บทที่ 04 นินทา

"พี่ลินสวัสดีค่ะ" น้ำฟ้าเดินเข้ามายังสำนักงานด้วยท่าทีที่พยายามทำตัวสดชื่นแจ่มใสพร้อมสู้รบกับการเริ่มทำงานวันแรก ดวงตากลมโตสอดส่องไปทั่วก่อนที่จะเดินเข้าไปทักลินที่นั่งทำงานอยู่ก่อนแล้ว โดยที่โต๊ะรอบๆ ข้างเธอยังไม่มีเพื่อนพนักงานคนอื่นมาทำงานสักคนเพียงเพราะยังไม่ถึงเวลางาน

"อ้าวฟ้า มาแต่เช้าเลย" ใบหน้าสวยผละออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ยกมือรับไหว้รุ่นน้องสาวด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

"ตื่นเต้นนิดหน่อยค่ะ" น้ำฟ้าเอ่ยตอบไปตามความจริง คนตัวเล็กที่มีความกังวลอยู่กับงานใหม่ไม่น้อยเสริมให้เธอนอนไม่หลับเกือบทั้งคืน แถมยังตั้งนาฬิกาปลุกเวลาเช้าตรู่เพราะกลัวจะเข้างานสาย

"ฮ่าๆ สู้ๆ กับการทำงานวันแรกล่ะ..." ลินยิ้มบอกเธออย่างให้กำลังใจก่อนที่จะเอ่ยประโยคถัดไปขึ้น

"...บอสมาแล้วนะ อยู่ในห้องแล้ว"

"มาแล้วเหรอคะ"

"ปกติบอสมาเร็วกว่าพี่อีก"

"อ อ๋อ...งั้นฟ้าไปก่อนนะคะ" ว่าจบคนตัวเล็กก็รีบสาวเท้าเดินไปอย่างรวดเร็ว ใช่อยู่ที่เวลานี้ยังไม่ถึงเวลางานแต่สำหรับเธอแล้วการมาทำงานสายกว่าเจ้านายก็ไม่ใช่การเริ่มต้นที่ดีสักเท่าไหร่

"...ฟู่ววว" ร่างเล็กยืนเช็คเสื้อผ้าหน้าผมอยู่หน้าห้องก่อนที่เธอจะพ่นลมหายใจหนักเตรียมพร้อมรับกับสิ่งที่ต้องเผชิญในวันนี้ ไม่ใช่แค่การเริ่มทำงานวันแรกที่ทำให้หญิงสาวตื่นเต้น ทว่าการที่เธอต้องอยู่กับคนที่ตัวเองชอบทั้งวันแบบนี้มันช่างเป็นเรื่องที่หนักใจเหลือเกิน...หัวใจเธอต้องทำงานหนักทุกวันแน่

ก๊อก ๆ

"เชิญ!" เสียงเย็นชาถูกเปล่งขึ้นทำให้น้ำฟ้าทำการผลักประตูเข้าไป ดวงตากลมโตสอดส่องไปทั่วห้องทำงานกว้างขวางจนสายตามาหยุดอยู่ที่โต๊ะทำงานดูดีที่อยู่ข้างๆ ประตูห้อง เท้าเล็กมุ่งตรงไปวางกระเป๋าสะพายไว้แล้วรีบเดินเข้าไปหาเจ้านายที่นั่งก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารกองโต

"สวัสดีค่ะบอส...เอ่อ...ขอโทษค่ะที่มาสาย"

"ยังไม่สาย เชิญไปทำงานเถอะ" พร้อมพงศ์ถกแขนเสื้อเพื่อดูนาฬิกาที่ข้อมือ เขาเอ่ยตอบขึ้นพลางอ่านเอกสารต่ออย่างไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอ

"ค่ะบอส" น้ำฟ้าก้มหัวให้เจ้านายคนแรกเล็กน้อย เธอเดินกลับไปยังโต๊ะของตัวเอง ก่อนที่จะตื่นตาตื่นใจไปกับอุปกรณ์ที่วางอยู่บนโต๊ะทั้งแล็ปท็อปรุ่นใหม่ล่าสุด คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ รวมไปถึงของตกแต่งโต๊ะที่ถูกจัดมาอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

ผ่านไปสักพัก

"ชงกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลให้ผมหนึ่งที่" ร่างเล็กที่นั่งนิ่งอยู่บนโต๊ะอย่างไม่มีอะไรทำ เนื่องจากไม่มีเอกสารอยู่บนโต๊ะเธอสักเล่มทำให้พร้อมที่เห็นดังนั้นจึงเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นเพื่อให้เธอมีอะไรทำแก้เบื่อ

"ค่ะ" เลขาสาวรีบลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องเพื่อทำตามคำสั่งของเจ้านายอย่างว่าง่าย

"ดื่มกาแฟเช้าขนาดนี้เลยเหรอ?..." ระหว่างทางเดินร่างเล็กก็เอาแต่พึมพำถึงเจ้านาย

ใบหน้าสวยยิ้มให้พนักงานคนอื่นที่เดินสวนกันไปมา ตอนนี้หลายคนก็เริ่มทยอยกันมาทำงานเกือบครบแล้ว เธอเดินยิ้มตรงไปยังมุมกาแฟของสำนักงานก่อนที่เท้าเล็กจะชะงักนิ่งไปเมื่อ...

"เออรู้ข่าวเลขาใหม่ของบอสยัง ได้นั่งอยู่ในห้องบอสด้วยนะ" เสียงของใครบางคนที่กำลังพูดถึงเธอดังแทรกเข้ามาในหูของคนตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าห้องนั้น

"เห็นละ...หน้าตาก็สวยนะสงสัยคงใช้เต้าไต่ถึงได้เข้ามาทำตำแหน่งนี้ง่ายๆ แถมยังอยู่ในห้องอีก" น้ำฟ้านิ่งฟังบทสนทนาของคนสองคนเงียบๆ

"ฉันก็ว่างั้นแหละ" เธอยืนฟังจนทั้งสองพูดคุยกันจบ ร่างบางก็ปรับสีหน้าเป็นปกติแล้วเดินยิ้มเข้ามาในห้องบริการราวกับไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น...เธอแค่อยากทำงานของเธอไม่อยากมีปัญหากับใคร

พนักงานสาวสองคนที่เห็นการปรากฏตัวของน้ำฟ้าก็ชะงักเล็กน้อยก่อนที่หนึ่งในนั้นจะมองหน้าเธอแล้วแสดงท่าทีที่เบะปากใส่อย่างจงใจเดินผ่านหน้าเธอไปอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรสักนิด

"..." น้ำฟ้ายืนเหม่อลอยขณะที่มือเล็กยังคงทำหน้าที่ชงกาแฟของเจ้านาย ประโยคคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่ฝั่งอยู่ในหัวของเธอจนเธอเก็บมันมาคิดทุกคำ

กระทั่ง...

"เอ่อ...บอสคะ ให้ฉันนั่งทำงานหน้าห้องได้ไหมคะ?..." ทันทีที่หาทางออกเจอร่างเล็กก็รีบถือแก้วกาแฟเข้ามาเสริฟ์เจ้านาย ก่อนที่ปากเล็กจะเอ่ยขึ้นในสิ่งที่ต้องการ

"ทำไม" ผิดกับพร้อมพงศ์ที่ขมวดคิ้วถามด้วยความแปลกใจ

"ฉันกลัวจะรบกวนบอสค่ะ" น้ำฟ้าบอกไปเธอไม่สามารถพูดความจริงออกไปได้

"อืมแล้วแต่...เดี๋ยวผมให้คนมาย้ายให้" เสียงหนาพูดจบก็ก้มมาสนใจงานของตัวเองต่อ น้ำฟ้ายืนมองไปยังสายตาเย็นชาคู่นั้นที่เธอได้รับมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา สายตาคู่คมที่เวลาอยู่กับกลุ่มเพื่อนเธอและเพื่อนเขาจะแปรเปลี่ยนเป็นอบอุ่นและใจดี...ทว่ากับเธอแล้วเขาไม่เคยที่จะใช้สายตาแบบนั้นมองเธอเลยสักครั้ง

.

.

"ขอบคุณนะคะ" น้ำฟ้ายิ้มขอบคุณพนักงานชายสองคนที่ช่วยยกโต๊ะทำงานของเธอมาไว้ข้างนอกตามคำสั่งของท่านประธาน

เธอก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองทีละอย่างค่อยๆ ปรับตัวให้เข้ากับงานตามที่ลินได้แนะนำเป็นอย่างดี ส่งตรงให้เจ้านายตรวจ ซึ่งคนตัวเล็กก็ไม่ได้รับคำติเตือนอะไรเช่นเดียวกับคำติชมที่เธอก็ไม่ได้รับจากปากเขาเช่นกัน

ตัดภาพมาตอนเย็น

ตอนนี้ก็ได้ถึงเวลาเลิกงานเธอเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าสวยนั่งนิ่งจ้องมองบานประตูหนารอให้เจ้านายเปิดประตูออกมาเพื่อที่เธอจะกลับทีหลัง ทว่าหนึ่งชั่วโมงผ่านไปก็ยังไร้ซึ่งวี่แววที่เขาจะเดินออกมาสักนิด แน่นอนว่าตอนนี้คนอื่นๆ ที่ทำงานก็พากันทยอยกลับไปกันหมดแล้วเว้นแต่เธอที่นั่งสัปหงกอยู่ที่โต๊ะเพียงคนเดียว ใบหน้าสวยก้มลงไปดูนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่ นิ้วเรียวยาวถูกกางออกพร้อมกับนับเวลารถเมล์เที่ยวสุดท้าย

"เฮ้อ...เสียตังค์เยอะอีกแล้วน้ำฟ้า" เรียวปากอมชมพูนั่งบ่นมุบมิบคนเดียวเนื่องจากตอนนี้รถเมล์สายสุดท้ายได้หมดลงแล้ว

ผลั่ก!

"ทำไมยังไม่กลับ?" พร้อมพงศ์ที่เปิดประตูออกมาจากห้องทำงานเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเองด้วยความแปลกใจ

"ฉันรอบอสกลับก่อนค่ะ" ใบหน้าสวยใสรีบหยัดตัวยืนขึ้น

"คราวหลังไม่ต้องรอ ถึงเวลาเลิกงานก็กลับได้เลย ไม่ต้องรอ"

"ค่ะ" ใบหน้าสวยใสพยักหน้ารู้เรื่องคว้ากระเป๋ามาสะพายเตรียมจะกลับบ้าน

ทว่า...

"กลับพร้อมกัน เดี่ยวพี่ไปส่ง"