All Chapters of อยากเนียนเป็นปลาเค็ม แต่ฮ่องเต้ดันจับโป๊ะจากในใจ: Chapter 31 - Chapter 40

ทุกคนไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า เปิดทางเป็นช่องตามอัตโนมัติจูอวิ่นเทิงก้าวเข้าไปในเรือน ก่อนจะหันกลับมาเอ่ย “ผู้ใดที่กีดขวางบ้านผู้อื่น ผลที่ตามมาต้องรับผิดชอบเอง!”“เหมยเอ๋อร์ หลานเอ๋อร์ ปล่อยสุนัข!”เหมยเอ๋อร์พาสุนัขหมาป่าตัวใหญ่ออกมาจากเรือน!สุนัขหมาป่าส่งเสียงหอน ทำให้หวงเฉิงอิ้นที่หมดสติไปหวาดกลัวจนตื่นทันทีนั่นหมาหรือ? เห็นได้ชัดว่าเป็นหมาป่า!หมาป่าแยกเขี้ยวพร้อมจะพุ่งเข้าหาทุกคนร้องเสียงดังแล้วก็วิ่งหนีทันทีหวงเฉิงอิ้นยกมือกุมหัว แต่กลับวิ่งได้เร็วที่สุดพอฟังคำคร่ำครวญของหวงเฉิงอิ้น หวงจื่อเฉิงก็เริ่มโกรธมากจากนั้นหวงจื่อเฉิงกลับดีใจขึ้นมา “ตีได้ดีทีเดียว ตีได้ดีทีเดียว!”ยังไม่ได้ถามว่าเกิดอะไรขึ้น หวงจื่อเฉิงก็เดินจากไปอย่างดีใจตื่นเต้นหวงเฉิงอิ้นรู้สึกหดหู่ใจอย่างที่สุด สงสัยทันทีว่าเป็นบุตรแท้ ๆ ของบิดาเขาหรือไม่หวงจื่อเฉิงรีบไปพบเสนาบดีกรมกลาโหมฉีไท่“ใต้เท้าฉี วันนี้อู๋อ๋องปฏิเสธงานเลี้ยงและการเข้าเยี่ยมทั้งหมด แถมยังตีบุตรชายคนเดียวของข้าอีก นี่พิสูจน์ให้เห็นว่าอู๋อ๋องไร้ความทะเยอทะยาน”ฉีไท่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ใต้เท้าหวง จูอวิ่นเทิงห้ามประมาทเด็ดขา

ทว่าไม่กี่เดือนก่อน ดูเหมือนฝ่าบาทจะเริ่มสนใจจูอวิ่นเทิงฝ่าบาทให้โอกาสเขาหลายครั้ง แต่เขาไม่ได้แสดงความสามารถโดดเด่นเลยแต่ฝ่าบาทกลับโปรดปรานจูอวิ่นเทิงมากขึ้นเรื่อย ๆตามที่ขันทีคนอื่น ๆ ซึ่งผลัดเวรกันกล่าว ฝ่าบาทมักเอ่ยถึงจูอวิ่นเทิงถี่มากขึ้นเรื่อย ๆการเอ่ยถึงโดยไม่ตั้งใจ พิสูจน์แล้วว่าจูอวิ่นเทิงมีตำแหน่งสำคัญในใจของฝ่าบาทเมื่อตนถูกจับสอบสวนด้วยการทรมาน โดยเฉพาะเมื่อจูอวิ่นเหวินยกแส้ขึ้น เจิ้งเหอสิ้นหวังอย่างยิ่งโชคดีที่จูอวิ่นเทิงและฝ่าบาทปรากฏตัวมิเช่นนั้น เขาคงตายอย่างไม่เป็นธรรมฝ่าบาทได้มอบนามใหม่ให้เขาที่ตำหนักหย่างซินเป็นพิเศษ และจากนี้ให้เขาติดตามจูอวิ่นเทิงแม้นใจจะไม่ยินดีอยู่บ้าง แต่ประสงค์ของฝ่าบาทมิอาจฝ่าฝืนได้นอกจากนี้ จูอวิ่นเทิงก็ถือว่าเป็นผู้ช่วยชีวิตเขาในทางอ้อมจูอวิ่นเทิงเข้าใจตนได้ถึงขนาดนี้ เกินกว่าขอบเขตความเข้าใจของเจิ้งเหออย่างสิ้นเชิงมีเพียงคำอธิบายเดียว คนผู้นี้มีพลังเหนือธรรมชาติ บางทีเขาอาจเป็นทูตที่มูฮัมหมัดส่งมามิฉะนั้น คงเป็นไปไม่ได้ที่เขารู้เรื่องเมกกะ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ความฝันของตนที่จะไปแสวงบุญที่เมกกะเขาเป็นทูตของมูฮั

[ว้าว! นึกไม่ถึงว่าตาเฒ่าจูผลักดันระบบเน่ยเก๋อก่อนเวลาเสียด้วย!][เขาคิดเรื่องการผลัดกันรับหน้าที่กันด้วแน่ะ!][ตาเฒ่าจู ขอกดไลก์ทองคำมหึมาให้เลย!][ตาเฒ่าจูนี่สุดยอดกว่าที่คิดไว้อีก!][ข้ายังมามัวดีใจอยู่กับฉบับดัดแปลงของตัวเอง! แต่ตาเฒ่าจูคิดออกมานานแล้ว!][ละอายใจจริง ๆ ละอายใจจริง ๆ]เมื่อจูหยวนจางได้ยินเสียงในใจของจูอวิ่นเทิง ก็มีอารมณ์ซับซ้อนขึ้นหลานสามรู้สึกละอายใจ ทว่าในใจของตนเองรู้สึกละอายใจยิ่งกว่าจูอวิ่นเหวินเห็นว่าทุกคนไม่พูดอะไร โดยเฉพาะสีหน้าไม่สู้ดีเล็กน้อยของเสนาบดีไม่กี่คนที่อยู่ด้านหน้า ก็เข้าใจต้นสายปลายเหตุได้ดังนั้น จึงกล่าวเสียงดังว่า “ฝ่าบาท หลานคิดว่าระบบเน่ยเก๋อนี้ อาจขัดแย้งกับทั้งหกกรมพ่ะย่ะค่ะ”หลายวันมานี้จูอวิ่นเหวินรู้สึกกดดันมากตามคำสั่งของมารดา จับขันทีน้อยหม่าซานเป่าไปสอบสวนในห้องตัวเขาเองยังลงมือเฆี่ยนหม่าซานเป่าอีกด้วยไหนเลยจะรู้ว่าฝ่าบาทกับจูอวิ่นเทิงอยู่นอกประตูสิ่งที่ทำให้เขายิ่งหวาดกลัวไปกว่านั้นคือ ฝ่าบาทพาจูอวิ่นเทิงและหม่าซานเป่าเดินเล่นรอบในวัง ขณะพูดคุยกันก็เดินวนไปเสียหลายรอบ!สัญญาณนี้ชัดเจนเกินไปตนดันไปตีคนที่ไม่ค

แม้ไม่ได้วิจารณ์โดยตรง แต่ความเห็นของฝ่าบาทเสมือนกับฝ่ามือที่ใหญ่เท่าพัดใบตาล ตบหน้าของเขาดังเพียะ ๆ จนเจ็บไปหมดเมื่อมองจูอวิ่นเทิงอีกครั้งก็รู้สึกดีขึ้นมากแม้ว่าตนจะเสนอความคิดเห็นผิดพลาด แต่ย่อมต้องดีกว่าคนที่เอาแต่คล้อยตามผู้อื่น ไม่มีความคิดเห็นของตัวเองไม่ใช่หรือ? ใครไม่เคยทำผิดกันบ้างเล่า?ไม่แน่ว่าความเห็นที่ตนเสนอออกไป อาจเป็นสิ่งที่เสด็จปู่ต้องการจะได้ยินก็ได้หากไม่มีความเห็นที่ผิดพลาดของตน จะดึงการตัดสินใจอันชาญฉลาดของเสด็จปู่ออกมาได้อย่างไร?ไม่มีความคิดเห็นของตนเอง ถูกผู้อื่นชักจูงไปมา คนเช่นนี้จะแบกรับหน้าที่สำคัญได้อย่างไร?ตอนนี้ดูแล้ว ฝ่าบาทคิดระบบเน่ยเก๋อเช่นนี้ออกมาได้ ไม่เกี่ยวข้องกับจูอวิ่นเทิงเลยสักนิดเดียวฝ่าบาทสามารถขับไล่ชาวหยวนที่ป่าเถื่อน ก่อตั้งราชวงศ์ขึ้นมา จะมองไม่ออกได้หรือว่าผู้ใดมีคุณสมบัติสูงต่ำ? ช่วงนี้พระองค์ทรงดีต่อจูอวิ่นเทิงเป็นพิเศษ ประการหนึ่งเป็นเพราะมารดาของจูอวิ่นเทิงจากไปเร็วนัก อีกประหนึ่งอาจเป็นเพราะทำให้ตนดูดูว่าตนสามารถควบคุมจิตใจให้สงบนิ่งได้หรือไม่จูหยวนจางปฏิเสธข้อเสนอของจูอวิ่นเหวินอย่างอ้อม ๆ เหล่าขุนนางล้วนไม่กล้า

โชคดีที่มีพระราชนัดดาอยู่ข้างกาย ไม่อย่างนั้นเขาก็คงถูกขุนนางเหล่านี้หลอกลวงเข้าให้แล้ว “ฟ่านหมิ่น เราขอถามเจ้าว่าเราปล่อยตั๋วเงินไปมากเท่าไร รวมเป็นมูลค่าเท่าไร? เงินตำลึงที่สามารถให้ประชาชนแลกเปลี่ยนได้มีอยู่เท่าไร?” คำถามของจูหยวนจางทำให้ฟ่านหมิ่นอึ้งไปทันที ตัวเลขเหล่านี้ ไม่ว่าทั้งในบัญชีหรือว่าในใจล้วนไม่มีตัวเลขเลย! “ฝ่าบาท กรมคลังมีเพียงทะเบียนที่ดินและสำมะโนประชากรเท่านั้นที่ลงบันทึกรายละเอียดไว้ ตั้งแต่ปีที่ห้าของรัชสมัยหงอู่เป็นต้นมา ได้มีการออกตั๋วเงินสิบกว่าครั้ง แต่มูลค่าโดยรวมมีอยู่เท่าไรนั้น ไม่มีการรวบรวมรายละเอียดไว้พ่ะย่ะค่ะ” ฟ่านหมิ่นใช้แขนเสื้อเช็ดหน้าผาก “เงินตำลึงในคลังแคว้นมีไม่มากนัก เงินตำลึงส่วนใหญ่ล้วนกระจายอยู่ในหมู่ราษฎร การแลกเปลี่ยนตั๋วเงินจึงค่อนข้างยากจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ” เมื่อได้ยินดังนั้น จูหยวนจางก็รู้สึกโกรธเล็กน้อย ที่แท้ฟ่านหมิ่นก็เข้าใจเรื่อง “ทุนสำรอง” ที่พระราชนัดดากล่าวในใจเช่นกัน หรือก็คือตั๋วเงินกับสินทรัพย์ต้องสอดคล้องกันอย่างชัดเจน ตอนนี้เงินตำลึงในคลังแคว้นมีไม่มากนัก เงินตำลึงอยู่ในหมู่ประชาชน และไม่มีใครยินดีแลกเปลี่ยนเป