All Chapters of อยากเนียนเป็นปลาเค็ม แต่ฮ่องเต้ดันจับโป๊ะจากในใจ: Chapter 41 - Chapter 50

ข้ามไปเลย พูดเรื่องสำคัญสิ![เสนาบดีกรมคลังชื่อฟ่าน ฟ่านอะไรนะ?]จูหยวนจางทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ ตวาดเสียงดังว่า “ฟ่านหมิ่น!”ฟ่านหมิ่นที่กำลังครุ่นคิดอย่างตั้งใจก็ตกใจจนสะดุ้ง เขายั่วโทสะฝ่าบาทอีกแล้วหรือ?เขาจึงรีบร้อนก้าวออกมาจากแถวและกล่าวว่า “ฝ่าบาท กระหม่อมอยู่นี่พ่ะย่ะค่ะ”จูหยวนจางมองไปยังชายผู้นี้ที่เด้งตัวออกมาอีกครั้ง ก่อนจะถลึงตากล่าวว่า “รู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่! เราเรียกเจ้าหรือไร?” ฟ่านหมิ่นแทบจะคลุ้มคลั่งแล้ว เมื่อครู่นี้ให้ตนหุบปาก นี่ยังพอทนไหวแต่สิ่งที่มากเกินไปคือ ฝ่าบาทเพิ่งตะโกนชื่อของตนดังลั่นไปแท้ ๆ พริบตาเดียวก็ไม่ยอมรับเสียแล้ว!ก่อนหน้านี้พูดผิดไป หรือทำอะไรผิดไปใช่หรือไม่?ไม่ได้การแล้ว ต้องคิดทบทวนดูให้ดี! หาสาเหตุที่ฝ่าบาททรงพิโรธตนออกมาให้ได้ไม่อย่างนั้น วัน ๆ คงกินไม่ได้นอนไม่หลับแล้ว! [อ้อ ตาเฒ่าจูเตือนได้ถูกต้องแล้ว มีนามว่าฟ่านหมิ่นนี่เอง เจ้าเป็นถึงเสนาบดีกรมคลัง แต่ไม่มีความคิดเป็นของตนเอง? เอาแต่คล้อยตามเสนาบดีกรมกลาโหมและพระราชนัดดาเนี่ยนะ?] [การใช้เสบียงอาหารเป็นสินทรัพย์รับรองตั๋วเงิน ฟังดูเหมือนคิดเพื่อประชาชน แต่จริง ๆ แล้วกลับเหลวไหล

จูอวิ่นเหวินก็เสนอความคิดเห็นออกมาเช่นกันว่า “เงินแพร่หลายในหมู่ประชาชน สามารถใช้ตั๋วเงินค่อย ๆ เก็บเงินตำลึงกลับมาได้ โดยให้โรงหล่อหลอมรวมเป็นเงินแท่ง เพื่อป้องกันไม่ให้ประชาชนไม่ใช้ตั๋วเงิน แต่ใช้เงินในการซื้อขายแลกเปลี่ยนเพียงอย่างเดียว ทางการก็ต้องควบคุมปริมาณเงินที่สามารถแลกเปลี่ยนได้ในแต่ละปีอย่างเหมาะสม”“ถ้ามีเงินหมุนเวียนในตลาดน้อย จำนวนการใช้เงินซื้อขายแลกเปลี่ยนโดยตรงในหมู่ประชาชนก็จะลดลง” “เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า ตั๋วเงินก็จะกลายเป็นเงินตราในการซื้อขายแลกเปลี่ยนในหมู่ประชาชน ส่วนเงินก็จะกลายเป็นทุนสำรองพ่ะย่ะค่ะ”จูหยวนจางฟังแล้ว รู้สึกว่าที่จูอวิ่นเหวินพูดมาค่อนข้างมีเหตุผล!ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ จูอวิ่นเหวินไม่ได้ดูยอดเยี่ยมโดดเด่นมากนักเมื่อเทียบกับจูอวิ่นเทิงพอดูตอนนี้ ข้อเสนอแนะเมื่อครู่นี้ของจูอวิ่นเหวิน เห็นได้ชัดว่าผ่านการใคร่ครวญอย่างลึกซึ้งมาแล้ว!มีความเป็นไปได้ว่า การที่ตนมีท่าทีที่ดีต่อจูอวิ่นเทิง ทำให้จูอวิ่นเหวินเกิดความรู้สึกวิกฤติขึ้นมาไม่รู้เหมือนกันว่าจูอวิ่นเทิงจะประเมินข้อเสนอแนะของจูอวิ่นเหวินอย่างไรขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น เสียงในใจของจูอว

[ตาเฒ่าจู นับจากนี้ไปท่านอาจจะเปลี่ยนทิศทางของทั้งจักรวรรดิ กำหนดอนาคตและชะตากรรมของทั้งชนชาติ!][ตาเฒ่าจู ท่านอาจไม่รู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้ของท่านมีความหมายและผลกระทบที่ลึกซึ้งยาวไกลอย่างใหญ่หลวง!][ตาเฒ่าจู โปรดรับการคารวะอย่างสุดซึ้งของข้าด้วย!][ตาเฒ่าจูอาจจะยังไม่รู้ว่า ชนเผ่าคนเถื่อนทุ่งหญ้านั้นไม่นับเป็นอะไรเลย][หลังจากช่วงกลางราชวงศ์หมิง ทางการก็เริ่มดำเนินการใช้เงินมาเป็นเงินตราหลัก จนกลายเป็นเงินตราหลวง][พ่อค้ารายใหญ่ที่ทำการลักลอบขนสินค้าผิดกฎหมายในชายฝั่งทะเลทางใต้ควบคุมเงินไว้ กอปรกับแคว้นวอผลิตเงินได้มาก ชาติตะวันตกก็ขุดแร่เงินได้อย่างมหามศาลในทวีปอเมริกา][ดังนั้นเงินแท่งจึงกลายเป็นเงินตราของโลก][ทว่าพวกเราขาดแคลนเงิน เงินจำนวนมหาศาลอยู่ในมือของแคว้นวอกับชาติตะวันตก][ดังนั้น สถานภาพของโลกจึงเกิดการเปลี่ยนแปลง ราชวงศ์ของชาวฮั่นเราจึงตกต่ำลงนับแต่นั้นมา ถูกแคว้นวอกับชาติตะวันตกรังแกจนโงหัวไม่ขึ้น][เกือบสิ้นเผ่าพันธุ์ สูญสิ้นประเทศชาติ สิ้นลูกหลาน!][ดังนั้น การละทิ้งมาตรฐานแร่โลหะเงินก็เท่าทำให้ทรัพยากรที่อีกฝ่ายมีความได้เปรียบไม่อาจแสดงประสิทธิภาพได้!]เ

“ใต้เท้าเสิ่น เป็นตุ๊กตาล้มลุกของกรมขุนนาง มั่นคงดุจเขาไท่ซานมาสิบกว่าปี ย่อมเป็นผู้ที่มีสายตาเฉียบแหลมในการมองคน หลานนอกของข้า ท่านมอง...”ใต้เท้าเสิ่นเงี่ยหูขึ้นมา “ไคกั๋วกง ท่านพูดว่า เขาไท่ซานหรือ? ข้าอายุมากถึงเพียงนี้แล้ว พ่อตาเสียไปนานแล้ว”“ใต้เท้าเสิ่น ข้าบอกว่าท่านมั่นคงดุจเขาไท่ซานมาสิบกว่าปี ท่านดูหลานนอกของข้าสิ”“ไคกั๋วกง พ่อตา ข้าก็นับว่าพอมีอยู่เหมือนกัน ข้าน้อยเพิ่งแต่งภรรยาขอรับ”“ใต้เท้าเสิ่น...”“ไคกั๋วกง ท่านพูดเสียงดังหน่อยสิ หูของข้าไม่ค่อยดีนิดหน่อย”ฉางเซิงจนปัญญาแล้ว อยากหาขุนนางคนอื่นมาพูดคุยอีกแต่พอมองไปรอบ ๆ ก็ไม่มีคนเสียแล้ว! ด้านหน้าเหลือเพียงเงาหลังเลือนรางของเหล่าขุนนางฉางเซิงโกรธขึ้นมาแล้ว บุคลิกหลานนอกของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลงจากภายในสู่ภายนอกทั้งหมด ทุกที่ล้วนเต็มไปด้วยข้อดี พวกเจ้าไม่ยอมพูดถึงเลยหรือ?หรือว่าที่ผ่านมาเจ้าเด็กจูอวิ่นเหวินผู้นั้นมอบความประทับใจที่ดีให้เหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นมากเกินไปแล้ว!หลานนอกของข้าผู้นี้แค่ไม่ทำตัวให้เป็นจุดสนใจเท่านั้น! แต่การทำตัวไม่ให้เป็นจุดสนใจก็เก็บงำข้อดีของเขาไม่ได้ ไม่อย่างนั้น ฝ่าบาทจะทรงดีกับ

มู่อิงยิ้มอย่างขมขื่นไม่หยุด ได้แต่ตามใจนางหลังจากเข้าวังแล้ว จูหยวนจางก็ตั้งใจมองมู่เหยาอยู่หลายครั้งมู่อิงย่อมไม่กล้าหลอกลวงฝ่าบาท จึงเป็นฝ่ายบอกเองว่านี่คือมู่เหยา บุตรสาวคนเล็กของตนจูหยวนจางรู้สึกได้ว่ามู่เหยากล้าหาญมาก ถึงขนาดที่มีความบ้าระห่ำเล็กน้อยจึงชอบขึ้นมาทันที ไม่แน่ว่าสตรีผู้นี้อาจจะควบคุมจู่อวิ่นเทิงหลานสามของตนได้จริง ๆจูหยางจางพระราชทานบรรดาศักดิ์ให้บุตรสาวคนเล็กของมู่อิงก็เพื่อปูทางสำหรับเรื่องนี้จูหยวนจางประกาศทันทีว่าจะพระราชทานสมรสให้จูอวิ่นเทิงกับมู่เหยามู่อิงตกตะลึง คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายยังคงลงเอยเช่นนี้!จูอวิ่นเทิง เป็นสวะไร้ค่าไม่ใช่หรือไร?แต่งงานกับท่านอ๋องที่ไร้ความสามารถ ไม่สู้แต่งงานกับครอบครัวธรรมดาที่ร่ำรวยดีกว่าอย่างน้อยก็ไม่มีความเสี่ยงเรื่องการเมืองอะไรแต่เรื่องนี้ก็ไม่อาจปฏิเสธได้!จูหยวนจางมองความคิดของมู่อิงออกนานแล้ว “มู่อิง เจ้าประเมินหลานสามของข้าต่ำเกินไป!” [สาส์นที่เราส่งไปให้เจ้า วิธีการปราบกองทัพช้างก็คือสิ่งที่อวิ่นเทิงคิดขึ้นมา!”หา?มู่อิงตกใจ ตอนนั้นที่ได้รับสาส์นลับจากฝ่าบาท ยังไม่กล้าเชื่อเลยด้วยซ้ำ ปรากฏว่าพอ