All Chapters of Acacia Academ : ความลับของเราสองและทำนองต้องสาป: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 10 : คำเชิญชวนช่วงวันหยุดยาว“อ ...อาย บอกฉันที พ่อแม่พวกเธอจะโอเคกับฉันหรอ?”ตัวฉันสั่นเกร็งเหมือนทุกๆ ครั้งที่ได้อยู่ในสถานที่แปลกตาหรือเมื่อได้สนทนากับผู้คนแปลกหน้าครั้งนี้ก็เช่นกัน...ความมั่นใจฉันแทบไม่เหลือพอให้เดินเข้าประตูรั้วเบื้องหน้าเสียด้วยซ้ำ“หมายถึงอะไรหรอ?”“พวกเขาจะยอมรับฉันได้หรอ?”“ได้สิ ...? ฉันไม่ได้พาเธอมาดูตัวนะ ไม่ต้องทำเกร็งแบบนั้นก็ได้”“ใช่ๆ”เด็กสาวผมน้ำเงินปลอบขวัญฉันก่อนจะมีอีกเสียงจากเด็กสาวผมเปียสีชมพูตอบเสริมกระแทกกระทั้นดังตามมา...จู่ๆ ฉันก็มาโผล่ที่บ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งซึ่งไม่ใช่บ้านของตัวเองฉันมาตามคำเชื้อเชิญของอายเมื่อตอนที่เรายังอยู่ที่ซากหมู่บ้านเก่าหลังจากกลับไปที่โรงเรียนเราก็เก็บของเพื่อมาที่นี่กันทันทีบ้านหลังใหญ่โอ่อ่าซึ่งเราทั้งสี่กำลังยืนอยู่เบื้องหน้าคือบ้านของอาย เด็กสาวร่างสูงผอมผมสีน้ำเงิน และเป็นบ้านของลิลิธ เพื่อนของเธอด้วยเช่นกัน“ขอบคุณค่ะ”อายผู้เป็นเจ้าของบ้านหันหลังไปขอบคุณพนักงานรับส่งที่พาเรามาที่นี่“ครับผม”ชายคนนั้นพยักหน้ารับทราบก่อนจะขับเรือบินจากพวกเราไปณ เมืองฟาร์ฮาน สถานที่ซึ่งตั้งอยู่ทางเหนือของเมืองซิมรี

เมื่อช่วงเวลาอาหารค่ำได้มาเยือน...มันเป็นอย่างที่ฉันคิดเอาไว้โดยปกติแล้วคนรับใช้จะไม่มาร่วมทานอาหารกับเจ้านายซึ่งฉันก็แอบสงสัยอยู่เนืองๆ ว่าลิลิธจะทำแบบเดียวกันหรือเปล่า แล้วคำตอบมันก็อยู่ตรงหน้าแล้ว...ตามที่คาดเอาไว้ ลิลิธไม่ได้มาร่วมโต๊ะทานอาหารกับพวกเรา แต่กลับยืนมองพวกเราทานอย่างเงียบๆ“...อาย”ฉันหรี่ตามองเด็กสาวพลางจะอ้อนวอนให้เธอทำอะไรสักอย่างความสั่นเกร็งที่ต้องทานอาหารค่ำกับคนแปลกหน้าสองคนแถมยังมีคนซึ่งก่อนหน้ามักจะร่วมโต๊ะกันประจำแต่คราวนี้กลับยืนมองอยู่ไม่ห่างบอกตามตรงว่าฉันแทบจะกลืนอาหารตรงหน้าไม่ลง“...พยายามยามขอหลายครั้งแล้ว แต่เธอดื้อ!”เด็กสาวกระซิบบอกอย่างออกอาการ“ถึงจะชวนมาได้ เราว่าลิลิธก็คงต้องอึดอัดอยู่ดีนั่นแหละ”แกรดกระซิบเสริมสิ่งที่คิด ซึ่งฉันดันลืมนึกถึงส่วนนั้นไปเลยพอรู้ตัวอีกทีช่วงเวลาอาหารเย็นก็จบลง ค่ำคืนเข้าสู่ความเงียบเหงาและฉันในตอนนี้กำลังแอบมองเด็กสาวคนหนึ่งจากนอกหน้าต่างอยู่เด็กสาวผมสีฟ้าเงางามท่ามกลางราตรีบริสุทธิ์ เธอหย่อนตัวลงบนม้านั่งหลังบ้านมาได้สักพักใหญ่ซึ่งเป็นมุมที่ฉันบังเอิญมองเห็นเธอพอดี“อะ”ฉันถูกจับได้ว่าแอบมอง เด็กสาวโบกมือทั

ฉันพยายามทำสัญญาณมือเป็นเชิงบอกเล่าว่าสัญญาความลับเรายังไม่ถูกแพร่งพราย“ม แม่ พูดเรื่องอะไรหรอ?”“แม่เขาอยากให้พวกลูกทำตัวเป็นปกติตอนอยู่ที่นี่”ผู้เป็นพ่อกล่าวเสริมคำขอเมื่อครู่“ร เรื่อ-”“ขออภัยค่ะคุณชาย นายหญิง ที่ดิฉันทำตัวสนิทสนมกับอายมากเกินไป ดิฉันจะไม่ทำ-”“ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย พวกแม่คิดว่าพวกลูกคงอึดอัดแน่ถ้าทำตัวแบบนี้ตอนอยู่ที่นี่”“พวกเรา เลยอยากให้หนูลิลิธกับอายทำตัวเป็นปกติตอนอยู่ด้วยกัน แบบนั้นจะทำให้พวกเราสบายใจมากกว่า”“ใช่ๆ ไหนก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้วด้วย”ทั้งสองพยายามพูดรบเร้าเพื่อให้เด็กสาวทั้งสองทำตามความประสงค์ของพวกเธอ“...”“แม่ จริงๆ หนู-”ต๊อก...“เกิดอะไรขึ้นหรอคะ?”แต่ก่อนที่อายจะได้พูดบางอย่าง ทุกอย่างถูกขัดลงกลางคันเพราะเสียงของหญิงอีกคนที่เดินเข้ามาในห้อง“ม แม่!”ลิลิเบธ แม่ของลิลิธ แถมยังเป็นหัวหน้าเมดของที่นี่ ทันทีที่เธอเห็นลูกสาวไปนั่งร่วมวงสนทนากับเจ้านายก็แทบจะควันออกหู“ลิลิธ ลูกออกม-”“ใจเย็นๆ ฉันสั่งให้เธอมานั่งตรงนี้เอง”“...มีเรื่องอะไรกันหรอคะ?”หญิงคนใช้เริ่มใจเย็นลงก่อนจะเปลี่ยนเป็นคำถามอีกครั้งเพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน“รู้มั้ย

ในที่สุดฉันก็รอดพ้นช่วงเวลานั้นมาได้...ซะที่ไหน“บลู พวกแม่จะพักกันที่โรงแรมแถวนี้นะ หนูกลับกับคุณดอริสได้มั้ย?”“เอ๊ะ! อ อา ค่ะ ได้ค่ะ”...ไอ้เราก็นึกว่าทั้งสองจะไปส่งแต่พอสังเกตว่านี่ก็ดึกมากแล้วแถมดูท่าพวกเขาจะเหนื่อยฉันเลยไม่อยากให้ทั้งสองพลอยลำบากเพิ่มมากไปกว่านี้โดยที่ไม่มีใครเลยรู้สึกตัวบุคคลปริศนาคนหนึ่งกำลังแอบมองพวกเราจากมุมมืด เป้าหมายของชายคนนั้นคือเด็กสาวผมสีเทาซึ่งกำลังยืนพูดคุยกับพ่อและแม่ของตัวเอง...แล้วคือ ...ตอนนี้ฉัน อยู่ในรถม้าที่มีแกรดและแม่ของเธอนั่งมาด้วย...แล้วคือ ...ตอนนี้ฉัน กำลังจะโดนถามอะไรสักอย่างแน่ๆ“แม่ตกใจมากเลยที่เห็นพวกลูกป้อนข้าวกันเมื่อกี๊”“...ขอโทษค่ะ”“แม่คิดว่ามันน่ารักดีนะ ได้รู้ด้วยว่าพวกลูกสนิทกันจริงๆ”“...ทำไมหรอคะแม่?”“ก็มีบางครั้งที่แอบคิดว่าทั้งสองจะมีปัญหากันบ้างมั้ย? แต่ดูแล้วตอนนี้คงยังไม่มีสินะ”...เอิ่มมเป็นฉันเองที่ไม่เข้าใจสิ่งที่หญิงแก่กำลังพยายามจะสื่อรึเปล่า หน้าฉันมันฟ้องจนดอริสต้องรีบอธิบายให้ฟัง“สนิทกันก็ดี แต่มันก็ต้องมีสักครั้งที่ทะเลาะกันบ้าง เลยอยากจะบอกไว้ถ้าเกิดดันมีปัญหากันขึ้นมา สิ่งที่พวกหนูต้องทำคือรอให้อี

พรึบ!“เฮือกกก!”กลับมาที่ปัจจุบัน ฉากเกริ่นนำเมื่อต้นบท...ฉันอยู่ในสวนดอกไม้หรอ? แล้วตรงนี้ ศาลา?“ขอต้อนรับสู่โลกหลังความตาย ...อืม ไม่สิ เธอยังไม่ตาย แค่ปางตาย”น้ำเสียงนุ่มเล็กคล้ายเสียงของเด็กสาววัยแรกแย้มเอ่ยขึ้นเรียกสติบลูที่ยังอยู่ในความสับสน“...หืม”บลูลืมตาขึ้นมาในสภาพที่ศีรษะกำลังนอนราบอยู่บนพื้น เด็กสาวค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งและกวาดตามองรอบๆฉันเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงที่คุยกับฉันเมื่อครู่ ร่างของเด็กสาววัยแรกรุ่นหน้าตาน่ารักคนหนึ่งจ้องมองตรงลงมาทางนี้ ผมสีฟ้าอ่อนและนัยน์ตาสีเขียวมรกตของเธอรวมทั้งสถานที่อันแปลกตาทำให้ฉันเริ่มตั้งหลายๆ คำถามไว้ในหัวเธอมองมาที่ฉันพลางยิ้มให้อย่างเป็นมิตรสนิทสนมจนน่าแปลกใจ“ขึ้นมานั่งจิบชาแล้วคุยกันก่อนดีมั้ยคะ?”“ด ได้ค่ะ ...แล้วคุณ”“เราชื่อ “โฟร” เป็น ...เทพธิดา”เด็กสาวแนะนำตัวเองอย่างเรียบง่าย“ฉ ฉัน ...บลู”“อืมๆ รู้อยู่แล้วๆ”“งั้น ...ที่นี่?”“เราเรียกมันว่าจุดกึ่งกลางระหว่างโลกเก่าและโลกใหม่”...โลกเก่า โลกที่ฉันจากมา ...!?“เดี๋ยวสิ คุณ ...จะบอกว่าฉันตายแล้วหรอ?”“ยังค่ะๆ คุณหมดสติแค่ชั่วครู่เท่านั้น แต่สภาพแบบนั้นถ้าไม่รีบรักษาอาจจะ