Lahat ng Kabanata ng The Nurse Who Ruined My Life...And My Heart: Kabanata 41 - Kabanata 50

Kung dati feeling ko extra lang ako sa teleserye ng pamilya Zubiri, ngayon parang biglang ako na yung bida sa horror-thriller spin-off. The viral photo with Lia still haunted me. Kahit sinong mag-scroll sa feed, makikita yung stolen shot na parang scripted: ako, nakayakap sa bata, habang nakatingin siya sa akin with teary eyes. Ang caption ng mga blogs? “Calculated move. Future Zubiri matriarch in the making?” Kung pwede lang i-delete ang internet, ginawa ko na. Pero hindi ganun ka-easy. Every beep ng phone ko was another dagger—tweets, TikTok edits, blind items. Pero ang pinaka mabigat? The cold glares inside this mansion. That night, hindi ako makatulog. Ramdam ko yung pressure ng buong bahay. Yung mga footsteps sa hallway, yung bulungan sa kusina, yung mga mata na parang CCTV cameras. So I decided to take a walk. Sometimes silence helps me think. Naglakad ako papunta sa back corridor, yung daan papunta sa lumang veranda na halos walang dumadaan. May lampara lang sa gilid

Stefanie’s POV Parang naiwan pa rin sa tenga ko yung boses niya. “You don’t belong here. And I’ll make sure of it.” Paulit-ulit, walang preno. At habang nakatayo ako sa hallway ng Zubiri mansion, ramdam ko yung bigat sa dibdib ko, parang nilagyan ng batong hindi matanggal-tanggal. Nakaipit pa rin sa kamay ko yung notepad—halos manginig na yung daliri ko sa higpit ng hawak. “Damn you, Adrian…” bulong ko, halos walang boses. Ang sakit. Hindi dahil bago lang ang insulto niya—sanay naman akong maliitin. Pero iba kapag galing sa kanya. Para bang kahit anong gawin ko, kahit gaano ako kapursigido, sa kanya—wala lang. Para sa kanya ang mga ginagawa ko performance lang. Acting lang. I closed my eyes, pinilit kong huminga nang malalim. Hindi ako pwedeng umiyak dito. Hindi ako pwedeng makita ng kahit sinong naghihintay lang na magkamali ako. So I walked. Diretso sa kwarto ng Doña. Pagbukas ko pa lang ng pinto, unti-unting gumaan yung pakiramdam ko. Nasa veranda siya, nakatay

(POV ni Stefanie) Nagpanggap akong abala sa pag-aayos ng mga gamot ni Doña Beatriz sa maliit na tray, pero sa totoo lang, hindi ko mapigilan ang kakaibang kaba na gumagapang sa dibdib ko. Matapos ang mahabang araw ng check-up, nagpasya si Doña na magpahinga nang maaga. Kaya ngayon, mag-isa akong naglalakad papunta sa study niya para ibalik ang ilang medical records. Pero bago pa ako makarating sa pinto, may mahihinang boses akong narinig—mga bulong na hindi dapat marinig ng isang taong gaya ko. > “Sigurado ka na ba, Beatriz? Hindi ba’t magagalit ang buong pamilya kapag nalaman nila?” “Wala na akong panahon para sa takot, Atty. Reyes. Kung hindi ko ito gagawin ngayon, walang matitira sa pamanang pinaghirapan ko.” Halos tumigil ang tibok ng puso ko. Doña Beatriz… at ang family lawyer. Nakahinga ako nang malalim at sumilip nang kaunti. Sa pagitan ng bahagyang bukas na pinto, nakita ko si Doña, nakasuot ng cream na nightgown, nakaupo sa leather armchair. Kahit may edad na siya, ang

(Marco’s POV) Ramdam mo kapag may bagyong paparating sa kabila ng katahimikan sa buong mansion—hindi dahil sa ulan, parang scan lang, kundi dahil sa bulungan ng mga taong dapat magmamahalan pero handang magpatayan para sa yaman. Ako si Marco Zubiri—pamangkin ng pamosong Doña Beatriz, certified third-wheel sa lahat ng family drama, at kung minsan, accidental chismoso. Hindi ko naman gustong mang-istorbo… pero minsan, destiny na siguro ng isang tulad kong laging nauupo sa maling mesa sa maling oras. Habang naglalakad ako sa hallway papunta sa kusina para kumuha ng midnight snack (huwag niyo akong i-judge—stress eating is valid), napahinto ako. May mahinang boses mula sa study ni Doña. Una, akala ko multo ng mga ninuno namin. Pero nang mas lumapit ako, malinaw na boses ni Uncle Ricardo at ni Aunt Lucia ang narinig ko. “Hindi puwedeng si Stefanie ang may hawak ng kumpanya,” mariing sabi ni Ricardo. May lagitik ng baso sa mesa. “Isa lang siyang nurse! Nakaakyat lang siya sa pedestal dah

(Marco’s POV) Bitbit ko ang gitara ko, kunwari ay magpe-practice, pero ang totoo, nagbabalak akong hanapin si Stefanie para i-update siya. Mabilis kong narinig ang mga hakbang at bulungan sa dulo ng hallway. Sumilip ako at nakita sina Tito Ricardo at Tita Lucia, parehong may dalang mga dokumento. Ricardo (pabulong): “Kung magkamali si Beatriz, may mga legal loophole pa tayo. Hindi ako papayag na mapunta sa isang nurse ang lahat.” Lucia (maanghang ang tono): “Kailangan nating kontrolin ang narrative. Bukas, kapag binasa ang will, sisiguraduhin kong ang media ay kakampi natin. Ipa-leak mo ‘yung lumang kwento tungkol sa tatay ni Stefanie” Napasinghap ako at umatras nang marinig ang mga yabag nila papalapit. Sumiksik ako sa likod ng malaking paso. Ang puso ko parang kulog sa dibdib ko. Grabe, game na game sila. Parang mga kontrabida sa primetime. Natagpuan ko si Stefanie na nag-aayos ng mga gamit sa isang tray—may mga gamot, tubig, at isang lumang family photo. Tumingala siya nang