รัชทายาทผงาดฟ้า: แผ่นดินนี้ข้าเป็นใหญ่ のすべてのチャプター: チャプター 71 - チャプター 80

“ฮ่าฮ่าฮ่า...” ฮ่องเต้อู่เต๋อกล่าวพร้อมหัวเราะอย่างร่าเริง “องค์หญิง เห็นหรือไม่ องค์ชายรองของข้าก็อยากจะเป็นตัวแทนเจรจาสงบศึก แต่เจ้ากลับแนะนำองค์ชายใหญ่ เช่นนี้ทำให้ข้าต้องลำบากใจเสียแล้ว”“องค์ชายทั้งสองท่านล้วนเป็นผู้มีความสามารถสูงส่ง ทั้งยังมารยาทเพียบพร้อมกว่าองค์รัชทายาท หม่อมฉันคิดว่าไม่ว่าจะองค์ชายท่านใดก็ล้วนแต่แข็งแกร่งกว่าองค์รัชทายาทมากนักเพคะ” องค์หญิงผิงหยางฉีกหน้าหยางเฉินต่อหน้าทุกคน“อ้อ องค์หญิงผิงหยางคิดว่าพวกเขาทั้งสองคนเหมาะสมที่จะเป็นตัวแทนการเจรจาสงบศึกครั้งนี้กว่าองค์รัชทายาทอย่างนั้นหรือ? ไม่ทราบว่าองค์รัชทายาทต้อนรับบกพร่องตกหล่นตรงไหน?” ฮ่องเต้อู่เต๋อถามอย่างยิ้มแย้มองค์หญิงผิงหยางเหลือบตามองหยางเฉินแวบหนึ่ง เอ่ยปากกล่าวเย้ยหยันทันที “นับตั้งแต่ที่องค์รัชทายาทกลับมาจากศึกเขาซือถัว ก็ได้กลายเป็นคนไร้ความสามารถ ทั้งยังเป็นคนที่นิสัยอวดดี โอหังไร้สติปัญญา เมื่อคืนวานนี้ยังพูดฉีกหน้าหม่อมฉันอีกด้วยเพคะ ด้วยเหตุนี้ หม่อมฉันจึงไม่อยากจะเจรจาสงบศึกกับเขาเพคะ”“ฮ่าฮ่าฮ่า...” ฮ่องเต้อู่เต๋อหันหน้าไปมองหยางเฉิน ถามอย่างยิ้มแย้ม “องค์รัชทายาท เมื่อคืนวานนี้เจ้าพูด

“สิบหกมณฑลแห่งจิ้นอวิ๋นเป็นดินแดนของพวกเรา หากโอนให้จักรวรรดิตงเซิ่งละก็ ชาวบ้านพวกนั้นจะทำอย่างไร? เอาเช่นนี้ก็แล้วกัน หากองค์หญิงยินดีแต่งงานเข้าราชวงศ์ละก็ รอให้เจ้าเลือกราชบุตรเขยเรียบร้อยแล้ว พวกเราค่อยมาหารือกันเรื่องสินสอด” ฮ่องเต้อู่เต๋อพร้อมรอยยิ้มบาง เห็นได้ชัดว่าเป็นเพียงกลยุทธ์ถ่วงเวลาเท่านั้นซ่างกวนหลินรีบถาม “ทูลฝ่าบาท เช่นนั้นกระหม่อมเข้าร่วมการเจรจาสงบศึกด้วยได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”“ขุนนางที่รักเป็นถึงอัครมหาเสนาบดี ย่อมต้องเข้าร่วมการเจรจาสงบศึก เพื่อเป็นการแบ่งเบาภาระของข้า” ฮ่องเต้อู่เต๋อตอบอย่างยิ้มแย้มหยางเฉินถูกเตะออกจากการเจรจาสงบศึก แต่ กลับกุมอำนาจการตรวจสอบขั้นสุดท้ายของข้อตกลงการเจรจาสงบศึก จึงไม่ได้สูญเสียอะไรมากเท่าใดนัก ในทางกลับกันยังเป็นข้ออ้างชั้นดีในการถ่วงเวลาอีกด้วยสำหรับการเจรจาสงบศึกจะสำเร็จหรือไม่นั้น? หรือว่าองค์หญิงจะแต่งเข้าราชวงศ์หรือไม่? อันที่จริงเรื่องนี้ก็ไม่ได้สำคัญเช่นกันเห็นได้ชัดองค์หญิงผิงหยางเริ่มสังเกตเห็นกลยุทธ์ถ่วงเวลาของฮ่องเต้อู่เต๋อแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะแก้ไขอย่างไร ทำได้เพียงเดินไปตามสถานการณ์เท่านั้นหากสามารถทำให้อ

“อีกอย่าง พวกเราต้องเตรียมตัวรับศึกให้ดีเช่นกัน เนื่องด้วยทางทิศเหนือพวกเรามีกำแพงเมืองและฐานทัพใหญ่ ชาวซยงหนูไม่เชี่ยวชาญการสงครามตีเมือง ด้วยเหตุนี้ พวกเราจำเป็นต้องระดมกองกำลังทหารมาสนับสนุนเล็กน้อย ใช้ประโยชน์ฐานทัพทางทหารแต่ละแห่งส่งกองกำลังพันธมิตรเข้าสกัดและถ่วงศัตรูเอาไว้ก็เพียงพอแล้วพ่ะย่ะค่ะ”หยางเฉินให้แผนการแก้ปัญหาได้ทันที สมกับที่เป็นผู้ที่ทำศึกสงครามมานาน“หนานกงอู๋ตี๋ ดำเนินการตามแผนการขององค์รัชทายาท” ฮ่องเต้อู่เต๋อรีบถ่ายทอดคำสั่ง“กระหม่อมน้อมรับพระบัญชา” หนานกงอู๋ตี๋รับคำสั่งเสียงดังฮ่องเต้อู่เต๋อหันหน้าไปมองท่านอัครมหาเสนาบดี กล่าวเสียงขรึม “ซ่างกวนหลิน เจ้าจับตาดูองค์หญิงผิงหยางเอาไว้ให้ดี ดูว่านางยังมีแผนการอะไรอีกหรือไม่? หากมีข่าวใหม่ให้รีบรายงานทันที”“กระหม่อมเข้าใจพ่ะย่ะค่ะ” ซ่างกวนหลินตอบหลังจากทั้งสองคนเดินออกไป ฮ่องเต้อู่เต๋อมองหยางเฉิน กล่าวอย่างยิ้มแย้ม “หากให้เจ้านำทัพทหารอีกครั้ง เจ้ามีความมั่นใจที่จะเอาชนะซยงหนูได้หรือไม่?”“เสด็จพ่อ ซยงหนูข่มขู่พวกจักรวรรดิพวกเรามาเป็นเวลานาน การเอาชนะซยงหนูเป็นเรื่องง่าย แต่ อยากจะกำจัดแบบถอนรากถอนโคนละก็

หยางเฉินนั่งลงตรงริมหน้าต่าง มองไปทางห้องโถงใหญ่ด้านล่าง ผ่านผ้าม่านบาง พบว่าตรงกลางของบนเวทีใหญ่ มีหญิงสาวที่สวมผ้าคลุมหน้าคนหนึ่งกำลังเล่นฉินเสียงพิณขับขานก้องกังวานอยู่เหนือคานห้อง งดงามละเมียดละไมเป็นพิเศษ ทว่าผู้คนภายในโถงใหญ่เงียบสงบมาก ส่วนใหญ่นั่งจับกลุ่มกันดื่มชาลิ้มสุรา เหมือนผับในชาติก่อนร่างงามร่างหนึ่งเดินเข้ามาภายในห้องส่วนตัว กล่าวทักทายอย่างยิ้มแย้ม “องค์รัชทายาท ท่านมีเวลาว่างมาเยี่ยมน้าได้อย่างไร?”หยางเฉินหันหน้ากลับไปมอง รีบประสานมือคำนับ กล่าว “คารวะท่านน้า”“ตอนนี้ท่านเป็นองค์รัชทายาท อย่าเกรงใจถึงเพียงนี้เลย เป็นอย่างไร? สุขภาพดีขึ้นบ้างหรือไม่?” หยางจิ่นอวี๋ค่อย ๆ สาวเท้าเดินเข้ามา ถามอย่างยิ้มแย้ม“สุขภาพดีขึ้นแล้ว เพียงแต่สูญเสียวรยุทธ์ไปจนสิ้น ขาข้างขวาเดินไม่สะดวก” หยางเฉินกล่าวด้วยสีหน้าขมขื่นหยางจิ่นอวี๋ย่อตัวลง คลำที่ขาข้างขวาของเขา เศร้าสร้อยเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด น้ำตาคลอเบ้า“ท่านน้า ข้าไม่เป็นอะไร ท่านอย่าร้องไห้!” หยางเฉินรีบกล่าวปลอบโยน“ไม่เป็นอะไร ที่นี่มีผู้มีความสามารถมากมาย ถึงตอนนั้นจะช่วยเจ้ารักษา รับรองว่าสามารถทำให้เจ้ากลับมายืน

“เช่นนั้นเซวียกุ้ยเฟยส่งคนมาเป็นแม่สื่อให้แก่องค์ชายรอง เรื่องนี้คงจะเป็นเรื่องจริงกระมัง?” หยางจิ่นอวี๋ถามพร้อมอมยิ้ม“องค์หญิงใหญ่ ข้าไม่รู้จริง ๆ หรือ? แต่ว่า องค์ชายรองมีพระชายาตั้งนานแล้ว ท่านพ่อตงจะไม่ยอมให้แต่งเข้าไปเป็นอนุหรอกเจ้าค่ะ” ซ่างกวนซืออินพูดจบ แก้มก็เป็นสีแดงก่ำ เขินอายจนไม่กล้าสบตา“เอาล่ะ ข้าเพียงแค่เป็นห่วงเจ้าเท่านั้น หากเจ้าแต่งงานกับองค์รัชทายาท เช่นนั้นข้าก็จะเป็นท่านน้าของเจ้าอย่างชอบธรรมแล้ว” หยางจิ่นอวี๋หัวเราะอย่างมีเลศนัย“ได้ข่าวว่านับตั้งแต่ที่องค์รัชทายาทกลับมาจากศึกเขาซือถัว ก็สูญเสียวรยุทธ์ไปจนหมดสิ้น ทั้งขาข้างหนึ่งยังพิการอีกด้วย ท่านพ่อคงไม่มีทางให้ข้าแต่งเข้าไปเป็นแน่” ซ่างกวนซืออินวิเคราะห์ได้อย่างสมเหตุสมผล“สูญเสียวรยุทธ์ไปจนหมดสิ้นก็ไม่เป็นอะไรนี่นา! ก็เหมือนกับเจ้า เจ้าก็ไม่เป็นวรยุทธ์เช่นกันมิใช่หรือ? แต่ บทกวี คำกลอน และบทประพันธ์ของเจ้า มีด้านใดที่ด้อยไปกว่าชายชาตรีบ้างเล่า?” หยางจิ่นอวี๋หยิบยกนางขึ้นมาเปรียบเทียบ“ข้าไม่เหมือนเขา ข้าเป็นสตรีที่อ่อนแอ หากเขาอ่อนแอเกินไปละก็ ต่อไปจะปกครองบ้านเมืองอย่างไรล่ะเจ้าคะ?” ซ่างกวนซืออินไม่ค่อย