All Chapters of The Nurse Who Ruined My Life...And My Heart: Chapter 81 - Chapter 90

Stefanie’s POVTahimik ang buong mansyon. Nakaupo si Stefanie sa gilid ng kama niya, hawak-hawak ang phone na parang biglang naging mabigat. Kagagaling lang niya sa gabi ng foundation—pagod na pagod siya, pero hindi siya mapakali. Ang katahimikan ay parang masyadong malakas.Bakit parang may mali?Nasa isip pa rin niya ang mga masungit na titig ni Adrian buong araw. Halos hindi ito nagsalita maliban sa mga sarkastikong patutsada, pero may kung anong hindi niya maipaliwanag sa likod ng mga mata nito—isang tensyon na hindi lang galing sa galit.Napalingon siya nang marinig ang banayad na paglakad ni Doña Beatriz sa hallway. Bumisita ito saglit.“Stefanie” mahinahong tawag ng matanda. “Hindi ka pa natutulog?”“Nag-aayos lang po ako ng mga reports para sa foundation,” palusot niya, kahit totoo’y hindi niya magawang magpahinga.Lumapit si Doña, hawak ang baston nito, at marahang hinaplos ang

Stefanie's POVTahimik ang umagang iyon sa bahay ni Doña Beatriz. Ang mga sinag ng araw ay dumudulas sa malalapad na bintana ng kanyang rest house, ngunit sa loob ko, walang kahit anong liwanag ang makapapawi sa bigat na nararamdaman ko. Kagabi, hindi ako nakatulog—paulit-ulit na nagpe-play sa isip ko ang mga eksena sa boardroom, ang titig ng mga tao, ang malalamig na bulungan sa likod namin.Bumangon ako at inayos ang bedsheet, nagkunwaring kalmado. Pero ramdam ko ang bahagyang pangangatog ng mga kamay ko habang sinusuklay ang buhok. Nang silipin ko si Doña sa kwarto niya, payapa ang mukha niya habang natutulog. Kahit papaano, may ginhawang dala iyon—na kahit sa gitna ng kaguluhan, nagagawa pa niyang magpahinga.Paglabas ko, sinalubong ako ng tunog ng notifications sa phone ko. Mga headlines:> “Stefanie Rivera, the opportunistic nurse? Netizens speculate on her involvement in Rivera assets.”“Anonymous sources claim: Adrian Zubiri losing control, Nathan poised to step in.”Muli kong

Adrian’s POV Mula sa tawag ni Nathan, hindi mawala sa isip ni Adrian ang malamig na boses na halos nag-uutos: “Magkita tayo bukas, may bago akong alok para sa kumpanya.” Hindi nagbigay ng detalye si Nathan, at iyon ang lalong nagpaigting ng kaba sa dibdib niya. Habang nagda-drive pauwi, nakatitig siya sa kalsada pero ang isip niya’y kay Stefanie. Nakita niya kung paano nag-alala ito kanina, kung paano nito mahigpit na hinawakan ang braso niya—hindi bilang isang karibal, kundi bilang isang taong may malasakit. Bakit siya? Bakit siya pa rin ang gumugulo sa akin, kahit ilang beses ko nang sinabing hindi ko siya kailangan? Pagkarating sa kanyang penthouse, halos ibinagsak niya ang mga susi sa console table. Tinanggal niya ang coat at itinapon iyon sa sofa, ngunit hindi maalis ang bigat sa dibdib niya. Sa harap ng malaking bintana na tanaw ang siyudad, itinukod niya ang mga kamay sa baywang at pinilit linawin ang isip. Pumasok sa silid ang tunog ng notification mula sa kanyang phone. I

Adrian’s POVMula sa veranda ng mansyon, tanaw ni Adrian ang mga ilaw ng lungsod na kumikislap sa malayo. Pero kahit gano’n kaganda ang tanawin, hindi iyon ang nakikita ng isip niya. Ang mga salitang sinabi ni Nathan sa hardin, ang paraan ng pagkakatitig nito kay Stefanie—paulit-ulit na bumabalik sa isip niya.Hindi ko hahayaang maagaw nila ang lahat sa’kin… hindi lang ang kumpanya—pati siya, bulong niya sa sarili habang pinipisil ang isang baso ng whisky. Hindi siya lasing, pero ramdam niya ang bigat ng bawat patak na nilulunok niya.Kinabukasan, nagdaos ng emergency meeting ang board. Dinaluhan ng mga investors, ilang media partners, at siyempre, si Nathan. Hindi pa man nagsisimula, ramdam na ni Adrian ang mga matang nakatingin sa kanya.“Adrian,” bati ni Nathan na may bahagyang ngiti. “Hindi ko inaasahan na magiging ganito ka-kritikal ang response mo kagabi.”Tumugon siya nang malamig,

POV: Adrian Ang katahimikan ng opisina ay parang kalaban — bawat tunog ng wall clock, bawat buga ng aircon, bawat kaluskos ng papel ay tila insulto sa sigaw ng loob kong hindi ko masabi. Anim na araw na mula nang maganap ang press chaos, at kahit isang beses, hindi ko pa rin naririnig ang boses ni Stefanie. Nakikita ko siya araw-araw, oo. Sa mga board briefing, sa mga charity meeting, sa mga staff corridors kung saan siya dumaraan na parang bagyo — mahinahon sa labas pero punô ng disiplina’t lalim. Pero hindi na siya lumilingon. Hindi na siya tumitingin sa akin gaya ng dati — ’yung mga tingin na parang sinasabi, “Kaya mo pa ba, Adrian?” Ngayon, puro distansya. Puro lamig. Puro propesyonalismo. Parang hindi kami ’yung dalawang taong halos magpatayan ng emosyon sa garden noon, nang sinigawan ko siya at hinawakan ko siya nang may halong galit at pagnanais. Diyos ko, kung alam lang niya kung ilang gabi ko ’yung pinagsisihan. “Sir,” maingat na bati ni Claire, ang assistant ko, hab