All Chapters of หย่ารัก สามีมาเฟีย: Chapter 51 - Chapter 60

มาเฟียหนุ่มเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง มือหนาของเขาเกร็งเล็กน้อย ดวงตาคมกริบที่เคยเย็นชากลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด และความรู้สึกผิด ที่เขาไม่สามารถปกป้องเธอได้นับหนึ่งขยับตัวเล็กน้อยเปลือกตาหนักอึ้งค่อย ๆ ลืมขึ้น ดวงตาหวานๆ ที่เคยสดใสกลับดูอ่อนล้า เธอพยายามยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าเขา แต่ริมฝีปากบางกลับสั่นเทา“คุณฌอน คุณมาเยี่ยมหนึ่งแล้ว” เสียงพูดแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน แต่ฌอนได้ยินอย่างชัดเจน และเหมือนหัวใจเขาจะหยุดเต้นเขานั่งลงเก้าอี้เบาะนุ่มข้างเตียง มือหนาเอื้อมไปจับมือเล็ก ๆ ของเธอ มือที่เย็นเฉียบ และสั่นระริก สัมผัสที่เย็นยะเยือกทำให้ความเจ็บปวดในใจของเขาเพิ่มทวีคูณ"ขอโทษ..." คำพูดสั้นๆ แต่หนักแน่น หลุดออกมาจากริมฝีปากของเขา มันเป็นคำขอโทษที่หนักอึ้งเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด และความเจ็บปวด ที่เขาไม่สามารถปกป้องคนที่เขารักได้“ขอโทษหนึ่งเรื่องอะไรคะ เรื่องที่มาเยี่ยมไม่ได้ หรือเรื่องที่คุณออกเดตกับคุณเรย์มีน”“ทั้งสอง” เขาตอบเพียงสั้น ๆ แต่มันกลับหนักอึ้งไปถึงขั้วหัวใจของเธอไม่อธิบาย หรือปฏิเสธอะไรหน่อยหรือยังไง ไม่สิ เขาจะมานั่งอธิบายเรื่องนี้ทำไม ในเมื่อที่ผ่านมาเธอเองก็ไม่ได้มีบทบาทสำค

‘ไม่ตั้งใจ’ มันคงเป็นข้อแก้ตัวไม่ได้ เพราะทุกอย่างเกิดจากความตั้งใจ หากไม่มีพี่ชายอรนิดคงหันกลับมามองเขาบ้าง และทุกอย่างก็คงต้องเป็นของเขาตั้งแต่แรกรวมถึงอำนาจในการจัดการในแก๊งสเตนทั้งหมดแต่ใครจะไปคิดเล่าว่าพี่ชายเขาจะคาดการณ์เรื่องพวกนี้ไว้ล่วงหน้า ถึงได้ให้ป้ายแทนตำแหน่งไว้กับอรนิด เขาพยายามตามหาเธอแทบพลิกแผ่นดินทั้งที่ประเทศไทย ทั้งที่กอเทียร์ แต่หายังไงก็หาไม่เจอ ที่ไหนได้หลบซ่อนอยู่ในคฤหาสน์ไคโรมาตลอด แถมเมียของผู้นำเดียร์มาสยังเป็นหลานตัวเองอีกด้วยเดลเลอร์แค่นเสียงหัวเราะผ่านลำคอออกมาด้วยความสมเพชตัวเอง ความรู้สึกเจ็บปวดจากการรับรู้ว่าผู้หญิงที่ตัวเองรักมาตลอดจากไป สร้างความมึนงง สับสนให้กับตัวเองอยู่ไม่น้อย“พรุ่งนี้เตรียมพวงหรีดให้พร้อมฉันจะไปเคารพศพอรนิด” เขาสั่งลูกน้องเสียงเศร้า ทุกอย่างฉายชัดผ่านสีหน้าเศร้าหมอง“ไปทำไมครับหรือว่าท่านรู้จักกับผู้หญิงคนนั้น”ชายแก่เพียงพยักหน้าน้อย ๆ แล้วลุกขึ้นยืน เขาเดินอย่างเชื่องช้ามายังรถที่จอดอยู่หน้าบริษัท“วันนี้ฉันจะขับรถเอง พวกนายทั้งหมดกลับไปได้เลย”“ไม่ได้นะครับ ผมว่ามันจะไม่ปลอดภัย”“ฉันลอกว่าไม่ต้องก็คือไม่ต้อง ฉันอยากอยู่คนเ

นับหนึ่งเดินเข้าไปร่ำลาผู้เป็นแม่ครั้งสุดท้าย บาทหลวงประพรมน้ำเสก และเคลื่อนหลุมศพลงหลุม หลังจากทำพิธีเสร็จแล้วบาทหลวงจะวางก้อนห่อกระดาษ และดอกไม้ พร้อมกล่าวอธิษฐานขอให้ดวงวิญญาณไปสู่สวรรค์ระหว่างนั้นนับหนึ่งมีอาการเวียนหัวขึ้นมาจนแทบประคองสติไม่ไหว ดีที่ฌอนคว้าเอาไว้ได้ทัน “เป็นอะไรมากไหม”“แค่หน้ามืดค่ะ” เธอขืนตัวออกจากอ้อมกอดเขา ทว่าแขนนั้นกลับกระชับเข้าหากันแน่นกว่าเดิม คิดว่าต่อให้ดิ้นไปก็คงไม่ได้ผลจึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย“ถ้างั้นก็กลับบ้านไปก่อน เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง” เขาบอกเสียงเรียบขณะประคองเธอเดินกลับไปยังรถ“ไม่ค่ะ หนึ่งอยากอยู่ทำต่อให้เสร็จ”“อย่าดื้อได้ไหม!” คราวนี้คนตัวสูงว่าเสียงหนัก เธอจึงเงียบลง สีหน้าแบบนั้นใครก็รู้ว่าห้ามขัดใจ ใช่ เธอไม่เคยขัดเข้าได้เลยถึงอยู่ใต้อาณัติแบบนี้เรื่อยมาขณะนั้นเองสายตาฌอนเหลือบไปเห็นเดลเลอร์กำลังเดินไปยังรถของตัวเอง เขาจึงหันไปหามาเรียกับมิก้า“พาคุณหนึ่งกลับบ้าน แล้วก็อย่าลืมเอายาให้ทานด้วย” เขาบอกพร้อมกับเหลือบมองไปยังผ้าพันแผลเหนือหัวไหล่ มันยังไม่หายดี ไม่อย่างนั้นเลือดคงไม่ไหลซึมออกมาสั่งแม่บ้านเสร็จเรียบร้อยเขาก็เลื่อนประตูรถป

แสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง สายลมเย็น ๆ พัดผ้าม่านปลิวไสว เมื่อคืนเธอลืมปิดหน้าต่าง และเป็นคืนแรกที่นอนหลับเต็มอิ่ม หมอนข้างในอ้อมแขนกระชับเข้าอ้อมอก กำลังจะกลับตาลงบทสนทนาของเธอกับมิก้าก็วนกลับเข้ามาในห้วงคความคิด“สร้อย”เธออุทานออกมาพร้อมกับดีดตัวลุกขึ้นวิ่งไปคว้าเอาผ้าเช็ดตัวหายเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานก็กลับออกมาสายตาเหลือบไปมองนาฬิกาบนผนังแขวนเพื่อทำเวลาฝีเท้าอวบกึ่งเดินกึ่งวิ่งมายังคฤหาสน์ ก่อนชะลอฝีเท้าลงเมื่อเห็นว่ารถประจำตำแหน่งจอดอยู่ด้านหน้า แสดงว่าเธอมาทันเขายังไม่ไปทำงาน“นายมีอะไรไปทำก็ไปทำเถอะ” มือปิดแฟ้มลงแล้วยื่นกลับไปให้เดฟ เขารับมันมาแนบอก หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน“วันนี้คุณฌอนไม่ไปบริษัทเหรอครับ”“ไม่ ฉันมีเรื่องบางอย่างต้องไปทำ” เขาบอกเสียงเรียบนิ่ง“ถ้าอย่างนั้นผมจะไปเตรียมรถให้นะครับ”“อืม” เดฟเดินถอยหลังออกไป ขณะประตูกำลังจะปิดลง เขาเห็นผู้เป็นเจ้านายหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ดวงตานั้นหรี่ลงทันทีเมื่อจำได้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร“คุณฌอนอยู่ด้านในใช่ไหม” ร่างสูงของเดฟสะดุ้งเล็กน้อย เขารีบยืนหันหลังให้กับประตู“อยู่ครับ” บอดีการ์ดมือขวาตอบไม่เต็มเสียงเ

“แล้วพ่อฉันล่ะ พ่ออยู่ที่ไหนทำไมถึงปล่อยให้แม่กับฉันต้องลำบากแบบนี้” นับหนึ่งเหยียดตัวลุกขึ้นยืน ดวงตาจ้องชายแกเขม็งเดลเลอร์เลือกที่จะเงียบเพราะหากเธอรู้เรื่องนี้ แม้แต่สร้อยก็คงไม่ได้ไป ใครมันจะยอมให้ของสำคัญกับคนที่ฆ่าพ่อตัวเอง ยิ่งชายแก่เงียบมากเท่าไร ยิ่งทำให้นับหนึ่งหัวเสียมากขึ้นเท่านั้น เธออยากได้คำตอบไม่ได้อยากได้ความเงียบ“พ่อเธอตายแล้ว” เขาตอบเพียงสั้น ๆ แต่มันก็ทำเอาเธอนิ่งอึ้งอยู่ไม่น้อยแม้ว่าจะทำใจเอาไว้อยู่บ้างแล้ว เธอเพียงอ้าปากค้างร่างกลมซวนเซจนเรย์มีนต้องเข้ามาประคอง“บอกไปสิว่าตายเพราะอะไร” ฌอนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น พร้อมมองไปยังมาเฟียเฒ่าด้วยดวงตาเกรี้ยวกราด เขาไม่อยากให้นับหนึ่งต้องมารับรู้เรื่องนี้เลย แต่ในเมื่อมันเป็นคนเริ่มเปิดปากเองก็ต้องไปให้สุด“ฉันเคยเห็นข่าวเมื่อนานมาแล้วว่าท่านถูกฆาตกรรมในบ้านพักของตัวเอง แต่จับมือใครดมไม่ได้” เรย์มีนคิดทบทวนแล้วพูดออกมา นับหนึ่งเงยหน้ามองสลับไปมาระหว่างผู้นำของคนทั้งคู่ ยังมีเรื่องอะไรที่ทำให้เธอเจ็บปวดไปมากกว่ารู้ชาติกำเนิดของตัวเองอีกเหรอ“ใช่ ไม่ใช่ว่าจับมือใครดมไม่ได้หรอก แต่เพราะคนทำขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งเองมาก