บทที่ 08 หงุดหงิด

"เอ่อ...ฉันมาที่นี่ได้ยังไงคะ" ดวงตากลมโตค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนที่เธอจะกระพริบตาถี่เพื่อปรับสายตา เรียวปากซีดเซียวหันไปถามพยาบาลสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเตียงนอนของโรงพยาบาล

ตึก

ตึก

ทว่ายังไม่ทันที่พยาบาลสาวจะเอ่ยตอบอะไร เสียงฝีเท้าหนักของหมอเจ้าของไข้และชายหนุ่มอีกคนที่เดินมาพร้อมกันทำให้ร่างเล็กรู้ได้ในทันทีว่าเธอมาที่นี่ได้เพราะใคร

"บอส..." เรียวปากเล็กพึมพำถึงอีกคนที่เดินควบคู่กับหมอหนุ่ม

"รู้สึกยังไงบ้างครับ ยังปวดหัวหรือรู้สึกหน้ามืดอยู่อีกไหมครับ"

"อ อ๋อ ไม่แล้วค่ะหมอ ดีขึ้นแล้ว..." น้ำฟ้าเอ่ยตอบ ขณะที่ดวงตากลมปรายตาไปมองเจ้านายที่ยืนนิ่งมองหน้าเธอและหมอสลับกัน

"คนไข้แค่อ่อนเพลียครับ หมออยากให้คนไข้พักผ่อนเยอะๆ แล้วก็ไม่เครียดจนเกินไปนะครับ..."

"...หมดน้ำเกลือถุงนี้ก็สามารถกลับบ้านได้แล้วล่ะครับ" สิ้นเสียงหนาของหมอหนุ่ม ทั้งพยาบาลและหมอก็เดินออกไป เหลือเพียงแต่เขาที่ยืนมองหน้าเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนที่จะเริ่มเอ่ยอะไรออกมา

"ฉันใช้งานเธอหนักไปเหรอ?" คำถามเดิมถูกถามขึ้นอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้น้ำเสียงกลับเข้มดุจนร่างเล็กเม้มปากเข้าหากัน เกรงกลัวกับสายตาคู่คมของเขา

"ป เปล่าค่ะ"

"แล้วทำไมถึงไม่พักผ่อน"

"เอ่อ..."

"..." พร้อมยืนนิ่งมองหน้าเธอด้วยสายตาคาดคั้น

"ทำไมไม่ห่วงตัวเอง ปล่อยให้เป็นลมล้มพับแบบนี้ได้ยังไง" น้ำเสียงเข้มดุถามขึ้นอีกครั้ง

"ค คือฉัน..."

"อย่าให้ผมเห็นว่าเป็นแบบนี้อีก หัดเป็นห่วงตัวเองสะบ้าง"

"ค ค่ะ"

"ลุกขึ้นไหวหรือเปล่า น้ำเกลือหมดแล้ว"

"ไหวค่ะ" ร่างเล็กลงจากเตียงนอนของผู้ป่วย แล้วเดินตามร่างหนาที่เดินนำหน้าออกไปมาหยุดยืนอยู่หน้าห้อง

"ขอบคุณนะคะบอสที่พาฉันไปส่งโรงพยาบาล" น้ำฟ้าก้มหัวให้เจ้านายเล็กน้อยแสดงความขอบคุณ ก่อนที่เธอจะหมุนตัวหมายจะเดินออกไป

ทว่า....

"จะไปไหน" เสียงทุ้มต่ำกลับดังขึ้นทำให้ร่างสวยชะงักแล้วหันกลับมา

"ค คะ?" น้ำฟ้าเอียงคอถามด้วยความไม่เข้าใจ

"ผมจะไปส่ง"

"อ อ๋อ ไม่ต้องก็ได้ค่ะบอส"

"ทำไม" คิ้วหนาขมวดติดกันเอ่ยถามด้วยท่าทีที่เริ่มรู้สึกหงุดหงิด

"คือน้องฉันอยู่โรงพยาบาลนี้ค่ะ ตอนนี้หมดเวลางานแล้ว ฉันจะไปเยี่ยมน้องค่ะ หรือว่าบอสมีงานอะไรด่วนหรือเปล่าคะ" น้ำฟ้าเอ่ยอธิบาย

"ตั้งแต่เมื่อไหร่"

"เมื่อคืนค่ะ"

"นี่ใช่ไหมสาเหตุ"

"ค่ะ...ขอโทษค่ะ บอสจะหักเงินเดือนฉันก็ได้ค่ะ ฉันเข้าใจ" น้ำฟ้าก้มหน้าตอบด้วยความรู้สึกผิดที่ต้องมาทำให้เจ้านายต้องเสียเวลาเกือบทั้งวัน แถมยังเอาเรื่องงานมาปนกับเรื่องส่วนตัวจนต้องเสียเวลากันหมด

"..." ร่างสูงนิ่งไม่เอ่ยตอบอะไร

"ฉันต้องไปแล้ว ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่พามาส่งโรงพยาบาล" จนน้ำฟ้าต้องเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มบางๆ ให้เจ้านายแล้วหมุนตัวเดินออกไปโดยที่มีสายตาของพร้อมที่มองตามแผ่นหลังเล็กจนสุดสายตา

"ฉันจะมาถามเรื่องค่าใช้จ่ายค่ะ" น้ำฟ้าเดินมายังเคาน์เตอร์ของโรงพยาบาล ก่อนที่เธอจะเอ่ยพูดขึ้นกับเจ้าหน้าที่ที่นั่งทำงาน

"ค่ะ...มีอะไรหรือเปล่าคะ"

"คือ...ค่าผ่าตัดสามารถผ่อนจ่ายได้ไหมคะ"

"ขออภัยนะคะ ตอนนี้ทางโรงพยาบาลยังไม่มีการเปิดให้ผ่อนจ่ายค่ะ"

"เหรอคะ...สองงวดก็ไม่ได้เหรอคะ" น้ำฟ้าเอ่ยถามอีกครั้ง ความหวังเดียวที่เธอนึกได้กลับดับวูบไปเมื่อพยาบาลสาวเอ่ยตอบ

"ขอโทษจริงๆ ค่ะ" แล้วคำตอบก็ออกมาเช่นเดิม น้ำฟ้ายืดตัวตรงด้วยสภาพจิตใจที่เหม่อลอยอีกครั้ง...มันจะไม่มีหนทางไหนเลยเหรอ...

ทว่า...

"นี่ครับ" เสียงทุ้มเข้มที่คุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับยื่นบัตรส่งให้พยาบาลสาวต่อหน้าเธอ

"บอส!..." น้ำฟ้าพึมพำเรียกชื่อคนตรงหน้าน้ำเสียงแผ่วเบา...เขามาได้ยังไง!?

"ขอทราบชื่อคนไข้ด้วยค่ะ" แต่แล้วเสียงของพยาบาลสาวทำให้น้ำฟ้าละสายตาออกจากใบหน้าคมคาย

"บอกชื่อน้องเธอสิ"

"เอ่อ...ไม่ต้องค่ะ คุณพยาบาลคะ ฉันขอบัตรคืนหน่อยคะ" น้ำฟ้าตัดสินใจเอ่ยขึ้นแบมือขอบัตรจากพยาบาลเพื่อคืนเจ้านาย

"ไม่ต้องครับ" ปากหนาเอ่ยตอบกับพยาบาลสาวก่อนที่จะตวัดสายตาคู่คมมามองเจ้าของร่างสวยด้วยสายตาเรียบนิ่งแสดงออกถึงการบังคับที่แผ่กระจายออกมา

"บอกชื่อ"

"นาธาร วรโชติค่ะ" จนสุดท้ายเรียวปากเล็กก็พูดออกมาในที่สุด ทั้งสายตาและคำพูดที่กำลังกดดันทำให้เธอต้องพูดออกมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"เรียบร้อยค่ะ"

"บอสตามฉันมาเหรอคะ"

"อืม"

"จริงๆ บอสไม่ต้องช่วยฉันก็ได้ ฉันเกรงใจ"

"ทำไมต้องเกรงใจ มีอะไรทำไมไม่บอก" เสียงหงุดหงิดถูกพูดขึ้นอีกครั้ง

"เอ่อ..."

"ฉันเป็นทั้งเจ้านาย เป็นทั้งพี่ชายที่เธอเองก็รู้จักมานาน ทำไมเรื่องใหญ่ขนาดนี้ถึงไม่บอกพี่...น้ำฟ้า"

"..." น้ำฟ้าชะงักนิ่งไปอย่างไม่มีอะไรจะเถียง

"ทำไมถึงชอบทำให้หงุดหงิดตลอดเวลา"

"ขอโทษค่ะ" น้ำฟ้าก้มหน้าก้มตาตอบไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองคนที่เริ่มหงุดหงิดจนแสดงออกอย่างชัดเจน

"...ฟู่ววว" พร้อมถอนหายใจพรืดใหญ่เบือนหน้าหันหนีออกเล็กน้อย

"เรื่องเงิน ฟ้าจะรีบคืนให้เร็วที่สุดค่ะ..."

"ไม่ต้องไปสนใจ ตอนนี้สิ่งที่เธอต้องสนใจคือน้องชายและร่างกายของตัวเอง"

"เงินเยอะขนาดนั้น..." น้ำฟ้าที่กำลังจะเอ่ยเถียงต้องชะงักไปกับสายตาคู่คมที่กำลังมองมายังเธอนิ่ง

"...ค่ะ" จนคนตัวเล็กต้องเปลี่ยนมาพยักหน้าหงึกๆ ตอบรับแต่โดยดี

"ญาติคุณนาธารใช่ไหมคะ ตอนนี้คนไข้ได้ออกจากห้องไอซียูแล้วค่ะ" ทันทีที่ทั้งสองเดินมาถึงหน้าห้องไอซียู พยาบาลสาวที่ยืนคุมประจำก็รีบสาวเท้าเดินมาบอกข่าวดี ใบหน้าสวยผุดรอยยิ้มบางๆ ออกมาในรอบวัน นับว่าเป็นข่าวดีที่เธออยากฟังมากที่สุด

"ผมขอเป็นห้องพิเศษที่ดีที่สุดนะครับ" กระทั่งเสียงทุ้มที่เอ่ยจากด้านหลังทำให้น้ำฟ้ารีบหันขวับอย่างต้องการห้าม ทว่ามันก็เหมือนเช่นเคย เธอไม่สามารถที่จะห้ามอะไรพี่ชายเพื่อนได้เลยสักนิด

"จริงๆ บอสไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ค่ะ...ฉันเกรงใจ" น้ำฟ้าเอ่ยขึ้นหลังจากที่พร้อมจัดการเคลียร์บิลค่าใช้จ่ายทุกอย่างจนเธอแทบไม่ต้องทำอะไร

"เธอพูดเป็นแต่ประโยคเดียวหรือไง" พร้อมที่นั่งอยู่บนโซฟากว้างในห้องพักฟื้นเอ่ยขึ้น

"ก ก็...ฟ้าเกรงใจนี่..."

"เลิกเกรงใจพี่สักที คิดสะว่าพี่ทำเพื่อน้องเธอ"

"...ค่ะ ยังไงก็ขอบคุณนะคะพี่พร้อม"

"อืม"

"พี่พร้อมจะกลับเลยหรือเปล่าคะ"

"ไล่?"

"ม ไม่ใช่นะคะ ฟ้ากะ..." ปากเล็กที่กำลังจะพูดต่อ ทว่าประโยคเมื่อครู่กลับทำให้เธอชะงักมองหน้าเขานิ่งไม่กล้าที่จะเอ่ย

กระทั่ง...

ครืดดดดด!

เสียงสั่นจากโทรศัพท์ของเธอดังขัดราวกับช่วยชีวิต น้ำฟ้าคว้ามันมากดรับสายอย่างไม่รีรอ

พี่เฟิร์ส

"ฮัลโหลค่ะพี่เฟิร์ส"

(พยาบาลห้องไอซียูบอกพี่ว่าน้ำหนาวออกมาแล้ว)

"น้ำหนาวอยู่ห้องพักฟื้นแล้วค่ะ ห้องB2"

(ครับ เดี่ยวพี่ตามไปนะ)

ติ๊ด.

ปลายสายถูกตัดไปด้วยฝีมือการกดวางของคนตัวเล็ก ดวงตากลมโตเลือกที่จะเบือนหนีเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาจดจ้องของใครบางคนที่กำลังมองมายังเธอ

"พรุ่งนี้ฟ้าขอลางานหนึ่งวันได้ไหมคะ"

"อืม"

ก็อก ก็อก

เสียงเคาะประตูหนาของโรงพยาบาลดังขึ้น พร้อมกับปรากฏตัวร่างสูงของใครอีกคนที่เดินเข้ามา น้ำฟ้าละสายตาจากพร้อมเมื่อเอ่ยคุยธุระจบแล้วจับจ้องไปที่คนที่เข้ามาใหม่รวมไปถึงสายตาคมกริบของพร้อมพงศ์ที่มองไปยังร่างหนาด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

"พี่เฟิร์ส..." น้ำฟ้ายิ้มเรียกพี่ชายข้างบ้าน

"น้ำหนาวเป็นยังไงบ้าง" เฟิร์สที่เดินถือของกินพะรุงพะรังยิ้มตอบสาวเท้าหนักเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กโดยที่ไม่ได้สังเกตใครอีกคนที่อยู่ในห้องกับเธอ

"อาการดีขึ้นแล้วค่ะ รอแค่ฟื้นเท่านั้น"

"สบายใจได้แล้วใช่ไหมเรา น้องไม่เป็นอะไรแล้ว" เฟิร์สวางถุงของลงบนโต๊ะ ก่อนที่จะขยี้หัวเล็กของน้ำฟ้าอย่างหยอกล้อ

"สบายใจขึ้นเยอะเลยค่ะ" น้ำฟ้ายิ้มตอบพี่ชายข้างบ้าน สบสายตายิ้มให้กันเป็นปกติอย่างที่ชอบทำ

"อะ แฮ่ม!..." แต่แล้วเสียงกระแอมของใครอีกคนในห้องทำให้เขาและเธอชะงักหันไปมองพร้อมกัน

"เอ่อ...นี่บอสฟ้าเองค่ะ" น้ำฟ้าเอ่ยแนะนำผู้เป็นเจ้านายด้วยท่าทีอึกอักพูดไม่ค่อยถูก เฟิร์สหันไปมองหน้าเจ้านายของเธอนิ่ง เช่นเดียวกับพร้อมที่มองหน้าเขากลับเช่นกัน

"..." ราวกับเกิดสงครามเย็นที่รู้กันเพียงแค่สองคน น้ำฟ้าได้แต่มองหน้าสองคนสลับกันไปมาด้วยความไม่เข้าใจ

"บอสคะ นี่พี่ฟะ..."

"ผมกลับก่อนนะ" เรียวปากเล็กที่กำลังจะเอ่ยแนะนำอีกคนกลับถูกขัดขึ้นด้วยเสียงของเจ้านาย เขาหยัดตัวยืนเต็มความสูงแล้วเดินออกไป ไม่วายที่สายตาคู่คมจะหันไปตวัดสายตามองชายหนุ่มที่ยืนด้านข้างเธอ ท่ามกลางสีหน้างุนงงของน้ำฟ้าที่มองตามแผ่นหลังกว้างที่คิดจะกลับก็กลับไปอย่างง่ายดาย

"ฟ้าทานอะไรหรือยังพี่ซื้อมาเยอะเลยนะ มาทานด้วยกันดีกว่า~" แต่แล้วเสียงหนาของเฟิร์สก็ทำให้ร่างเล็กผละสายตาออกจากแผ่นหลังกว้างของเขาแล้วหันมาสนใจยังอาหารตรงหน้าแทน

"อะไรกัน...เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย..."