All Chapters of หย่ารัก สามีมาเฟีย: Chapter 71 - Chapter 80

ฌอนในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงขายาวสีดำ แขนเสื้อพับขึ้นถึงข้อศอก เดินหิ้วกระเป๋า และของกินมากมายตามหลังคนเป็นเมีย โดยปราศจากผู้ช่วย หรือบอดีการ์ดมาเดินตามรูปร่างสูง ร่างกายกำยำสมส่วน เบ้าหน้าฟ้าประทานยังโดดเด่นท่ามกลางสายตาคนอื่น โดยเฉพาะสาว ๆ หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงออกอาการหึงหวงอยู่บ้างทว่าตอนนี้กลับรู้สึกว่าตนเองเป็นผู้ชนะ “น้องหนึ่ง” เสียงทุ้มตะโกนเรียก นับหนึ่งมองตามเห็นณกรยืนโบกมือเรียกอยู่ไกล ๆ ฌอนหันมองตามสายตาขุ่นมัว ไอ้นี่อีกแล้วชอบเกาะแกะกับเมียเขาจริง มันคิดอะไรหรือเปล่า ตั้งแต่มาเฝ้านับหนึ่งที่ทำงานเดือนกว่า ๆ ผู้ชายคนนี้มักจะแวะมาคุยด้วยอยู่บ่อย ๆ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่านับหนึ่งมีสามีหรือว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว“นี่มันอะไรคะ” นับหนี่งยกมือเท้าเอว มองโต๊ะทำงานของตัวเองหลังจากไล่ให้คนตัวโตขึ้นมาก่อน เพราะเขาต้องมาดูงานฝ่ายบริหารก่อน เพราะเธอแวะคุยเล่นกับพี่ณกร แต่พอขึ้นมาสิ่งที่เห็นคือทะเบียนสมรสของเธอกับเขาถูกถ่ายเอกสารใส่กรอบมาวางไว้มุมหนึ่งของโต๊ะ“ก็จะอะไรล่ะคะ ก็ทะเบียนสมรสของคุณน้องยังคะ คุณฌอนเอามาไว้เมื่อกี้เลย เขาบอกว่ามีผู้ชายมาเกาะแกะเมีย ก็เลยหวง”หัวหน้า

“ฉันเห็นสามีเธอไปเดินห้างกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้”ประโยคนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของกวินตาขณะขับรถกลับร้านกาแฟแห่งหนึ่งย่านชานเมือง คนที่บอกเล่าเรื่องนี้ก็ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นเพื่อนสนิทของเธอที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่สมัยมัธยมปลายกวินตา อนันต์พิสุทธิ์ หญิงสาววัยยี่สิบห้าเจ้าของร้านอาหารตามสั่งสไตร์โมเดิร์นที่ไม่เหมือนใคร เพราะความรักการทำอาหารจึงทำให้เธอเลือกที่จะเบนชีวิตตัวเองออกมาทำอะไรที่เป็นอิสระมากขึ้น“ไปหาเพื่อนมาเหรอครับ”ทันทีที่ร่างเพรียวก้าวเข้ามาในบ้านคนตัวสูงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีก็เอ่ยถามพร้อมกับเดินเข้ามาโอบกอด“ค่ะ พอดียัยวินัดไปทานกาแฟแล้วก็ปรึกษาการทำร้านอาหารแถวๆฝั่งธนฯ” หญิงสาวบอกออกไปพร้อมกับลูบไปที่แขนของเขาแต่ว่าภายในจิตใจกลับว้าวุ่นเรื่องที่ได้ยินมาวันนี้ใคร ๆ ก็บอกว่าเธอโชคดีที่ได้แต่งงานกับชรัณต์ ฐานันต์พิพัฒน์ เจ้าของบริษัทนำเข้ารถหรูมากมายแถมยังเป็นหนุ่มหล่อติดอันดับต้น ๆ ของประเทศอีกด้วยเพราะความรักหรือหลงใหลเขามากจนเกินไปกันแน่เพียงแค่เขาตามจีบเธอและตกลงคบหากันไม่กี่เดือนเธอก็ยอมแต่งงานกับเขาอย่างง่ายดายหญิงสาวยอมรับว่าการที่มีเขาเข้ามาอยู่ในช่วงเวลานั

บนโต๊ะอาหารค่ำบรรยากาศชวนดูอึดอัดไปหมด ทุกคนต่างนั่งเงียบเหมือนมีความคิดเป็นของตัวเองแต่เก็บงำเอาไว้ไม่พูดออกมาความตื่นเต้นที่พกพามาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาหายไปจนหมดสิ้น สิ่งที่กวินตารับรู้วันนี้มันเป็นความรู้สึกเสียใจและเจ็บปวดเข้ามาแทนที่เสียแล้วดวงตาหวานชำเลืองคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นบุพการีอยู่เป็นระยะคำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวแต่ไม่สามารถเอ่ยถามได้คนเดียวที่ท่าทางมีความสุขก็คงจะหนีไม่พ้นชรัณต์แค่ได้เห็นสีหน้าของคนที่ทำให้แม่เขาต้องตายร้อนรนเหมือนไฟไหม้ตัวเขาก็สะใจแล้วชายหนุ่มเลือกที่จะไม่บอกคนเป็นบิดาว่าผู้หญิงที่ท่านรักและเชิดหน้าชูตาในสังคมเคยแต่งงานมีลูกแล้ว แต่เลือกที่จะทรมานคนที่เธอรักแทนเพื่อให้เธอได้ลิ้มรสความเจ็บปวดบ้าง“วันนี้อาหารบนโต๊ะเผ็ดสะใจผมมากเลยครับป้านวล” ชายหนุ่มหันไปบอกคนเป็นแม่บ้านเก่าแก่ของที่นี่และยังเป็นคนที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็กอีกด้วย“เหรอคะ วันนี้ป้าเลือกทำแต่ของที่คุณชรัณต์ชอบทั้งนั้นเลยนะ”“เหรอครับ มันถูกปากและถูกใจผมมากเลยครับ” ประโยคที่เอ่ยบอกเขาไม่ได้หมายความถึงรสชาติของอาหารเลยสักนิดแต่หมายถึงผู้หญิงสองคนที่เผชิญหน้ากันอยู่ต่างหาก“ฉันได

“คุณย่าคิดยังไงกับผู้หญิงที่หย่าร้างกับสามีทั้งที่แต่งงานกันยังไม่ถึงสามเดือนคะ”หลังจากที่เงียบไปนานอยู่ ๆ กวินตาก็เงยหน้าขึ้นมาถามทั้งที่น้ำตายังเปื้อนสองแก้ม ดวงตาขาวแดงก่ำ ใต้ขอบตาบวมเป่ง บ่งบอกว่าหล่อนร้องไห้อย่างหนักติดต่อกันหลายชั่วโมงแล้ว“ที่ถามแบบนี้เพราะทะเลาะกับสามีมาใช่ไหม”หญิงสาวได้แต่เม้มปากเข้าหากันดวงตาหลุบต่ำมองพื้นไม่อยากให้คุณย่าจับผิดไปมากกว่านี้“ย่าจะไปคิดอะไรแทนคนอื่นได้ล่ะ หากผัวเมียไม่สามารถใช้ชีวิตคู่ต่อไปได้ ยื้อกันไปมันก็ทุกข์ใจกันทั้งสองฝ่าย มันไม่มีใครผิดหรอกที่จะหย่าร้าง นี่มันสมัยไหนแล้ว”ดวงหน้าเหี่ยวย่นยิ้มรับเพื่อปลอบใจหลานสาว ท่านไม่รู้หรอกว่าหลานเจอเรื่องทุกข์ร้อนอะไรมาถึงกับเอ่ยปากเรื่องหย่าร้าง แต่ในฐานะคนเป็นย่าที่เลี้ยงดูกวินตามาตั้งแต่เด็กแม้จะเกิดอะไรขึ้นท่านก็ต้องอยู่เคียงข้างอยู่แล้ว“เพราะแบบนี้ยังไงคะ กรีนถึงยังกลับมาที่นี่ทุกครั้งเมื่อมีเรื่องไม่สบายใจ เพราะที่นี่มีบ้าน มีคุณย่าที่รักและหวังดีกับกรีนอยู่เสมอ”“ย่าไม่รู้ว่าตอนนี้หลานมีเรื่องอะไรที่ลำบากใจมา ถ้ามันหนักหนาก็ร้องไห้ออกมาให้มันพอ เมื่อร้องเสร็จแล้วก็กลับมาเข้มแข็งให้ได้ไว ๆ

รุ่งเช้าของวันใหม่ชรัณต์รู้สึกตัวแล้วก็กวาดมือไปรอบ ๆ เตียงเพื่อควานหาร่างบางที่เขาได้เชยชมเมื่อคืน แต่แล้วก็พบกับความว่างเปล่าเพราะหล่อนไม่ได้นอนอยู่ตรงนั้นแล้วดวงตาคมเบิกโพล่งพร้อมกับดีดตัวลุกนั่งสายตากวาดมองไปรอบห้อง แม้แต่ในห้องน้ำก็ไม่มีใครอยู่ เร็วเท่าความคิดเขารีบคว้าเอาเสื้อผ้าขึ้นมาสวมลวก ๆ แล้วเปิดประตูห้องวิ่งลงไปด้านล่าง...เธอหนีเขาไปแล้วเหรอชายหนุ่มได้แต่ตะโกนเรียกชื่อหญิงสาวพร้อมกับเปิดประตูทุกห้องดูเผื่อว่าเธออาจจะทำอะไรอยู่ที่ไหนสักที่ในบ้านหลังนี้ ส่วนมือก็กดโทรศัพท์โทรหาแม้ว่าจะโทรติดแต่ก็ไม่มีใครรับสายมือหนาคว้าเอากุญแจรถที่ห้อยอยู่เตรียมตัวจะออกจากบ้านเพื่อไปตามคนเป็นเมียกลับมาแต่ว่าเดินยังไม่ถึงรถเสียด้วยซ้ำเขาก็เห็นร่างคุ้นตานั่งเหม่อลอยอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้านชรัณต์ถอนผ่อนลมหายใจออกมาราวกับว่าโล่งใจที่เธอไม่ได้หนีหายไปไหน อย่างน้อยเธอก็รักษาสัญญาว่าจะอยู่ให้เขาแก้แค้น“ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุก”เขาเอ่ยถามเมื่อเดินเข้ามาถึง เพราะปกติแล้วทุกเช้าเธอจะทำหน้าที่ปลุกเขาไปทำงานและเตรียมอาหารเช้า แต่วันนี้เธอกลับไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง“....”ความเงียบคือคำตอบเธอเงยหน้าม