All Chapters of The Nurse Who Ruined My Life...And My Heart: Chapter 51 - Chapter 60

Stefanie’s POV Naririndi ako sa katahimikan na hindi nakapagpapakalma kundi nagpapabigat ng dibdib. Ang tanging maririnig ay ang pag-ugong ng aircon at ang banayad na paggalaw ng mga kurtina sa malamig na hangin. Sa ilalim ng dilim, naglalakad ako nang marahan palabas ng aking silid, hawak-hawak ang maliit kong journal at ballpen—mga bagay na matagal ko nang ginagamit para ikulong ang mga emosyon na hindi ko maibulalas. Kanina, habang inaasikaso ko si Doña Beatriz, napansin ko ang mga tingin niya—malalim, may bigat, at may mga salitang gustong kumawala pero pilit niyang kinukubli. May mga pagkakataon na kapag hinahaplos ko ang kanyang kamay para suriin ang pulso niya, parang may gustong isuko ang matandang babae sa akin—isang sikreto, isang pag-amin. Habang papunta ako sa guest wing, biglang may narinig akong mahina—isang paghingal. Napahinto ako, kumabog nang malakas ang puso ko. Sumilip ako sa liko ng pasilyo at nakita ko siyang nakasandal sa pader: si Doña Beatriz, nakapikit, hin

Maaga pa lang pero mabigat na ang hangin sa Zubiri estate. Sa malayo, naririnig ang mga nag-aayos ng bulwagan para sa pormal na pagbabasa ng huling habilin kinabukasan. Ngunit sa isang tahimik na silid sa ikalawang palapag, nakaupo si Ricardo Perez sa tabi ng malaking bintana, hawak ang isang baso ng alak na halos hindi niya tinitikman. Hindi na siya nakatulog kagabi. Ang mga hinala niya tungkol sa kapatid niyang si Beatriz ay paulit-ulit na nagbabalik sa kanyang isip. May kakaiba sa kilos ng mga abogado nitong mga nakaraang linggo. May mga paanas na pag-uusap sa mga pasilyo, at nakita pa niya mismo si Delgado na lihim na tinawag ang nurse na si Stefanie sa study ng Doña. Hindi man niya narinig ang nilalaman ng mga usapan, malinaw sa kanya: may binabalak si Beatriz. “Hindi ako magpapahiya sa harap ng mga bata,” bulong niya sa sarili, hawak ang baso nang mahigpit. “Kung may gagawin siya para ilayo sa akin ang ari-arian ng pamilya… hindi ako tatahimik.” - Mula sa kanyang bulsa, kinuh

Sa loob ng malawak na hall ng Zubiri estate, nagsimulang bumigat ang katahimikan matapos ang kaguluhang sumabog kanina sa opisyal na pagbabasa ng huling habilin ni Doña Beatriz. Ang mga bintanang may kurtinang burgundy ay tila mga matang nagmamasid sa bawat bulungan, at ang malalaking chandelier ay kumikislap na parang mga bituin na nanunukso. Ang mga mata ng media ay nananatiling nakatutok—mga kamera’t cellphone na patuloy na kumukuha ng eksena—at bawat hinga ni Adrian Zubiri ay naririnig ng lahat. Pinagmasdan niya ang kanyang lola, si Doña Beatriz, na nakaupo sa gitna. Kahit nababalot ng mga tsismis at akusasyon, matikas pa rin ang tindig nito—isang reyna na hindi kailanman yumuyuko. Pero sa ilalim ng regal niyang ngiti, nakita ni Adrian ang bahagyang pangangatog ng mga daliri nito sa hawak na abaniko. Kilala niya ang babaeng ito higit pa sa kahit sino: matapang sa harap ng mundo, ngunit may mga lihim na sugat na hindi ipinapakita. “Adrian,” bulong ni Marco habang nilalapitan siy

Stefanie's POV Minsan, may mga araw na parang walang pahinga ang mundo. Akala mo kahapon lang nagbago ang buhay mo—ngayon, parang dinudurog na naman ito ng parehong mundo na nagbigay sa’yo ng pag-asa. Kanina pa ako nagbibilang ng hakbang palabas ng ospital. Nagreport ako kay Dr.Santos, ang medical director namin na nagrekomenda sa akin para maging private nurse ni Doña Beatriz. Technically, I still represent the hospital dahil I was hired through their staffing network. They just asked my side regarding all the controversy surrounding my name as the Zubiri Matriarch's nurse. Tila ba bawat tunog ng sapatos ko sa tiles ay countdown papunta sa isang gulo na hindi ko pa alam. Hawak ko ang bag ko nang mahigpit, hoping na kahit papaano, iyon ang magbibigay ng konting lakas sa nanginginig kong kamay. “Stefanie!” sigaw ni Nurse Kara mula sa likuran. “Girl, ingat ka ha. Ang daming chika ngayon sa labas.” “Chika? Ano na namang chika ‘yon?” napahinto ako. Nagkibit-balikat siya, pero may baka

(Stefanie’s POV)Mainit pa rin ang paligid ng mansyon kahit gabi na. Ang mga ilaw ng hallway ay parang mga matang nakamasid habang tinutulak ko ang wheelchair ni Doña Beatriz pabalik sa kanyang silid. Tahimik siya, malalim ang iniisip, habang ako nama’y pilit pinapakalma ang kaba sa dibdib ko. Kanina lang, muntik na kaming lamunin ng kaguluhan sa labas—mga reporter, mga kamag-anak na galit, at ang bigat ng mga mata ng lahat na tila naghihintay ng bagong eskandalo.“Stefanie,” mahina ang boses ni Doña Beatriz. “Hindi mo kailangang sumalo ng lahat ng galit nila.”Napatingin ako sa kaniya, kita ko sa mga matang may edad na ang pagod. “Ma’am, trabaho ko po na protektahan kayo… at siguraduhin na hindi kayo magagalaw ng mga taong walang alam sa buong kuwento.”Napangiti siya, mahina ngunit may bakas ng pasasalamat. “Hindi lahat ng kasama ko rito ay may malasakit. Ikaw… ikaw lang ang hindi nabibili ng pangalan.”Hindi ko