Todos los capítulos de The Nurse Who Ruined My Life...And My Heart: Capítulo 101 - Capítulo 110

POV: AdrianHindi ko alam kung kailan ako huling kinabahan nang ganito.Hindi ito ‘yong kabang naramdaman ko noong unang beses kong humarap sa boardroom, o noong minsa’y muntik na akong mawalan ng kumpanya.Iba ‘to.Mas tahimik. Mas marahas.At mas personal.The walls of the fertility clinic were too white, too clean—parang masyado nilang pinipilit na maging kalmado ang mga tao rito, pero sa loob ko, everything was chaos.Stefanie was sitting a few feet away from me, nakasuot ng plain beige dress, simple lang, pero hindi ko maiwasang mapako ang tingin. She had her hair tied up in a low bun, and her hands were resting on her lap—pero nanginginig.Hindi ko alam kung dahil sa lamig ng aircon o dahil sa parehong bagay na bumabagabag din sa akin.“Ready ka na?” tanong ko, pilit pinapakalma ang boses ko.Tumingin siya sa akin, hindi agad sumagot.“Ready?” she repeated softly, may halong pilit na ngiti. “Hindi ko alam kung may ganun bang word sa ganitong sitwasyon, Adrian.”She chuckled fai

(Adrian’s POV)Tahimik. Iyon ang unang pumuno sa buong silid nang bumukas ang mga mata ni Stefanie. Ilang araw na ang lumipas mula sa embryo transfer, at ngayon, nakahiga siya sa kama ng private room, maputla pero payapa. Ako naman—nakaupo sa gilid, nakatungo, pinagmamasdan lang siya. Hindi ko maipaliwanag ang bigat sa dibdib ko.I told myself this was supposed to be business. A deal. A condition of a will. Pero habang tinitingnan ko ang bawat paghinga niya, habang nakikita ko kung paano kumikibot ang pilik mata niya sa bawat mahinang galaw, hindi ko na alam kung alin pa ang totoo sa mga sinabi kong iyon.Hindi ko alam kung paano magsisimula. Pero siguro, ang katahimikan na ito—ito ang pinakamatunog na sigaw ng lahat ng bagay na hindi ko kayang sabihin.“Good morning, Mr.Zubiri.”Pumasok ang nurse, may dalang tray ng gamot at tubig. Tiningnan niya ako, sabay ngiti. “She’s been sleeping well, finally.”Tumango lang ako. “Thanks.”Habang inaayos ng nurse ang dextrose line ni Stefanie, n

Stefanie’s POVAkala ko wala nang mas gugulo pa sa buhay ko—pero eto na naman kami, nakatayo sa harap ng altar for the second time.Same man.Same vows.Same ache in my chest.Pero iba ang dahilan ngayon.Hindi ito dahil gusto namin.Ito ay dahil kailangan namin. Getting married twice for the sake of that will.Kanina, bago kami dumating dito, tinawag kami ni Atty. Delgado sa opisina ni Doña Beatriz.Nakaabang roon ang ilang dokumento—makapal, may tatak ng korte.“Mr. Zubiri, Ms. Rivera,” panimula ng abogado, “may lumabas na legal complication. The first marriage, though civilly recognized, does not fulfill the inheritance clause.”Napakunot ang noo ko. “Paano naman nangyari ’yon? Nasa city hall kami. May judge. May witnesses.”Tumango si Adrian, obvious na inis. “At may valid marriage certificate. So what clause are you talking about?”The lawyer sighed, sliding a sealed folder across the table.“Doña Beatriz anticipated your civil wedding might be done in haste. The clause specifies

(Part 2: Unspoken Tenderness)---Pag-uwi nila mula sa clinic, pareho silang tahimik.Walang nagsasalita, pero pareho silang nababalot ng parehong emosyon — isang uri ng katahimikang parang balot ng init at lamig sa iisang hinga.Nasa kotse si Stefanie, nakatanaw sa bintana habang patuloy ang pagpatak ng ulan. Si Adrian, hawak ang manibela, pero paminsan-minsan ay sumisilip sa kanya. Parang gusto nitong magsalita, pero natatakot sa sarili niyang tinig.“Are you cold?” tanong nito sa wakas.Stefanis shook her head, barely looking at him. “I’m fine.”Tahimik ulit.Pero ilang segundo lang, marahan nitong pinaandar ang air-conditioning at kinuha ang jacket sa likod. Inilapat iyon sa balikat niya nang hindi nagsasalita.“Adrian—”“Just… keep it on.”Simple lang. Pero sa lambot ng tono, doon niya muling naramdaman kung gaano kalalim ang iniingatan nitong damdamin.---Pagdating sa mansion, sinalubong sila ng mga ilaw sa hallway — malambot, mainit.Habang paakyat sila ng hagdan, bigla siyang

POV: Adrian Sabi nila, ang pinaka-masakit na himig sa mundo ay yung tawa ng taong mahal mo… habang sinisira niya ang puso mo sa bawat ngiti. At tama ‘yon. Kasi nung gabing iyon, narinig ko ang tawa ni Stefanie — elegant, controlled, pero may tinatagong hiya at galit sa bawat nota. “Mr. Ramos, you’ve outdone yourself,” sabi niya sa executive na kasama niya sa sayaw. Malambing pero lethal ang dating ng salita. “Ngayon naiintindihan ko bakit sinusundan ka ng investors—dahil nakikinig ka.” Ako naman, nakatayo lang sa kabilang dulo, kasama si Veronica—blonde, matunog ang tawa, at syempre, tipong predictable na partner ng isang CEO sa gala. Perfectly forgettable. Pero si Stefanie? She owned the room kahit hindi siya nag-effort. Ang bawat galaw niya, bawat kilikili ng mata niya, parang may magnetic pull na hindi ko kayang i-ignore. Napilitan akong ngumiti sa Veronica, kahit ang katotohanan, gusto kong buhusan siya ng kape para lang mawala siya sa harap ko. Pero si Stefani