บททั้งหมดของ รัชทายาทผงาดฟ้า: แผ่นดินนี้ข้าเป็นใหญ่: บทที่ 41 - บทที่ 50

“องค์รัชทายาท เรื่องเหล่านี้เจ้าควรจะไปสอบถามกับผู้บัญชาการหน่วยองครักษ์เสื้อแพรด้วยตัวเอง อย่างไรเสีย นั่นก็เกิดขึ้นที่เรือนรับรองทิงเฟิงของเจ้า ไม่ค่อยจะเกี่ยวข้องกับพวกเราเท่าใดนัก!”ความสงบนิ่งเยือกเย็นของเซวียกุ้ยเฟย ก็ทำให้หยางเฉินถึงกับพูดไม่ออก“กุ้ยเฟย แล้วท่านคิดว่าเหตุใดที่เรือนรับรองทิงเฟิงจึงปรากฏคนสองกลุ่มขึ้นมา?” หยางเฉินหรี่ตาลง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์“ไม่ทราบ” ใบหน้าของเซวียกุ้ยเฟยมืดครึ้มราวกับน้ำแข็ง“เอาล่ะ งั้นพวกเราเปลี่ยนเรื่องคุยกัน องค์ชายเจ็ดสิ้นพระชนม์ได้อย่างไรกันแน่พ่ะย่ะค่ะ?” หยางเฉินสะกิดแผลของพวกนางอีกครั้งองค์ชายรองทนไม่ไหวอีกต่อไป ตวาดลั่นอย่างโกรธเกรี้ยว “องค์รัชทายาท ท่านหมายความว่าอย่างไร? ข้าบอกไปแล้วว่า น้องเจ็ดถูกลอบสังหารกลางถนน!”“พี่รอง ท่านจะโกรธไปทำไมกัน? ข้ากำลังเป็นห่วงพวกท่านอยู่นะ! หนี้แค้นย่อมมีเจ้าของ พวกท่านอย่าได้เข้าใจผิดคนสิ!” หยางเฉินทำหน้าตาไร้เดียงสา“องค์รัชทายาท เชิญตามสบายเถิด!” เซวียกุ้ยเฟยเดินไปยังผู้ที่มาเคารพศพคนต่อไป ไม่อยากจะสนใจคนเลวทรามเช่นเขาอีกใครกันเล่าที่มัวแต่คอยขุดแผลเก่าของคนอื่นอยู่ที่นี่?

ถึงแม้ว่าฮ่องเต้อู่เต๋อจะทรงทราบว่าพวกเขาทำไปเพื่อแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาท แต่ก็ทำได้เพียงตักเตือนเป็นการส่วนตัว ไม่กล้าที่จะเปิดเผยเรื่องนี้ออกไปหยางเฉินย่อมสังเกตท่าทีของเสด็จพ่ออยู่เช่นกัน เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตรัสอะไรเลย แถมยังตรัสว่าจะแก้แค้นให้องค์ชายเจ็ด ในใจของเขาก็สงบลงมากกล่าวอีกนัยหนึ่ง หากเมื่อคืนนี้เป็นเขาเองที่สังหารตอบโต้กลับไป ฮ่องเต้อู่เต๋อก็คงจะไม่ตรัสอะไรมากนักตำแหน่งจักรพรรดิมาแต่ไหนแต่ไร ล้วนต้องเหยียบย่ำกองกระดูกนับไม่ถ้วน!ในโลกที่ผู้แข็งแกร่งคือผู้ปกครองนี้ เล่ห์เหลี่ยมกลอุบาย การลอบสังหารวางยา ล้วนเป็นเรื่องปกติธรรมดา ตราบใดที่ท่านสามารถอยู่รอดได้จนถึงที่สุด กลายเป็นผู้ชนะคนสุดท้าย ประวัติศาสตร์ก็สามารถเขียนขึ้นใหม่ได้การที่หยางเฉินยุยงส่งเสริมระหว่างองค์ชายทั้งสองอย่างเปิดเผย แท้จริงแล้วก็คือกลอุบายอย่างหนึ่งถึงแม้ว่าองค์ชายทั้งสองจะทรงทราบว่าเขาจงใจ ทว่า องค์ชายรองย่อมไม่อาจไม่แก้แค้นให้น้องชายแท้ ๆ ของตนได้ ต่อให้เขาไม่อยากจะแก้แค้น แล้วเซวียกุ้ยเฟยเล่า?องค์ชายใหญ่ก็ไม่คิดว่า เรื่องราวจะบานปลายมาถึงขั้นนี้ ตอนนี้เสียใจจนแทบจะกระอักเลือดแล้วทว่า ครั

การลอบสังหารล้มเหลวก็ช่างเถิด ยังจะหาศัตรูตัวฉกาจมาให้ตัวเองอีก เรื่องนี้ของอวี่เหวินจิ่นถือได้ว่าล้มเหลวโดยสิ้นเชิงเซวียกุ้ยเฟยและองค์ชายรองย่อมไม่ยอมเลิกราง่าย ๆ เป็นแน่ ดังนั้น ฮองเฮาจึงได้เรียกคนหลายคนมาปรึกษาหารือมาตรการรับมืออย่างตึงเครียด ว่าควรจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรดี?ท่านราชปิตุลาอวี่เหวินหวง วรยุทธ์สูงส่ง ปัญญาเฉียบแหลม หลังจากได้ฟังเรื่องนี้จบ ก็รู้สึกปวดหัวอย่างยิ่ง“เสด็จแม่ เรื่องนี้จะโทษท่านลุงก็ไม่ได้ ตอนนั้นลูกก็เห็นด้วยที่จะกำจัดหยางเฉิน อย่างไรเสีย มีเพียงเขาตายไปเท่านั้น ถึงจะสละตำแหน่งรัชทายาทได้พ่ะย่ะค่ะ” องค์ชายใหญ่ทำหน้าเศร้าขอความเห็นใจให้ท่านลุงอวี่เหวินจิ่นก็ทำหน้าเศร้ากล่าวเสริม “ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ ข้าเองก็มีเจตนาดี เพียงแต่ไม่คิดว่า กลับโดนกลอุบายอันชั่วร้ายของหยางเฉินเสียได้!”“โดนกลอุบายอันชั่วร้ายของหยางเฉินรึ? คำพูดนี้หมายความว่าอย่างไร? รัชทายาทไร้ประโยชน์คนนั้นไม่ได้บอกหรอกรึว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย?” ฮองเฮาตรัสถามด้วยเสียงเย็นชา“จะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะไม่รู้? ตอนนั้นหลังจากที่พวกเราไปถึง ก็เห็นไป๋หานอีแบกหยางเฉินหนีเอาชีวิตร

ความหมายของเซวียเจิ้งเต๋อก็คือให้จับสุนัขสองตัวอย่างอวี่เหวินหวงและอวี่เหวินจิ่นก่อนหรือ? เพื่อเป็นการเตือนองค์ชายใหญ่?ทว่า ความหมายของเซวียกุ้ยเฟยเห็นได้ชัดว่าต้องการจะลงมือกับองค์ชายใหญ่โดยตรง ดังนั้นจึงตรัสด้วยเสียงเย็นชา “ไม่มีวิธีการใดที่จะจัดการกับองค์ชายใหญ่โดยตรงได้เลยหรือ?”“องค์ชายใหญ่ในเรื่องการยึดครองที่ดิน ได้ให้ความคุ้มครองแก่อวี่เหวินหวงและอวี่เหวินจิ่น และพวกเขายังได้ยักยอกเหมืองแร่จักรวรรดิ หลอมอาวุธเป็นการส่วนตัว และลักลอบทำการค้าเถื่อนกับจักรวรรดิต้าฉู่ทางตอนใต้...” เซวียเจิ้งเต๋อเล่าอย่างละเอียดหัวหน้ากรมตรวจราชการของจักรวรรดิ ก็คือคนของเซวียเจิ้งเต๋อ ได้รวบรวมข้อมูลลับดำมืดขององค์ชายใหญ่ไว้มากมายนานแล้วหากเรื่องเหล่านี้ถูกเปิดโปงขึ้นมา ต่อให้องค์ชายใหญ่จะไม่ถูกลากไปเกี่ยวโดยตรง ทว่า หากฮ่องเต้อู่เต๋อทรงทราบขึ้นมา เกรงว่าก็จะไม่เป็นผลดีต่อองค์ชายใหญ่แต่ว่า การที่จะสังหารองค์ชายใหญ่นั้น ย่อมเป็นข้อเรียกร้องที่บรรลุไม่ได้เป็นแน่จริง ๆ แล้ว อย่างไรเสียองค์ชายใหญ่ก็คือโอรสของฮ่องเต้อู่เต๋อ ต่อให้ก่ออาชญากรรมที่ร้ายแรงเพียงใด เกรงว่าก็ยังสามารถรักษาชีวิตไว้ได้

เมื่อหยางเฉินเห็นหญิงงามตรงหน้า ก็พลันยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่สามารถละสายตาได้เป็นเวลานานเหล่านางกำนัลและขันทีในจวนรัชทายาท ก็ตกตะลึงกับความงามอันไร้ที่ติของไป๋หานอีโดยสิ้นเชิง“ถวายบังคมองค์รัชทายาท!” ไป๋หานอีเขินอายอย่างยิ่ง ก้าวไปข้างหน้าแล้วย่อกายคารวะเล็กน้อย“เช่นนี้สิถึงจะถูก เปลี่ยนเป็นชุดสตรีแล้วงดงามเพียงใด!” หยางเฉินยิ้มพลางชื่นชมดวงตาคู่โตที่สดใสของไป๋หานอี ยามชายตามองก็เปล่งประกายงดงาม ริมฝีปากแดงระเรื่อประดับด้วยรอยยิ้มจาง ๆ แตกต่างจากแม่ทัพผู้เคร่งขรึมคนก่อนราวกับเป็นคนละคน“องค์รัชทายาท ท่านอย่ามองสิเพคะ!” ไป๋หานอีอายจนหน้าแดง“เจ้าเป็นคนของข้า มองดูแล้วจะเป็นไรไป? แต่ว่าไปแล้ว เหตุใดก่อนหน้านี้เจ้าจึงไม่ยอมสวมชุดสตรีเล่า?” หยางเฉินหัวเราะอย่างร่าเริงพลางถาม“องค์รัชทายาท ข้าติดตามท่านออกรบสังหารศัตรู จะสวมชุดสตรีได้อย่างไรกันเพคะ? ปกติก็อยู่ในค่ายทหาร จะมีโอกาสที่ไหนมาสวมชุดสตรีเล่า?” ไป๋หานอีเดินเข้ามาอย่างช้า ๆ แล้วเข็นเขาออกไปข้างนอกด้วยตนเอง“เจ้าพูดก็ถูก แต่ว่าต่อไปนี้เจ้าติดตามข้า อนุญาตให้สวมแต่ชุดสตรีเท่านั้น ได้ยินหรือไม่?” หยางเฉินย้ำอีกครั้ง“เหตุใดเ