บททั้งหมดของ THE GOVERNOR'S OBSESSION (SPG): บทที่ 51 - บทที่ 60

THIRD PERSON:“Papaano na si Papa Rod?” tanong ni Carlo, habang nakasandal sa bangko at nakatitig sa kanya. “Kung si Papa Silas na pala ang tumitibok diyan sa puso mo?”Napatigil si Althea, napalunok, saka napabuntong-hininga. Hindi niya alam kung paano magsisimula.“Hindi ko alam, Carlo,” mahinang sagot niya. “Parang… hindi ko naman ginusto. Basta na lang, isang araw, nagising ako na siya na ang una kong naiisip. Ang ngiti niya, ang boses niya… kahit yung mga mata niyang laging parang may tinatagong lungkot.”Napailing si Jasmine habang inaayos ang buhok. “Hindi, Althea. Hindi iyan ganun kadali. Nadadala ka lang sa sitwasyon. Magkasama kayo palagi, kaya natural lang na makaramdam ka ng kakaiba. Pero kung si Rod ang kasama mo ngayon, baka siya rin ang maramdaman mo.”Tahimik. Tanging hampas ng hangin at huni ng mga ibon ang maririnig. Tila sinusukat ng bawat isa ang lalim ng salita.“Hindi ko rin maintindihan,” patuloy ni Althea, habang pinagmamasdan ang tasa sa kamay. “Alam kong mabu

Hepp!! Another slight warning po 💫 Slight lang ‘to, pero baka mapakapit kayo sa screen haha! Expect a mix of sweetness, tension, and a little bit of heat — Silas and Althea never fail to surprise us. 💕 THIRD PERSON: Pagpasok sa kwarto, napahawak si Althea sa dibdib, pilit pinipigilan ang mga luha. Kahit anong pigil, tuloy-tuloy pa rin ang pag-agos nito sa kanyang pisngi. “Bakit ganito…” mahina niyang sabi, “bakit parang lahat ng nangyayari, ikaw ang may kasalanan, Silas…” Galit. Sakit. Gulo. Lahat ng emosyon ay sabay-sabay na sumabog sa dibdib niya. Pakiramdam niya, kung hindi siya ginulo ni Silas—kung hindi siya nagising sa mga halik at titig nito—baka hindi rin siya ganito naguluhan kay Rod. Doon siya nakita ni Silas—nakaupo sa gilid ng kama, yakap ang unan, at umiiyak. “Althea?” mahinang tawag ni Silas, agad lumapit. “Hindi ka pa natutulog? Bukas na ang graduation exhibit ninyo, ‘di ba?” Walang sagot. Tumitig lang si Althea sa kanya—matalim, bawat luha’y may kasamang p

THIRD PERSON:Nanonood lang si Silas mula sa sofa, nakasandal at tahimik na pinagmamasdan si Althea habang ito’y abala sa pagpili ng isusuot. May bahagyang ngiti sa kanyang labi, tila natutuwa sa bawat kilos ng dalaga.“Sunod niyan, wedding dress naman ang pipiliin mo,” biro niya na may kasamang mapang-akit na ngiti.Napahinto si Althea, agad na napalingon sa kanya. “Manahimik ka nga diyan! Di na nga ako makapili, ginugulo mo pa!” mataray niyang sagot, ngunit hindi maitago ang pamumula ng kanyang pisngi.Natawa si Silas, bahagyang umiling. “Grabe ka naman. Compliment na nga ‘yon, eh.”Nagkatinginan sandali ang dalawang babaeng katulong na nagdala ng mga gown mula pa sa kilalang designer, at halos sabay silang napangiti at kinilig. “Grabe, Ma’am,” bulong ng isa, “ang sweet ni Gov.” Napatawa naman si Althea, pero pilit na itinago ang ngiti sa likod ng pag-irap.Habang muling ibinabalik ang tingin sa mga gown, marahan niyang hinahaplos ang bawat tela—mga telang kumikintab sa ilalim ng

THIRD PERSON: Ito na nga,,..ang araw ng graduation exhibit na pinakhihintay ni Althea. Nakaupo siya sa unang hilera, tuwid ang likod, taas-noo, ngunit bahagyang nanginginig ang kamay sa kaba. Napatingin siya sa kilos ng kanyang mga magulang. Si Don Ricardo, ang kanyang ama, ay nakaupo nang diretso, mahigpit ang mukha at nakatuon ang tingin sa kanya—halatang hindi ito sang-ayon sa desisyon niya. Minsan, bahagyang huminga siya at ikiniling ang ulo, isang maliit na galaw na nagpakita ng kanyang pag-aalala. Samantala, si Senora Miriam, ang kanyang ina, ay pilit ngumiti, ngunit kapansin-pansin ang bahagyang pagtiklop ng kanyang mga labi at ang mabilis na pag-ikot ng mga mata, tanda ng pinipilit na itago ang sama ng loob at pagkabahala. Sa bawat pagtaas at pagbaba ng dibdib niya, ramdam ni Althea ang kontradiksyon: hindi pagsang-ayon, ngunit may bahagyang pagmamalaki sa tagumpay ng anak. Tahimik nilang pinagmamasdan si Althea, bawat galaw niya ay sinisiyasat ng kanilang mga mata—isan

THIRD PERSON:Tahimik ang paligid ng ospital. Ang ilaw mula sa kisame ay nakakasilaw, ngunit sa mga mata ni Silas, parang wala nang kulay ang mundo—lahat ay nagmistulang abo at kalungkutan.Nakatayo siya sa gilid ng kama, pinagmamasdan si Althea na walang malay, maputla, at konektado sa mga tubo at makina na siyang nagpapatunay lamang na humihinga pa siya. Hawak niya ang malamig nitong kamay, at sa bawat sandaling hindi ito gumagalaw, pakiramdam niya ay unti-unting pinupunit ang puso niya.“Gov, salamat at naagapan ninyo agad na maipadala agad dito. Pero kailangan pa niyang manatili dito ng ilang araw,” mahinahong paliwanag ng doktor habang sinusuri si Althea.“Tinamaan siya sa may likod ng balikat, malalim ang sugat, pero ligtas na siya. Mabuti at hindi tinamaan ang baga. Kailangang manatili siya sa tulog nang isa hanggang dalawang araw para makabawi.”Ngunit tila bingi si Silas sa lahat ng iyon. Tanging ang tunog lang ng heart monitor ang malinaw sa kanya.Beep… beep… beep…Bawat tu