All Chapters of FORCED LOVE บังคับรับ(รัก)บอส: Chapter 1 - Chapter 10

น้ำฟ้า เนตรลดา เด็กสาวที่เสียพ่อแม่ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อตอนตนอายุได้แค่สิบห้าปี เธอเหลือแค่น้องชายเพียงคนเดียวในชีวิตที่อายุได้แค่สิบขวบเท่านั้น ทั้งสองคนอาศัยอยู่ในบ้านหลังที่พ่อแม่ทิ้งไว้กับเงินเก็บหนึ่งก้อนที่สามารถพาเธอให้เรียนจบในมัธยมปลายได้ หลังจากที่เธออายุบรรลุนิติภาวะบวกกับเงินก้อนสุดท้ายนั้นหมดลงแล้วน้ำฟ้าจึงต้องดิ้นรน กัดฟันสู้ชีวิตทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองและน้องชายสามารถเรียนต่อได้เธอเคยคิดที่จะออกจากเรียนเพื่อหาเงินให้น้องชายเพียงคนเดียวได้เรียนเต็มที่ทว่านั้นมันก็แค่ความคิดเพียงชั่ววูบเท่านั้น และบวกกับน้องชายเธอได้ลั่นไว้ว่าหากเธอออกและทิ้งอนาคตไปเขาจะทนเรียนเพื่อให้พี่สาวลำบากไปทำไม? ซึ่งแน่นอนว่าน้ำฟ้าเองก็ไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่ แม้ว่าเธอจะรู้สึกท้อแค่ไหนแต่เมื่อหันไปเจอกับกำลังใจจากน้องชาย เท่านั้นมันก็ทำให้เธอฮึดขึ้นสู้จนสามารถพาตัวเองจบจากมหาลัยได้ในที่สุด"พี่ฟ้าแน่ใจเหรอว่าไม่ให้หนาวไปส่ง" น้ำหนาวน้องชายเพียงคนเดียวของน้ำฟ้าเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าพี่สาวตนเดินสะพายกระเป๋าออกมาจากห้องเพื่อที่จะไปสัมภาษณ์งานแรกของเธอหลังจากที่จบออกจากมหาวิทยาลัยมาได้ไม่กี่วัน

"งั้นแสดงว่าพี่จีบได้ใช่มั้ยครับ?..." "แค่ก แค่ก" สิ้นเสียงหนาเอ่ย น้ำฟ้าถึงกับสำลักข้าวออกมากับประโยคคำพูดที่ตรงไปตรงมา ที่ผ่านมาร่างเล็กก็เคยโดนจีบอยู่บ้าง ทว่าเธอไม่เคยเจอคนที่พูดออกมาตรงๆ แบบนี้มาก่อน"ฟ้าๆ นี่น้ำ..." มือเรียวที่ควานหาแก้วน้ำจนลินต้องรีบยื่นให้ ใบหน้าสวยแดงก่ำขึ้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะสำลักหรืออาการของคนเขิน"ไอติณเงียบไปเลยน้องสำลักข้าวหน้าแดงหมดแล้วเนี่ย!" ลินปรายตาไปมองติณด้วยใบหน้าดุตั้งใจคาดโทษ"แหะ!...ขอโทษครับ" ก่อนที่ร่างหนาจะยิ้มแห้งให้น้ำฟ้าด้วยความรู้สึกผิด ใบหน้าคมนิ่งไปอย่างพิจารณาว่าคงต้องเข้าหาด้วยวิธีใหม่ เพราะแน่นอนว่าหากยังดื้อดึงใช้วิธีเดิมเธอคงจะตีตัวออกห่าง..."ไม่เป็นไรค่ะ" ทว่าน้ำฟ้าที่เริ่มเข้าสู่สภาวะปกติก็ยิ้มตอบตามนิสัยอ่อนหวานไม่อะไรกับใคร.."เจอกันพรุ่งนี้นะฟ้า" หลังจากที่ทั้งสามคุยกันเรื่อยเปื่อยจนหมดเวลาพัก ลินเลยเอ่ยขึ้นพร้อมกับโบกมือลาให้น้ำฟ้าด้วยรอยยิ้มเอ็นดูในความน่ารัก สุภาพ และอ่อนโยนของเธอ แม้ว่าจะได้คุยกันแค่ครั้งแรกแต่เธอก็รู้สึกชื่นชอบและเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก"ไว้เจอกันค่ะ...สวัสดีค่ะพี่ลินพี่ติณ" ใบหน้าสวยยิ้มตอบพร้อมกับยกม

"กลับพร้อมกัน เดี่ยวพี่ไปส่ง""หมดเวลางานแล้ว เรียกพี่เหมือนเดิม" พร้อมพงศ์เหลือบมองแววตาคู่สวยที่กำลังมองมายังเขาด้วยความแปลกใจอย่างมากกับสรรพนามที่ดูเปลี่ยนไป เขาไม่ได้ตั้งใจจะเย็นชาใส่เธอแต่ด้วยบุคลิกและมาดของผู้บริหารทำให้พร้อมต้องแสดงออกแบบนั้น"อ อ๋อ...เข้าใจแล้วค่ะ แต่ไม่ต้องไปส่งก็ได้ค่ะ ฟ้ากลับเองได้" น้ำฟ้าแทนตัวเองด้วยชื่อของเธอบ้างเพราะเห็นว่ามันนอกเวลางานที่เหมือนที่พร้อมเอ่ย"พี่ไปส่ง" เสียงหนาเค้นเสียงมองหน้าเธอนิ่งอย่างตั้งใจพูด ก่อนที่เขาจะคว้ามือเรียวเล็กลากตัวเธอให้เดินตามอย่างถือวิสาสะตึกตึก !ตึกตึก !หัวใจดวงน้อยของคนที่ถูกลากเต้นโครมครามแทบทะลุออกจากอกเมื่อมองไปยังมือเรียวที่กำลังถูกกุมไว้โดยคนที่แอบชอบมานาน เท้าเล็กรีบสาวเท้าเดินตามเขาให้ทันไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปเผชิญ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้หน้าของเธอแดงก่ำขนาดไหน ความร้อนผ่าวที่เกิดขึ้นทำให้เธอรู้ตัวดีว่ากำลังเขินเขามากแค่ไหนทั้งสองคนเดินมายังรถหรูของชายหนุ่มที่จอดไว้ตรงลานจอดรถที่ติดป้ายผู้บริหาร พร้อมปล่อยมือของเธอออกแล้วเปิดประตูรถให้เข้าไปนั่งบรรยากาศในรถหรูเงียบสงัด เว้นแต่เสียงปรับอากาศของรถหรู

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด!ปลายสายถูกตัดไปไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่ ร่างสวยเดินวนไปวนมารอบบ้านเนื่องจากเวลาที่เกือบเที่ยงคืนทว่ากลับยังไม่เห็นร่างของน้องชายที่ต้องกลับมาเหมือนเช่นทุกครั้ง"หนาว...รับสายพี่สิ" น้ำฟ้ากระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก น้ำหนาวไม่ใช่คนที่เหลวไหลจนไม่รับสายและไม่กลับบ้านเช่นครั้งนี้ ความกลัวทำให้เธอคิดไปต่างๆ นาๆ จนทำให้ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยน้ำตาที่คลออยู่เต็มหน่วย"พี่ใจไม่ดีแล้วนะน้ำหนาว..." ร่างเล็กชะเง้อคอมองออกไปนอกบ้าน พลางเรียวปากเล็กก็เอาแต่พึมพำรู้สึกกลัวอยู่คนเดียวกระทั่ง...ครืดดดดด!น้ำหนาวสายที่โทรเข้าระบุชื่อของคนที่เธอรอคอยเกือบทั้งคืน มือเรียวจัดการรีบคว้ามากดรับสายท่าทีลนลาน ใบหน้าสวยฉายรอยยิ้มบางๆ เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของคนที่กำลังรอคอย"หนาว...ทำไมไม่รับสายพี่" ทันทีที่กดรับสาย น้ำฟ้าก็รีบเอ่ยขึ้น(เอ่อ...ญาติคุณนาธารใช่ไหมคะ) แต่แล้วปากเล็กก็ต้องหุบยิ้มทันทีเมื่อปลายสายกลับไม่ใช่คนที่เธอรอคอย เสียงผู้หญิงที่เล็ดรอดจากจากโทรศัพท์พร้อมกับสรรพนามที่เอ่ยเรียกทำให้น้ำฟ้าชะงัก"ชะ ใช่ค่ะ...ฉ ฉันเป็นพี่สาวเขา" น้ำฟ้าตอบด้วยเสียงสั่นเครือ พยายามภาวนาไม่ให้เป็นสิ

น้ำฟ้าตื่นมาเช้าตรู่ด้วยความเคยชิน เธอพึ่งรู้สึกว่าตัวเองนอนเต็มอิ่มก็วันนี้ ฤทธิ์ของยาแก้ปวดที่ได้ทานทำให้เธองีบหลับอย่างไม่รู้สึก คนตัวเล็กเบนสายตามามองสีหน้าของน้องชายที่ดีขึ้นกว่าเมื่อคืน ความซีดเซียวเริ่มจางหายทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นกว่าเดิมน้ำฟ้ายืนลูบหัวของน้องชายที่มีผ้าพันแผลวนรอบหัวจากการผ่าตัด เธอค่อยๆ ผุดรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าอย่างรู้สึกขอบคุณ...ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้น้องชายของเขาปลอดภัย"พี่ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวมานะ" น้ำฟ้าเอ่ยบอกกับคนที่นอนไม่ได้สติ ก่อนที่จะหมุนเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายก็อก ก็อก ก็อก ~"พะพาย!?" น้ำฟ้าเอ่ยเรียกคนที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยท่าทีที่ตกใจไม่น้อย เธอไม่เคยบอกใครเรื่องที่น้องชายเข้าโรงพยาบาลแม้กระทั่งเพื่อนสนิท การปรากฏตัวของพะพายจึงทำให้เขาแปลกใจไม่น้อย"..." ร่างสวยไม่เอ่ยตอบแทรกตัวเข้ามาในห้องพักฟื้นอย่างรวดเร็ว"พายมาได้ยังไง?""ถ้าพายไม่ไปหาฟ้าที่โรงแรมพายคงไม่รู้ใช่ไหมว่าฟ้าอยู่นี่ เราเป็นเพื่อนกันนะฟ้า ทำไมมีอะไรฟ้าถึงไม่บอกพายเลย ฟ้าไม่เห็นพายเป็นเพื่อนแล้วเหรอ" พะพายระบายออกมายาวเหยียดด้วยความรู้สึกน้อยใจที่มีอยู่เต็มอก คนต