บทที่ 03 พี่ชาย

"งั้นแสดงว่าพี่จีบได้ใช่มั้ยครับ?..."

"แค่ก แค่ก" สิ้นเสียงหนาเอ่ย น้ำฟ้าถึงกับสำลักข้าวออกมากับประโยคคำพูดที่ตรงไปตรงมา ที่ผ่านมาร่างเล็กก็เคยโดนจีบอยู่บ้าง ทว่าเธอไม่เคยเจอคนที่พูดออกมาตรงๆ แบบนี้มาก่อน

"ฟ้าๆ นี่น้ำ..." มือเรียวที่ควานหาแก้วน้ำจนลินต้องรีบยื่นให้ ใบหน้าสวยแดงก่ำขึ้นไม่รู้ว่าเป็นเพราะสำลักหรืออาการของคนเขิน

"ไอติณเงียบไปเลยน้องสำลักข้าวหน้าแดงหมดแล้วเนี่ย!" ลินปรายตาไปมองติณด้วยใบหน้าดุตั้งใจคาดโทษ

"แหะ!...ขอโทษครับ" ก่อนที่ร่างหนาจะยิ้มแห้งให้น้ำฟ้าด้วยความรู้สึกผิด ใบหน้าคมนิ่งไปอย่างพิจารณาว่าคงต้องเข้าหาด้วยวิธีใหม่ เพราะแน่นอนว่าหากยังดื้อดึงใช้วิธีเดิมเธอคงจะตีตัวออกห่าง...

"ไม่เป็นไรค่ะ" ทว่าน้ำฟ้าที่เริ่มเข้าสู่สภาวะปกติก็ยิ้มตอบตามนิสัยอ่อนหวานไม่อะไรกับใคร

.

.

"เจอกันพรุ่งนี้นะฟ้า" หลังจากที่ทั้งสามคุยกันเรื่อยเปื่อยจนหมดเวลาพัก ลินเลยเอ่ยขึ้นพร้อมกับโบกมือลาให้น้ำฟ้าด้วยรอยยิ้มเอ็นดูในความน่ารัก สุภาพ และอ่อนโยนของเธอ แม้ว่าจะได้คุยกันแค่ครั้งแรกแต่เธอก็รู้สึกชื่นชอบและเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก

"ไว้เจอกันค่ะ...สวัสดีค่ะพี่ลินพี่ติณ" ใบหน้าสวยยิ้มตอบพร้อมกับยกมือไหว้ ก่อนที่เธอจะสาวเท้าเดินออกจากโรงแรมหรูแล้วตรงไปยังร้านซูเปอร์มาร์เก็ตละแวกนั้น

@บ้านน้ำฟ้า

"น้ำหนาว...ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง" น้ำฟ้าเดินถือของสดพะรุงพะรังตรงเข้ามาบ้านขนาดกลางของตัวเองและน้องชาย ดวงตาคู่สวยเหลือบไปเห็นร่างหนาของน้องชายที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนโซฟากว้าง

"ไม่มีเรียนบ่ายเลยกลับมารอลุ้นผลกับพี่ฟ้าไง" ก่อนที่ร่างสูงของน้องชายจะปรี่เข้ามาช่วยถือของแล้วเดินเข้าไปวางในครัวเล็ก

"ทำไมพี่ฟ้าไม่โทรหาหนาว ถือของมาเยอะแบบนี้จะขึ้นรถเมล์ให้ลำบากไปทำไม" ไม่วายที่เรียวปากหนาจะบ่นมุบมิบถึงความขี้เกรงใจของพี่สาวที่ไม่ว่าเขาจะเอ่ยช่วยทำอะไรเธอก็ปฏิเสธไปสะทุกอย่าง...เพียงเพราะไม่อยากให้น้องต้องมาลำบากเพราะเธอ

"ไม่เป็นไรหรอกหนามันไม่ได้หนักอะไรสักหน่อย" ประโยคเดิมที่ติดปากจนคนฟังอย่างน้ำหนาวจำได้แม่นทุกคำ

"พี่ฟ้าหนาวอยากทำเพื่อพี่บ้างนะ..." น้ำหนาวเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกน้อยใจ

"...หนาวโตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กสิบขวบที่พี่ต้องทำเพื่อหนาวตลอดเวลา"

"โอเคๆ ต่อไปพี่มีอะไรพี่จะบอกให้เราช่วยโอเคไหม..." ทันทีที่เห็นใบหน้าบูดบึ้งน้ำฟ้าก็รีบตอบอย่างเอาใจน้องชาย

ใบหน้าหล่อของน้ำหนาวคลี่ยิ้มบางๆ อย่างพอใจในคำตอบ

"แล้วเป็นไงบ้างได้งานไหม?..."

"ได้สิ...วันนี้พี่ถึงซื้อของมาฉลองด้วยกันไง" ใบหน้าสวยยิ้มกว้างตอบน้องชายด้วยท่าทีดีใจจนน้ำหนาวอดไม่ได้ที่ยิ้มตาม

"ต่อไปพี่ก็จะส่งเราเรียนได้แล้วนะ พี่จะได้ดูแลเราอย่างเต็มที่แล้ว" มือบางยื่นไปลูบหัวน้องชายด้วยความรักใคร่ ทั้งชีวิตเธอเหลือเพียงแค่น้องชายคนเดียวและเธอก็ตั้งใจแล้วว่า...

"พี่จะดูแลเราแทนพ่อกับแม่เอง" น้ำฟ้าเอ่ยบอกในสิ่งที่ตั้งใจ ก่อนที่จะโผกอดน้องชายแน่น

"หนาวบอกแล้วไงว่าหนาวโตแล้ว หนาวต้องดูแลพี่สิ...ทั้งชีวิตหนาวก็มีแต่พี่เหมือนกัน"

"อื้ม...งั้นเราก็ดูแลกันและกันดีไหม หนาวดูแลพี่ พี่ก็ดูแลหนาวไง" คนตัวเล็กผละออกจากอ้อมกอด ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเอ่ยบอกอย่างตั้งใจ

"หึ...ครับ" ทำเอาน้ำหนาวต้องหลุดยิ้มออกมากับความน่ารักของพี่สาว

"งั้นเราไปเตรียมของฉลองกันดีกว่า เดี๋ยวหนาวก็ต้องไปทำงานอีกใช่ไหม"

"ซื้อของมาเยอะจัง ให้หนาวไปตามพี่เฟิร์สมาฉลองด้วยกันดีไหม" ร่างหนาที่เดินตามพี่สาวเข้ามาในครัวเอ่ยขึ้นก่อนที่จะเสนอความคิดออกมา

"อื้ม...เอาสิ ป่านนี้พี่เฟิร์สน่าจะกลับมาแล้ว" น้ำฟ้ายิ้มตอบอย่างเห็นด้วย

ตึก

ตึก

"ว้าว!...หอมจังเลย" กระทั่งเสียงทุ้มของเฟิร์สพี่ชายข้างบ้านที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กเอ่ยขึ้นเสียงดังตั้งใจให้คนตัวเล็กได้ยิน เท้าหนักสาวเท้าเดินเข้ามาในครัวพร้อมกับน้ำหนาวด้วยความเคยชิน

"เสร็จพอดีเลยค่ะ เชิญนั่งเลยค่ะคุณชายทั้งสอง"

"ดีใจด้วยนะฟ้าสมัครงานที่แรกก็ติดเลย...เก่งมากน้องสาวพี่" ร่างหนาของเฟิร์สเดินมานั่งยังโต๊ะอาหารที่มีของสดจัดเตรียมฉลองอย่างครบเซ็ต ก่อนที่ใบหน้าหล่อดูดีของพี่ชายข้างบ้านจะยิ้มบอกพร้อมกับขยี้หัวเล็กด้วยความเอ็นดู

"ขอบคุณค่ะพี่เฟิร์ส ฟ้ายังไม่คิดเลยว่าจะติด นึกว่าจะแห้วจนต้องไปสมัครที่ใหม่สะแล้ว" น้ำฟ้าเอ่ย

"พี่สาวหนาวเก่งจะตาย ใครบ้างจะไม่รับ"

"จริง...อันนี้พี่เห็นด้วยกับน้ำหนาว" เฟิร์สพยักหน้าเอ่ยอย่างเห็นด้วย ใบหน้าจริงจังของชายหนุ่มทั้งสองตรงหน้าทำให้น้ำฟ้าถึงกับหลุดขำออกมา

"หึ...อวยกันเวอร์มากเลยทั้งสองคน" น้ำฟ้าส่ายหน้าเบาๆ ในความให้กำลังใจที่ดูเหมือนว่ามันจะเกินจริงไป ทว่ามันกลับสร้างรอยยิ้มให้เธอได้

ภายในบ้านหลังกลางที่พูดคุยกันอย่างสนุกสนานตลบอบอวลไปด้วยความสุขอย่างบอกไม่ถูก โดยเฉพาะน้ำฟ้าที่ยิ้มกว้างออกมาในรอบหลายปี...วันนี้เธอทำสำเร็จแล้ว

"น้ำหนาวต่อไปไม่ต้องทำพาร์ทไทม์แล้วนะ ไปเรียนอย่างเดียวพอ พี่จะออกเงินค่าเรียนเอง" ระหว่างที่กำลังนั่งฉลองกันอย่างมีความสุขน้ำฟ้าก็เอ่ยขึ้นในความตั้งใจแรกของเธอ วันนี้เธอมีงานทำแล้ว...เธอมีทุกอย่างพร้อมที่จะดูแลน้องชายตัวเองไม่ให้ลำบากเหมือนที่เธอเคยเป็นแล้ว

"ไม่เอาอะ...หนาวเป็นผู้ชายนะ แค่นี้หนาวทำได้"

"แต่พี่อยากให้หนาวตั้งใจเรียน ไว้หนาวเรียนจบค่อยคืนพี่ก็ได้"

"พี่เห็นด้วยกับน้ำหนาวนะ น้องโตแล้วนะฟ้า อีกอย่างน้ำหนาวก็เป็นผู้ชาย เขาดูแลตัวเองได้" เฟิร์สเอ่ยเสริมขึ้นอีกคน

"..." เจ้าของใบหน้าสวยก็นิ่งมองหน้าน้องชายตาละห้อย

"ไหนบอกดูแลกันและกันไง"

"ก็ได้...แต่ถ้าวันไหนหนาวไม่ไหว หนาวต้องบอกพี่นะเข้าใจไหม" จนสุดท้ายร่างเล็กก็ไม่อาจต้านทานคนตรงหน้าได้

"ครับ"

ผ่านไปสักพัก

"หนาวอย่าขับรถเร็วนักเข้าใจไหม" ใบหน้าสวยที่ยืนมองน้องชายกำลังจะขึ้นคร่อมรถก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา

"ครับผม" น้ำหนาวยิ้มตอบพี่สาวก่อนที่จะสวมหมวกกันน็อกสีดำแล้วขับรถออกไป

"ไม่ต้องห่วงหรอกหนา น้ำหนาวมันโตแล้ว" กระทั่งเสียงทุ้มหนาของเฟิร์สจะเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเอาแต่มองตามรถคันใหญ่จนสุดสายตา ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความกังวลทุกครั้งที่น้องขับรถออกจากบ้านไป เหตุการณ์อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับพ่อแม่เธอยังคงฝั่งอยู่ในหัวเธอตลอดเวลา ซึ่งเธอเองก็ไม่อยากให้น้องชายต้องเป็นแบบนั้น

"ทั้งชีวิตฟ้าเหลือแค่น้ำหนาวคนเดียว ฟ้าเลิกห่วงเขาไม่ได้หรอกค่ะ" น้ำฟ้าละสายตาจากทางด้านหน้าก่อนที่จะหมุนตัวเดินเข้ามานั่งยังโซฟากว้าง

"ฟ้าไม่ได้มีน้องแค่คนเดียว ฟ้ายังมีพี่อยู่อีกคนนะ" น้ำเสียงทุ้มส่งผ่านความอบอุ่นผ่านรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า

"ขอบคุณนะคะพี่เฟิร์สที่คอยช่วยฟ้ามาตลอดเลย ขอบคุณนะคะพี่ชาย"