All Chapters of เมียบังเอิญ (NC 18+): Chapter 111 - Chapter 120

ภาพชายหญิงที่กำลังร่วมรักกันอย่างเมามันชัดเจนในภาพสะท้อนทีวีจอใหญ่ที่ปิดสนิท เธอเห็นภาพสะท้อนตัวเองในจอโทรทัศน์สีดำจอใหญ่ ยิ่งเพิ่มความร้อนแรงให้เธอ หญิงสาวร่อนสะโพก ขย่มลงมาอย่างเสียวซ่าน“เฮีย...ท่านี้เสียวมาก...อ๊า”เสียงร้องน่าอาย มือไม้ที่กำลังบดขยี้เต้างาม ยิ่งทำให้เธอมีความสุข เขาเองก็ช่วยประคองตัวเธอด้วยสองมือของเขาและหาจังหวะแทงสวนขึ้นไปหลายต่อหลายจังหวะนั้น มันช่างเป็นจังหวะสุดยอดที่เรียกเสียงครางออกมาได้ทั้งเขาและเธอจากที่เขานอนหงายให้เธอขย่มจนเธอสั่นเทาเพราะเสร็จสมไปอีกครั้ง เขาลุกขึ้นนั่งซ้อนหลังเธอ พลิกให้เธอยืนอ้าขา มือจับอยู่ตรงพนักพิงของโซฟา ทั้งคู่กำลังยืนโดยที่เธออยู่ด้านหน้าเขาและโน้มตัวเพียงเล็กน้อย เมื่อสองมือจับที่พนักพิงโซฟาแน่น เขาก็ตอกตรึงจังหวะรักกระหน่ำอีกครั้ง น้ำกามไหลผ่านขาด้านในของเธอลงไปยังพื้น ดีที่พื้นส่วนนี้ไม่ได้ปูพรม ไม่อย่างนั้นคงเลอะไปด้วยน้ำเธอและเขา“เฮีย...อย่า...” เธอร้องห้ามเพราะเขาใช้มือหนาบี้เกสรดอกไม้ของเธอที่กำลังสั่นระริก เขาทั้งบี้เม็ดเสียวและปลายยอดถันของเธออย่างเมามัน ส่วนเธอเองก็ร้องห้ามอย่า ๆ แต่ตอดรัดเขาเหมือนเป็นการให้รางวัล“อ

“กลับคอนโดเฮีย กูจะไปเก็บของหน่อย พรุ่งนี้ว่าจะกลับไปนอนคอนโดเก่ากู”“มึงไม่กลับบ้าน?” พอลลี่อดแปลกใจไม่ได้ที่รินลณีไม่ยอมกลับบ้าน“เดี๋ยวแม่สงสัย บอกที่บ้านว่าจะไปเชียงราย”“ตกลงมึงจะไปคอนโดพี่หมอพัฒน์ แล้วมึงทำใจได้เหรอ”“ไม่รู้สิ กลับไปเก็บของก่อน แล้วค่อยว่ากัน”รินลณีบอกพอลลี่อย่างเหนื่อยล้า กลับไปเก็บของก่อนแล้วค่อยคุยกับเขา ตอนนี้อยากนอนร้องไห้ ร้องให้หนัก ๆ ไปเลย ไม่อยากทำอะไรนอกจากร้องแล้วหลับไป“มึงแน่ใจนะว่าเป็นพี่หมอพัฒน์จริง ๆ” พอลลี่ยังถามอีกครั้ง เพราะเธอเองยังไม่อยากเชื่อว่าพี่หมอพัฒน์จะนอกใจเพื่อนเธอ ยิ่งนอกใจไปกับผู้ชายยิ่งไม่น่าใช่“มึง นั่นผัวกูนะ ทำไมกูจะจำไม่ได้”“แต่แก ฉันไม่อยากเชื่อเลยนะว่าผัวแกจะเป็น ดูยังไงฉันก็ว่าพี่หมอพัฒน์ไม่น่าจะใช่” พอลลี่ก็ยังไม่อยากจะปักใจเชื่อเพราะเห็นพี่หมอพัฒน์มานาน และรู้ถึงความคลั่งรักเมียว่าเป็นอย่างไร นอกใจเพราะผู้หญิงยังว่ายาก แต่นี่นอกใจเพราะผู้ชายเนี่ย เธอไม่อยากจะคิด และคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้จริง ๆ“ฉันก็ไม่อยากเชื่อ” รินลณีพูดในขณะที่น้ำตายังไหลริน“แล้วแกจะเอายังไง” พอลลี่เอ่ยถาม ตาก็มองออกไปตามถนน “ต้องคุยกัน คงจะหย่าแห

“ที่สุดคือที่สุด ไม่ต้องเปรียบเทียบกับใครรู้ไหม”“อืม...รักเฮียที่สุด”“เฮียก็รักน้องที่สุด”ความอบอุ่นแผ่ซ่านในใจของสองชายหญิง ทั้งสองมอบความรักให้กันและกันผ่านเซ็กซ์อันแสนอบอุ่นอ่อนหวาน ที่ทุกอย่างมันซึมซับเข้าไปในร่างกายของเขาทั้งสองคนทั้งสองใช้เวลาร่วมกันทั้งในห้องน้ำและบนเตียงเพื่อส่งผ่านความรักที่มีให้กันจนเวลาล่วงเลยเกือบถึงเที่ยงคืน ทั้งสองก็มานั่งกอดกันอยู่บนเตียงนอน“น้อง...ทำงานเหนื่อยไหม”“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ สนุกดี เฮียเหนื่อยไหมคะ”“เป็นหมอเหนื่อยตอนทำงานก็จริง ตอนได้รักษาให้คนไข้พ้นทุกข์ก็สบายใจแล้ว”“ตอบเหมือนพระเอกเลยนะคะ”“อ้าว น้องไม่รู้เหรอว่าผัวน้องเนี่ยมีแต่คนบอกว่าหล่อยิ่งกว่าพระเอกอีก”รินลณีเบ้ปากให้คนมั่นหน้า ก็อย่างว่าแหละนะ มีตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัยเป็นประกัน“เอ้อ เฮีย น้องว่าจะถาม ทำไมเฮียถึงยอมประกวดเดือน”“ก็น้องอยากได้แฟนเป็นเดือนไง”“หา! น้องอยากได้เหรอ” รินลณีทำหน้างง เธอพูดตอนไหน“จำไม่ได้?” ระพีพัฒน์มองหน้าเมียรัก คงมีแต่เขาเนี่ยแหละจำสิ่งที่เธอพูดได้ทุกอย่าง เฮ้อ...มันน่าน้อยใจจริง ๆย้อนกลับไปเมื่อชายหนุ่มกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย ซึ่งตอนนั้นรินลณีแล

คำอวยพรจากผู้ใหญ่เป็นดั่งน้ำทิพย์หรือคำพูดให้เขาทั้งสองคนได้จดจำช่วงเวลาแห่งความทรงจำนี้ ทุกรอยยิ้มที่เกิดขึ้นของญาติมิตรและเพื่อน ๆ บ่งบอกว่าพวกเขามาร่วมยินดีด้วยความจริงใจ เมื่อถึงช่วงเวลาของการรดน้ำสังข์ ทันทีที่ด้ายมงคลคู่ถูกวางบนศีรษะของทั้งคู่ ยิ่งทำให้ทั้งสองอุ่นวาบในใจว่าตอนนี้เราสองคนเหมือนคนคนเดียวกัน เมื่อหน้าผากถูกเจิมด้วยแป้งที่ให้ความรู้สึกเย็นตรงหน้าผาก แต่กลับทำให้คนสองคนหันมามองหน้ากัน และใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน นี่คือความรู้สึกของการแต่งงาน ความรู้สึกของคำว่าเราจะอยู่ร่วมกัน มันคือคำมั่นสัญญาของคนสองคนคำอวยพรหลากหลายที่ได้รับทั้งพ่อแม่ ญาติผู้ใหญ่ พี่น้อง และเพื่อน ๆ สร้างรอยยิ้มให้ทั้งคู่ ความเหนื่อยที่ทั้งคู่เจอตลอดการเตรียมงานมันคุ้มค่าแล้วที่ได้รับในวันนี้“แม่ฝากน้องด้วยนะหมอพัฒน์” น้ำตาของคนเป็นแม่เมื่อส่งตัวลูกสาวเข้าห้องหอ ถึงทั้งสองจะอยู่กินกันมาเกือบสามปี แต่เมื่อแต่งงานจริง ๆ มันก็เหมือนลูกสาวได้โตแล้วและออกจากอกพ่ออกแม่ไปจริง ๆ“ครับคุณแม่ ผมจะดูแลน้องให้ดีที่สุด”“พ่อเชื่อว่าหมอพัฒน์ทำได้ อย่าดื้อกับพี่นะลูก” คนเป็นพ่อก็อดน้ำตาคลอไม่ได้ ปลื้มใ

ผมยืนมองเด็กหญิงข้างบ้านที่เข้ามาเล่นกับน้องสาวตัวเอง ตอนนี้เธออยู่ในวัยสิบขวบ ห่างจากผมถึงสี่ปี ผมยาวถักเปียสองข้าง หน้าขาว ๆ ตัวสูงเท่าอกของผม ตาโต ขนตาและคิ้วดกดำ“รินณี นี่พี่เราเอง พี่พัฒน์ นี่เพื่อนหนู”“สวัสดีค่ะ พี่พัฒน์” เธอยิ้มให้ผม ดูจากแววตาแล้วคงแสบน่าดู เรื่องราวในชีวิตของผมก็ดำเนินไปเรื่อยเปื่อย ตอนนี้การเรียนระดับมัธยมของผมก็ยังถือว่าหนักอยู่เหมือนกัน เพราะความตั้งใจที่อยากจะเป็นหมอเหมือนพ่อทำให้ต้องพยายามมากกว่าปกติ ครอบครัวของเราทั้งสองคนสนิทกันเร็วมาก ด้วยเหตุที่ทั้งแม่ผมและแม่ของน้องสาวข้างบ้านชอบอะไรเหมือน ๆ กัน เลยกลายเป็นเหมือนพี่น้องกัน อย่างเช่นวันนี้เป็นวันเกิดของรณภพ น้องชายของริณลณี และเป็นครั้งแรกที่เราได้ถ่ายรูปคู่ด้วยกันสี่คน เราทั้งสี่คนยิ้มให้กล้อง นั่นก็เป็นภาพถ่ายที่ผมเก็บไว้ที่หัวเตียงในห้องนอนตลอดมา...ส่วนยัยเด็กขี้เซาบ้านโน้นก็มาหลับที่บ้านผมบ่อย ๆ ส่วนมากก็มาเล่นกันกับน้องสาวของผมและหลับทั้งพี่ทั้งน้อง ทั้งรินลณีและรณภพหลับเป็นตายทุกครั้ง สุดท้ายภาระก็ตกมาที่ผม เพราะผมต้องแบกทั้งสองคนพี่น้องไปส่งที่บ้าน รณภพน่ะพออุ้มไหวไม่หนักเลย แต่ยัย