All Chapters of อยากเนียนเป็นปลาเค็ม แต่ฮ่องเต้ดันจับโป๊ะจากในใจ: Chapter 61 - Chapter 70

มู่เหยาได้ยินดังนั้น จึงเบิกตางดงามคู่นั้นมองไปยังจูอวิ่นเทิงราวกับไม่รู้จักจูอวิ่นเทิงมาก่อนเขากลับพูดถ้อยคำเช่นนี้ออกมา ไม่เหมือนกับถ้อยคำของอ๋องผู้โง่เขลาเลยฝ่าบาทเคยบอกว่า จูอวิ่นเทิงมีปัญญาล้ำเลิศ เพียงแต่ไม่อยากแสดงออก ตอนนั้นนางยังสงสัยอยู่เพียงผ่านถ้อยคำเรียบง่ายประโยคเดียว นางก็เชื่อแล้วเจิ้งเหอได้ยินถ้อยคำนี้ ลึก ๆ ในใจก็สะดุ้งวาบขึ้นมาทันทีเก้าวันแรกทุกคนล้วนชมภูผาและธารน้ำไปอย่างเชื่องช้า ตกค่ำก็พักผ่อนในชุมชนหลายตามทางแยก ล้วนมีด่านตรวจที่ทางการตั้งขึ้น ตรวจดูใบผ่านทางของผู้สัญจรไปมาจูอวิ่นเทิงพร้อมผู้ติดตามไม่มีผู้ใดเข้ามาตรวจสอบพวกราษฎรเร่ร่อนหรือโจรจะสง่างามเช่นนี้หรือ?บุรุษหล่อเหลา สตรีงดงาม เครื่องแต่งกายหรูหรา อาชางามผงาด!เจ้าหน้าที่เฝ้าด่านตรวจล้วนมีตาแหลมคม มวันที่สิบ ฟ้าเพิ่งจะเริ่มมืด ทั้งห้าคนก็มาถึงทางโค้งกลางภูเขาที่นี่มีทุ่งนากว้างใหญ่ ยังไม้ถึงฤดูเพาะปลูก มีชาวนาสี่ห้าคนกำลังก้มหน้าถอนตอข้าวอยู่ เดินย่ำไปมาเจิ้งเหอทูลแนะนำ นี่คือผู้เช่านากำลังเตรียมเพาะกล้าอยู่ หากกล้าไม่งอกงาม คุณภาพของข้าวก็จักได้รับผลกระทบอย่างหนัก“ไป ไปดูกัน

เมื่อเห็นจูอวิ่นเทิงออกมาก็ชะงักไปตาม ๆ กันเดิมทั้งห้าคนนี้ไม่ควรจะปรากฏตัวอยู่ที่นี้!หัวหน้าฝ่ายปกครองอำเภอหน้าถอดสี เมื่อวานเจ้าชั่วช้าทั้งสาม ดันไปล่วงเกินผู้ที่ไม่ควรล่วงเกินเข้าแล้ว! หัวหน้าฝ่ายปกครองอำเภอเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “พบอู๋อ๋อง ยังไม่รีบคุกเข่าอีกหรือ?!”คนทั้งหลายก็ลนลานต่างพากันรีบคุกเข่าลงจูอวิ่นเทิงถามถึงเรื่องภาษีของอำเภอ ตลอดจนความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าของที่ดินกับผู้เช่านาเรื่องราวซับซ้อนมาก อาจมิใช่ทางอำเภอจะกดขี่รีดไถอยู่เพียงฝ่ายหรอกครั้นผ่านไปหนึ่งชั่วยาม นายอำเภอก็มาถึง เป็นหัวหน้าฝ่ายปกครองอำเภอให้คนเชิญมานั่นเองนายอำเภอรู้จักกิตติศัพท์ของอู๋อ๋อง ไม่คาดคิดว่าจะได้พบที่นี่เมื่อสอบถามแล้ว นายอำเภอบอกว่าสองปีมานี้ผลผลิตไม่สู้ดีนัก อีกทั้งเมืองซงเจียงก็เร่งรัดหนักหนา“อู๋อ๋อง ภาระการเก็บธัญพืชขาวในเมืองซงเจียงหนักหนาเหลือเกิน ในอำเภอยังต้องคำนึงถึงข้าวเปลือกที่ต้องสีและข้าวเสื่อม ตัวเลขจึงมากขึ้นมา”นายอำเภอเอ่ยด้วยท่าทีไม่รีบร้อน พูดถึงตัวเลข ทุกปีเมืองซงเจียงต้องส่งเงินและข้าวสารไปยังสถานที่ห้าแห่ง ได้แก่ กรมวัง กรมคลัง กรมโยธาธิการ กรมธรรมการ

นึกไม่ถึงว่าหลังจากที่ขันทีทั้งสอง “ประกาศราชโองการ” เสร็จสิ้น จูอวิ่นเทิงก็รีบพาคนกลุ่มหนึ่งออกจากเมืองทันทีเมื่อกำจัดขันทีทั้งสองเรียบร้อย นางหลี่ว์ก็ส่งคนเข้าไปในเรือนของจูอวิ่นเทิงพบจดหมายที่จูอวิ่นเทิงทิ้งไว้ให้ตระกูลหลานและตระกูลฉางอยู่บนโต๊ะ ในนั้นบอกว่าจะประจำการที่เมืองซงเจียงจดหมายถูกเผาทิ้งทันทีเมื่อข่าวเรื่องการสิ้นใจของรัชทายาทส่งมาถึงเมืองหลวง อ๋องประจำเมืองทั้งหมดก็ได้รับราชโองการให้เดินทางสู่เมืองหลวงแต่กลับขาดเพียงอู๋อ๋องจูอวิ่นเทิง!หลังจากจัดพิธีศพให้จูเปียวเรียบร้อย ขั้นต่อไปคงเป็นการแต่งตั้งรัชทายาทคนใหม่!จูอวิ่นเทิงไม่อยู่เมืองหลวง ดังนั้นในหมู่พระราชนัดดา จูอวิ่นเหวินจึงไร้คู่แข่งโดยสิ้นเชิงสามีตายจาก นางหลี่ว์ย่อมเสียใจอย่างสุดซึ้งแต่ท่ามกลางความโศกเศร้า นางหลี่ว์ก็ยังคงมีสติตำแหน่งในวังหลังจากนี้ เกรงว่าคงต้องฝากไว้กับจูอวิ่นเหวินผู้เป็นบุตรชายมีเพียงแต่ต้องให้บุตรชายเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์เท่านั้น ฐานะของนางจึงจะมีชีวิตสุขสบายคนตายไปแล้วไม่อาจย้อนคืน สิ่งสำคัญที่สุดคือนึกถึงปัจจุบันและอนาคต ต้องคำนึงถึงอนาคตของบุตรชายเป็นอันดับแรกแม้ว่าจ

นี่จะเป็นผลกระทบต่อการชิงตำแหน่งรัชทายาทของเขาแน่นอนเจี่ยงหวนพูดข้างหูจูหยวนจางสองสามคำ จูหยวนจางตบโต๊ะลุกขึ้น หนวดเคราแทบจะตั้งชัน “นำตัว จู อวิ่น เทิง เข้ามา!”คำว่าจูอวิ่นเทิงที่เปล่งออกมาแทบจะเป็นการกัดฟันพูดทีละคำ!จูอวิ่นเทิงถูกนำตัวเข้ามาเขาถูกมัดร่าง สภาพน่าอนาถยิ่ง“คุกเข่า!” จูหยวนจางสั่งจูอวิ่นเทิงคุกเข่าลงฉางเซิงรู้สึกปวดร้าวราวโดนมีดกรีดเมื่อเห็นจูอวิ่นเทิงหลานนอกของข้า เหตุใดจึงมีสภาพเช่นนี้?เขาถูกผู้ใดล่อให้หลงเชื่อกัน ถึงได้หายตัวไปในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้?ตอนนี้ จูอวิ่นเหวินพลันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีขึ้นมาจูอวิ่นเทิงกลับมาแล้ว หรือว่าถูกองครักษ์เสื้อแพรช่วยกลับมา?มือสังหารที่ท่านแม่ส่งไปได้เจอกับองครักษ์เสื้อแพรหรือไม่?องครักษ์เสื้อแพรเค้นถามความจริงอะไรได้หรือไม่?ต่อให้องครักษ์เสื้อแพรถามไม่ได้คำตอบ แต่จูอวิ่นเทิงก็น่าจะถามจูอวิ่นเหวินคิดได้ดังนี้ก็รีบก้าวออกมา “น้องสาม เจ้าช่างกล้านัก! ท่านพ่อจากไป เจ้าไม่โศกเศร้ายังไม่พอ แต่ยังจะมีอารมณ์ออกไปเที่ยวชมทิวทัศน์อีก! ความผิดนี้ไม่อาจให้อภัย!”จูอวิ่นเทิงรีบพูด “พี่รอง ท่านด่าได้ถูกต้องแล้ว ข้าหลงผ

บรรดาขุนนางถอยหลังหนึ่งก้าวด้วยความตกใจสายตาแบบนี้! หรือว่าฝ่าบาทจะทรงฆ่าคนแล้ว?[เฮ้อ ตาเฒ่าเหมือนจะเสียสติไปแล้ว! จะพิโรธแล้ว!][คงไม่สังหารข้ากระมัง? หรือว่าจะสั่งโบยข้าแปดสิบไม้?][หากถูกโบยแปดสิบไม้จริง ชีวิตน้อย ๆ ของข้าคงจบสิ้นแล้ว!][แม่เจ้า ความรู้สึกของการคุกเข่านี่มันทรมานชะมัด! ขาชาไปหมดแล้ว!][รีบไปจากเมืองหลวงที่วุ่นวายนี้ให้เร็วที่สุดจะดีกว่า!][รักชีวิตตัวเอง อยู่ให้ห่างจากตาเฒ่าจู!]เสียงในใจของจูอวิ่นเทิงไม่ได้พูดถึงสาเหตุการตายของจูเปียวอีกต่อไป!ตอนนี้ จูหยวนจางไม่อาจซักไซ้ได้อีกต่อไปต่อให้พิโรธมากเพียงใดก็ต้องสะกดอารมณ์เอาไว้ได้แต่รอให้ว่างก่อนค่อยพูดคุยกับจูอวิ่นเทิงเป็นการส่วนตัวเรื่องนี้ รีบร้อนไม่ได้รักชีวิตตัวเอง อยู่ให้ห่างจากตาเฒ่าจูงั้นหรือ?เมื่อได้ยินประโยคนี้ ภายในใจจูหยวนจางพลันรู้สึกแปลกประหลาดหลายวันมานี้ จูหยวนจางจมอยู่กับความเศร้าที่ไม่อาจคลายแต่เมื่อได้ยินเสียงในใจของหลานสาม เขาก็รู้สึกดีขึ้นมากโดยเฉพาะเมื่อได้ยินคำว่า “ตาเฒ่าจู” มันฟังดูสนิทสนมมาก!เมื่อมองเด็กคนนี้ บัดนี้ใบหน้าที่เคยขาวสะอาดสกปรกมอมแมม ร่างกายท่อนบนถูกมั