บทที่ 05 ใจเต้น

"กลับพร้อมกัน เดี่ยวพี่ไปส่ง"

"หมดเวลางานแล้ว เรียกพี่เหมือนเดิม" พร้อมพงศ์เหลือบมองแววตาคู่สวยที่กำลังมองมายังเขาด้วยความแปลกใจอย่างมากกับสรรพนามที่ดูเปลี่ยนไป เขาไม่ได้ตั้งใจจะเย็นชาใส่เธอแต่ด้วยบุคลิกและมาดของผู้บริหารทำให้พร้อมต้องแสดงออกแบบนั้น

"อ อ๋อ...เข้าใจแล้วค่ะ แต่ไม่ต้องไปส่งก็ได้ค่ะ ฟ้ากลับเองได้" น้ำฟ้าแทนตัวเองด้วยชื่อของเธอบ้างเพราะเห็นว่ามันนอกเวลางานที่เหมือนที่พร้อมเอ่ย

"พี่ไปส่ง" เสียงหนาเค้นเสียงมองหน้าเธอนิ่งอย่างตั้งใจพูด ก่อนที่เขาจะคว้ามือเรียวเล็กลากตัวเธอให้เดินตามอย่างถือวิสาสะ

ตึกตึก !

ตึกตึก !

หัวใจดวงน้อยของคนที่ถูกลากเต้นโครมครามแทบทะลุออกจากอกเมื่อมองไปยังมือเรียวที่กำลังถูกกุมไว้โดยคนที่แอบชอบมานาน เท้าเล็กรีบสาวเท้าเดินตามเขาให้ทันไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปเผชิญ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้หน้าของเธอแดงก่ำขนาดไหน ความร้อนผ่าวที่เกิดขึ้นทำให้เธอรู้ตัวดีว่ากำลังเขินเขามากแค่ไหน

ทั้งสองคนเดินมายังรถหรูของชายหนุ่มที่จอดไว้ตรงลานจอดรถที่ติดป้ายผู้บริหาร พร้อมปล่อยมือของเธอออกแล้วเปิดประตูรถให้เข้าไปนั่ง

บรรยากาศในรถหรูเงียบสงัด เว้นแต่เสียงปรับอากาศของรถหรูที่พอจะดังจนทำให้ภายในรถไม่อึมครึมจนเกินไป ใบหน้าสวยเบนสายตาไปมองทิวทัศน์ข้างทางไม่กล้าสบตา มือเรียวประสานแน่นด้วยความรู้สึกเกร็งและประหม่า ภาวนาให้ถึงบ้านของตัวเองให้เร็วที่สุดไม่ใช่เพราะไม่อยากอยู่กับเขา แต่เพราะกลัวว่าเสียงหัวใจที่กำลังเต้นอย่างบ้าคลั่งจะทำให้เขาจับความรู้สึกเธอได้

ไม่นานรถสปอร์ตหรูก็ถูกเลี้ยวเข้ามาที่ที่หนึ่ง ทัศนียภาพของสถานที่ตรงหน้าทำให้รู้สึกถึงความผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก น้ำฟ้าลงจากรถหรูด้วยความงุนงงนัยน์ตากลมโตเลื่อนไปมองเขาโดยที่เกิดคำถามในใจมากมาย ทว่ากลับไม่เอ่ยถามอะไรสักคำ

"พี่หิว...ขอทานข้าวก่อน" พร้อมพงศ์จึงเป็นฝ่ายที่เอ่ยตอบแทนเพราะสัมผัสได้ถึงคำถามที่อยู่ในหัวมากมาย เท้าหนักเดินดุ่มๆนำหน้าเธอเข้าไปในร้านทว่า...

"ยืนอยู่ทำไม" เจ้าของสูงก็ต้องหยุดชะงักกึกหันไปถามกับร่างสวยที่ยืนนิ่งไม่รู้ว่าควรเดินตามเข้าไปดีหรือไม่

"เอ่อ..." น้ำเสียงสับสนถูกเปล่งออกทำให้ใบหน้าคมขมวดคิ้วติดกันเป็นปม

"ค่ะ" จนเสียงหวานต้องก้มหน้าตอบเมื่อเริ่มเห็นใบหน้าที่เริ่มหงุดหงิดของเจ้านาย

@ร้านอาหาร

ร่างสูงและร่างบางหย่อนสะโพกนั่งลงตรงข้ามกันในร้านอาหารหรูติดกับแม่น้ำ บรรยากาศยามกลางคืนและดนตรีคลอของร้านชวนให้คนที่หลั่งไหลเข้ามารู้สึกผ่อนคลายและสบายใจ แต่นั้นกลับไม่ได้ทำให้น้ำฟ้ารู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด เธอรู้สึกเกร็งและประหม่าอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าสวยไม่กล้าแม้แต่จะเชยคางขึ้นไปเสพบรรยากาศเพียงเพราะคนตรงหน้ากำลังจ้องมายังเธอด้วยสายตาราบเรียบยากที่จะคาดเดาในความรู้สึก

"เมนูครับ" ทว่าในขณะนั้นเอง เหมือนสวรรค์จะส่งใครมาช่วยชีวิตเธอไว้ ดวงตาคมละสายตาออกจากใบหน้าเธอแล้วเปิดเมนูมาอ่าน

"อะไรกันเนี่ย..." ปากเล็กพึมพำกับตัวเองเบาๆ ถึงชื่อเมนูอาหารภาษาอังกฤษที่อยู่ในสมุดเล่มหนา แต่นั้นไม่ใช่ที่มาของการตกใจของเธอ ทว่าราคาของอาหารต่างหาก...ราคาอาหารที่แพงหูฉี่จนความหิวในตอนแรกหายไปในพริบตา

"เอา..." เรียวปากหนาเงยหน้าสั่งอาหารกับพนักงานที่ยืนรับ ก่อนที่สายตาของพนักงานจะเบนมามองทางน้ำฟ้าเพื่อต้องการคำตอบตามหน้าที่ของเขา

"เอ่อ..." น้ำฟ้าอึกอักไม่รู้จะเอ่ยตอบอะไร

"แพ้อะไรหรือเปล่า?" จนปากหนาต้องเอ่ยถามขึ้น

"ค คะ?"

"แพ้อาหารอะไรหรือเปล่า"

"ม ไม่ค่ะ ไม่แพ้อะไร"

"เอาเหมือนกันสองที่" พนักงานชายพยักหน้ารับแล้วเดินเก็บเมนูเดินออกไป ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะกลับมาเงียบงันอีกครั้ง ใบหน้าสวยเบนสายตาไปมองทิวทัศน์ด้านข้างเพื่อหลบสายตาของคนตรงข้าม นับว่าเป็นครั้งแรกที่เธอต้องมานั่งเผชิญหน้ากับเขาสองต่อสองแบบนี้

"ทำไมต้องเกร็งขนาดนั้น" จนกระทั่งเสียงหนาของพร้อมจะเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบงัน ใบหน้าสวยค่อยๆ หันกลับมามองยังเจ้าของคำถามก่อนที่จะเอ่ยตอบ

"เปล่าค่ะ" เธอสั่นหน้าตอบพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด

"ได้คุยกับพะพายหรือเปล่า"

"คุยกันบ้างค่ะ แต่ไม่ได้บ่อยมาก"

"อืม" แต่แล้วบทสนทนาของทั้งสองก็จบลงโดยที่ไม่มีใครเอ่ยถามอะไรต่อ

.

.

"ขอบคุณค่ะ" มือเรียวเลื่อนไปปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วหันไปเอ่ยขอบคุณพี่ชายเพื่อนหลังจากที่รถหรูถูกจอดลงที่หน้าบ้านขนาดกลางของเธอ

"อืม"

"ขับรถดีๆ นะคะ" เสียงหวานเอ่ยจบก็รีบลงจากรถไปยืนหน้าบ้านรอให้รถหรูขับออกไป ทว่า...

"ไม่ต้องรอ เข้าไปในบ้าน" รถหรูก็ไม่ยอมขับออกไปเสียที กระทั่งกระจกของรถจะถูกลดลงด้วยฝีมือของคนด้านใน ปากหนาเอ่ยบอกเสียงนิ่งราวกับกำลังบังคับ

"ค่ะ" จนคนตัวเล็กต้องหมุนตัวเดินเข้าไปในบ้านตามคำสั่ง ดวงตาคมมองแผ่นหลังจนสุดสายตาจึงขับรถออกไปในที่สุด

เช้าวันต่อมา

น้ำฟ้านั่งทำงานตามปกติในเช้าวันใหม่ การทำงานในวันที่สองเริ่มเข้าที่บ้างแล้ว ทว่าก็ยังมีอยู่บางจุดที่เธอไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ จึงต้องเดินวนไปมาที่โต๊ะของลินและเธอสลับกัน เธอพยายามอย่างหนักเพื่อให้หน้าที่ที่ได้รับมอบหมายออกมาให้ดีที่สุดเท่าที่คนอย่างเธอจะทำได้

"...ฟู่ววว" มือเรียวถูกยืดออกพร้อมกับเอนไปพิงหลังพ่นลมปากออกมาด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากที่สู้รบกับกองเอกสารตรงหน้าจนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง

"อ้าวฟ้า...แปปนึงนะ" เสียงแหลมของลินเอ่ยขึ้นเมื่อคนตัวเล็กได้เดินมายืนด้านหน้าเพื่อที่จะไปทานข้าวด้วยกันเมื่อถึงเวลาพักของพนักงาน น้ำฟ้าพยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มยืนรอลินจัดของที่มีกองเอกสารรุงรังไม่ต่างไปจากเธอ

"เสร็จแล้ว..." ลินหยัดตัวออกจากโต๊ะของตัวเองทันทีที่จัดการอะไรเรียบร้อย ร่างบางของทั้งสองเดินตรงไปยังห้องอาหารของพนักงาน

"อย่าไปสนใจ..." คำพูดนั้นถูกเปล่งออกโดยลินเมื่อมองตามสายตาของน้ำฟ้าที่กำลังมองทะลุแผ่นหลังเธอไป ก่อนที่เธอจะเห็นว่ามีพนักงานที่ใส่ป้ายห้อยคอไม่ต่างไปจากเธอกำลังเบะปากใส่น้ำฟ้า

"พวกขี้อิจฉาน่ะ!" ไม่วายที่ลินจะพูดกระแทกหน้าใส่อีกสองคนอย่างตั้งใจ ผิดกับน้ำฟ้าที่ก้มหน้าก้มตาไม่คิดจะสู้กับสายตาร้ายกาจพวกนั้น

"ค่ะพี่ลิน"