All Chapters of Acacia Academ : ความลับของเราสองและทำนองต้องสาป: Chapter 21 - Chapter 30

กรึบ!“นักเรียนทุกคนที่พร้อมสู้ตั้งแถวเตรียมสนับสนุน”“ “ครับ/ค่ะ!” ”หญิงแก่คนหนึ่งเดินออกมาดูเหตุการณ์หน้าโรงเรียนตามคนอื่นๆ ด้วยหน้าตาที่ตื่นตระหนกดอริส ผู้อำนวยการโรงเรียนอคาเดมเธอรีบสั่งให้นักเรียนทุกคนที่พร้อมสู้ตั้งท่าเตรียมรับมือสิ่งมีชีวิตตรงหน้าทันทีวิธีการจัดทัพเตรียมช่วยสนับสนุนจะถูกแนะนำวิธีโดยครูใหญ่เอง เธอสั่งให้นักเรียนทุกคนตั้งแถวหน้ากระดานสองชั้น คนที่อยู่ด้านหน้าจะนั่งคุกเข่าหนึ่งข้างเพื่อย่อตัวเปิดพื้นที่ให้แนวหลังสามารถโจมตีเวทได้โดยไม่ถูกบังจำนวนกลุ่มแบ่งออกเป็นสี่กลุ่มตามจำนวนธาตุของใครของมันกลึบ!“รอคำสั่ง”“แม่คะ ...แล้วพวกเรา”“ลูกกับบลูรออยู่เฉยๆ ก่อนนะ”“ได้ค่ะ”“...ค่ะ”“...?”“บลู”หญิงแก่หันกลับมาทักทายฉันขณะที่อีกมือก็เตรียมยกไม้คทาขึ้นมาจากกระเป๋าคาดเอว“...คะ?”“...ดูมีชีวิตชีวาขั้นกว่าวันแรกที่เราเจอกันรึเปล่าเนี่ย?”หญิงแก่กล่าวติดตลกก่อนจะเดินขึ้นไปแนวหน้า“...ฟุฟุ แม่ฉันยังดูออกเลย ทำไมกันนะ”“...เรื่องนั้น หนู ...ไม่ทราบหรอกค่ะ แฮะ แฮะ”ฉันยิ้มแหยงๆ เลี่ยงคำถามหญิงแก่ก่อนจะทำท่ามองไปยังการต่อสู้ตรงหน้าณ กลางทุ่งโล่งกลุ่มที่ถูกผู้คนเรียกว่า

...อึ อืม...?ฉันลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึกบนเตียงของตัวเอง...ใช้แรงมากไปจริงด้วย...แกรด?ฉันหันไปมองรอบๆ ก่อนจะสะดุดกับเด็กสาวคนหนึ่งที่นอนหลับอยู่ข้างๆ...เตียงของฉันมีเด็กสาวอีกคนที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่...ใบหน้าตอนหลับยังคงงดงามแต่ก็แฝงความน่าเอ็นดูไว้อย่างคาดไม่ถึง...ฉันเองก็ต้องขอบคุณที่เธอช่วยโรงเรียนแล้วก็ช่วยพาฉันกลับมาที่นี่ด้วยสินะฉันมองจ้องใบหน้าของแกรดโดยมิอาจละสายตาไปทางอื่นได้ ใจของฉันเริ่มเต้นแรง...//...จุ๊บ......ยามเมื่อบรรยากาศนั้นเป็นใจ โดยที่อาจทำไปอย่างไม่ตั้งใจ ฉันโน้มตัวไปหอมแก้มของเด็กสาวในตอนที่เธอหลับ แบบนี้เรียกว่าฉวยโอกาสได้มั้ยนะ ทั้ง ๆ ที่ฉันเป็นคนบอกให้เว้นระยะห่างเองแท้ๆฟรึบ!...!?หมับ!บลูกะจะเดินออกไปเข้าห้องน้ำแล้วกลับมานอนต่อ ทว่าบางอย่างกำลังดึงแขนของเธอเอาไว้เด็กสาวหันไปมองแขนตัวเองก่อนจะพบว่าแกรดกำลังตื่นอยู่และรั้งแขนของเธอไว้ไม่ให้ไปไหน...เธอแกล้งหลั-....!“เมื่อกี๊ ...ฉันเปล่านะ”ฟรึบ!ร่างของบลูถูกฉุดอย่างแรงจนเด็กสาวเสียการทรงตัวล้มลงบนเตียง...“...แกรด”ร่างของแกรดกำลังคร่อมร่างของฉัน มันเหมือนกับในตอนนั้น...แต่ว่า“เราตื่นพอดีน

“อาย ...ฉันกลัวจะทำพลาดจังเลย”เด็กสาวผมฟ้าเริ่มมีสีหน้าอมทุกข์ทันทีที่ประตูรถถูกปิด เธอหันไปบ่นงึมงำกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างโอดครวญ“...เมื่อวานฉันพาเธอซ้อมการทำความเคารพไปหลายๆ อย่างแล้วนะ ไม่เป็นไรหรอก”“...”ลิลิธเป็นเพียงเด็กสาวคนเดียวในกลุ่มที่ไม่ได้มาจากตระกูลร่ำรวย เธอเป็นเพียงลูกสาวของตระกูลคนรับใช้ที่คอยดูแลครอบครัวของอายอีกที นั่นเลยทำให้เด็กสาวมีปัญหาจากการเข้าพูดคุยกับคนใหญ่โตพอสมควร รวมถึงการถูกเหยียดและสายตาของผู้คนที่มองเธอด้วยความดูหมิ่น สำหรับเธอมันคงเป็นอะไรที่ชวนให้ลำบากพอสมควร“ไม่เป็นไรนะๆ เดี๋ยวฉันพาไปเที่ยวในเมืองตอนกลางคืน”“...อืม”...อย่างน้อยเธอก็มีคนปกป้องแหละนะการเดินทางอันยาวนานทำให้ฉันเริ่มเมื่อยล้า ดวงตาของฉันปิดลงพร้อมๆ สติที่ดับไปชั่วขณะ กระทั่งมีบางอย่างปลุกฉันให้ตื่นบลูรับรู้ได้ถึงการโต้ตอบของผู้คนมากมายที่เริ่มส่งเสียงดังขึ้นเรื่อย ดังขึ้นเรื่อย และดังขึ้นข้างๆ หูของเธอ“....บลู”“...อึ อืมมมม”ฉันสะดุ้งตัวตื่นหลังถูกปลุก เสียงที่คิดว่าเป็นแค่ฝันบัดนี้มันเกิดขึ้นจริงเมื่อได้มองออกไปยังหน้าต่างซึ่งถูกแง้มออกเล็กน้อย...“...เราถึงเมืองหลว

ณ ห้องนอนซึ่งตั้งอยู่ที่ชั้นสามของพระราชวัง ร่างของฉันกำลังนั่งลงบนเตียงและเหม่อมองรอบห้องอย่างไม่ตั้งใจตัวเองยังคงสับสนที่อยู่ดีๆ ก็มาโผล่ที่ห้องแห่งนี้ เหตุการณ์ต่างๆ ผ่านไปโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัวอาหารเย็นที่ทานกันอย่างสุภาพแต่ฉันกลับคิดว่ามันเร็วจนแทบไม่รู้สึกตัว......ถ้าเหม่อไปเรื่อยๆ อยู่แบบนี้จะไปโผล่ที่ห้องหอพักเลยรึเปล่านะก๊อก ก๊อก“บลู หลับรึยัง?” เด็กสาวกับน้ำเสียงแสนคุ้นเคยเคาะห้องเรียกฉันเบาๆแอ๊ดดดด“อ่าว แกรด? ไม่ได้ไปเดินเล่นกับพวกอายหรอ?”“ไม่หรอก เราขอเข้าไปได้มั้ย?”“...อืม”อย่างน้อยในห้องอันใหญ่โตนี้ก็ไม่เงียบเหงา ข้างกายของฉันมีเด็กสาวคนหนึ่งกำลังมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างรื่นเริง“มานี่สิ”...?แกรดชวนให้ฉันเดินออกไปที่หน้าต่าง เธอชวนฉันมองดูเมืองรอบๆ ผ่านทางหน้าต่างแสงไฟยามค่ำคืนและความวุ่นวายไม่สงบ“...ให้ฉันดูอะไรหรอ?”“ดูเมืองไง”“...?”เด็กสาวค่อยๆ ชี้นิ้วไปตรงโน้นทีตรงนี้ทีพลางสาธยายที่ตรงนั้นด้วยจินตนาการของเธอ“ตรงนั้นน่าจะเป็นตลาดนัด ตอนนี้ป้าที่เรากำลังชี้อยู่คงกำลังทอนเงินลูกค้าอยู่”“...”“ส่วนลุงคนนั้นก็กำลังโดนโจรล้วงกระเป๋า เดี๋ยวๆ แบบนั้นไม่ได้

...ทั้งที่ฉันออกจะชอบธรรมชาติแท้ๆ ทั้งที่ตอนอยู่บ้านชอบออกมานั่งเล่นในป่าหลังบ้านแท้ๆ แต่เพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทางทำให้ฉันมองข้ามสิ่งเหล่านั้นที่เคยสวยงามไปหมดทิวทัศน์รอบข้างต่างขนาบไปด้วยพืชไม้ใบเขียว กลิ่นของอากาศบริสุทธิ์ที่แฝงกลิ่นซากไม้ซากพืชเน่าไว้เป็นแหล่งๆ...ถ้าไม่ได้เดินจนเหนื่อยฉันคงชอบที่นี่ไปแล้วแน่...หมับมือของฉันถูกกุมและจับไว้มั่นโดยไม่ทันตั้งตัว ตอนนี้แถวการเดินถูกเปลี่ยนเป็นตอนลึกแบบคู่ฉันกับแกรดเป็นคู่สุดท้ายที่เดินตามกลุ่มเพื่อนๆ เด็กสาวใช้จังหวะที่ทุกสายตาต่างจับจ้องไปข้างหน้าขยับไหล่เข้ามาใกล้กับฉันก่อนจะจับมือฉันไว้อย่างระมัดระวัง“...เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก”ฉันพยายามปรามเด็กสาวแต่ดูท่าเธอจะไม่ได้ฟังคำเตือนของฉันเลย“...ก็เราอยากจับมือนี่”..//..“เรารู้ว่าบลูชอบธรรมชาติ แต่คงจะเหนื่อยแล้วสินะ”“...อืม”“งั้นถือว่านี่คือการเติมพลังได้มั้ย?”เด็กสาวออกแรงบีบมือเพิ่มเล็กน้อยเปรียบเหมือนการให้กำลังใจฉันกังวลว่าจะมีใครเห็นเรามั้ยกลัวจะถูกจับได้ตอนไหน...พอคิดแบบนั้นฉันกลับรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมานิดๆ เฉยเลยพวกเรากุมมือกันไว้พักใหญ่ก่อนจะปล่อยมือออกจากกันทันท