รัชทายาทผงาดฟ้า: แผ่นดินนี้ข้าเป็นใหญ่ のすべてのチャプター: チャプター 61 - チャプター 70

“องค์ชายใหญ่สง่างามองอาจเหนือผู้ใด ข้าขอคารวะ!” องค์หญิงผิงหยางยิ้มเล็กน้อย ดวงตาคู่งามทอประกายรอยยิ้มที่บริสุทธิ์อ่อนหวานเช่นนี้ ทำเอาองค์ชายใหญ่ราวกับถูกสายฟ้าฟาดในทันใด ถึงกับเคลิบเคลิ้มคล้ายกำลังเหยียบอยู่บนก้อนเมฆ ล่องลอยดุจเทพเซียนองค์ชายรองก็รีบก้าวเข้ามา โค้งคำนับเล็กน้อย พลางเอ่ย “ขอคารวะองค์หญิง”“ท่านคงเป็นองค์ชายรองกระมัง ข้าได้ยินว่าท่านทั้งฉลาดและกล้าหาญ วันนี้ได้พบ ก็โดดเด่นสมคำเล่าลือ!” องค์หญิงผิงหยางยิ้มพร้อมกล่าวชม“องค์หญิงชมเกินไปแล้ว!” องค์ชายรองในใจรู้สึกปลื้มใจเป็นอย่างยิ่งแม้ว่าระหว่างสองจักรวรรดิจะยังคงเป็นศัตรูกัน ทว่า สิ่งนี้ก็ไม่อาจขวางกั้นความปรารถนาในหญิงงามขององค์ชายทั้งสองได้หากเป็นไปได้ การได้แต่งงานกับหญิงงามดุจธิดาสวรรค์เช่นนี้ ย่อมเป็นความใฝ่ฝันของบุรุษอย่างแน่นอนท่านซ่างกวนหลินกับใต้เท้าจางเจ้ากรมรัฐพิธี ก็เชิญคณะผู้ติดตามขององค์หญิงผิงหยางให้เข้าที่นั่งทีละคนส่วนองค์ชายทั้งสองพาองค์หญิงไปยังที่นั่ง แล้วเริ่มพูดคุยสนทนากับองค์หญิง ต่างฝ่ายต่างพูดคุยกันถูกคอ“องค์รัชทายาทเสด็จ!” เสียงก้องกังวานเสียงหนึ่งดังขึ้นไป๋หานอีเข็นหยางเฉินออ

องค์ชายรองเองก็ไม่มีความสามารถในการบัญชาการทัพ ถูกตอกหน้าจนพูดไม่ออก จึงไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไรต่อ?องค์ชายใหญ่เห็นเขาเสียหน้า ในใจรู้สึกสะใจไม่น้อย ยิ้มแล้วกล่าวว่า “สิบหกแคว้นแห่งจิ้นอวิ๋น เป็นดินแดนของจักรวรรดิเฉียนอู่พวกเรา หากจักรวรรดิพวกท่านต้องการขอคืน ก็ควรแสดงความจริงใจให้มากพอ แต่หากยืนกรานจะเปิดศึกต่อ จักรวรรดิเฉียนอู่ของพวกเรามีทหารยอดฝีมือและแม่ทัพมากมาย ก็ไม่ได้กลัวเช่นกัน!”“องค์ชายใหญ่ ความจริงใจมากพอที่ท่านพูด ไม่ทราบว่าหมายถึงอะไร?” องค์หญิงผิงหยางยิ้มเล็กน้อย“เรื่องนี้ก็ต้องขึ้นอยู่กับองค์หญิงแล้ว เพราะอย่างไร การที่พวกท่านเป็นฝ่ายเสนอขอเจรจาสงบศึก แน่นอนว่าองค์หญิงก็ย่อมต้องมีความจริงใจ” องค์ชายใหญ่ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ด้วยความลำพองใจอย่างยิ่ง“เอาเช่นนี้ละกัน หากจักรวรรดิท่านยอมยกสิบหกแคว้นแห่งจิ้นอวิ๋นให้อยู่ภายใต้การดูแลของพวกเรา พวกเราจะมอบทองคำให้สิบล้านตำลึง องค์ชายใหญ่คิดว่าอย่างไร?” องค์หญิงผิงหยางให้ทองคำสิบล้านตำลึง เพื่อจะหลอกล่อด้วยผลประโยชน์องค์ชายใหญ่เห็นว่าสิบหกแคว้นแห่งจิ้นอวิ๋นเป็นดินแดนแห้งแล้งอยู่นอกด่าน ที่นั่นการสัญจรไปมาไม่สะดวก และเศรษฐก

เรื่องใดทนได้ก็ทน แต่เรื่องนี้ไม่อาจทนได้อีก!แม่ทัพอานเห็นว่าองค์หญิงผิงหยางถูกทำให้อับอาย จึงเอ่ยแทรกขึ้น “องค์หญิง ในเมื่อพวกเขาไม่มีความจริงใจในการเจรจาสงบศึก เช่นนั้นพวกเราก็จะบุกยึดป้อมเกอเอ่อเติง ถึงตอนนั้นดูว่าพวกเขายังจะปากแข็งอีกหรือไม่!”“อะไรกัน? พวกท่านคิดจะบุกโจมตีป้อมเกอเอ่อเติง?” หยางเฉินถามด้วยความตกใจ“ฮ่าฮ่าฮ่า... องค์รัชทายาท ตอนนี้รู้จักกลัวขึ้นมาแล้วกระมัง? พวกเราจะโจมตีจนกระทั่งทำให้พวกท่านหวาดกลัวถึงขีดสุด!” องค์หญิงผิงหยางเห็นท่าทางเช่นนั้นของเขา ก็หัวเราะร่าขึ้นมาทันที“แต่ว่า เมื่อครู่องค์หญิงบอกว่ามาเจรจาสงบศึกด้วยความจริงใจมิใช่หรือ? เหตุใดแค่พูดคุยไม่ลงรอยก็จะโจมตีกันเชียวหรือ? ดูท่านสิ องค์หญิงที่ดูอ่อนหวาน เหตุใดพอเอ่ยปากก็พูดแต่เรื่องสู้รบฆ่าฟันกันเล่า? ท่านไม่รู้หรือว่าสตรีควรอ่อนโยนมากกว่านี้?” หยางเฉินแสดงสีหน้าผิดหวัง“ท่าน... ท่าน...” องค์หญิงผิงหยางหาเหตุผลมาโต้แย้งไม่ได้ รู้สึกราวกับอกตัวเองจะระเบิด“องค์หญิง ท่านอย่าโกรธเลย! มีอะไรก็คุยกันดี ๆ เถิด หากท่านโมโหจนหมดสติไป พวกเราจะเจรจากันอย่างไร?” หยางเฉินแสดงสีหน้าเป็นห่วงอย่างเต็มที่ แต่ดู

ชูเซี่ยเริ่มรายงาน“องค์รัชทายาทเป็นคู่ต่อสู้ที่รับมือได้ยากเย็นจริง ๆ อีกทั้งเขายังชำนาญการศึก หากสามารถกำจัดเขาทิ้งได้ละก็ อาจจะทำงานได้ง่ายขึ้นเจ้าค่ะ” องค์หญิงผิงหยางพยักหน้าเล็กน้อยตอนที่พวกนางกำลังพูดคุยกันเสียงเบา บนต้นไม้ต้นหนึ่งด้านนอกกำแพงเรือนที่ห่างออกไปไม่ไกลนัก หยางเฉินที่สวมหน้ากากในชุดดำ ราวกับผีที่แฝงตัวอยู่ในความมืดเป็นดั่งที่คิดเอาไว้ไม่ผิด บ่าวที่มีนามว่าชูเซี่ยที่ไม่ได้ปรากฏตัว ไปพบสายลับที่หอว่านฮวาตามที่คาดเอาไว้ อีกทั้งยังนำข่าวกรองใหม่ล่าสุดกลับมาอีกด้วย“ความหมายของแม่นางหูเตี๋ยคือ ท่านสามารถบอกองค์ชายทั้งสองเป็นนัย ๆ ได้ ว่าคนที่ท่านอยากออกเรือนด้วยก็คือองค์รัชทายาทผู้ที่สูงศักดิ์รองเพียงฮ่องเต้ หากพวกเขาสามารถเป็นองค์รัชทายาทได้ละก็ ท่านก็จะแต่งงานกับพวกเขา หากเป็นเช่นนี้ พวกเขาก็คงจะทุ่มเทกำลังเพื่อกำจัดหยางเฉินทิ้งเจ้าค่ะ” ชูเซี่ยกล่าวรายงานต่อ“อืม กลอุบายยืมมือผู้อื่นกำจัดศัตรูนี้ของหูเตี๋ย ไม่เลวเลยจริง ๆ ต่อให้เรื่องราวถูกเปิดโปง หรือนักฆ่าทำงานล้มเหลว นั้นก็ถือเป็นปัญหาภายในของพวกเขา ไม่เกี่ยวข้องใด ๆ กับองค์หญิงเจ้าค่ะ” หญิงผิงหยางพยักหน้าเล็ก

เมื่อเขาได้ยินว่าจะยอมอ่อนข้อให้ที่สิบหกมณฑลแห่งจิ้นอวิ๋น ก็ไม่อยากฟังต่อไปอีกแล้ว ถึงได้ตัดบทองค์ชายรององค์ชายรองยังคงไม่เข้าใจเหตุผล ยังคิดว่าเสด็จพ่อเกิดความสนใจที่องค์หญิงจะแต่งงานเข้าราชวงศ์ จึงรีบกล่าวอธิบาย “เป็นเพราะองค์หญิงผิงหยางเห็นแก่ความสัมพันธ์อันดีของทั้งสองแคว้น ส่วนจะแต่งงานกับองค์ชายองค์ไหน ย่อมต้องขอความเห็นชอบของเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ”“ความเห็นของข้า? ความหมายของนางคืออยากจะให้ข้าพระราชทานพิธีสมรส?” ฮ่องเต้อู่เต๋อกล่าวอย่างสงสัย“เรื่องนี้...ลูกไม่ทราบแล้วพ่ะย่ะค่ะ คาดว่าคงจะต้องให้เสด็จพ่อไปถามองค์หญิงด้วยพระองค์เองพ่ะย่ะค่ะ” องค์ชายรองส่ายหน้า“เอาเช่นนี้ก็แล้วกัน วันพรุ่งนี้ข้าจะไปพบองค์หญิงผู้นี้ ลองฟังความคิดเห็นของยินดีเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของราชวงศ์เรา สืบสายสกุลหยางให้แตกกิ่งก้านสาขา ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีงามเช่นกัน” ฮ่องเต้อู่เต๋อเอ่ยเสียงขรึมอันที่จริง ในใจของเขา แม้องค์หญิงผิงหยางจะแต่งเข้ามา คาดว่าก็คงเป็นเพียงสายลับที่จักรวรรดิตงเซิ่งส่งเพื่อเข้ามาแทรกแซงวังหลวง ไม่มีประโยชน์ใช้การเลยแม้แต่น้อยแต่ว่า เมื่อมองดู องค์ชายรองของตนมีความสนใจต่อองค์หญิงผิ