All Chapters of รัชทายาทผงาดฟ้า: แผ่นดินนี้ข้าเป็นใหญ่: Chapter 51 - Chapter 60

หยางเฉินและท่านอัครเสนาบดีซ่างกวนหลิน นำเจ้ากรมรัฐพิธีจางปิ่งเสียนเดินทางไปยังประตูเมืองทิศตะวันออกเพื่อต้อนรับคณะทูต“องค์รัชทายาท ท่านอัครเสนาบดี คณะทูตที่เดินทางมาในครั้งนี้ นำโดยองค์หญิงหกแห่งจักรวรรดิตงเซิ่ง พวกเขามีทั้งหมดสามร้อยสามคน ผู้ที่คอยคุ้มกันเสด็จคือแม่ทัพอานพ่ะย่ะค่ะ...” เจ้ากรมรัฐพิธีจางรายงานแก่คนทั้งสอง“อะไรนะ? องค์หญิงหก? พวกเขาส่งองค์หญิงมาทำอะไรกัน?” หยางเฉินไม่เข้าใจ“เรื่องนี้กระหม่อมเองก็ไม่ทราบ มีเพียงต้องได้พบองค์หญิงหกเท่านั้น ถึงอาจจะทราบเจตนาของพวกนางพ่ะย่ะค่ะ” ใต้เท้าจางทำหน้าเศร้าพลางส่ายหน้า“พวกเราไม่มีเครือข่ายสายลับในจักรวรรดิตงเซิ่งเลยรึ? เหตุใดแม้แต่ข่าวเพียงเท่านี้ก็ยังสืบหาไม่ได้?” หยางเฉินกล่าวอย่างเย็นชา“เรื่องนี้กระหม่อมไม่ทราบ ขอองค์รัชทายาทโปรดอภัยโทษด้วยพ่ะย่ะค่ะ!” ใต้เท้าจางตอบรับหยางเฉินมองซ่างกวนหลินอย่างจนปัญญา เขาก็รีบส่ายหน้าทันที กล่าวว่า “องค์รัชทายาทอย่าเพิ่งร้อนพระทัยไปเลยพ่ะย่ะค่ะ ขอเพียงแค่พวกนางมาถึง ในไม่ช้าพวกเราก็จะทราบเจตนาของพวกเขาแล้ว”ในตอนนั้นเอง ขบวนรถม้าอันยิ่งใหญ่ก็ค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาจากแดนไกล นำโดยราชรถขน

“กระหม่อมเองพ่ะย่ะค่ะ” ซ่างกวนหลินโค้งคำนับเล็กน้อยองค์หญิงผิงหยางหันไปทางใต้เท้าจาง เขาก็รีบแนะนำตัวเองทันที “ทูลองค์หญิง กระหม่อมเจ้ากรมรัฐพิธีจางปิ่งเสียนพ่ะย่ะค่ะ”“เช่นนั้นก็รบกวนใต้เท้าทั้งสองนำทางแล้ว พวกเราเข้าเมืองกัน!” องค์หญิงผิงหยางพูดจบ ก็ใช้ปลายเท้าแตะพื้น ทะยานร่างกลับไปยังราชรถหยางเฉินมองดูองค์หญิงน้อยตรงหน้าที่ทั้งวรยุทธ์สูงส่ง เด็ดเดี่ยวอำมหิต ทั้งยังเพียบพร้อมด้วยความงามและสติปัญญา ก็พลันรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันทีตอนนี้เขาพอจะเข้าใจแล้วว่า เหตุใดฮ่องเต้เจาเลี่ยแห่งจักรวรรดิตงเซิ่งจึงได้ส่งองค์หญิงน้อยผู้นี้มา?ขณะที่หยางเฉินกำลังจ้องมองแผ่นหลังของนาง องค์หญิงผิงหยางก็มองมาที่ดวงตาของเขา แล้วหันกลับมายิ้มให้เพียงหันมายิ้มคราหนึ่ง ร้อยเสน่หาพลันปรากฏก็เพียงรอยยิ้มหวาน ๆ เช่นนี้ เกือบจะดึงวิญญาณของหยางเฉินไปเสียแล้วขบวนรถม้าอันยิ่งใหญ่เคลื่อนขบวนอีกครั้ง ค่อย ๆ ขับเคลื่อนเข้าสู่เมืองอู่ตี้ที่ใหญ่ที่สุดในจักรวรรดิเฉียนอู่ สองข้างทางเต็มไปด้วยราษฎรของจักรวรรดิที่มาดูของแปลกและดูความครึกครื้นเนื่องจากจักรวรรดิตงเซิ่งและจักรวรรดิเฉียนอู่อยู่ในสภาวะสงคราม ดังนั้

ขบวนรถม้าหยุดลงที่จุดพักม้าอันหรูหราที่เตรียมไว้สำหรับองค์หญิงผิงหยางโดยเฉพาะ ก็ถือได้ว่าได้ทำหน้าที่เจ้าบ้านอย่างเต็มที่แล้วเพื่อป้องกันไม่ให้เกิดสถานการณ์เช่นเมื่อครู่ขึ้นอีก ซ่างกวนหลินได้ระดมกองทัพมาคุ้มกันคณะขององค์หญิงอยู่รอบนอก และยังได้แจ้งให้ค่ายกองกำลังป้องกันเมืองและองครักษ์เสื้อแพรทราบแล้วด้วยถึงแม้ว่าจักรวรรดิตงเซิ่งจะใช้กำลังทหารข่มขู่ป้อมปราการเกอเอ่อเติง แล้วยังส่งองค์หญิงมาเจรจาสันติภาพ เรียกได้ว่าใช้ทั้งไม้แข็งและไม้อ่อน ต้องการจะทั้งข่มขู่และล่อลวงเพื่อยึดครองสิบหกแคว้นแห่งจิ้นอวิ๋น แต่ก็ปล่อยให้องค์หญิงผู้นี้สิ้นพระชนม์ที่นี่ไม่ได้“องค์หญิงเสด็จเดินทางมาไกล เชิญพักผ่อนสักครู่เถิดพ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาทได้ทรงจัดงานเลี้ยงต้อนรับไว้แล้ว เพื่อเลี้ยงต้อนรับคณะขององค์หญิงในคืนนี้” ซ่างกวนหลินกล่าวเสียงดังองค์หญิงผิงหยางทอดมองไปยังหยางเฉิน ยิ้มพลางกล่าวขอบคุณ “เช่นนั้นก็ต้องขอบพระทัยองค์รัชทายาทแล้ว”“นี่เป็นธรรมเนียมทางการทูตระหว่างสองแคว้น องค์หญิงไม่ต้องเกรงใจเกินไป” หยางเฉินตอบรับอย่างเรียบเฉย“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นพวกเราก็ไว้พบกันตอนกลางคืนเถิด” องค์หญิ

“ดูสิ ยังจะบอกว่าไม่คิดถึง ตอนนี้หลุดปากออกมาเองแล้ว ฮิฮิฮิ...” สาวใช้ชูเซี่ยก็หัวเราะออกมา“ข้ากล้ารักกล้าเกลียด ที่จริงก็ชอบเขาอยู่บ้าง ทว่า เสด็จพ่อกลับยืนกรานจะให้เขานำทัพไปโจมตีป้อมเกอเอ่อเติงให้ได้ พวกเจ้าก็รู้ว่าป้อมนั่นแข็งแกร่ง จะตีแตกได้อย่างไร!” องค์หญิงผิงหยางมีสีหน้ากลัดกลุ้ม“ที่จริง ป้อมเกอเอ่อเติงจะตีแตกหรือไม่ก็ไม่สำคัญนี่เพคะ? ขอเพียงพวกเราได้ครอบครองสิบหกแคว้นแห่งจิ้นอวิ๋น ฝ่าบาทก็ยังทรงยกท่านให้หมั้นหมายกับเขาอยู่ดี” สาวใช้อวิ๋นจือเอ่ย“ทว่า การจะได้ครอบครองสิบหกแคว้นแห่งจิ้นอวิ๋นนั้นพูดง่ายแต่ทำยาก หวังว่าภายใต้การร่วมมือกันทั้งสองทางในครั้งนี้ จะช่วงชิงประโยชน์มาได้บ้าง” องค์หญิงผิงหยางดูเหมือนครุ่นคิด“องค์หญิง ทรงวางพระทัยเถิด ขอเพียงท่านกับองค์ซื่อจื่อร่วมมือกัน จะต้องทำภารกิจสำเร็จลุล่วง และถอนตัวออกมาได้อย่างปลอดภัย” สาวใช้ชูเซี่ยเอ่ยปลอบใจ“เอาล่ะ พวกเจ้าก็ไปชำระกายเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วแต่งตัวให้งดงาม อย่าทำให้เสียหน้าจักรวรรดิของพวกเรา” องค์หญิงผิงหยางลุกขึ้นยืนสาวใช้ทั้งสองรีบช่วยเช็ดหยดน้ำบนตัวให้นาง และช่วยสวมชุดกระโปรงให้นาง จากนั้นจึงค่อยถอยออกไป

ฮ่องเต้อู่เต๋อทรงหุบยิ้มทันที ราวกับกินแมลงวันตายเข้าไป แล้วจ้องมองเขาตาเขม็ง ก่อนตรัสว่า “จุดยืนของเรา ก็เหมือนกับเจ้า”“เสด็จพ่อ จุดยืนของลูกคือจะไม่ถอยแม้แต่ครึ่งก้าว และยิ่งไม่ยอมเสียแผ่นดินแม้แต่ครึ่งชุ่น ลูกยังคงยืนยันคำเดิมว่า แผ่นดินของลูก ลูกเป็นคนตัดสินใจ ผู้ใดคิดจะแตะต้องแผ่นดินของลูก ลูกจะสังหารผู้นั้นอย่างแน่นอน!” หยางเฉินแผ่ซ่านไอสังหารไปรอบทิศฮ่องเต้อู่เต๋อมองบุตรชายที่อยู่ตรงหน้า ก็อดรู้สึกปลาบปลื้มไม่ได้ ทรงหัวเราะอย่างเบิกบาน แล้วตรัสว่า “ฮ่าฮ่าฮ่า... ดูสิ จุดยืนของเจ้าก็เหมือนกับเราไม่ใช่หรอกหรือ?”“เสด็จพ่อ องค์หญิงผิงหยางเป็นหญิงงามอสรพิษ เลอโฉมแถมฉลาดหลักแหลม เจ้าเล่ห์ดุจจิ้งจอก และมีวรยุทธ์สูงส่ง จุดประสงค์ที่พวกนางมาในครั้งนี้ แน่นอนว่าต้องเป็นข่มขู่และล่อลวงด้วยผลประโยชน์ เพราะต้องการจะได้ครอบครองสิบหกแคว้นแห่งจิ้นอวิ๋น” หยางเฉินทูลรายงานด้วยท่าทีสงบนิ่ง“ในเมื่อพวกเขาต้องการสิบหกแคว้นแห่งจิ้นอวิ๋น ก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนอย่างสมน้ำสมเนื้อ เจ้าไม่ต้องรีบร้อน ค่อย ๆ เจรจากับนาง แต่เราได้ยินว่านางรูปโฉมงดงามมาก...” ฮ่องเต้อู่เต๋อทรงยิ้มอย่างมีเลศนัย ราวกับหมาป่าเ