All Chapters of รัชทายาทผงาดฟ้า: แผ่นดินนี้ข้าเป็นใหญ่: Chapter 1 - Chapter 10

ช่วงเวลาเนิ่นนานที่ผ่านมา สองพี่น้องมีวรยุทธ์ด้อยกว่าหยางเฉิน ทุกครั้งล้วนถูกเขาสั่งสอน และไม่กล้าตอบโต้เมื่อพวกเขารู้ว่าหยางเฉินสูญสิ้นวรยุทธ์ไปแล้ว ก็ตื่นเต้นจนนิ้วทุกนิ้วสั่นระริกโอกาสในการแก้แค้นมาถึงแล้ว!ถึงแม้พวกเขาจะไม่กล้าสังหารองค์รัชทายาทผู้นี้ แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการระบายความแค้น ด้วยการซ้อมเขาให้หนำใจเลยแม้แต่น้อยพลั่ก พลั่ก พลั่ก...หมัดแล้วหมัดเล่ากระแทกลงบนเนื้อ โลหิตสาดกระเซ็น!สำหรับองค์ชายทั้งสองแล้ว เสียงเหล่านั้นไพเราะราวกับเสียงดนตรีอันงดงาม ทำให้พวกเขารู้สึกตื่นเต้นฮึกเหิมราวกับมีพลังเหลือล้นหยางเฉินกัดฟันแน่น ทนรับความทรมานที่เกินกว่ามนุษย์จะทนไหว ดวงตาทั้งคู่ลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิงดุจมัจจุราชแม้ในอดีตเขาจะเคยสั่งสอนเจ้าสองคนนี้ ทว่า เขาก็ยังเห็นแก่ความเป็นพี่น้องร่วมสายเลือด จึงได้ออมมือไว้ ไม่ได้ลงมือหนักถึงตายคาดไม่ถึงว่า บัดนี้เมื่อตนสูญสิ้นวรยุทธ์ พวกเขาก็เผยธาตุแท้ออกมา คิดจะจัดการเขาให้ถึงตายให้ได้นี่น่ะหรือคือพี่น้องร่วมสายเลือด?หากไม่ใช่เพราะหยางเฉินยังคงเป็นองค์รัชทายาท การสังหารเขาจะนำมาซึ่งปัญหายุ่งยาก เกรงว่าสองพี่น้องคงจะลงมือ

หว่านเอ๋อร์เป็นสาวใช้ของเสด็จแม่ นับตั้งแต่ที่ตนย้ายเข้ามาอยู่ในตำหนักบูรพา เสด็จแม่ก็ให้หว่านเอ๋อร์มาคอยดูแลตนเองถึงแม้จะเป็นนายบ่าว แต่ก็สนิทสนมกันราวกับพี่น้อง!บัดนี้กลับมีคนกล้าสังหารนาง แค้นนี้หากไม่ชำระ ข้าหยางเฉินขอสาบานว่าจะไม่ขอเป็นคนอีกต่อไป!“องค์รัชทายาท เมื่อวานหว่านเอ๋อร์กัดองค์ชายเจ็ดจนบาดเจ็บ ข้าน้อยสงสัยว่าเป็นเขาและองค์ชายรองที่สังหารหว่านเอ๋อร์” แม่ทัพไป๋สะกดกลั้นน้ำตา กล่าวเสียงเย็น“เจ้าเดรัจฉานสองตัวนั่น กล้าดีอย่างไรมาฆ่าหว่านเอ๋อร์ ข้าจะสับพวกมันให้เป็นหมื่น ๆ ชิ้น!” ดวงตาทั้งคู่ของหยางเฉินแดงก่ำ จิตสังหารพลุ่งพล่านออกมา“องค์รัชทายาท ตอนนี้พวกเราควรทำเช่นไรดี?” แม่ทัพไป๋เอ่ยถามเสียงเย็นนางคือแม่ทัพหญิงผู้เด็ดขาดในสนามรบ วรยุทธ์ทั่วร่างบรรลุถึงขั้นเก้าแล้ว ขอเพียงหยางเฉินเอ่ยปากคำเดียว ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ นางก็จะไม่ขมวดคิ้วแม้แต่น้อยแม้จะต้องไปสังหารองค์ชายทั้งสอง นางก็จะปฏิบัติตามคำสั่งโดยไม่มีข้อโต้แย้งทว่า ข้างกายองค์ชายรองและองค์ชายเจ็ดก็มียอดฝีมือคอยคุ้มกันอยู่ หากลงมือขึ้นมา เกรงว่าแม่ทัพไป๋ก็คงจะไม่สามารถมีชีวิตรอดกลับมาได้นับตั้งแต่ศึกที

หากต้องการช่วงชิงอำนาจใต้หล้า ในอดีตหยางเฉินเคยคิดว่าขอเพียงตนเองแข็งแกร่งพอ องค์ชายองค์อื่น ๆ ก็ไม่นับว่าเป็นที่น่ากังวลแต่อย่างใดทว่า ตอนนี้เขาไม่ต่างอะไรกับคนไร้ค่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ที่เขายังไม่ได้เริ่มฝึกฝน ‘เคล็ดวิชาชีพจรซ่อนเร้นสวรรค์’ ดังนั้น ในช่วงเวลานี้เกรงว่าคงต้องใช้กลอุบายเพื่อถ่วงเวลาองค์ชายองค์อื่น ๆ ไปก่อนการที่เขาโยนปัญหานี้ไปให้ซ่างกวนหลิน ก็เป็นการหยั่งเชิงเขาเช่นกัน เพราะซ่างกวนหลินในตอนนี้ ย่อมต้องมีแผนการในใจที่มากกว่าเป็นไปตามคาด เมื่อซ่างกวนหลินได้ยินเช่นนั้น ก็ยิ้มอย่างเฉยเมยแล้วเอ่ยขึ้น “ความโปรดปรานที่ฝ่าบาททรงมีต่อองค์รัชทายาทนั้น เป็นสิ่งที่องค์ชายองค์อื่นมิอาจเทียบได้ กระหม่อมคิดว่าฝ่าบาทจะไม่ปลดองค์รัชทายาทออกจากตำแหน่งพ่ะย่ะค่ะ”หยางเฉินมองดูคำพูดบ่ายเบี่ยงของซ่างกวนหลิน ก็คล้ายจะเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา ขณะที่ในใจกำลังทอดถอนใจกับความเปลี่ยนแปลงของน้ำใจผู้คน กลับรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยอย่างบอกไม่ถูกตอนนี้เขาสูญสิ้นวรยุทธ์ และยังเป็นคนพิการ ก็เป็นการดีที่จะได้เห็นอย่างชัดเจนว่าในราชสำนักนี้ ผู้ใดกันแน่ที่เต็มใจจะติดตามตนเองอย่างแท้จริง?ท่

การคาดเดาพระราชประสงค์โดยพลการ นับเป็นข้อห้ามร้ายแรง!เพียงชั่วพริบตาเดียว ฮ่องเต้อู่เต๋อก็ทรงตัดสินพระทัยว่า วันนี้ไม่ใช่วันดีที่จะปลดองค์รัชทายาทอย่างแน่นอน ทำได้เพียงหาโอกาสในภายหลังเท่านั้น“เจ้าเจ็ด วันนี้เราเห็นแก่ความเยาว์วัยไม่รู้ความของเจ้า จะไม่ลงโทษเจ้า แต่ว่า ตำแหน่งองค์รัชทายาทคือรากฐานของจักรวรรดิ คือรากฐานของบ้านเมือง พวกเจ้ามิอาจคาดเดาความคิดของเราโดยพลการได้” ฮ่องเต้อู่เต๋อยังทรงเมตตาอยู่มาก ไม่ได้ทรงตำหนิองค์ชายเจ็ดมากเกินไป“ขอบพระทัยเสด็จพ่อในพระมหากรุณาธิคุณ ลูกจะจดจำไว้ในใจ ไม่กล้าอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” องค์ชายเจ็ดรีบโขกศีรษะขอบพระทัยหยางเฉินฉวยโอกาสนี้ทันที ทูลถามเสียงดัง “เสด็จพ่อ เช่นนั้นแล้ว เรื่องการปลดองค์รัชทายาท ก็เป็นเพียงเรื่องเหลวไหลทั้งสิ้นใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”“เจ้าในฐานะองค์รัชทายาท แม้ว่าจะพ่ายแพ้ในศึกที่เขาซือถัว แต่ก็ได้สร้างคุณูปการขยายดินแดนให้จักรวรรดิมามากมาย ถึงแม้ตอนนี้เจ้าจะสูญสิ้นวรยุทธ์แล้ว แต่การปกครองบ้านเมืองนั้น ไม่ได้ต้องการกำลังรบมากนัก เรายังไม่มีแผนที่จะแต่งตั้งองค์รัชทายาทองค์ใหม่ในตอนนี้” ฮ่องเต้อู่เต๋อทำได้เพียงฝืนพระทัยตอบรั

ฮองเฮาในฐานะมารดาผู้ให้กำเนิดองค์ชายใหญ่ ย่อมหวังให้หยางเฉินสละตำแหน่งให้ผู้ที่มีความสามารถมากกว่า ทว่า นางมองปราดเดียวก็รู้ว่าหยางเฉินกำลังใช้กลยุทธ์ถอยเพื่อรุก จึงไม่ได้รีบเอ่ยปากอย่างไรเสีย เรื่องเช่นนี้ก็ต้องให้ฮ่องเต้อู่เต๋อทรงตัดสินพระทัยด้วยพระองค์เอง แต่การที่องค์ชายทั้งสองรีบร้อนก้าวออกมาเช่นนี้ ก็ทำให้ฮ่องเต้อู่เต๋อจำต้องยึดมั่นในคำพูดที่พระองค์ได้ตรัสไปก่อนหน้านี้แน่นอนว่า ในพระทัยของฮ่องเต้อู่เต๋อก็ทรงทราบดีว่า ถึงแม้หยางเฉินจะพ่ายศึก แต่ก็เป็นความพ่ายแพ้ที่ยังคงไว้ซึ่งเกียรติภูมิ ไม่ได้มีความผิดมหันต์ นี่ก็เป็นเหตุผลที่ในราชสำนักยังมีคนช่วยทูลขอความเมตตาให้เขาฮ่องเต้อู่เต๋อไม่ต้องการที่จะยืดเยื้อเรื่องนี้อีกต่อไป ทรงหันไปทอดพระเนตรแม่ทัพหนานกง แล้วตรัสถามเสียงดัง หนานกงอู๋ตี๋ สถานการณ์ทางฝั่งจักรวรรดิตงเซิ่งเป็นอย่างไรบ้าง?”“ทูลฝ่าบาท แม้ว่าจักรวรรดิตงเซิ่งจะได้รับชัยชนะในศึกที่เขาซือถัว แต่เมื่อเทียบกับกองทัพห้าหมื่นนายของเราแล้ว พวกเขากลับมีผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บถึงแปดหมื่นนาย อาจกล่าวได้ว่า ศึกที่เขาซือถัวนั้น จักรวรรดิตงเซิ่งพ่ายแพ้อย่างยับเยินพ่ะย่ะค่ะ” หนานกง