Lahat ng Kabanata ng The Nurse Who Ruined My Life...And My Heart: Kabanata 61 - Kabanata 70

Adrian’s POVTahimik na parang walang tao sa buong mansyon nang bumalik ako galing sa garahe. Ang bawat yapak ko sa marmol na sahig ay parang umuukit ng mga sugat sa katahimikan. Nasa gilid ng dibdib ko ang kirot—hindi lang dahil sa mga pasaring ng pamilya, kundi sa bigat ng liham na kanina lang ay nahulog mula sa mga kamay ni Doña Beatriz.Ramdam ko pa rin ang init ng mga mata ng mga Zubiri kanina, habang nagkakagulo ang mga pinsan at tiyuhin ko tungkol sa last will. Lahat sila may sinasabi, lahat may pinupunto—pero walang nagtanong kung ano ang tunay na iniwan ng Lola sa amin bukod sa yaman.Hinawakan ko ang balikat ko, parang gusto kong punasan ang bigat. Sa hallway, nadaanan ko ang isang family portrait: si Lola sa gitna, nakangiting parang isang reyna, at ako sa gilid niya, batang Adrian na may halong takot at paghanga sa mga mata. Noon pa man, siya ang haligi ng mundo ko—pero ngayon, para akong binagsakan ng lahat ng lihim na itin

Adrian’s POVMalamig ang gabi pero parang nag-aapoy ang balat ko habang nakatayo ako sa balkonahe ng penthouse ko. Sa ibaba, makikita ang lungsod na parang dagat ng mga ilaw—pero sa akin, para silang mga matang nanlilisik.Ang phone ko ay hindi tumitigil sa pag-vibrate: mga missed calls mula sa PR team, board members, at ilang fake “friends” na gustong makiusyoso. Trending pa rin ang pangalan ko sa X:#FallenZubiri – 580K tweets.#AdrianExposed – 310K tweets.Kinuyom ko ang kamao ko hanggang sa namutla ang mga knuckles ko. Hindi ako pwedeng maging biro sa buong bansa.“Damn it, Stefanie…” bulong ko, pero hindi sapat ang bulong para maibsan ang galit.Bago pa ako makabuo ng plano, dumating si Marco nang walang paalam—bitbit ang isang bag ng takeout at may ngiting parang alam niyang sasabog ako.“Kuya, kumain ka muna,” sabi niya, inilapag ang burger sa mesa. “Baka naman

Stefanie’s POV Hindi ko pa rin makalimutan ang viral scandal, ang mga titig ng reporters, at ang mga bulong na kumalat sa buong lungsod.Huminga ako nang malalim at tumayo mula sa kama ni Doña Beatriz, na tahimik pang natutulog. Alam ko, bilang private nurse at assistant niya, responsibilidad ko pa rin na siguraduhin na hindi siya maaabala.Sa dining room, nakita ko si Adrian. Tahimik siyang umiinom ng kape, pero ramdam ko ang init ng titig niya sa akin.“Stefanie,” simula niya, na parang walang emosyon.“Good morning po, Sir,” sagot ko nang mahinahon, kahit ramdam ko ang tensyon.Hindi niya agad sinagot. Umupo siya sa kabilang dulo ng mesa at nag-scroll sa cellphone niya. Alam ko, iniisip niya ang mga pangyayari kagabi—ang viral “dance-war”,"last will" at ang media frenzy.Habang nag-aalmusal, tumunog ang telepono ko. Mga reporters—isang fl

Adrian’s POV Hindi ko maiwasang ulit-ulitin sa isip ko ang huling kaganapan sa study ni Doña Beatriz. Ang bawat detalye ng last will… bawat linya, bawat clause, parang patalim na hinihiwa sa pride ko. At higit sa lahat, si Stefanie Rivera, ang nurse na unti-unti kong naramdaman na may hawak na leverage sa lahat ng aspeto ng buhay ko—lalo na sa pamilya at legacy namin. Tinext ko siya: “Come to my office. Now.” Ilang minuto lang at naroroon na siya. Nakita ko siya, hawak ang binder, calm at composed, na parang wala siyang alam sa galit ko. Pero alam ko, ramdam ko ang intensity ng aura niya—she owns this room kahit sa unang hakbang pa lang. “Sir…?” ang banayad niyang pagsalubong, halos may halong curiosity. Hindi ko pinansin ang ‘po’ niya. “Sit down, Stefanie .We need to talk. Now.” “Yes, Sir.” Ng umupo siya, straight-backed, pero alam kong may fire sa mata niya—alam kong hindi siya natatakot, kahit isang segundo lang. Tumigil ako sandali, pinagmamasdan siya. “Listen… I will make

Adrian’s POVHindi ko maintindihan kung bakit parang lumilipad ang dugo ko sa ulo ko habang nakaupo ako sa boardroom. Ang meeting para sa expansion plan ng airline ay supposed to be routine, pero sa bawat galaw ng directors, bawat tono ng papuri, naririnig ko lang siya—si Stefanie.“Honestly, Adrian, impressive yung analysis ni Stefanie regarding the budget projections. Malinaw at diretso siya sa punto,” sabi ni Mr. Sanchez habang hawak ang kanyang iPad.Kumunot ang noo ko. Diretso siyang pumapasok sa puso ko ng bawat papuri, at hindi ko matanggap. “Well… she’s just a nurse,” sagot ko, subalit may kaunting hindi ko maalis na pikon sa boses ko.“True, she’s a nurse, pero her insight is—unexpectedly valuable. Hindi lang basta basta,” patuloy ni Mrs. Reyes, hawak ang coffee mug niya.Doon ko na naramdaman ang init sa dibdib ko. Hindi ito pride lang; may halo na ring galit at… hindi ko pa ma-describe, pero pakiramdam