บททั้งหมดของ รัชทายาทผงาดฟ้า: แผ่นดินนี้ข้าเป็นใหญ่: บทที่ 91 - บทที่ 100

“อย่างไรก็ตาม กำแพงยาวนั่นยาวเกินไป หากศัตรูโหมโจมตีเพียงจุดเดียว ก็อาจถูกศัตรูตีแตกได้ และกองทัพม้าของพวกเขาก็จะบุกเข้าปล้นสะดมชาวบ้านบริเวณชายแดนของเราอย่างรวดเร็ว…”หยางเฉินเล่ากลยุทธ์ในการรับมือของจักรวรรดิอย่างละเอียดลื่นไหลเมื่อซ่างกวนซืออินมองหยางเฉินที่กล่าวอย่างสงบ เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจอยู่ที่ชั้นบน หัวใจทั้งดวงค่อยๆ ตกเข้าสู่ความหลงใหล เพียงแต่นางยังไม่รู้ตัวเท่านั้น“ครั้งนี้ พวกซยงหนูถือโอกาสที่จักรวรรดิตงเซิ่งปิดล้อมป้อมปราการเกอเอ่อเติง เคลื่อนกำลังลงใต้อย่างรวดเร็วมาปล้นสะดมชาวบ้านที่ชายแดนของเรา ทำให้พวกเราเกิดความเสียหายอย่างหนัก ดังนั้นทางจักรวรรดิต้องไม่มีทางนิ่งเฉยแน่”“แต่ไรมา กลยุทธ์ที่จักรวรรดิใช้ในการรับมือกับภายนอกก็คือการรบ ต้องโจมตีจนศัตรูครั่นคร้ามจึงจะสิ้นสุด ทว่านโยบายการรับมือกับต่างแคว้นที่แข็งกร้าวเช่นนี้ ย่อมทำให้ราษฎรต้องเดือดร้อนและสิ้นเปลืองเงินทองจำนวนมาก และต่อให้สังหารศัตรูได้นับหมื่น ฝ่ายเราก็ต้องล้มตายถึงแปดพัน ทำร้ายศัตรูสิบส่วนแต่ตัวเราสูญเสียแปดส่วน ได้ไม่คุ้มเสีย!”“ดังนั้น หากกล่าวในแง่ของเศรษฐกิจ เรื่องนี้ไม่มีข้อดีแม้แต่น้อย นี่จึ

หลังพวกซ่างกวนซืออินได้ฟังกลอนบทนี้ ก็ต่างตะลึงงันอยู่กับที่ ไม่อาจดึงสติกลับมาได้เป็นเวลานานหยางจิ่นอวี๋เองก็ไม่คิดว่า ก่อนหยางเฉินจะจากไป ยังสามารถรังสรรค์ผลงานที่ยอดเยี่ยมเช่นไว้อีก นับได้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ประจักษ์ถึงความสามารถด้านวรรณกรรมและด้านวรยุทธ์ของรัชทายาทผู้นี้แล้วเมื่อครู่นางเพิ่งให้คนไปส่งหยางเฉินจากไป ยามนี้ซ่างกวนซืออินก็มาเยือนถึงประตูแล้ว“องค์หญิงใหญ่ คุณชายหลี่เมื่อครู่เป็นคุณชายจากตระกูลใดกันเพคะ?” ซ่างกวนซืออินไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องการสงวนท่าทีอีก นางถามเข้าประเด็นทันทีหยางจิ่นอวี๋กล่าวด้วยสีหน้าลำบากใจว่า “ข้ารับปากคุณชายหลี่แล้วว่าจะไม่เปิดเผยฐานะของเขา เจ้ายังคงอย่าได้ถามข้าอีกเลย ไม่แน่ว่าในอนาคต พวกเจ้าอาจมีวาสนาได้พบกันอีกก็เป็นได้”“พี่สาวองค์หญิงใหญ่ ท่านก็แอบบอกข้าหน่อยไม่ได้หรือ ข้ารับรองว่าจะไม่พูดออกไปแน่ นะเพคะ” ซ่างกวนซืออินรั้งนางไว้แล้วเริ่มออดอ้อนขึ้นมา“ข้าบอกเจ้าได้แค่ว่า คุณชายหลี่ผู้นี้ก็อยู่ในเมืองอู่ตี้นี่แหละ เรื่องอื่นข้าพูดไม่ได้จริงๆ” หยางจิ่นอวี๋ยิ้ม แล้วยอมแย้มพรายเล็กน้อยทันทีที่ซ่างกวนซืออินได้ยินว่าหยางเฉินก็อยู่ใ

การเจรจาสันติภาพของนางกับองค์ชายทั้งสองในวันนี้ ไม่อาจเรียกว่าการเจรจาเพื่อยุติความขัดแย้งเลยสักนิด รู้สึกเพียงว่ามีแมลงวันสองตัวกำลังส่งเสียงหึ่งหึ่งอยู่ข้างหูนาง และทุกครั้งที่พูดถึงประเด็นสำคัญ พวกเขาก็จะหลีกเลี่ยงไม่ยอมคุยที่น่าโมโหกว่านั้นก็คือ องค์ชายใหญ่จะเชิญนางไปร่วมรับประทานอาหารค่ำ ส่วนองค์ชายรองก็จะเชิญนางไปร่วมชมจันทร์ทันทีที่นึกถึงองค์ชายทั้งสองผู้ใช้ร่างกายท่อนร่างแทนสมอง องค์หญิงผิงหยางก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมาเล็กน้อย ทว่า เมื่อนางแสร้งส่งสัญญาณเป็นนัยว่าตนสนใจหยางเฉิน ก็สามารถปลุกเพลิงโทสะในตัวองค์ชายทั้งสองขึ้นมาได้สำเร็จหากกระตุ้นพวกเขาต่อไป ไม่แน่อาจทำให้พวกเขากำจัดหยางเฉินทิ้งก็ได้นับแต่โบราณมา ‘อุบายหญิงงาม’ ก็เป็นกลยุทธ์ที่ใช้ร้อยครั้งสัมฤทธิ์ผลร้อยครา องค์หญิงผิงหยางใช้ตนเองเป็นเหยื่อล่อ องค์ชายทั้งสองย่อมติดกับเป็นธรรมดาในความเป็นจริงแล้ว เพื่อต่อสู้แย่งชิงบัลลังก์ องค์ชายทั้งสองก็มีความคิดจะสังหารหยางเฉินมานานแล้ว ไม่เช่นนั้นก็คงไม่ส่งคนไปลอบโจมตีเรือนรับรองทิงเฟิงครั้งนี้ องค์หญิงผิงหยางแค่กระตุ้นพวกเขาอีกครั้ง พวกเขาก็พลันเกิดจิตสังหารต่อหยางเฉินแล้ว

“เป็นไปไม่ได้ หากฮ่องเต้กล้าปลดท่าน ข้าก็จะให้จักรวรรดิตงเซิ่งเริ่มทำสงคราม หรือฮ่องเต้จะไม่กลัวราษฎรต้องทุกข์ร้อนหรือ?” องค์หญิงผิงหยางเต็มไปด้วยความอหังการหยางเฉินขมวดคิ้ว กล่าวหน้ามุ่ยว่า “องค์หญิง ท่านก็อย่างได้จ้องจะจับข้าอีกเลย ไม่งั้น ท่านไปทำร้ายเสด็จพี่ใหญ่ หรือเสด็จพี่รองแทนเถอะ?”“หยางเฉิน…เจ้ามัน…” องค์หญิงผิงหยางรู้สึกว่าโมโหจนแม้แต่ปอดก็จะระเบิดแล้ว“องค์หญิง ขอลาก่อนล่ะ!” หยางเฉินกลัวจนต้องรีบเผ่นองค์หญิงผิงหยางมองเงาหลังที่จากไปของเขา ความโมโหบนใบหน้าก็ค่อยๆ หายไป กลายเป็นรอยยิ้มเยาะหยันที่แสนเจ้าเล่ห์ดุจจิ้งจอกแทน……หลังหยางเฉินขึ้นรถม้าแล้ว ก็มุ่งหน้าไปทางพระราชวัง เตรียมกลับไปที่ตำหนักรัชทายาททว่า หลังจากรถม้าแล่นออกไปได้ไม่ไกล หัวใจของหยางเฉินที่นั่งอยู่ในรถม้าก็สั่นสะท้านขึ้นมา เขารีบเปิดใช้วิชาสดับฟ้าแผ่ขยายออกไปทันที“หยุดรถ!” หยางเฉินออกคำสั่งเสียงดังยอดฝีมือที่สำนักตรวจการส่งมาคุ้มครองเขามีราวยี่สิบคน แต่ฝีมือของคนพวกนี้กลับมิได้สูงมากนัก“องค์รัชทายาท เกิดสิ่งใดขึ้นหรือพ่ะย่ะค่ะ?” คนผู้หนึ่งเข้ามาใกล้รถม้าแล้วกระซิบถาม“พวกเจ้าไม่สังเกตเห็นว่า

ด้วยความสามารถระดับสามัญวชิระของเขาในอดีต ต่อให้เป็นเพียงพลังยุทธ์สามส่วน ก็สามารถต่อกรกับยอดฝีมือขั้นแปดลงไปได้แล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าเขายังมีวิชาลับอันร้ายกาจที่เพิ่มพูนความสามารถได้อีกวันนี้เป็นวันเกิดของเสด็จย่า หยางเฉินเลือกของขวัญที่ดูเข้าเกณฑ์สองชิ้น เตรียมไปอวยพรวันเกิดให้เสด็จย่าเรื่องใหญ่อย่างงานคล้ายวันพระราชสมภพของไทเฮา ย่อมมีฮองเฮาประมุขแห่งวังหลังเป็นผู้กำกับดูแล และมีการเชื้อเชิญเหล่าขุนนางบุ๋นบู๊กับครอบครัว กล่าวได้ว่าครึกครื้นอย่างที่สุดพระตำหนักฉือหนิง เป็นตำหนักที่ประทับของไทเฮา ผู้เป็นพระพันปีหลวงในตอนที่หยางเฉินมาถึงที่นี่ บรรดาเสด็จพี่เสด็จน้องชายทั้งหลายก็ต่างมาถึงกันแล้ว ต่างกำลังเข้าแถวรออยู่นอกตำหนัก เพื่อเข้าไปมอบของขวัญและอวยพรวันเกิดแก่พระพันปี“เสด็จพี่ใหญ่ เสด็จพี่รอง วันนี้พวกท่านไม่ไปเจรจาสันติภาพหรือ?” หยางเฉินแกล้งถามอย่างประหลาดใจ“พอองค์หญิงได้ยินว่าเป็นวันคล้ายวันพระราชสมภพของไทเฮา ก็ให้พวกเรามาอวยพรวันเกิดให้เสด็จย่า พรุ่งนี้ค่อยเจรจากันต่อ” องค์ชายใหญ่ตอบด้วยรอยยิ้มองค์ชายรองยิ้มแทรกขึ้นมาว่า “องค์รัชทายาท องค์หญิงผิงหยางผู้นี้คิดได้รอบ