Lahat ng Kabanata ng The Nurse Who Ruined My Life...And My Heart: Kabanata 31 - Kabanata 40

(Stefanie’s POV) Pagkatapos ng gabing iyon sa library, akala ko makakatulog na ako ng mahimbing. Pero mali ako. Buong gabi, umiikot lang sa utak ko yung mukha ni Adrian, yung titig niyang parang gusto akong lamunin ng buo—galit na may halong hindi ko maipaliwanag. At ngayon, kinabukasan, wala pa akong dalawang hakbang palabas ng kwarto, sinalubong na agad ako ng tinig na kinatatakutan at—aminin ko man o hindi—lagi kong inaabangan. “Stefanie.” Boses niya. Malamig. Tulad ng dati. Napalingon ako. Nakatayo siya sa dulo ng pasilyo, suot ang puting polo na parang masyadong planchado para maging casual. Pero hindi yun yung pumipigil sa hininga ko. Yung mga mata niya. Nakatutok sa’kin. Walang kurap. “Good morning,” pilit kong bati, kahit ramdam kong hindi magiging ‘good’ ang umagang ‘to. Hindi siya ngumiti. Instead, lumapit siya. Mabagal. Parang bawat hakbang niya, dinidikta kung gaano kabilis tatakbo ang tibok ng puso ko. “You,” aniya nang nasa harap na niya ako. “We’re not done.” Na

Adrian’s POV Hindi ko alam kung bakit ako naiirita nang sobra. O siguro dahil sa kanya. Stefanie. Simula nang dumating siya sa buhay ni Lola, parang unti-unti niyang binabaliktad ang mundo ko. Dati, simple lang—ako ang Zubiri heir, ako ang may say sa lahat, ako ang sinusunod ng lahat. Tapos biglang may nurse na parang may sariling rulebook, hindi marunong yumuko, at masyadong maraming salita para sa isang taong “wala namang” karapatan sa mesa namin. Pero bakit kapag nakikita ko siyang tumitindig at lumalaban, hindi lang inis ang nararamdaman ko? Bakit parang may kumakalmot sa loob ko na hindi ko matukoy? “Adrian!” tawag ni Lola. Napalingon ako. Naroon siya, hawak-hawak ang tungkod, pero matalim ang mata. “Mag-usap tayo mamaya sa library.” Tumango lang ako. Pero bago pa ako makaalis, napansin kong sumunod si Stefanie sa kanya. Naka-iling pa si Lola, pero pinayagan din. At doon ko naisip: Of course. Siya na naman. Hindi ko na pinansin. Dumiretso ako sa hallway, pero hindi ko na

Stefanie's POV Tahimik ang buong mansyon. Ramdam ko ang lamig ng aircon na parang sinasabayan pa ng bigat ng katahimikan. Naka-jacket na ako pero hindi iyon sapat para itaboy ang tensyon sa dibdib ko. Hindi ko alam kung mas matindi ba ang lamig ng hangin o ang titig ni Adrian kaninang gabing sumugod siya rito, nag-akala na may hidden agenda ako. Pero hindi iyon ang focus ko ngayon. Kahit masakit, kahit nakakainis, mas importante si Doña Beatriz. 11:50 PM Nakaupo ako sa tabi ng kama niya, hawak ang medical chart, habang nag-che-check ng vitals. Nakapikit siya, pero hindi tulog. Ramdam ko. “Stefanie…” bulong niya, halos parang hangin. Agad akong yumuko palapit. “Yes, Doña? May masakit po ba?” Umiling siya nang mahina. “Hindi… pero may gumugulo sa isip ko.” Napakunot ang noo ko. “Ano po ‘yun?” Nagbukas siya ng mga mata, diretso sa akin nakatingin. Hindi ito ‘yung tipong titig ng isang pasyenteng mahina. Matatalim pa rin ang mata niya, parang bata na may sikreto. “Alam mo ba, hij

Lola’s POV Ang mga mata ng kabataan ay parang salamin—kahit anong itago mo, nakikita nila ang apoy, ang sugat, at ang lihim. Pero minsan, kahit sila mismo, hindi alam kung ano ba talaga ang nakikita nila. Kanina lang, dito sa library, muntik na akong sumabog sa inis. Adrian barged in, Stefanie froze, tapos ay nagbangayan silang parang dalawang pusa sa iisang plato. At ako? Nakatitig lang. Tahimik pero pikon. Kung tutuusin, sanay na ako sa gulo. Ang isang imperyo ay hindi mo mabubuo kung hindi mo kayang sumayaw sa pagitan ng digmaan at kapayapaan. Pero ang napanood ko kanina? Hindi lang iyon basta pagtatalo. May kakaiba. May halong takot, galit… at isang bagay na halos ikahiya nilang pareho—desire. --- Tahimik na ngayon ang library. Naiwan akong mag-isa matapos kong paalisin silang dalawa. Pero sa loob ng katahimikan, ramdam ko ang bigat ng eksena kanina. Pinikit ko ang mga mata ko, at bumalik ang imahe: Stefanie’s hand in mine, warm, sincere. Hindi iyon hawak ng isang mangg

Stefanie’s POV Kung may isang bagay na mas mahirap pa kaysa magbantay ng pasyente sa ICU na critical ang kondisyon, ito ay… dinner kasama ng buong angkan ng Zubiri. Kung sa hospital may chart at vital signs monitor, dito, ang monitor ko ay ang mga mata nilang nakatutok sa akin—parang bawat galaw ko ay may hidden camera. At hindi lang basta camera, kundi camera na naghahanap ng slightest na pagkakamali para ibroadcast sa buong pamilya o buong mundo. Umupo ako sa dulong bahagi ng mahabang dining table, tabi mismo ni Doña. Sa kaliwa ko, si Adrian, na obvious pa rin ang irritation na ako ang pinagkakatiwalaan ng Lola niya. At sa kanan, mga magpi- pinsan, tito’t tita, na ang aura ay parang iisang scriptwriter lang ang gumawa: judgmental faces on fleek. “Stefanie, nakasanay ka ba sa ganitong klaseng kainan?” tanong ng isa sa mga tita, naka-smirk. “I mean, hindi ba usually… fast food ang dinner niyo?” May kasabay na tawa ang ibang magpipinsan. Yung iba nagtaguan ng ngiti sa wine glass.