บทที่ 01 น้ำฟ้า

น้ำฟ้า เนตรลดา เด็กสาวที่เสียพ่อแม่ด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อตอนตนอายุได้แค่สิบห้าปี เธอเหลือแค่น้องชายเพียงคนเดียวในชีวิตที่อายุได้แค่สิบขวบเท่านั้น ทั้งสองคนอาศัยอยู่ในบ้านหลังที่พ่อแม่ทิ้งไว้กับเงินเก็บหนึ่งก้อนที่สามารถพาเธอให้เรียนจบในมัธยมปลายได้ หลังจากที่เธออายุบรรลุนิติภาวะบวกกับเงินก้อนสุดท้ายนั้นหมดลงแล้วน้ำฟ้าจึงต้องดิ้นรน กัดฟันสู้ชีวิตทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองและน้องชายสามารถเรียนต่อได้

เธอเคยคิดที่จะออกจากเรียนเพื่อหาเงินให้น้องชายเพียงคนเดียวได้เรียนเต็มที่ทว่านั้นมันก็แค่ความคิดเพียงชั่ววูบเท่านั้น และบวกกับน้องชายเธอได้ลั่นไว้ว่าหากเธอออกและทิ้งอนาคตไปเขาจะทนเรียนเพื่อให้พี่สาวลำบากไปทำไม? ซึ่งแน่นอนว่าน้ำฟ้าเองก็ไม่ยอมให้เป็นแบบนั้นแน่ แม้ว่าเธอจะรู้สึกท้อแค่ไหนแต่เมื่อหันไปเจอกับกำลังใจจากน้องชาย เท่านั้นมันก็ทำให้เธอฮึดขึ้นสู้จนสามารถพาตัวเองจบจากมหาลัยได้ในที่สุด

"พี่ฟ้าแน่ใจเหรอว่าไม่ให้หนาวไปส่ง" น้ำหนาวน้องชายเพียงคนเดียวของน้ำฟ้าเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าพี่สาวตนเดินสะพายกระเป๋าออกมาจากห้องเพื่อที่จะไปสัมภาษณ์งานแรกของเธอหลังจากที่จบออกจากมหาวิทยาลัยมาได้ไม่กี่วัน

"ไม่เป็นไรหรอกหนา เราไปเรียนได้แล้ว" ร่างบางเจ้าของใบหน้าใสยิ้มตอบกลับน้องชายที่ตอนนี้กำลังเรียนวิศวะปีหนึ่งมหาวิทยาลัยรัฐทั่วไป

"งั้นหนาวไปนะ" ทั้งสองแยกกันไปโดยที่น้ำหนาวนั้นขี่บิ๊กไบค์ที่ซื้อด้วยน้ำพัดน้ำแรงของตัวเอง ส่วนน้ำฟ้าก็เดินแยกไปรอรถที่ป้ายรถเมล์ที่เธอมักจะนั่งไปไหนมาไหนจนชินเสียแล้ว

ใช้เวลาไม่นานคนตัวเล็กก็เดินทางมาถึงโรงแรมขนาดใหญ่ใจกลางเมืองมหานครในที่สุด มือบางกำเอกสารในมือแน่นด้วยความรู้สึกประหม่าขึ้นเมื่อเห็นผู้คนมากมายต่างหลั่งไหลเข้ามาสัมภาษณ์เช่นเดียวกับเธอ

"น้ำฟ้าเธอต้องทำได้..." น้ำฟ้าเอ่ยกับตัวเองเบาๆ เพื่อเพิ่มความมั่นใจ มันเป็นไปได้ยากที่เด็กเรียนจบด้วยเกรดเฉลี่ยปานกลางอย่างเธอจะเข้ามาทำงานที่โรงแรมใหญ่ขนาดนี้ได้ เธอแทบไม่เชื่อตัวเองด้วยซ้ำที่การประกาศผลคัดเลือกรอบเอกสารที่ผ่านไปไม่กี่วันกลับมีชื่อของเธออยู่ด้วย

"คุณเนตรลดาเชิญค่ะ" ร่างบางที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยชะงักเพียงเล็กน้อยทันทีที่ได้ยินเสียงพนักงานเอ่ยเรียกเมื่อถึงคิวการสัมภาษณ์ของเธอ ร่างบางไม่รอช้าเธอรีบลุกขึ้นเดินตามหญิงสาวไปอย่างไวจนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องที่ใช้สำหรับการสัมภาษณ์ แต่แล้วร่างเล็กก็ยิ่งเกิดความประหม่ามากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นว่าตรงหน้าห้องนั้นแปะป้ายว่าด้วยคำว่า...ท่านประธาน

"ขอให้โชคดีนะคะ" พนักงานสาวยิ้มบอกแล้วเดินออกไป

"...ฟู่ววว"

แอด ~

"เอ่อ...ขออนุญาตค่ะ" หญิงสาวตัวเล็กพูดขึ้นด้วยความนอบน้อมโดยที่ตอนนี้คนที่จะสัมภาษณ์เธอกลับนั่งพิงเก้าอี้หันหลังให้

"ครับ" จนสุดท้ายคนที่ขึ้นชื่อว่าท่านประธานขานรับพร้อมกับค่อยๆ หันเก้าอี้ราคาแพงมาเผชิญหน้ากับเธอ

"พ พี่...พร้อม" ริมฝีปากอมชมพูเอ่ยเรียกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเบาลงดวงตากลมโตเผลอเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอกับคนตรงหน้าที่เป็นพี่ชายของเพื่อนสนิท

มือเล็กเผลอประสานมือแน่นเข้าหากันด้วยความประหม่าและความเกร็งที่ทวีคูณเพิ่มมากขึ้นเนื่องจากคนตรงหน้าที่ขึ้นชื่อพี่ชายเพื่อนสนิทหรือประธานโรงแรมในตอนนี้กลับเป็นคนเดียวกันกับคนที่เธอชอบในสมัยมหาวิทยาลัย ซึ่งแน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่เคยทีใครรู้แม้กระทั่งเพื่อนสนิทของเธอที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเขา ด้วยฐานะ หน้าตา และดีกรีความเก่งที่คนตรงหน้ามีแน่นอนว่ามันไม่มีทางไหนเลยที่น้ำฟ้าจะเห็นว่าการสารภาพรักของเธอจะถูกตอบรับ...ไม่มีทางไหนเลยที่เขาจะหันมาชอบคนอย่างเธอ

"เอ่อ...ส สวัสดีค่ะ" น้ำฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อยมือบางยกไหว้สวัสดีด้วยความเกร็งแข็งไปหมดเธอไม่ได้เตรียมใจที่จะมาพบเขาในวันนี้ ผิดกับเจ้าของร่างหนาอีกคนที่คลี่ยิ้มบางๆ มองเธอราวกับรับรู้ถึงการปรากฏตัวของเธอมาก่อนหน้าแล้ว

"..." ภายในห้องสัมภาษณ์กลับเงียบลงโดยที่ร่างเล็กกลับเม้มปากเข้าหากันอย่างทำอะไรไม่ถูก เธอได้ลืมสิ่งที่เตรียมมาตั้งแต่ได้เห็นหน้าเขาเสียแล้ว...

"ครับ...เชิญแนะนำตัวครับ" จนสุดท้ายพร้องพงศ์ประธานโรงแรมPP ก็เอ่ยพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กตรงหน้ากลับนิ่งเงียบไปนาน

"...ค ค่ะ น้ำฟ้าค่ะ เนตรลดา วรโชติ จบจากมหาลัยA คณะการจัดการและการท่องเที่ยวค่ะ" ร่างบางผ่อนลมหายใจไล่ความตื่นเต้นเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเอ่ยแนะนำตัวด้วยความฉะฉานตามที่เตรียมไว้มาหลายวัน

"อยากมาทำตำแหน่งอะไร?..." ชายหนุ่มก้มดูเอกสารที่เธอยื่นมาให้สักพักแล้วเงยหน้าถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่งตามแบบฉบับเขา

"ตำแหน่งพนักงานต้อนรับค่ะ" น้ำฟ้าเอ่ยบอกไปอย่างไม่ลังเลเพราะเธอจบสายนี้มา เมื่อเห็นว่าทางโรงแรมเปิดรับร่างเล็กก็มุ่งมั่นที่จะทำงานนี้ให้ได้

"เต็มแล้ว"

"ค คะ?"

"ตำแหน่งนี้...เต็มแล้ว" พร้อมเอ่ยตอบอย่างเน้นย้ำอีกครั้ง ใบหน้าสวยเหวอด้วยความมึนงงเพราะวันนี้โรงแรมเรียกสัมภาษณ์ตำแหน่งพนักงานต้อนรับกับพนักงานฝ่ายเอกสารซึ่งมันเป็นไปไม่ได้ที่ตำแหน่งนี้จะเต็ม

"อ อ๋อ...ค่ะ" แม้จะมีคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวมากมายแต่แล้วเธอก็เลือกที่จะไม่เอ่ยถามอะไร เพราะคิดว่านี่คือการปฏิเสธทางอ้อมเหมือนที่คนทั่วไปเขาทำกัน...ซึ่งเธอก็เข้าใจดี

"ไม่คิดจะถามอะไรผมหน่อยเหรอ" สร้างความแปลกใจให้ชายหนุ่มไม่น้อยที่เธอไม่แม้แต่จะถามอะไรออกมาสักนิดต่างจากที่เขาคิดไว้มาก

"ไม่ค่ะ" ใบหน้าสวยหวานเอ่ยตอบพร้อมกับส่ายหน้าให้ แม้ในใจจะนึกเสียดายกับงานนี้เพราะรายได้ก็ถือว่าสูงกว่าโรงแรมอื่นๆ มาก อีกทั้งยังเป็นโรงแรมชื่อดังที่ใครหลายคนต่างพากันอยากเข้ามาทำงาน

"ผมมีตำแหน่งว่างอยู่หนึ่งตำแหน่ง..." แต่แล้วคำพูดที่หลุดออกจากปากหนาทำให้ร่างเล็กเงยหน้าขึ้น

"...คุณสนใจหรือเปล่า?"

"ตำแหน่งอะไรเหรอคะ?"

"เลขาผม" เจ้าของใบหน้าเย็นชาเอ่ยบอกเสียงนิ่ง

"แต่ฟ้า...ต แต่ฉันไม่ได้จบสายนี้มานะคะ"

"เงินเดือนเยอะกว่าตำแหน่งที่ขอมาเกือบสองเท่า คิดดูให้ดีแล้วกัน" เรียวปากหนาเอ่ยอย่างไม่สนใจในคำตอบของเธอ

น้ำฟ้านิ่งเงียบไปสักพักในหัวเอาแต่คิดถึงข้อเสนอของคนตรงหน้าอย่างพิจารณา แม้ว่าอยากได้งานมากแค่ไหนแต่การทำงานในตำแหน่งเลขาของประธานโรงแรมใหญ่โตกลับมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด...

"ว่ายังไง...ถ้าไม่ตกลงผมจะได้เรียกคนอื่นต่อ"

"ฉันต้องทำอะไรบ้าง?..."