All Chapters of THE GOVERNOR'S OBSESSION (SPG): Chapter 61 - Chapter 70

THIRD PERSON:[Sa telebisyon at radyo, patuloy ang mga balita tungkol sa kalunos-lunos na nangyari kay Mrs. Althea Montenegro, ang batang kilala sa kanilang bayan bilang isang inspirasyon sa kabataan.]“Patuloy pa ring inoobserbahan at ginagamot sa Montenegro General Hospital ang asawa ni Governador Silas Montenegro na, si Mrs. Althea Cruz Montenegro, matapos ang karumal-dumal na tangkang pag-atake kamakaylan lang.” sabi ng babaeng anchor sa TV, habang ipinapakita ang mga larawan ni Althea — nakangiti habang nakikipagkamay sa mga bata, nagpipinta kasama ng kabataan, at bitbit ang mga proyekto para sa mga kababaihan sa kanilang bayan.“Si Mrs. Montenegro ay kilalang kilala sa buong probinsya bilang mabuting asawa ni Governor Silas Montenegro at tagapagtaguyod ng sining at kabataan. Maraming mamamayan ang labis na nag-aalala at sabay-sabay na nananalangin para sa kanyang agarang paggaling.”Sa labas ng ospital, dagsa ang mga taong bayan — may dalang bulaklak, at mga painting na alay kay

THIRD PERSON:“Breaking News.”Iyan ang paulit-ulit na maririnig sa mga telebisyon at radyo sa buong probinsya. Sa labas ng ospital, patuloy ang pag-ulan — malakas, walang tigil, parang sinasabayan ng langit ang mga luhang bumubuhos mula sa mga pusong nagmamahal kay Althea Cruz Montenegro, ang asawa ng kasalukuyang gobernador na si Gov. Silas Montenegro.“Ayon sa ulat ng PAGASA, isang malakas na bagyo ang patuloy na papalapit sa hilagang bahagi ng bansa. Ilang araw nang walang tigil ang ulan, at inaasahang lalakas pa ito sa mga susunod na oras.”Habang binabasa ng reporter ang balita, ang kamera ay nakatutok sa ospital — mga kandilang nakasindi sa labas, mga taong nagdadasal, at ilan pang residente na kahit basa sa ulan ay nananatiling nag-aabang ng magandang balita.Para bang ang kalangitan mismo ay nakikidalamhati.Ang patak ng ulan ay tila mga hikbi ng daigdig, dumadaloy kasabay ng pag-aalala ng mga tao kay Althea, na apat na araw nang walang malay matapos ang tangkang pag-atake sa

THIRD PERSON:Tahimik. Tila bawat segundo ay dumadaan sa dulo ng baril.Ang dilim ng gabi ay bumabalot sa paligid, at tanging liwanag ng buwan ang sumisilip sa mga aninong nakadapa sa tabi ng kalsada. Ang mga makina ng sasakyan ay patay, ang mga tauhan ni Gov. Silas Montenegro ay nag-aantay ng signal—ang isang kisap ng ilaw mula sa sasakyan ni Lucas, dalawang beses, senyales ng impiyerno.Walang salita. Walang hingang kaba.Tanging langit at dugo ang kausap nila sa mga sandaling iyon.Disiplinado ang bawat galaw — tahimik ngunit mabangis. Ang mga baril ay nakasuksok sa ilalim ng maitim na coat; mga aninong kumikilos na parang hangin, walang ingay, walang bakas ng paghinga.Si Lucas, hawak ang radyo, malamig ang mga mata habang binabantayan ang orasan. Ang bawat tik-tak ay parang senyas ng kapalaran — isang hakbang palapit sa panganib, isang paghinga palayo sa buhay.“Sa unang kisap ng ilaw,” mahinang sabi niya, “pabagsakin ang pinto. Walang sisigaw. Walang lalapit hangga’t hindi ko sin

THIRD PERSON:Namumugto ang mga mata ni Althea sa kakaiyak habang nakatitig sa telebisyon. Halos maglubog ang mundo sa dibdib niya nang makita ang imahe ni Gov. Silas sa screen at marinig ang ulat tungkol sa pag-aresto—habang sa labas ng presinto, umaalab ang mga tao, nagtitipon at sumisigaw nang sabay: “Pakawalan si Gov. Silas!” Mga plakard, panalangin at galit ang naglalagablab sa hangin, at sa bawat sigaw ay parang tumitibok ang puso ng buong bayan.“Hindi ito simpleng pangyayari,” malalim at seryosong sabi ng tagapagbalita, ang boses niya’y parang kampana na tumatama sa dibdib ng madla. “Ito ay ipinakikita ng tapang ni Gov. Silas — handa siyang isugal ang buhay para protektahan ang kanyang bayan. At higit sa lahat, ito’y isang mahigpit na babala: sa sinumang nasa posisyon ng kapangyarihan na magtatangkang gumamit ng dahas, panlilinlang, o iligal na pamamaraan — wala nang puwang rito. Ang hustisya ay hindi ipapako sa mesa ng kasakiman. Kung sino mang magtatangkang itaboy ang batas

THIRD PERSON:Nakatitig lang siya sa kawalan, nakaupo sa gilid ng kama, habang marahang dumadaloy ang mga luha sa kanyang pisngi.Dahan-dahang bumukas ang pinto.Mabagal na pumasok si Señora Miriam, bitbit ang isang maliit na tray ng pagkain. Ilang sandali lang, maingat niyang inilapag iyon sa mesa at lumapit sa anak.“Althea…” mahinang tawag niya.Walang tugon.Umupo siya sa tabi nito—dahan-dahan, para hindi marinig ang bigat ng kanyang buntong-hininga. Marahan niyang kinuha ang mga palad ni Althea, malamig, walang sigla… ang parehong mga kamay na minsan ay puno ng kulay, ng ganda, ng pangarap.Pinunasan niya iyon, hinaplos ng buong pag-iingat, at sa bawat dampi ng kanyang daliri ay bumuhos ang mga luha ni Señora Miriam.“Ang mga palad na ‘to…” mahinang sabi niya, nanginginig ang boses, “ito ‘yong mga kamay na pinagkaitan ko noon ng pagkakataong gumuhit. Ngayon, pati ‘yong liwanag sa mga mata mo, anak… parang ako rin ang kumuha.”Hindi niya na napigilan. Napahagulhol siya at pinisil