บททั้งหมดของ THE GOVERNOR'S OBSESSION (SPG): บทที่ 71 - บทที่ 77

CHAPTER SEVENTY-ONE

THIRD PERSON:Kinabukasan, muling sumikat ang araw—ang unang umaga matapos ang gabing puno ng luha. Tahimik pa rin ang buong bahay ng Cruz, ngunit may kakaibang liwanag na sumilay sa mga mata ni Senora Miriam nang mapansin niyang nakabukas na ang pinto ng kwarto ni Althea.Marahang sumilip siya. Nandoon ang anak niya—nakaupo sa harap ng salamin, suot ang simpleng bestidang puti, at marahang sinusuklay ang kanyang buhok. May bakas pa rin ng lungkot sa mga mata ni Althea, ngunit ngayong araw, may kaunting ningning na. Parang isang sinag ng pag-asang muling nagbabalik.“Althea?” mahinang tawag ni Senora Miriam, sabay pasok sa loob ng kwarto. Kasunod niya si Don Ricardo na galing sa opisina. Nagkatinginan silang mag-asawa—parehong nagulat nang makita ang anak na tila muling nabuhay mula sa kawalan.Nang humarap sa kanila si Althea, may ngiti itong pilit at naandoon parin ang kirot. “Mom… Dad,” tawag niya, sabay tayo. Nakabihis na ito, may suot na coat at maliit na bag sa balikat.“Anak, s

ปรับปรุงล่าสุด : 2025-10-24

อ่านเพิ่มเติม

CHAPTER SEVENTY-TWO

THIRD PERSON:“Napakatapang niyo po, Ma’am Althea…” mahina ngunit nanginginig na sambit ni Aling Nora, habang dahan-dahang lumapit mula sa likuran niya. Namumugto na ang mga mata nito, hawak ang panyo at pilit pinipigil ang paghikbi. “Nahanap niyo na po ‘yan, Ma’am… kayo lang po talaga ang hinihintay niyan.”“Anong… ibig niyong sabihin?” halos pabulong na tanong ni Althea, nanginginig ang boses habang hawak-hawak pa rin ang lumang sketch pad at mga krayola.Tahimik lamang si Aling Nora sa sandaling iyon, tila pinipilit hawakan ang sariling damdamin bago magsalita.“Matagal na po naming alam,” mahina niyang wika, “na kayo po ang batang nasa painting na iyan… ang batang kasama ni Gov. Silas noon.”Napapikit si Althea, halatang nagulat at naguguluhan. Mabilis ang tibok ng kanyang puso, parang gustong tumalon sa dibdib dahil sa bigat ng katotohanan.“Mahigpit pong inutos ni Gov. Silas,” ipinaliwanag ni Aling Nora, “na huwag namin ipaalam sa inyo. Mas gusto niya po kasi na kayo mismo ang m

ปรับปรุงล่าสุด : 2025-10-24

อ่านเพิ่มเติม

CHAPTER SEVENTY-THREE

THIRD PERSON:Unti-unti na ring tinatanggap ng buong bayan ang kanyang pagkawala. Mula sa mga bulaklak na araw-araw na inilalagay ng mga mamamayan sa harap ng munisipyo, hanggang sa mga mural na iginuhit ng kabataan bilang paggunita sa kanya—lahat ay may iisang mensahe:Ang taong nag-alay ng buhay para sa bayan ay mananatiling buhay sa puso ng bawat isa.Ngunit may iniwan pa rin si Silas Montenegro—isang mahigpit na paalala at takot sa sinumang magtatangkang dungisan ang kanyang pangalan o ang bayan na buong puso niyang ipinaglaban.At sa bawat pag-ihip ng hangin sa Montenegro, tila dala nito ang tinig ng dating gobernador—paalala na ang tunay na lider ay hindi nawawala, sapagkat ang kanyang diwa ay nananatili sa bawat pusong minahal niya.Ngunit para kay Althea, bawat umagang dumarating ay tila isang mabigat na paalala. Isang parte ng kanyang kaluluwa ang naiwan sa mga alaala ni Silas—sa kanyang mga pangako, sa mga salitang hindi na natapos, at sa mga pangarap na ngayo’y siya na lama

ปรับปรุงล่าสุด : 2025-10-25

อ่านเพิ่มเติม

CHAPTER SEVENTY-FOUR

THIRD PERSON:Paris, two days later.Malamig ang simoy ng hangin sa labas ng bintana ng tinutuluyan ni Althea.Sa bawat kislap ng mga ilaw mula sa mga gusali, hindi pa rin siya lubos na makapaniwala na narito na siya — sa lungsod na minsan lang niyang pinangarap, ngunit pinangarap ni Silas para sa kanya nang higit pa.Hindi nawawala ang mga tawag nina Sen. Miriam at Don Ricardo. Panay ang kamustahan, at madalas pa nga’y sabay silang magpaalala sa kanya na huwag kalimutan kumain at magpahinga.Maging sina Jasmine, Carlo, at Rod ay hindi nagpapahuli—panay ang tawag, kulitan, at tawanan tuwing nagvi-video call sila. Minsan ay sabay-sabay pa nilang pinipilit si Althea na magpakita ng mga bagong likhang painting, habang si Jasmine naman ay walang tigil sa pang-aasar, si Carlo sa pagbibiro, at si Rod sa tahimik ngunit maalagang pangungumusta.Sa kabila ng layo at lamig ng gabi sa Paris, ramdam pa rin ni Althea ang init ng mga taong patuloy na nandiyan para sa kanya—mga taong naging sandigan

ปรับปรุงล่าสุด : 2025-10-25

อ่านเพิ่มเติม

CHAPTER SEVENTY-FIVE

THIRD PERSON:Sa paglapit nila ni Professor Marcel Duval at ng kanyang assistant sa isang eleganteng gusali sa Rue Saint-Honoré, yong kabog ng dibdib niya kanina ay mas bumibilis ngayon.Nakasabit sa itaas ng pinto ang pangalan ng gallery—Les Couleurs d’Althea—nakaukit sa gintong titik, may disenyong maliit na bulaklak na pamilyar at maramdamin.“Are you ready, Mrs. Montenegro?” tanong ni Professor Duval, na may ngiti ngunit halatang nakikiramdam sa bigat ng emosyon niya.Huminga siya nang malalim bago tumango. “Yes… I think I am.”Pagbukas ng pinto, bumungad ang malamlam na liwanag mula sa mga ilaw na nakatutok sa bawat obra. Ang sahig ay maputi, makintab, at bawat dingding ay may nakasabit na mga canvas na tila humihinga ng alaala.At doon siya natigilan.Ang bawat painting sa harap niya — lahat — ay kanya.Mga ipininta niya noong kolehiyo. Mga obra na dapat sana’y kasali sa una niyang university auction. Ang mga larawang iniyakan niya noong araw matapos malaman na binili ang lahat

ปรับปรุงล่าสุด : 2025-10-25

อ่านเพิ่มเติม

CHAPTER SEVENTY-SIX

FLASHBACK: “Gov…” mahina niyang tawag. Nilingon siya ni Silas, mabagal, tila alam na niya ang sasabihin bago pa man ito magsalita. “Gising na si Ma’am Althea,” wika ni Lucas, halos pabulong. “Hinahanap ka na po niya.” Sandaling natahimik si Silas. Ang titig niya ay bumagsak sa sahig, at sa isang iglap, ang malamig na gobernador ay tila nabasag ng alaala. Namalas ni Lucas ang pagdilim ng mga mata nito—isang lungkot na pilit niyang tinatago sa likod ng tikas at disiplina. “Gov…” dagdag ni Lucas, bahagyang lumapit. “Sigurado ho ba kayo sa gagawin natin?” Mabagal na itinungo ni Silas ang ulo, saka tumingin muli sa kanya—malalim, puno ng determinasyon. “Wala nang atrasan, Lucas,” mahinang sagot niya, ngunit ang bigat ng tinig ay parang tunog ng kulog bago ang bagyo. “Kailangan kong gawin ito… alang-alang sa kanya.” “Pero, Gov,” bahagyang nanginginig ang boses ni Lucas, “paano po kung… hindi kayanin ni Ma’am Althea ang mangyayari?” Tumitig si Silas sa malayo, sa malamlam na

ปรับปรุงล่าสุด : 2025-10-25

อ่านเพิ่มเติม

FINAL CHAPTER

THIRD PERSON:“Yes, Dad! Opo, nakaayos na po ang tutuluyan ninyong hotel,” masiglang sabi ni Althea habang kausap sa telepono si Don Ricardo. “Nasa tapat lang iyon ng art gallery, kaya wala na po kayong lusot ha. Magtatampo talaga ako niyan sa inyo kapag nalate pa kayo ng dating!”Narinig naman sa kabilang linya ang tawa ni Señora Miriam.“Anak, huwag kang mag-alala. Hindi namin palalampasin ‘to. Isusuot ko pa ang bagong gown ko para sa auction mo!”Napatawa si Althea. “Sige po, Mom. Basta promise ha, huwag kayong mawawala sa unang araw. Kailangan ko ang mga cheerleader kong pinakamamahal.”“Cheerleader? Kami pa!” natatawang sagot ni Don Ricardo. “Maghanda ka na, dahil siguradong puno ng bulaklak ang gallery mo pagdating namin.”Ngumiti si Althea habang ibinababa ang tawag. Sa loob-loob niya, hindi lang auction ang mangyayari sa Paris — kundi ang pagtitipon ng lahat ng taong naging bahagi ng kanyang muling pagkabuo.*****Natuloy rin ang matagal nang pinangarap ni Althea na auction —

ปรับปรุงล่าสุด : 2025-10-25

อ่านเพิ่มเติม

...

3 4 5 6 7 8

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป