All Chapters of Hidden me รักซ่อนแอบ : Chapter 11 - Chapter 19

บทรักร้อนแรงจบลง เมื่อคนที่อยู่ใต้ร่างหลับคาอก ชายหนุ่มจำใจถอดถอนแก่นกายออกจากช่องทางรักที่คับแน่น หลังจากกอบโกยความสุขจากเรือนร่างของเธอจนเต็มอิ่ม จมูกโด่งเป็นสันฝังลงที่แก้มเนียน เมื่อขยับตัวลุกขึ้น มือหนาเอื้อมหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างบาง ก่อนจะขยับตัวลงจากเตียงนอนอย่างแผ่วเบา เพราะกลัวจะทำให้เธอตื่น ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้ม เมื่อเห็นซากถุงยางอนามัยที่ร่วงอยู่ข้างเตียง เขาใช้มันแค่เริ่มต้น แต่หลังจากนั้นก็สดกับเธอทุกรอบ ตาคู่คมมองคราบน้ำรักที่เปรอะเปื้อนอยู่บนผ้าปูที่นอน มองรอยเลือดสีจางที่เปื้อนเป็นวงอยู่บนนั้น เธอสะอาดและบริสุทธิ์ เขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ ข้อมูลที่ได้มาจากหมอกฤษณะ ทำให้เขารู้ว่าคนที่อยู่กับเขาเป็นฝาแฝดของเพชรน้ำหนึ่ง นอกจากข้อมูลของหมอหนุ่ม ยังมีภาพประกอบที่สมจริงจากผู้หวังดี มาช่วยยืนยัน เพชรน้ำหนึ่งระเริงรักอยู่กับคู่ขาที่คอนโด ในขณะที่คนที่นอนอยู่บนเตียง นั่งกินข้าวกับเขาอย่างเขินอาย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน เขาจึงมั่นใจว่าเธอไม่ใช่เพชรน้ำหนึ่ง พลอยพัดชาคือชื่อของเธอ เธอเข้ามาหาเข้าด้วยเหตุผลอะไรเขาก็ยังไม่รู้ แต่ที่รู้ก็คือเธอลงทุนทำตัวเองให้เป็นเพชรน้ำหนึ่ง

ฝ่ามือที่ฟาดลงมาบนใบหน้า ไม่ได้มีผลกับความรู้สึกของเพชรน้ำหนึ่งเลยสักนิด เมื่อภาพที่เธอเห็นทำให้หัวใจเจ็บจนชา ภารันวิ่งตามพลอยพัดชาออกไปอย่างเร็ว แล้วขาเขาที่เขาบอกว่าพิการมันหมายความว่ายังไง"แม่! แม่ดูคุณรันสิคะ ขาเขาไม่ได้พิการเลยสักนิด!"หญิงสาวร้องบอกมารดา และได้ผลมือที่แม่ยกขึ้นเพื่อจะทำร้ายเธอลดลงข้างตัว เมื่อมองตามว่าที่ลูกเขยออกไป"เขาโกหกเพชร! ขาเขาไม่ได้บาดเจ็บ ไม่ได้พิการอะไรทั้งนั้น เขาโกหกเพชรค่ะแม่!"เพชรน้ำหนึ่งโวยวาย"หยุดได้แล้วยายเพชร! จะขาดีหรือขาพิการ เราก็แก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว แกทำตัวแกเองทั้งนั้น""เพชรทำอะไร เขาโกหกเพชร แล้วเขาวิ่งตามยายพลอยไปทำไม แม่ต้องจัดการให้เพชรนะ เพชรเป็นคู่หมั้นของเขา""หยุดโวยวายได้แล้ว! คิดหาวิธีรับมือกับเขายังไงดีกว่า เรื่องนี้ฉันจะไม่ยุ่งกับแกอีกแล้ว แค่นี้ฉันก็ทำร้ายยายพลอยมากพอแล้ว"พูดจบก็เดินออกนอกบ้านไปอีกคน ทิ้งให้เพชรน้ำหนึ่งยืนโวยวายอยู่คนเดียว ภารันไม่ได้พิการเขาปกติดีทุกอย่างพลอยพัดชาวิ่งออกมายังถนนหน้าบ้าน มือบางโบกรถแท็กซี่ที่ขับผ่านไปมา โชคดีที่เธอเอากระเป๋าสตางค์กับมือถือลงมาจากรถเขา ไม่อย่างนั้นคงไม่มีเงินติดตัวสักบาท

[สองเดือนต่อมา]ภารันโมโหหนักที่จนป่านนี้ยังตามหาพลอยพัดชาไม่เจอ ชายหนุ่มพาคุณไพรินตามไปที่บ้านสวน แต่ไม่เจอกับเธอ ตากับยายบอกเพียงแต่ว่าหญิงสาวไปทำงานที่อื่น ท่านทั้งสองเรียกคุณไพรินไปคุยส่วนตัว เขาเห็นคุณไพรินร้องไห้ และนั่งเงียบมาตลอดทางที่เขาขับรถพานางกลับกรุงเทพ นี่ก็สองเดือนแล้วไม่รู้ว่าเธอหนีไปอยู่ที่ไหน ตายายสองคนนั้นก็ใจแข็ง เขาย้อนกลับไปขอโทษและอ้อนวอนขอที่อยู่ของหญิงสาว แต่ท่านทั้งสองก็ไม่ยอมบอก แถมยังไล่เขากลับอีกด้วย ถามจากคุณไพรินก็ไม่ได้อะไรคืบหน้า "คุณรันดูข่าวยังครับ"ประวิทย์เลขาคนใหม่ที่ภารันให้มาทำหน้าที่แทนอำพลถาม เมื่อนำแฟ้มงานมาส่งให้เจ้านาย"ข่าวอะไร"ถามอย่างไม่สบอารมณ์นัก เพราะหงุดหงิดกับเรื่องส่วนตัว"ยิงกันครับ นายแบบหนุ่มถูกยิงเพราะหึงหวง""แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน""ก็คนร้ายที่บุกไปยิงนายแบบ คือคุณอำพล นายแบบที่ถูกยิงเป็นคู่ขากับคุณเพชรน้ำหนึ่ง"คำว่าเพชรน้ำหนึ่งทำให้ตาคู่คมเงยหน้าขึ้นมามองเลขา "ตายไหม""ไม่ครับแต่ก็หนักเอาการ คุณเพชรน้ำหนึ่งก็โดนด้วยสองนัด ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล""ส่งคนไปเฝ้าโรงพยาบาลที่เพชรน้ำหนึ่งรักษาตัว ถ้าเห็นคนที่หน้าเหมือนเธอมาเยี่ยมให

"มาทำไมคะ"ถามเมื่อเขาคลายวงแขนออก และเป็นคำถามที่ทำให้คนฟังอมยิ้ม "มาตามกลับบ้าน"ตอบพร้อมกับก้มลงมาคลอเคลียแถวๆใบหูเล็ก"บ้านใครคะ"ถามอย่างแสนงอน ทั้งๆที่ใจเต้นแรงจนแทบกระดอนออกมานอกอก แค่นี้หรือพลอยพัดชา เธอมีวิธีจัดการกับผู้ชายใจร้ายแค่นี้เองหรือ พอเขามาง้อมาทำดีด้วย ทำไมถึงใจอ่อนง่ายดายแบบนี้ หญิงสาวถามตัวเอง เมื่อกำแพงที่สร้างขึ้นมาขวางเขา พังลงอย่างไม่เป็นท่า"กลับบ้านของเรานะครับ พี่คิดถึงพลอยคิดถึงลูก""ลูก! ลูกอะไรกัน""มาปฏิเสธตอนนี้ไม่ทันแล้วครับ พี่รู้แล้วว่าพลอยท้อง และเจ้าตัวเล็กในท้องนี่ก็เป็นลูกของพี่"พูดพร้อมกับลูบมือไปบนหน้าท้องแบนราบเบาๆ"ก็ถ้าลองบอกว่าไม่ใช่ดูสิ ฉันจะสับหน้าคุณ""พลอย! พูดแบบนี้ยอมรับแล้วใช่ไหม พลอยจะกลับบ้านกับพี่ใช่ไหม"ถามด้วยความตื่นเต้น"ฉันยอมรับว่าท้องกับคุณ แต่ยังไม่ได้พูดสักคำว่าจะยอมรับคุณ และก็ไม่ได้บอกด้วยว่าจะกลับกับคุณ""ไม่ต้องบอกพี่ก็รู้ รู้ว่าพลอยต้องกลับกับพี่ พลอยครับอย่าทรมานพี่อีกเลย สองเดือนมานี้พี่ทรมานมากรู้ไหม พี่คิดถึงพลอยทุกวัน""เหรอคะ แล้วคุณจะมาคิดถึงฉันทำไม""ก็เพราะพลอยคือสาเหตุที่ทำให้พี่ทรมานไงครับ""อย่ามาทำเป็นพูด