All Chapters of BAD ENGINEER นายตัวร้ายของยัยวิศวะ: Chapter 1 - Chapter 10

(ฮัลโหลครับ…) เสียงทุ้มต่ำของเจ้าของปลายสายที่เอ่ยรับพร้อมกับกรอกเสียงตอบกลับใครอีกคนด้วยน้ำเสียงปกติ"ฮัลโหลบอส…ว่างอยู่หรือเปล่า เราคุยได้ไหม" เสียงใสของหญิงสาวร่างบางอย่างชะเอมนักศึกษาปีหนึ่ง คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังใจกลางเมืองมหานคร หญิงสาวร่างเล็กเจ้าของใบหน้าเรียวใสที่มีดวงตากลมโตเสริมให้หญิงสาวดูน่ารักน่าเอ็นดู ผิดกับนิสัยที่ออกทางห้าวหาญ และไม่เคยยอมใครตามแบบฉบับหญิงสาวที่มักจะมีเพื่อนเป็นผู้ชายเสียส่วนใหญ่(ว่าง…คุยได้) เสียงทุ้มต่ำของบอสที่เป็นแฟนหนุ่มรักแรกที่คบกันมาตั้งแต่มัธยมปลายเอ่ยตอบกลับผ่านโทรศัพท์เครื่องพอดี"เฮ้อ…วันนี้เหนื่อยจัง เรียนก็หนักแถมพรุ่งนี้ยังต้องไปรับน้องอีก…""…คิดถึงบ้านจัง" ร่างเล็กตอบเสียงอ่อยที่เต็มไปด้วยความงอแงก่อนที่จะเบะปากเมื่อนึกถึงบ้านเกิดที่เธอจากมาได้หนึ่งเดือนที่เปิดเทอมมาเพื่อมาเรียนต่อในเมืองหลวงจนทำให้เธอต้องแยกกับครอบครัวและแฟนหนุ่มที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยบ้านเกิด(เธอบ่นแบบนี้มาทุกวันแล้วนะ)"เบื่อที่จะฟังเราบ่นแล้วเหรอ?…" ก่อนที่ร่างเล็กจะค่อย ๆ เบาเสียงลงด้วยความน้อยใจที่เพิ่มมากขึ้น แน่นอนว่าเธอไม่เคยห่างบ้านเลย

ฉันตื่นเพราะนาฬิกาปลุกที่ดังไม่เลิก เป็นไปตามที่ตั้งใจวันนี้ฉันไม่สาย ชะเอมทำดีมาก ฉันใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงครึ่งในการแต่งตัวและไปมหา'ลัย เพราะฉันเป็นคนไม่ค่อยแต่งหน้า ใส่แป้งใส่ลิปมันแค่นั้นเสร็จ คอนโดก็อยู่ใกล้มหาลัยแค่สิบนาที แล้วอีกอย่างฉันไม่ชอบกินข้าวเช้า เพราะตื่นสายบ่อยเลยไม่กินข้าวเช้า เวลาแค่นั้นจึงเหลือเฟือสำหรับคนอย่างฉัน"ห้ามแซวกูเลยค่ะ กูรู้นะมึงจะพูดอะไร?" ฉันชิงพูดก่อนเมื่อเห็นว่าบอลหรือยัยบิวตี้กำลังจะอ้าปากแซว แซวได้ทุกวันจริง ๆ แซวได้ไม่มีเบื่อ"เบื่อชะนีรู้ทันอะ"ชีวิตประจำวันหลังจากนั้นก็ไม่มีอะไร เรียน รับน้อง สลับกันแบบนี้ทุกวัน ไม่มีอะไรพิเศษ เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ก็เหมือนเดิม พวกพี่เอิร์ธก็เจอกันบ้างตามโรงอาหาร เพราะพวกพี่เขาชอบมานั่งด้วยโต๊ะว่างเยอะแยะแต่ก็เลือกจะอยู่ด้วยกัน จนตอนนี้ฉันก็เหมือนจะเริ่มหายอึดอัดแล้วเพราะความสนิทที่มากขึ้น ทว่ามันจะมีอยู่คนหนึ่งที่ไม่ยอมพูดจา และยังแอบมองอยู่เหมือนเดิมส่วนบอสกับฉันเราก็คุยกันปกติ ฉันจะกลับบ้านไปเจอบอสทุกเดือน รวมไปถึงคิดถึงพ่อกับแม่ และวันนี้ก็เป็นวันที่ฉันอายุครบยี่สิบปีบริบูรณ์แล้ว"วันนี้วันเกิดมึงแล้วหนิเอม ไปฉล

"เค้าถึงบ้านแล้วนะ" ฉันเอ่ยกับปลายสายที่คุยด้วย ใช้เวลาเดินทางหลายชั่วโมงฉันก็มาถึงบ้านในที่สุด ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอม ฉันเลยถือโอกาสกลับบ้านมาหาพ่อหาแม่ และคนที่กำลังคุยด้วย ใช่...บอสนั้นแหละ หลังจากที่เขาไม่ได้ง้อจึงเป็นฉันที่ต้องหายเอง งอนเองหายเอง...แมนจริง ๆ เลยชะเอม(โอเค ไว้เจอกันนะเอม) แล้วปลายสายก็ตัดไป พรุ่งนี้ฉันนัดบอสไว้ที่ร้านคาเฟ่ ต้องคิดถึงมากแค่ไหนถึงบ้านแล้วก็นัดเจอกันเลย..."แม่เอมกลับมาแล้ว" ฉันตะโกนโวยวายเสียงลั่นบ้าน ก่อนที่จะรีบวิ่งไปกอดคนเป็นพ่อเป็นแม่ที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว"พี่เอม!" เสียงใสอีกคนวิ่งมากอดฉันบ้าง ใบพลูน้องสาวแท้ ๆ ที่คลานตามกันมา วิ่งมากอดด้วยความคิดถึง"ไงช่วยแม่ทำงานไหมเนี่ย?" ฉันขยี้หัวเล็กด้วยความคิดถึง ฉันกับใบพลูต่างกันห้าปี แต่ก็เป็นพี่น้องที่สนิทกันมาก"ช่วยทุกวันเลย~" ฉันและครอบครัวคุยกันอย่างออกรส นาน ๆ ได้เจอกันทีก็มีเรื่องให้เล่าเยอะแยะมากมายโดยเฉพาะฉัน@เช้าวันต่อมา"โทษทีนะเอม รอนานหรือเปล่า" เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นหลังจากที่ฉันนั่งรอเป็นชั่วโมง เป็นบอสเอง...เรานัดกันเก้าโมงทว่าตอนนี้เวลาล่วงเลยถึงสิบครึ่ง"ไม่นานเลย" ฉันยิ้มแหย่ ๆ เป็

"กว่าจะลงมาได้นะไอสัส" นี่คือเสียงไอดินเพื่อนเลวของผมมันมารอผมอยู่นานแล้ว หลังจากที่ผมเยี่ยมพ่อกับแม่เสร็จก็รีบมาผับทันที"กูต้องทำงาน" ที่ผมต้องรีบมาที่นี่เพราะต้องมาเคลียร์งานที่กองเท่าภูเขา เคลียร์งานเสร็จผมถึงจะลงมาหาพวกมันได้ ต่างจากพวกมันที่มาผับผมได้ทุกวัน ไม่ใช่มาหาผม ทว่ามาล่อสาว แดกเหล้าได้ทุกวันแต่ตังค์ไม่เคยจ่ายสักบาทเจริญ..."เอาเด็กป่าวไอเอิร์ธ" ไอรอนเพื่อนในกลุ่มอีกคนที่ถามผม ขณะที่พวกมันมีเด็กประกบข้างครบทุกคน"..." ผมไม่ได้สนใจจะตอบคำถามมัน เพราะมันกำลังกวนตีนผมอยู่มันรู้ว่าผมไม่ชอบแต่ก็ถามเป็นประจำ"กูถามไปงั้นแหละ เผื่อมึงจะเปลี่ยนใจ""ไอสัสนี่ก็ไปกวนตีนมัน" คนสุดท้ายในกลุ่มไอพี มันพูดขึ้นหลังจากที่กำลังนัวเนียกับเด็กท่ามกลางสายตาผมที่มองด้วยความเอือมระอา"ไอรอนไหนมึงบอกกูว่าจีบน้องจีน่าอยู่ แต่ก็ยังไม่เลิกเฮี้ยอีกนะมึง" ไอดินพูดขึ้น ไอรอนมันกำลังตามจีบจีน่าเพื่อนชะเอม แต่ก็จีบไม่ติดเสียทีเพราะไม่เลิกสันดานเดิม"ไม่เลิกเฮี้ยแบบนี้ไงถึงจีบไม่ติดสักที" ผมพูดจบก็กระดกเหล้าดื่มนิ่ง ๆ ส่ายหัวเบา ๆ ให้เพื่อนที่ไม่รู้จักพอจะว่าไปก็นึกถึงยัยเด็กนั้นเหมือนกัน ไม่รู้จะเป็นย

"วันนี้กิจกรรมของเรามีแค่เก็บขยะริมชายหาดนะครับ เก็บเสร็จทานข้าวเที่ยงแล้วเดินทางกลับนะครับ" พี่เดลแจ้งกำหนดการกิจกรรมวันนี้ ว่าจบพวกเราก็แยกย้ายกันไปเก็บขยะ สภาพเพื่อนฉันแต่ละคนดูไม่ได้เลยสักนิด ทุกคนแฮงค์ท่าทางอิดโรย คงจะมีแต่ฉันที่พยายามเพิ่มกำลังใจให้เพื่อนข่วยกันฮึบเก็บขยะจนสุดท้ายก็เสร็จลงจนได้"วันนี้มีคนแจ้งมาว่ามีคนแพ้อาหารทะเล ผมไปบอกทางรีสอร์ตให้แล้วนะครับไม่ต้องห่วง" พี่เดลประกาศขึ้นหลังจากเก็บขยะจบ ทำเอาฉันยิ้มร่าในทันทีเพราะวันนี้ฉันไม่ต้องอดอาหารอีกแล้ว มื้อสุดท้ายของการมาทะเลช่างถูกใจฉันจริง ๆ"กูไม่น่าดื่มเยอะเลย" ฟาสฟุบหน้าลงบนโต๊ะอาหาร มันยังคงแฮงค์ไม่หายฉันไม่แปลกใจเลยเพราะเมื่อคืนมันเล่นกระดกเหมือนน้ำเปล่าเสียอย่างนั้น"กูก็ชักมึน ๆ เหมือนกัน แม่ง..." พี่ดินฟุบตามไอฟาสอีกคนส่วนคนอื่น ๆ ก็เริ่มอ่อนโรยไม่ต่างกัน เห็นทีบนโต๊ะคงจะมีแค่ฉันกับพี่เอิร์ธที่ดูไม่เป็นอะไรเลยสักนิด"เออเอม เมื่อกี้ตอนออกมามึงลืมเสื้อนี่อะ กูเลยหยิบมาให้" จีน่าสะบัดใบหน้าเพื่อตั้งสติแล้วหยิบเสื้อคลุมตัวใหญ่สีดำยื่นมาให้ฉิบหายแล้ว...พรึ่บ!ฉันรีบแย่งเสื้อจากมือจีน่าในทันที เพราะมันเป็นเสื้อค