All Chapters of The Nurse Who Ruined My Life...And My Heart: Chapter 111 - Chapter 120

POV: StefanieKung ilang beses ko nang narinig ang salitang “okay lang ako”, siguro dapat naniniwala na ako.Pero hindi ako naniniwala kahit sa sarili kong boses.Pagmulat ko ng mata kaninang umaga, una kong nakita—hindi ang puting kisame ng kwarto, kundi ang anino sa labas ng pinto.Nakaupo siya. Nakasandal sa dingding. Tulog.Si Adrian.Ang lalaking hindi natutulog, pero heto ngayon—nakalugmok, parang bantay na napagod kakaprotekta sa isang taong ayaw nang magpaprotekta pa.At hindi ko alam kung matatawa ako, maiinis, o maiiyak.“Bakit ba ang hirap mong kamuhian…” bulong ko habang pinagmamasdan ko siya.He looked so different when he’s not pretending.Walang arrogance. Walang sarcasm. Just… exhaustion.Pagkatapos ng lahat ng ginawa niya—’yung sakit, ’yung panlalamig, ’yung panlilinlang sa harap ng mundo—bakit ganito pa rin ako? Bakit kahit gano’n, ‘yung puso ko, parang hindi marunong magtanim ng galit, kundi sugat lang?“Mrs. Zubiri,” sabi ng nurse nang pumasok, “we’ll need to bring

POV: AdrianKinabukasan, bago pa sumikat ang araw, nasa harap na ako ng malaking glass window ng opisina ko sa Zubiri Airways Tower, overlooking the entire Makati skyline.From here, I could see the city waking up — mga ilaw ng eroplano na dahan-dahang lumilipad paalis ng NAIA, dala-dala ang pangalan ng kumpanyang pinaghirapan ng pamilya namin for generations.Everyone thought I had everything under control.But the truth?The empire was steady — I wasn’t.“Mr. Zubiri, the Hong Kong route expansion proposal is ready for your review.”“Send it to my office,” sabi ko habang nakatingin pa rin sa mga eroplano.“Yes, sir. Also—Mrs. Zubiri byrequested a separate driver for her prenatal appointment this morning.”Napasinghap ako nang marinig ‘yon.She really meant it.Ayaw niya nang may koneksyon sa akin kahit sa simpleng paghatid.“Let her,” I said, kahit alam kong ang ibig sabihin no’n ay isa na namang pagkakataon na wala akong kontrol.Pero ilang minuto lang matapos makaalis ang assistant

Stefanie’s POVTahimik ang buong opisina. Parang lahat ng tao ay naglalakad sa gilid ng pader, takot mag-ingay, takot huminga sa harap ko.Sa bawat hakbang ko papunta sa elevator, naririnig ko pa rin ang mga bulungan—mga usapang hindi man nila sabihin ng diretso, ramdam ko sa tingin nila.> “Ang classy pa rin ni Ma’am Stefanie kahit ganun yung nangyari kagabi…”“Sino bang babae ang kayang tumayo pa rin after public humiliation?”“Kung ako ‘yun, niluray ko na si Mr.Zubiri sa harap ng lahat…”Tinik sa tenga, pero hindi ko pinansin. I had already learned how to bleed in silence.Kahapon lang, ginawang palabas ni Adrian ang buong karangyaan niya—dala ang tatlong babaeng parang trophy sa annual charity gala ng Doña Beatriz Airlines.Tatlong babaeng parehong nakapula.Tatlong babaeng halatang pinili lang para pasikatin ang kanyang galit.At nang isa sa kanila—si Valerie, the “model”—ay nilapitan ako sa gitna ng ballroom, nakangiting parang lason at sinabing,> “You must be used to this, Mrs

Hindi ko alam kung anong mas mahirap — ‘yung araw na pinili niyang hindi ako pansinin, o ‘yung gabi na naririnig kong umuubo siya sa kabilang kwarto pero hindi ako makalapit dahil alam kong ako rin ang dahilan kung bakit siya ganyan ngayon.Tahimik ang buong mansion.Except sa mahinang tunog ng ulan na tumatama sa mga bintana.It was close to midnight, but I couldn’t focus on the papers in front of me.Another expansion deal for the airline — dapat ito ang concern ko. Pero hindi.Kahit ilang kontrata pa ‘yan, kahit ilang investors pa ang makuha ko, wala pa rin silang timbang kumpara sa iisang boses na ayaw tumigil sa isip ko.Lies.Both of us were living on lies.Narinig ko ulit — isang malakas na ubo mula sa guest room.Mabilis akong tumayo, napabuntong-hininga, at bago pa ako makapagdesisyon kung lalapit o hindi, gumalaw na ang mga paa ko mag-isa.Pagbukas ko ng pinto sa hallway, ramdam ko agad ang lamig.Nasa kabilang dulo ang ilaw — bukas ang kwarto ni Stefanie At doon, sa gitna

Tahimik ang boardroom pagkatapos niyang umalis.Pero hindi iyon ‘yung tahimik na madali lang tiisin — ito ‘yung uri ng katahimikan na bumibingi, na bawat segundo ay parang sampal.Nakatitig pa rin ako sa pintuan kung saan siya lumabas, habang ramdam ko ‘yung unti-unting pagyuko ng mga balikat ko.She didn’t look back. Not even once.At siguro, iyon na ang pinakamasakit.“Mr. Zubiri,” mahinahon pero matalim na boses ni Chairman De Villa ang bumasag sa hangin. “With all due respect, your wife’s behavior just jeopardized the company’s image. If you want to protect the Zubiri name, distance yourself before it’s too late.”May mga sumang-ayon. May mga tumango.At sa gitna ng lahat, tahimik lang akong nakaupo, pinipigilan ang pag-igting ng panga ko.Pero sa loob ko — putok na ang lahat.Every muscle in my jaw ached. Every nerve in my body screamed.Kung alam lang nila.Kung alam lang nilang hindi si Stefanie ang kalaban nila.“She’s my wife,” mahina kong sabi, halos pabulong.Pero si De Vil