All Chapters of The Nurse Who Ruined My Life...And My Heart: Chapter 91 - Chapter 100

POV: Stefanie Ang lamig ng conference room ay parang mismong tinig ni Adrian—tama ang air conditioning, pero sobra sa tindi ng presensya niya. Tahimik siyang nakaupo sa kabilang dulo ng mahabang mesa, suot ang itim na suit na masyadong perpekto para sa isang taong kayang magsabi ng mga salitang kayang magwasak ng kaluluwa.Sa harap nila, nakalatag ang mga dokumento—ang opisyal na interpretasyon ng last will and testament ni Doña Beatriz. Sa bawat pahina, parang may tinig na bumubulong sa likod ng isip ni Stefanie: "Love built this empire, but pride will destroy it."“Miss Rivera,” sabi ng abogado habang inaayos ang salamin sa ilong. “Base sa huling habilin ni Doña, ang estate ay mananatiling shared ownership sa inyo ni Mr. Zubiri. Ngunit... kung kayo ay magpapakasal at magkakaroon ng lehitimong tagapagmana, magbabago ang hatian. Fifty-forty.”Tahimik si Stefanie. Parang biglang sumikip ang paligid. Ramdam niya ang pag-ikot ng tingin ng lahat sa mesa papunta sa kanya, para bang siya a

Tahimik ang buong silid habang binabasa ng abogado ang dokumento. Wala ni isang ingay maliban sa tunog ng mga pahinang binabaliktad, bawat salita ay tila may bigat na parang pako na ipinupukpok sa pagitan nila. “Both parties shall cooperate in full compliance of the IVF procedure. All legal and medical responsibilities shall be jointly shared…” Nakatitig si Stefanie sa papel, pero hindi niya nababasa ang mga letra. Hindi dahil mahirap intindihin—kundi dahil mas mahirap tanggapin. Katabi niya si Adrian, nakaayos, pormal, walang emosyon. Parang hindi ito ang lalaking minsan niyang minahal hanggang sa masaktan siya ng labis. Parang CEO lang siyang nakikipag-deal, hindi dating fiancé na minsang nangakong mamahalin siya kahit anong mangyari. “Do we have an agreement?” tanong ng abogado, marahang nag-aadjust ng salamin sa ilong. Tumango si Adrian. “Yes. For the sake of the estate.” Sumunod din siya, halos pabulong: “For business purposes.” At doon, nagtagpo muli ang mga mata nila—isang

Tahimik ang buong Aragon Medical Wing nang gabing iyon.Ang mga ilaw sa corridor ay dimmed, parang nakikisimpatya sa bigat ng desisyon na nakabitin sa hangin.Sa loob ng isang conference room na pansamantalang ginawang IVF command center,nakaupo si Stefanie, tahimik, habang sinusuyod ng mga mata ang mga folder na nakahanay sa harap niya.Nakaipit ang buhok niya, pagod ang mukha, pero may kakaibang liwanag sa mga mata—hindi iyon galing sa pag-asa, kundi sa laban ng isip at puso.Sa tabi ng kape na hindi niya nainom, nakapatong ang medical summary: “Final briefing before embryo transfer.”Tatlong salita lang ang bumara sa isip niya— “surrogate mother confirmed.”Napakapit siya sa papel.Ang mga daliri niyang dati’y sanay sa paghawak ng stethoscope, ngayon ay nanginginig sa paghawak ng sariling tadhana."So this is how it ends," naisip niya."Another woman will carry something that was supposed to be ours."Pero bago pa siya tuluyang lamunin ng mga iniisip, biglang bumukas ang pinto.S

Ang puting ilaw mula sa kisame ay malamig, halos sterilized pati ang damdamin ng mga taong naroon.Sa pagitan namin ni Adrian, may mesa—mahaba, makinis, pero parang bangin.Sa ibabaw nito: isang folder.“IVF Consent Agreement.”Parang ang bawat letra sa dokumentong iyon ay may sariling pulso, humihinga sa bigat ng desisyon.Doctor: “Mr. Zuby, Ms. Rivera… once you both sign, the procedure will officially begin within the week.”Tahimik lang kami.Si Adrian, tuwid ang upo, pero mahigpit ang hawak sa ballpen.At ako naman, pinipigilan ang panginginig ng mga daliri.Ang mga mata namin, parehong nakatuon sa papel — hindi sa isa’t isa.Pero sa pagitan ng mga tibok ng puso, may katahimikang bumubulong:Ito na ‘yon. Ang puntong wala nang balikan.“Ready?” tanong ng doktor, mahinahon.Adrian cleared his throat. “Yes.”Ako? I didn’t answer.Pinilit kong ngumiti, pero lumabas iyon na parang punit.Kinuha ni Adrian ang ballpen.Sinulat niya ang pangalan niya — Adrian S. Zubiri — bawat letra, para

Tahimik ang buong mansyon ng mga Zubiri.Walang musika, walang bulaklak—tanging ulan lang sa labas, pumapatak sa marmol na bubong, tila pinagluluksa ang kasalang hindi kailanman ipinagdiwang.Nakatayo si Stefanie sa tapat ng salamin, suot ang simpleng puting dress na ipinatahi ni Doña Beatriz. Hindi ito kasing ganda ng gown na minsang pinangarap niya noon—pero ngayong kaharap niya ito, parang sapat na. O baka wala na ring saysay kahit maganda.Huminga siya nang malalim.“Let’s just get it over with,” mahinang bulong niya, parang ayaw ding marinig ng sarili.Sa likod niya, si Adrian ay tahimik lang. Nakasuit, maayos ang buhok, ngunit may bakas ng kawalan ng tulog.Nakatingin siya rito sa salamin, at kahit hindi sila nagkakatitigan nang direkta, ramdam ni Stefanie ang bigat ng tingin nito—yung uri ng sulyap na ayaw mong maunawaan, kasi baka masaktan ka lang.“Ready?” tanong ni Adrian, tinutulak ang sarili na magmukhang kalmado.“Yeah,” sagot niya, maikli, pilit, ngunit durog.Paglabas n