บททั้งหมดของ พันธะเมียชั่วคืน: บทที่ 11 - บทที่ 20

วาสิตาช่วยป้าบุหลันเปิดร้าน เตรียมข้าวของเหมือนอย่างที่เคยทำมาตลอด แม้จะจ้างลูกจ้างคอยช่วยอยู่แล้วก็ตาม มันเป็นความเคยชินที่เธอหยุดไม่ได้จริงๆ ยิ่งวันนี้เป็นวันหยุด ไม่ต้องไปทำงาน เธอก็ยิ่งเบื่อที่จะต้องนั่งๆ นอนๆ อยู่ข้างบน จึงลงมาแย่งงานเสิร์ฟจากสุดาและวราลีสองสามีภรรยาที่เป็นลูกค้าประจำ ยิ้มให้เมื่อข้าวมันไก่ทั้งสองจานถูกวางลงตรงหน้า วาสิตากำลังจะเดินแยกตัวไป แต่กลับต้องชะงักงัน เมื่อได้ยินเสียงคุยกันแว่วมาจากข้างหลัง มันทำให้เธอหน้าเสีย จิตใจหม่นหมองขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่“เห็นมาตั้งนาน หน้าตาก็ดี แต่ดันท้องไม่มีพ่อ เฮ้อ...น่าสงสาร”“เธอรู้ได้ยังไงว่าหนูวาท้องไม่มีพ่อ บางทีสามีของหนูวาอาจจะทำงานอยู่ที่อื่นก็ได้”“ฉันมั่นใจเลยแหละพี่ วาไม่ได้แต่งงานด้วยซ้ำ แฟนก็ไม่เห็นเคยมาหา เรามากินกันที่นี่ทุกวัน ถ้ามีแฟนจริงๆ เราต้องเห็นสิพี่”คนเป็นภรรยาจีบปากจีบคอพูด แค่นั้นไม่พอยังเอ่ยต่อไปอีก“ที่ฉันพูดก็ไม่ได้จะสมน้ำหน้าอะไรหรอก แค่สงสาร วาน่ะน่ารัก นิสัยดี ฉันคงดีใจด้วย ถ้าได้เจอคนดีๆ ไม่ใช่มาทำป่องแล้วทิ้งแบบนี้”“จะแดกกันหรือไม่แดก! ข้าวมันไก่น่ะ ถ้าจะแดกก็เงียบปากไป แต่ถ้าไม่เงียบ กูจ

อิชย์ยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ามินตราจะยอมพบหน้าเขาหรือเปล่า แต่เขาก็มาปรากฏตัวอยู่ในบ้านของเธอแล้ว พ่อแม่ของเธอโกรธจนแทบจะให้คนในบ้านลากคอเขาโยนออกไป แต่มินตราลงมาห้ามปรามไว้เสียก่อน ดวงตาบวมช้ำและแดงก่ำบ่งบอกว่าเธอคงร้องไห้หนักทีเดียว ยิ่งเห็นเขาก็ยิ่งปวดใจ อยากดึงมากอดปลอบประโลม แต่ด้วยชนักร้ายแรงที่ติดหลังอยู่ ทำให้อิชย์ได้แต่ยืนมองด้วยความสำนึกผิด“ไม่ต้องคุยกับคนเลวๆ หรอกนะ ยัยมิน!” คนเป็นพ่อตวาดห้าม“ขอเถอะค่ะคุณพ่อ มินหนีความจริงไม่ได้หรอกนะคะ มินอยากคุยกับเขาให้จบๆ ค่ะ” มินตราส่งสายตาอ้อนวอนบิดา ทำให้ท่านพึมพำอย่างฉุนเฉียวแล้วยอมให้ภรรยาควงแขนเดินออกไปรอที่อื่น ทิ้งให้อิชย์กับมินตราได้พูดคุยกันตามลำพังโดยไม่มีใครคอยขัดคอ“ผมน่าจะบอกมินให้เร็วกว่านี้”ประโยคแรกหลุดออกจากปาก ทำให้มินตราตวัดสายตามองเขา“บอกว่าทำวาสิตาท้องน่ะเหรอคะ”“ไม่ใช่นะ ผมหมายถึงเรื่องที่ผมเลยเถิดกับผู้หญิงคนนั้นต่างหาก ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าเธอท้อง” อิชย์รีบอธิบาย“วันนั้นผมเมามาก ผมจำอะไรไม่ได้เลยนะมิน แต่พอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในห้องทำงาน ผมก็จำได้ทีหลังว่าพลาดพลั้งหลับนอนกับเธอ ผมคิดว่าเธอคงจงใจเริ่มก่อนในช่วงเว

อิชย์ยังคงไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจที่จะขอโอกาสจากมินตรา เช้านี้เขาบุกไปหาเธอถึงที่บริษัท แต่ต้องรออยู่หลายชั่วโมงกว่าเธอจะประชุมเสร็จ หญิงสาวดูอิดโรยอ่อนล้า หน้าตาไม่สดใสเหมือนเคย เมื่อพบว่าอดีตคู่หมั้นนั่งคอยอยู่ในห้อง เธอก็อดสะท้านในอกขึ้นมาไม่ได้ เพราะความจริงแล้วเวลานี้ของวันนี้ เธอกับเขาควรควงแขนกันอยู่ในงานแต่งงานที่จัดขึ้นอย่างใหญ่ ไม่ใช่ต่างฝ่ายต่างต้องยุติความสัมพันธ์แบบนี้“อิชย์” มินตราพึมพำชื่อนั้น“มิน” คนที่นั่งเหม่ออยู่ได้ยินเสียงเรียกก็รีบลุกพรวดขึ้นทันที “มินเป็นยังไงบ้าง ผมคิดถึงมินมากเลยนะ ถ้าไม่มีเรื่องวุ่นวายพวกนั้น ตอนนี้เราสองคนก็คง...”“พอเถอะค่ะ อย่าพูดถึงเรื่องที่มันจบไปแล้วดีกว่า วันนี้มินเหนื่อย มินไม่อยากคุยอะไรทั้งนั้น อิชย์กลับไปเถอะนะคะ” หญิงสาวแย้งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า บ่งบอกว่าไม่ได้โกหก เธอเหนื่อยจริงๆ กับเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาในชีวิต“เราหนีไปด้วยกันดีไหมมิน ผมจะดูแลมินเอง ผม...”“อิชย์คะ คุณกำลังจะมีลูกนะคะ คุณเลิกพูดแบบนี้ได้แล้ว ตอนนี้มินไม่ใช่คนที่คุณควรโฟกัสนะ แต่ลูกกับภรรยาของคุณต่างหากที่คุณควรเอาใจใส่ มินบอกไงว่าระหว่างเราจะยังคงเป็น

วัลลภคนสวนกับสาวใช้เก่าแก่นามว่าสายพิณและสมร กุลีกุจอออกมาต้อนรับว่าที่คุณผู้หญิงของบ้านด้วยสีหน้าแช่มชื้นตามคำสั่งของอรรค คฤหาสน์งามหลังนี้มีแต่คนหนุ่มที่มุ่งมั่นทำงานและคนสูงวัยที่วันๆ เอาแต่อ่านหนังสือและรดน้ำต้นไม้ หากมีหนุ่มน้อยหรือสาวน้อยออกมาวิ่งเล่นให้ชื่นใจบ้าง ที่นี่คงมีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ไม่เหงาอีกต่อไปทว่าเมื่ออิชย์มองมาด้วยสายตาดุขรึม ทุกคนก็หุบยิ้มฉับ ไม่กล้าแสดงความยินดีอีก พากันขนข้าวของของวาสิตาเข้าไปในบ้านอย่างเงียบๆ หญิงสาวเพิ่งจะได้มองไปรอบบ้านอย่างพิจารณา พบว่าที่นี่ใหญ่โตและมีพื้นที่กว้างขวางมากมันคงเป็นสถานที่ที่เหมาะกับเด็กมากกว่าตึกพาณิชย์แออัดที่เธออาศัยอยู่ ตัวเธอเองอยู่กินแบบไหนไม่เคยเกี่ยง แต่ในฐานะแม่ หากได้เห็นลูกเติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมที่เหมาะสม นั่นย่อมน่ายินดีกว่า“เข้าบ้านไปพบคุณปู่สิ ท่านรออยู่ อย่ามัวยืนวาดฝันอะไรนักเลย ฉันไม่ปล่อยให้เธออยู่ที่นี่นานนักหรอกนะ”สิ่งที่เขาพูดใส่เป็นเรื่องที่วาสิตาคิดเอาไว้แล้ว อิชย์จะต้องหาทางทำให้เธอยอมเป็นฝ่ายไป ไม่อยู่กวนใจเขานานนัก แต่คนที่เข้มแข็งและมีหัวใจด้านชาไปแล้ว ย่อมอดทนเก่งและสั่นคลอนยาก ต้องม

อิชย์ไม่สนใจกลับมาที่บ้านให้ทันมื้อเย็น ด้วยรู้ดีว่าคุณปู่จะต้องขอให้นั่งร่วมโต๊ะกับวาสิตาจนไม่เจริญอาหารแน่ เขาใช้เวลาอยู่กับงานจนกระทั่งตะวันลาลับขอบฟ้า ถึงได้ยอมกลับมาด้วยสภาพอ่อนล้ากว่าทุกวัน ใจจริงก็อยากดื่มเหล้าแก้เครียดสักแก้ว แต่พอนึกได้ว่าเป็นเพราะมันที่ทำให้เขาพลาดพลั้งเสียทีผู้หญิงช่างยั่ว เขาจึงไม่คิดจะแตะมันอีกวาสิตายังนอนไม่หลับ ได้แต่คอยแง้มผ้าม่านดูเป็นระยะว่าสามีทางนิตินัยกลับมาถึงหรือยัง เธออดห่วงไม่ได้ กลัวเขาจะดื่มเหล้าหนักแบบวันนั้น แล้วขับรถกลับเองจนเกิดอันตรายแต่เมื่อได้ยินเสียงและมองเห็นรถแล่นเข้ามาจอดตรงหน้ามุข อิชย์เปิดประตูลงมาโดยมีกระเป๋าทำงานและเสื้อสูทพาดอยู่บนท่อนแขน เธอก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเสียงเคาะประตูทำให้วาสิตาผละห่างจากหน้าต่างโดยอัตโนมัติ ปลาดาวนั่นเองที่ขึ้นมาหาพร้อมด้วยนมอุ่นแก้วใหญ่ เจ้าตัวเดินยอบกายเข้ามาอย่างนอบน้อม ไม่ได้วางแก้วนมลงบนโต๊ะข้างเตียง แต่นำมายื่นส่งให้นายสาวคนใหม่จนถึงมือ“พี่ปลาเอานมอุ่นมาให้ค่ะ ดื่มแล้วจะได้หลับสบาย”“ขอบคุณมากค่ะ”วาสิตารับแก้วมาถือไว้ ยกขึ้นจิบน้อยๆ แล้วยิ้มให้คนตรงหน้า“เป็นนมสำหรับคนท้องโดยเฉพาะเลยค่