Lahat ng Kabanata ng รัชทายาทผงาดฟ้า: แผ่นดินนี้ข้าเป็นใหญ่: Kabanata 81 - Kabanata 90

เมื่อเฟิงปู้ผิงเห็นว่าดาบคู่ของอีกฝ่ายเป็นอาวุธเบา ก็ฟาดกระบองลงไปอย่างแรงทันที คิดจะกระแทกเขาให้ตกเวทีไปในกระบวนท่าเดียวทว่าเสิ่นหนานซิงคล่องแคล่วว่องไวเป็นอย่างมาก เขากลิ้งตัวไปตามพื้นอย่างรวดเร็ว ดาบคู่ฟันใส่ขาทั้งสองข้างของเฟิงปู้ผิงเฟิงปู้ผิงย่อมไม่ให้เขาได้สมหวัง เขาถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว พร้อมรั้งกระบองเขี้ยวหมาป่าในมือกลับมาฝืนสกัดแนวโจมตีของดาบคู่น่าเสียดายที่ดาบคู่ของเสิ่นหนานซิงได้พุ่งมาถึงเบื้องหน้าของเขาแล้ว พร้อมกับการโจมตีราวพายุฝนโหมกระหน่ำเคร้งเคร้งเคร้ง…ดาบคู่สลับฟันเข้ามาจนเฟิงปู้ผิงร่นถอยติดต่อกัน และเป็นเพราะดาบคู่จู่โจมช่วงล่าง ทำให้เฟิงปู้ผิงสูญเสียสมดุลไปอย่างสิ้นเชิง และต้องถอยร่นอย่างเร่งร้อนอยู่หลายครั้งเมื่อหยางเฉินเห็นการจู่โจมของเขา ก็อดเผยรอยยิ้มชื่นชมออกมาไม่ได้ยาวขึ้นหนึ่งนิ้วก็แข็งแกร่งขึ้นหนึ่งขั้น!กระบอกเขี้ยวหมาป่าจัดเป็นอาวุธหนัก ต้องใช้กระบวนท่ารุกถอยอย่างต่อเนื่องโจมตีอย่างลื่นไหล และทุกกระบวนท่าล้วนดุดันทรงพลังแต่ดาบคู่จัดอยู่ในประเภทอาวุธเบา และจำเป็นต้องต่อสู้ในระยะประชิดจึงจะสำแดงพลังของดาบคู่ออกมาได้ ที่เสิ่นหนานซิงเข้าประชิ

ฉึบ!เสิ่นหนานซิงโดนเข้าอีกหนึ่งกระบี่ ครั้งนี้เป็นบริเวณต้นขา เลือดพุ่งออกมาในทันที หากเป็นคนทั่วไปต้องสูญเสียความสามารถในการต่อสู้ไปแล้วเป็นแน่ทว่า เจ้าหนุ่มนี่ไม่สนใจอาการบาดเจ็บบนร่างแม้แต่น้อย เขาพุ่งเข้าไปต่อสู้กับเผิงหู่อีกครั้งกล่าวตามตรง เผิงหู่ก็ถูกวิธีการต่อสู้แลกชีวิตของเจ้าเด็กนี่ทำเอาตกใจจนมือเท้าติดขัดแล้ว ทันทีที่ไม่ทันระวังก็ถูกฟันเข้าดาบหนึ่งดาบนี้เมื่อตวัดลงไป ก็กรีดแผ่นหลังของเผิงหู่เป็นแผลยาวสายหนึ่ง โลหิตเนืองนองยิ่งกว่า“เสิ่นหนานซิง พวกเราแค่ประลองยุทธ์กัน เหตุใดเจ้าจึงเอาชีวิตเข้าแลกเช่นนี้เล่า!” เผิงหู่ร้องตะโกนเสียงดัง“การประลองก็เหมือนการเข้าสู่สนามรบ แม้แต่พญาราชสีห์ยามสู้กับกระต่ายก็ยังต้องใช้สุดกำลัง หากข้าแม้แต่แลกชีวิตก็ยังไม่กล้า แล้วจะเข้าสู่สนามรบไปเอาชีวิตศัตรูได้อย่างไร?” เสิ่นหนานซิงตอบกลับอย่างเย็นชาก็เห็นเขาพุ่งเข้าหาเผิงหู่อีกครั้ง ดวงตาแดงก่ำดั่งโลหิตคู่นั้น ฉายไอสังหารที่เย็นยะเยือกดุจน้ำแข็ง ทำเอาเผิงหู่หวาดหวั่นจนถอยหลังติดต่อกันเผิงหู่ที่พลังใจตกเป็นรอง สุดท้ายก็ถูกเสิ่นหนานซิงถีบลงเวทีประลอง ตัวเขาก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แต่ย

“คุณชายหลี่ ฟังจากคำพูดของท่าน เหมือนจะเป็นแม่ทัพผู้หนึ่ง?” ซ่างกวนซืออินลองเชิงถาม“ว่าอย่างไรดี ถือว่าใช่แล้วกัน” หยางเฉินตอบอย่างไม่ใส่ใจ“ดูไปแล้ว ท่านน่าจะเป็นยอดฝีมือด้านวรยุทธ์ผู้หนึ่งด้วย?” ซ่างกวนซืออินยังคงถามลองเชิงต่อไปอีก“ครั้งนี้แม่นางเดาผิดแล้ว ข้าเป็นเพียงบัณฑิตอ่อนแอที่ไม่มีแรงแม้แต่จะฆ่าไก่เท่านั้น” หยางเฉินตอบกลับด้วยสีหน้าขมขื่น“ไม่กระมัง ฟังจากที่คุณชายวิเคราะห์การประลองยุทธ์เมื่อครู่อย่างเปี่ยมไปด้วยเหตุผลแล้ว เห็นได้ชัดว่าคุณชายกำลังปิดบังความสามารถ!” ซ่างกวนซืออินกล่าวพร้อมรอยยิ้มหยางเฉินไม่อยากพัวพันกับหญิงงามนางนี้อีก เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ฐานะของตนถูกเปิดโปง ด้วยเหตุนี้ จึงเลือกโต้ตอบด้วยความเงียบและเตรียมจากไป“คุณชายหลี่จะจากไปแล้วหรือ?” ซ่างกวนซืออินสังเกตเห็นจุดนี้ได้อย่างฉับไว“ข้าหาผู้มีความสามารถพบแล้ว รั้งอยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์ใดอีก” หยางเฉินยิ้มตอบ“แล้วคุณชายไม่ต้องการกุนซือ? หรือผู้มีความสามารถด้านอื่นหรือ?” ซ่างกวนซืออินถามในเวลานั้นเอง สาวใช้ผู้หนึ่งก็เข้ามารายงานหยางจิ่นอวี๋สองสามประโยคหยางจิ่นอวี๋พยักหน้าติดต่อกัน แล้วรีบดึงหยา

“เรื่องชี้แนะนั้นไม่กล้า!” หยางเฉินอยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตากล่าวตามตรง ด้วยวรยุทธ์ของเขาในตอนนี้ หากคิดจากไปก็ไม่มีผู้ใดขวางเขาไว้ได้ ทว่าตอนนี้เขาเป็นเพียงผู้พิการคนหนึ่ง จึงจำเป็นต้องนั่งรถเข็นออกไปเท่านั้นภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ นอกเสียจากเขาจะเปิดเผยความสามารถของตน ไม่เช่นนั้นต่อให้อยากจากไปก็ไปไม่ได้!ซ่างกวนซืออินท่องออกมาอย่างช้าๆ “บุพชาติผลิบานใหม่ ยามเยาว์วัยไร้หวนกลับ พบพานยามเมามาย ดีฤาร้ายไยคำนึง”“บทกลอนอันประเสริฐ! บทกลอนอันประเสริฐ! แม่นางซ่างกวนมากความสามารถนัก พวกข้านับถือยิ่งนัก!” หวังซูหาวร้องชมเสียงดังผู้คนที่อยู่ชั้นล่างพากันปรบมือโห่ร้องชื่นชม และยังมีอีกหลายคนที่ท่องซ้ำเพื่อพินิจพิเคราะห์วรรณศิลป์ที่อยู่ภายในหลายครั้งหยางเฉินก็เป็นผู้ที่เปี่นมด้วยประสบการณ์เช่นกัน จึงอดกล่าวอย่างสะทกสะท้อนไม่ได้ว่า “ไม่เสียทีที่เป็นสตรีผู้มีความสามารถอันดับหนึ่งแห่งเมืองอู่ตี้จริงๆ!”“เป็นอย่างไร? ซ่างกวนซืออินไม่เลวกระมัง?” หยางจิ่นอวี๋โน้มตัวเข้ามากระซิบถามเขาในที่สุดหยางเฉินก็เข้าใจ ที่เสด็จอารั้งเขาไว้ ก็เพื่อให้เขาได้เห็นพรสวรรค์ของซ่างกวนซืออิน เผื่อไม่แน่ว่าเขาจ

หยางเฉินก็คิดไม่ถึงว่าปฏิกิริยาตอบสนองของคนด้านล่างจะรุนแรงขนาดนี้ และเขาก็ไม่อยากพบกับซ่างกวนซืออินจริงๆ เพื่อไม่ให้ต้องรู้สึกกระดากยามพบหน้ากันในอนาคตเมื่อซ่างกวนซืออินเห็นด้านล่างเละเป็นโจ๊ก ก็กระแอมลำคอให้โล่งแล้วเปิดปากว่า “คุณชายหลี่คงมีที่ใดไม่สะดวก ข้าก็ไม่ขอฝืนใจ ทุกเรื่องปล่อยไปตามวาสนาก็พอ”“ขอบคุณแม่นางมากที่เข้าใจ!” หยางเฉินตอบกลับเสียงดังตัวเขาในเวลานี้รีบส่งสัญญาณมือให้เสด็จอา ให้นางจัดคนส่งเขาจากไป จะได้ไม่ถูกซ่างกวนซืออินล่วงรู้ฐานะของเขาทว่าหยางจิ่นอวี๋ไม่คิดจะปล่อยเขาไปเลยสักนิด กลับกระซิบว่า “รอบถัดไปเป็นการอภิปรายเรื่องการเมือง เจ้าสามารถฟังความเห็นจากนักศึกษาจำนวนมาก ไม่แน่เจ้าอาจได้แรงบันดาลใจจากในนั้นก็เป็นได้”“ว่าอย่างไรนะพ่ะย่ะค่ะ? ถกเรื่องการเมือง? หยางเฉินตื่นตะลึง”วิจารณ์เรื่องในราชสำนัก นั่นเป็นความผิดที่มีโทษถึงประหาร เสด็จอามาจัดอภิปรายเรื่องการเมืองที่นี่ หากถูกฮ่องเต้รู้เข้า จะมิกลายเป็นปัญหาหรือ?“อภิปรายเรื่องการเมืองเป็นสิ่งที่เสด็จพี่ฮ่องเต้ทรงอนุญาต ไม่เช่นนั้นผู้ใดจะกล้าวิจารณ์เรื่องของราชสำนักกัน เพียงแต่คำวิจารณ์ทั้งหมดจำกัดอยู่ในหอ