านรองดี“ไม่ได้ค่ะ มันมากเกินไป ย่าน่าจะรู้ว่าบ้านรองของเราฐานะเป็นอย่างไร หากย่าคิดอยากได้ค่าเลี้ยงดูขนาดนั้นฉันไม่มีปัญญาหาให้หรอกค่ะ”แม้ว่าในมิติจะมีเงินเก็บหลายพันหยวน แต่ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องหยิบยื่นให้ขนาดนั้น เงินห้าร้อยหยวนเธอไม่มีทางให้บ้านใหญ่เอาไปถลุงแน่ เธอไม่ได้ใจดีนะ“นั่นสิแม่เฒ่ากุ้ย เงินตั้งห้าร้อยหยวนมันไม่มากไปหรือ หล่อนเองจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปีกันเชียว” ชาวบ้านคนหนึ่งอดไม่ได้กับความละโมบของแม่เฒ่ากุ้ย ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าบ้านรองกุ้ยไม่ได้มีเงินหรือร่ำรวยอะไร ยังกล้าเรียกร้องเงินขนาดนั้

บทที่ 19 การค้าระยะยาว“ขอบใจมากนะอันอัน อาขอบใจจริง ๆ” นางเหมยถิงเอ่ยขอบคุณหลานสาวทั้งน้ำตา ไม่คิดว่าลูกชายของเธอยังมีโอกาสได้เรียนต่อ“อย่าคิดมากเลยค่ะอาสะใภ้ เราคือครอบครัวเดียวกัน”กุ้ยหนิงอันยังคงยิ้มละมุนเหมือนเดิม ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติที่แล้ว เธอยังคงมีนิสัยเช่นเดิมคือมอบโอกาสให้กับคนในครอบครัว และคนที่เธอรัก แต่ไม่ใช่กับคนที่คิดจะเอารัดเอาเปรียบครอบครัวเธออย่างเช่นบ้านใหญ่!หลังจากจบการสนทนาเรื่องเรียนของกุ้ยหยูห่าว กุ้ยหนิงอันและกุ้ยจื่อหลงจึงคุยเรื่องสวนผลไม้ รวมถึงพืชผลต่าง ๆ ที่จะทำได้ ทำให้กุ้ยโม่เสียงเข้าใจแล้วว่าคุณหนูซ่งมอบที่ดินแปลงนั้นให้กับหลานสาวเขาอย่างกุ้ยยหนิงอันเมื่อทำความเข้าใจกันแล้ว บ้านสามจึงขอตัวกลับ เพราะนี่ก็เริ่มจะมืดแล้ว จากนั้นทุกคนจึงต่างแยกย้าย เพื่อเริ่มต้นใหม่ในวันพรุ่งนี้วันถัดมาบ้านสามมาบ้านรองตั้งแต่เช้า สะใภ้สามและแม่ของกุ้ยหนิงอันได้ช่วยกันทำอาหารมื้อเช้าเพื่อให้เด็ก ๆ ทั้งสามคนได้กินและห่ออาหารไปกินที่โรงเรียนหลังจากมื้อเช้าผ่านพ้นไป กุ้ยจื่อหลงจึงอาสาไปส่งเด็กทั้งสามไปโรงเรียนเอง เนื่องจากจักรยานของสองแฝดนั่งได้เพียงสองคนเท่านั้นเมื่อก