Semua Bab หย่ารัก สามีมาเฟีย: Bab 31 - Bab 40

“มึงต้องการอะไรจากกู”“ผมไม่ได้ต้องการอะไร แค่จะบอกว่าลูกน้องของคุณที่ขนมาเกินจำนวนข้อตกลงระหว่างแก๊ง ผมจัดการส่งกลับไปให้แล้วนะครับ”“ไอ้...”“พอได้แล้วเดฟ นายแค่จัดการตามที่ฉันบอกก็พอไม่ต้องเสียเวลาไปต่อปากต่อคำกับคนที่เอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่หรอก”เป็นคำสั่งห้ามลูกน้องแต่แฝงคำเหน็บแนมเอาไว้อยู่ในที เรย์เดนรู้สึกเสียหน้าอยู่ไม่น้อย เรย์มีนกลัวว่าจะเกิดเรื่องขึ้นจึงเปลี่ยนเป็นกระชากแขนพี่ชายตัวเองแทน“พอได้แล้วพี่เดน มีนยอมกลับไปกับพี่แล้วนี่ไง จะไปมีเรื่องอะไรอีก คิดเหรอว่าหากเกิดเรื่องขึ้นแล้วคนแค่กระจุกมือเราจะไปสู้เขาได้”เรย์เดนชะงักเล็กน้อยเพราะลึก ๆ แล้วรู้สึกหวาดหวั่นอยู่ไม่น้อยแต่เพราะศักดิ์ศรีค้ำคออยู่ก็เลยต้องแสดงให้คนของตัวเองเห็นว่าแก๊งเราก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าแก๊งอื่น แม้ไม่มีพ่อเขาอยู่แล้วก็ตามฌอนมองตามหลังแล้วได้แต่ส่ายหน้า ใจร้อนอย่างไรทุกวันนี้อดีตเพื่อนก็ยังคงเป็นอย่างนั้น เขาสลัดหัวไล่ความคิดออกแล้วเดินไปนั่งลงเบาะนุ่มของเก้าอี้เบาะนุ่มศอกเท้ากับที่พักแขนแล้วยกมือขึ้นคลึงขมับเพื่อคลายความเครียด ช่วงนี้มีแต่เรื่องเข้ามาให้ต้องจัดการ หากแต่เมื่อวานเห็นใบหน้ากลมกำล

เรื่องที่นับหนึ่งอยู่ในบ้านหลังนั้น คงเป็นข้อมูลที่พวกมันหามาแล้ว ถึงได้เลือกจับเขามาเค้นคำตอบ เดวิสตามองไปทั่วบริเวณด้วยความหวาดระแวง ไม่รู้ว่าพวกมันจะเอาปืนมาจ่อแล้วยัดลูกตะกั่วลงหัวเมื่อไร“อย่างนั้นเหรอ นายคงไม่รักชีวิตตัวเองกับชีวิต...”ชายแก่หันไปเพยิดหน้าให้กับลูกน้องมือขวา มันค่อมหัวให้แล้วเดินเอาไอแพตเข้ามาให้พร้อมกับเปิดคลิปวิดีโอบางอย่างมายื่นให้ หลานชายวัยสิบขวบกำลังวิ่งเล่นอยู่กับน้องสาวตนเอง“อย่านะ!”“จุ๊ ๆ อย่าเพิ่งโวยวายสิ ฉันยังไม่ให้คนของเราทำอะไรหรอก แต่ถ้านายยังดื้อดึงที่จะเงียบปากอยู่อย่างนี้ รับรอง ฉันเป่าหัวไปทีละคนแน่นอน”สายตาที่มองมาไม่ใช่คำขู่ แต่เอาจริง มาเฟียไม่เคยขู่ใครอยู่แล้ว เขารู้เรื่องนั้นเป็นอย่างดี บอกข้อมูลให้พวกมันไปก็รู้สึกผิดต่อนับหนึ่ง แต่ถ้าให้เลือกยังไงก็ต้องเลือกครอบครัวอยู่แล้ว อย่างน้อยเธอก็ยังมีสามีคอยคุ้มครอง“ถ้าผมบอก พวกคุณจะปล่อยผมกับครอบครัวไปใบ่ไหม”เขาพยักหน้ารับ แล้วถามย้ำอีกครั้ง “ผู้หญิงที่ชื่อนับหนึ่งเป็นใคร”“นับหนึ่ง ไคโร ภรรยาตามกฎหมายของฌอนไคโร”เขาบอกเสียงต่ำแล้วก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าสบตา“ฮึ ฮึ” มาเฟียเฒ่าแค่นหัวเราะผ่านล

สบถออกมาได้แค่คำนั้น รู้สึกได้ถึงแรงกระชากจากด้านหลัง เพียงชั่วพริบตา ร่างเธอก็ถูกชายฉกรรจ์ลากไปจากตรงนั้นโดยไร้เสียงร้องขอความช่วยเหลือแสงไฟสีเหลืองนวลอ่อนถูกเปิดไปทั่วบริเวณ แม้ไม่สว่างมากแต่ก็มองเห็นใบหน้าของผู้มาร่วมงานอย่างชัดเจน ผู้คนที่ถูกเชิญมาร่วมงานมีทั้งชาวกอเทียร์ และชาวต่างชาติการปรากฏตัวของฌอน ไคโร ทำเอาผู้คนต่างหันมามองเป็นตาเดียว รูปร่าง หน้าตา มีสง่า และทรงอำนาจมากกว่าประธานาธิบดีที่เดินทางมาร่วมงานในครั้งนี้เสียด้วยซ้ำ“ผมสั่งเปลี่ยนโต๊ะให้เรียบร้อยแล้วครับ”เดฟ ซึ่งเดินประกบหลังเมื่อครู่ก้าวเท้าขึ้นมาเดินเทียบข้าง เอ่ยบอกเบา ๆ พร้อมกับผายมือไปยังอีกด้านหนึ่ง แทนที่จะเป็นโต๊ะเดียวกันกับประธานาธิบดีเหมือนเช่นทุกงานที่ได้ไปเขาพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินไปทักทายผู้นำของประเทศตามมารยาท แม้จะถูกเลื่อนเก้าอี้เชิญให้นั่ง ทว่าเขากลับปฏิเสธแล้วเดินไปยังโต๊ะของนักธุรกิจชาวไทย“คนนั้นเหรอที่เดียร์มาสกรุ๊ปอยากร่วมงานด้วย” หนึ่งในผู้มาร่วมงานเอ่ยถามเพื่อนร่วมโต๊ะ พลางพยักพเยิดหน้าไปยังผู้นำของแก๊งมาเฟียอันดับหนึ่ง“อืม ... ใช่ เห็นว่าคนนั้นเป็นนักธุรกิจที่มีอำนาจกว้างขวางในเมืองไ

“สวัสดีครับทุกท่าน” เสียงแหบพร่ากล่าวทักทายคนในงานดวงตาทุกดวงจับจ้องไปยับนับหนึ่งเป็นตาเดียวเพื่อฟังว่าตาเฒ่าแห่งแก๊งสเตนกำลังจะพูดอะไรต่อกันแน่ก่อนที่เดลเลอร์จะกล่าวอะไรต่อ พนักงานก็เริ่มเดินเสิร์ฟขนมไทยสีเหลืองฉ่ำวาวให้กับทุกโต๊ะ“ก่อนที่ผมจะประกาศเรื่องราวดี ๆ ที่ถูกปิดบังมาอย่างยาวนานให้กับทุกคนได้ทราบ และร่วมยินดี ผม ... อยากให้ทุกคนได้ลองชิมขนมตรงหน้าดูก่อน”เดลเลอร์มองสบตาไปยังฌอน พร้อมกับยิ้มเหยียดมุมปากฌอนรู้ได้ทันทีว่าสเตนต้องการประกาศเรื่องความสัมพันธ์ของตนกับนับหนึ่งออกไปให้คนอื่นรู้ เพราะคิดว่าเธอเป็นจุดอ่อนของตัวเขา มันอาจจะใช่และก็ไม่ใช่ แต่ถึงอย่างไรก็ต้องยอมรับว่าตาเฒ่านั้นเล่นถูกจุดอยู่ไม่น้อยบอดีการ์ดนับสิบคนเดินเข้ามาประจำจุดของตัวเองตามที่ได้รับคำสั่ง เขาไม่สนใจกฎระหว่างแก๊งแล้ว หากกล้าหยามหน้ากันขนาดนี้ เขาเองก็จะไม่ไว้หน้าเช่นกันร่างสูงลุกขึ้นเต็มสูบราวกับว่าจะประกาศศึกกับอีกฝ่าย ผู้คนในงานต่างเริ่มรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาเมื่อรับรู้ได้ถึงความผิดปกติของงานเลี้ยงในวันนี้ แม้แต่ประธานาธิบดีเองยังเดินทางกลับก่อนเวลา“ขนมที่ทุกท่านได้ทานอร่อยดีใช่ไหมครับ”เป็นคำถา

เสียงพูดคุยกันของใครบางคนดังอยู่ในรับรองทำให้เรียวขาสวยหยุดลงแล้วถอยกลับไปหลบอยู่มุมหนึ่งของประตูทางเข้า คนหนึ่งเธอจำได้เป็นอย่างดีว่าเป็นพี่ชายตัวเอง แต่อีกคนเธอไม่คุ้นน้ำเสียงมาก่อนแม้ว่าจะพยายามเอียงหูฟังเท่าไรแต่ก็ไม่ได้ยินว่าพวกเขากำลังพูดคุยเรื่องอะไรกัน มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเดียร์มาสกรุ๊ปหรือเปล่า เธอแค่อยากรู้เรื่องเดียวก็คือกระดุมเม็ดนั้นเป็นของใคร “คุณเรย์มีนมายืนทำอะไรตรงนี้คะ”เสียงทักนั้นทำเอาหญิงสาวสะดุ้ง เมื่อหันกลับไปเจอแม่บ้านสาวยืนอยู่ เธอถลึงตาใส่ เรย์เดนได้ยินเสียงพูดคุยอยู่หน้าห้องจึงจบบทสนทนาแล้วเดินไปเปิดประตู“มีอะไรกันแล้วมายืนทำอะไรหน้าห้อง”มองสาวรับใช้สลับกับน้องสาว เรย์มีนยิ้มเจื่อน ๆ ก่อนจะแก้ตัวว่ามาชวนเขาออกไปกินข้าวด้านนอก เพราะเบื่ออาหารที่แม่บ้านทำแล้ว“อารมณ์ไหนถึงได้มาชวนพี่ไปกินข้าว วันนี้พี่นึกว่าแกจะนอนกอดหมอนร้องไห้ เพราะสุดดวงใจเพิ่งประกาศว่ามีเมียไปเมื่อคืน”รอยยิ้มเย้ยหยันผุดขึ้นมุมปากสองแขนยกขึ้นกอดอก หญิงสาวหันขวับไปมองผู้เป็นพี่ชายด้วยสายตาไม่พอ “อย่าพูดเรื่องนี้ได้ไหม ตกลงจะไปหรือไม่ไป”“อ๊ะๆ ไปก็ได้ ... คุณกลับไปก่อนนะ เราค่อยไปคุยกัน