All Chapters of อยากเนียนเป็นปลาเค็ม แต่ฮ่องเต้ดันจับโป๊ะจากในใจ: Chapter 21 - Chapter 30

“เจ้าไม่คิดจะพูดแทนน้าทวดของเจ้าสักหน่อยหรือ?” จูหยวนจางถามขึ้นจูอวิ่นเทิงกล่าว “เสด็จปู่ หลานไม่อยากให้ท่านน้าทวดตาย แต่ว่าหลานก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”[ลำบากใจจริง ๆ เลย อีกด้านหนึ่งต้องปกปิดตัวเอง อีกด้านหนึ่งก็ต้องวิงวอนขอความเมตตาจากตาเฒ่าจู!][ข้าต้องพูดเหตุผลที่ควรปล่อยหลานอวี้ออกมาจริง ๆ หรือ?][ถ้าข้าพูดออกไปตรง ๆ ตาเฒ่าจูคงจะไม่เริ่มเพ่งเล็งข้าหรอกนะ?][แล้วต่อไป ข้ายังจะนอนสบายได้อย่างไร?][ต่อไปยังเป็นปลาเค็มที่มีความสุขได้อย่างไร?][เพื่อจูอวิ่นเหวิน ตาเฒ่าจูมีใจคิดสังหารหลานอวี้ไปแล้ว!][เขาเป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ในพันปี เรื่องที่เขาตัดสินใจแล้ว ย่อมไม่มีผู้ใดเปลี่ยนแปลงได้!][เว้นเสียแต่ว่าหม่าฮองเฮาอยู่ แต่น่าเสียดาย หม่าฮองเฮาจากไปแล้ว][ดูตาเฒ่าจูสิ หม่าฮองเฮาจากไปแล้ว ส่วนรัชทายาทก็มีร่างกายไม่สู้ดี เห็นได้ชัดว่าแก่มากแล้ว!]จูหยวนจางรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ ไม่เคยคิดว่าพระราชนัดดาคนนี้จะห่วงใยตนถึงเพียงนี้การได้ยินคำพูดที่ห่วงใยจากพวกจูอวิ่นเหวิน ในใจก็นับว่าสบายใจทีเดียวแต่เมื่อเทียบกับจูอวิ่นเหวินแล้ว คำพูดของจูอวิ่นเทิงกลับมาจากใจจริงอย่างเห็นได

จริงดังคาด ตลอดทางไม่มีผู้ใดมาขวาง ราบรื่นมากเพียงแค่อยู่ในคุกหลวงสองชั่วยาม จูอวิ่นเทิงก็รู้สึกทรมานเหลือทนเมื่อออกมาได้แล้ว พลันรู้สึกราวกับได้เห็นดวงตะวันและฟากฟ้าอีกครั้งครั้นมาถึงประตูวัง ตระกูลหลานและตระกูลฉางยังคงคุกเข่าร้องขอความเมตตาอยู่ทันใดนั้น หลี่จิ่งหลงเปล่งเสียงดังลั่น “เหลียงกั๋วกง! อู๋อ๋อง!”ทุกคนหันกลับไปมอง นั่นมิใช่หลานอวี้และจูอวิ่นเทิงหรือ?ออกมาได้อย่างไรกัน?ทั้งสองตระกูลต่างส่งเสียงโห่ร้องด้วยความยินดีจากนั้นพลันคุกเข่าลงอีกครั้ง หันหน้าไปทางพระราชวัง พร้อมขานร้องทรงพระเจริญหมื่นปี!หลานอวี้กล่าว ที่ครั้งนี้สามารถรอดชีวิตออกมาได้ ล้วนเป็นเพราะบารมีของจูอวิ่นเทิงฉางเซิงตกตะลึง รู้ว่าฝ่าบาทให้ความสำคัญกับจูอวิ่นเทิง แต่ไม่คิดว่าจะให้ความสำคัญถึงเพียงนี้!นี่คือแผนการที่ฝ่าบาทวางไว้อย่างรอบคอบจูหยวนจางยกดาบขึ้นสูง!จูอวิ่นเทิงกลับค่อย ๆ วางดาบลง!จุดมุ่งหมายก็เพื่อทำให้ตระกูลหลานจงรักภักดีต่อจูอวิ่นเทิงสุดจิตสุดใจ ไม่มีใจเป็นสอง!นี่คือขั้นตอนการบ่มเพาะจูอวิ่นเทิงให้กลายเป็นรัชทายาท!ครั้นหลานอวี้ได้ฟังข้อเสนอของจูอวิ่นเทิงที่ให้ยกเลิกทาส คื

จูอวิ่นเทิงพูดจบแล้วก็ถอยหลังออกจากตำหนักไปจูหยวนจางเอ่ยขึ้น “อวิ่นเทิง ช้าก่อน คือว่า ตรวจฎีกาจนเหนื่อยแล้ว ออกไปเดินเล่นกันเถอะ เจ้าอยู่พูดคุยกับเราหน่อยแล้วกัน”“วิธีที่ได้ประโยชน์ทั้งสองด้าน” คำนั้นในใจของจูอวิ่นเทิงทำให้หัวใจของจูหยวนจางคันยิบ ๆถ้าไม่สามารถล้วงออกมาจากในใจของเขาได้ จูหยวนจางก็กินไม่ได้นอนไม่หลับเอาเถอะ ไปเดินเล่นในวัง แล้วก็ลองตะล่อมถามเขาอ้อม ๆ ดีกว่า[ตาเฒ่าจู เข้าใจผิดหรือ? ไปเดินเล่นกับท่านเนี่ยนะ?][ข้าอยู่กับแม่ยาหยีสองคนของข้าไม่ดีกว่าหรือ? เดินเรื่อยเปื่อยกับท่านเนี่ยนะ?]เดินเรื่อยเปื่อยหมายความว่าอะไร?พระราชนัดดาคนนี้เอาแต่คิดถึงเหมยเอ๋อร์และหลานเอ๋อร์ทุกวัน แล้วร่างกายจะทนได้หรือ?ขับไล่เหมยเอ๋อร์และหลานเอ๋อร์ไปเสีย?ก็ไม่เหมาะเท่าใดนัก เช่นนี้ก็จะไม่มีใครมาคอยดูแลชีวิตประจำวันของเขาแล้วควรส่งขันทีไปรับใช้เขาเพิ่มอีกสองคนหรือไม่?ถ้ามีขันทีสองคนอยู่ด้วย จำนวนตั้งในแต่ละวันเขากับเหมยเอ๋อร์และหลานเอ๋อร์จะน้อยลงมาก ปู่หลานสองคนเดินเตร่อย่างไร้จุดหมายในวังทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยวดังมาจากห้องหนึ่งเป็นเสียงของจูอวิ่นเห

“หม่าซานเป่า เจ้ามากับเรา!” จูหยวนจางเดินองอาจออกไปอย่างรวดเร็วหลายคนที่อยู่ตรงนั้นตกตะลึงจูหยวนจางไม่ได้สืบสาวเอาความนางหลี่ว์และจูอวิ่นเหวินจูอวิ่นเทิงดึงหม่าซานเป่าให้ลุกขึ้น ก่อนจะรีบตามจูหยวนจางไป“อวิ่นเทิง เจ้าว่ามาสิ ถ้าเจ้าเป็นฮ่องเต้ มีฎีกามากมายขนาดนี้ เจ้าจะทำอย่างไร?” จูหยวนจางอดไม่ได้ที่จะดึงเข้าหัวข้อสนทนานี้“เสด็จปู่ หลานมิใช่ฮ่องเต้ หลานมิทราบเช่นกัน” จูอวิ่นเทิงได้แต่แกล้งโง่ [เหอะ ๆ ข้าจะไม่บอกวิธีนี้กับท่านหรอก ถ้าบอกออกไป ข้าจะไม่เผยไต๋หรือ?][เฮ้อ อยากได้เจิ้งเหอมาจังเลย แต่จะเปิดปากพูดอย่างไรดี?][ดูท่า ตาเฒ่าจูจะรู้จักเจิ้งเหอดีเกินไปแล้ว!][ตาเฒ่าจูคิดจะใช้ประโยชน์จากเจิ้งเหอนี่เอง][แต่ว่า พูดตรง ๆ แบบไม่เกรงใจเลยนะ ตาเฒ่าจูเอาเจิ้งเหอมาใช้งานไม่เป็นหรอก!][ถ้าเอาเจิ้งเหอให้ข้า ข้าจะใช้ความสามารถของเขาให้ถึงที่สุด ใช้ความสามารถให้เป็นประโยชน์ที่สุด!][ถ้าตาเฒ่าจูใช้งานเจิ้งเหอ แบบนี้จะทำให้เขาถูกใช้จนเสียของไปเลยนะ]จูหยวนจางคิดในใจ เช่นนั้นก็ทำให้เขาดีใจสักหน่อยให้เขาประหลาดใจหน่อย ไม่แน่เขาอาจเผลอเผยวิธีที่ได้ประโยชน์ทั้งสองด้านในใจก็ได้

เมื่อจูหยวนจางได้ยินเช่นนี้ พลันอดไม่ได้ที่จะแหงนหน้าหัวเราะลั่น!จูอวิ่นเทิงมีพรสวรรค์ยิ่งใหญ่ดังคาด!ในสายตาของเขา ปัญหาที่ซับซ้อนอย่างยิ่งยวด คาดไม่ถึงว่าพระราชนัดดาจะแก้ไขได้ด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ!การแบ่งเน่ยเก๋อออกเป็นหกคน ได้หลีกเลี่ยงมิให้อำนาจรวมศูนย์อยู่ที่คนเพียงผู้เดียวการที่สมาชิกเน่ยเก๋อผลัดกันเป็นหัวหน้างาน ทั้งสามารถหลีกเลี่ยงการรวมศูนย์อำนาจ และยังสามารถยกระดับความสามารถของแต่ละคนในการจัดการราชกิจได้อีกด้วยสมาชิกเน่ยเก๋อมีตำแหน่งไม่สูงนัก ประกอบกับเวลาของแต่ละคนที่อยู่ในเน่ยเก๋อไม่เกินห้าปี ความเป็นไปได้ที่จะกลายเป็นขุนนางกุมอำนาจนั้นแทบจะเป็นศูนย์โดยผ่านการประเมินผล ทุกปีก็ยังสามารถปรับเปลี่ยนสมาชิกเน่ยเก๋อได้สมาชิกที่ได้อันดับสุดท้าย ท้ายที่สุดยังได้รับการเลื่อนขึ้นอีกหนึ่งขั้น!ต้องยอมรับว่าวิธีนี้ใช้การได้แน่นอน!จะช่วยฮ่องเต้ปลดภาระในการตรวจฎีกาอันหนักหน่วง อีกทั้งยังสามารถบ่มเพาะผู้ที่มีความสามารถจำนวนมากให้แก่แคว้นได้ด้วย!จูหยวนจางเดินไปเดินมาในศาลาพัก ยิ่งคิดก็ยิ่งสมเหตุสมผล ยิ่งคิดก็ยิ่งเห็นว่าเป็นไปได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้น!ครั้นมองจูอวิ่นเทิ