พันธะเมียชั่วคืน のすべてのチャプター: チャプター 31 - チャプター 40

ห้าวันต่อมา...โชคดีของวาสิตาที่ความดันลดลงจนเกือบเป็นปกติ หลายวันที่ผ่านมา อาการครรภ์เป็นพิษไม่กำเริบรุนแรง อยู่ในระดับที่ควบคุมได้ รวมทั้งไม่พบโปรตีนรั่วในปัสสาวะที่บ่งบอกว่าอันตราย ขาและเท้าที่เคยบวมก็ยุบลงเป็นปกติแล้ว นั่นทำให้ทุกคนที่เทียวมาเยี่ยมเกือบทุกวันพากันโล่งใจ อย่างน้อยเจ้าตัวเล็กก็ยังมีเวลาอยู่ในท้องเพื่อให้คนเป็นแม่บำรุงหล่อเลี้ยงด้วยสิ่งมีประโยน์ต่อไปได้อีกยาตราและเพื่อนที่ทำงานสรรหาของดีมีประโยชน์มาเยี่ยมเยียนกันเกือบทุกวัน คุณปู่อรรคเองก็มาดูอาการหลานสะใภ้ทุกเช้าพร้อมด้วยอาหารบำรุงมากมายด้วยเช่นกันเปรมิกากับป้าบุหลัน สองสตรีต่างวัยมีหน้าที่ผลัดเปลี่ยนกันดูแลคนป่วย แม้วาสิตาจะคะยั้นคะยอว่าให้พากันกลับไปพักผ่อน แต่ไม่มีใครยอมฟังเธอเลยสักคน“วันนี้ป้าหลันกลับไปนอนที่บ้านเถอะนะคะ ยังไงก็หลับสนิทกว่าที่นี่” วาสิตาบอกคนที่กำลังปอกผลไม้ใส่จาน“ไม่เป็นไร ให้ป้าอยู่ด้วยเถอะ” แม้จะอ่อนเพลียเพราะนอนหลับไม่สนิท แต่บุหลันก็ยังห่วงหลานสาว“พรุ่งนี้วาก็กลับบ้านแล้ว ป้ากลับไปนอนให้เต็มอิ่มเถอะค่ะ”“แต่ว่า...”“วาดีขึ้นมากแล้วค่ะ พยาบาลพิเศษที่คุณปู่จ้างไว้ก็เข้ามาดูตลอด เชื่อวาเถ

วาสิตาอยู่คนเดียวได้สบายมาก เธอไม่เดือดร้อนเลยสักนิดที่อิชย์ออกไปหามินตรา ใช่...นั่นคือสิ่งที่เธอบอกตัวเองมาตลอดทั้งวัน ทั้งที่ในใจเจ็บลึกกับความจริง เรื่องที่สามียังคงไม่ยอมตัดใจจากคนรักเก่า เธอกะพริบตาถี่ๆ กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาในเมื่อปากเก่งไล่เขาเอง เธอก็ไม่ควรทำตัวอ่อนแอ…ตอนนี้นาฬิกาแขวนผนังบอกเวลาสองทุ่มแล้ว ป้าบุหลันเพิ่งโทรศัพท์มาถามไถ่ได้เมื่อหลายนาทีก่อน หลังรู้ว่าอิชย์เป็นคนมาอยู่เฝ้าไข้ ผู้เป็นป้าก็กลัวหลานสาวจะถูกเหน็บแนมด้วยถ้อยคำร้ายๆ จนทรุดป่วยลงไปอีก อาสาขันแข็งว่าจะกลับมาเฝ้าเสียเองวาสิตาต้องหว่านล้อมบวกโกหกอยู่นานว่าอิชย์ไม่ได้พูดอะไร เขาแค่นั่งอ่านหนังสือไปเงียบๆ เมื่อเธอต้องการเข้าห้องน้ำหรืออยากได้อะไร เขาก็ช่วยเหลือเป็นอย่างดี แม้ไม่อยากเชื่อ แต่บุหลันก็เลิกเซ้าซี้หลังพยาบาลเข้ามาวัดความดันและนำยาบำรุงก่อนนอนมาให้รับประทาน วาสิตาก็ผล็อยหลับไปตอนช่วงสามทุ่ม เจ้าของร่างบางหลับสนิทไปนานหลายชั่วโมง ก่อนจะขยับตัวอีกครั้งในตอนที่จมูกได้กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั่วทั้งห้องเมื่อปรือตาขึ้นมองดู เธอก็พบอิชย์กำลังนอนเหยียดยาวอยู่บนเดย์เบดข้างเตียงผู้ป่วย หลับไปอย่

จริงอยู่ที่มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกเขาทำร้ายร่างกายและจิตใจ แต่มันเป็นครั้งแรกที่ทำให้เธอตาสว่างว่าอะไรที่ควรทน และอะไรที่ควรหมดความอดทนได้แล้วเขาไม่เหลียวแล ปล่อยให้เธอกระเสือกกระสนขอความช่วยเหลือจากเปรมิกาให้ช่วยนำส่งโรงพยาบาล เขาทอดทิ้งเธอให้หมดสติอยู่ชั้นล่างของบ้านคนเดียว ใจร้ายใจดำกับเธอสารพัด และครั้งนี้เขาตบหน้าเธอสุดแรงหลังจากกล้ากล่าวหาว่าเธอสำส่อนเหมือนเขา!“...” อิชย์เงียบ ตกใจกับการกระทำของตัวเองอยู่ไม่น้อย“เพราะฉันทนเห็นคุณมีความสุขไม่ได้ไง ฉันไม่อยากให้คุณสมหวังในความรักกับคุณมินตรา แล้วเด็กในท้องนี่ก็ไม่ใช่ลูกคุณด้วย”วาสิตาน้ำตาไหลพราก ดวงตาเลื่อนลอยแฝงความเจ็บปวด“เอ๊ะ...ฉันต้องพูดว่าไม่แน่ใจมากกว่าสินะ เพราะฉันไม่ได้นอนกับคุณแค่คนเดียว ฉันเคยนอนกับคนอื่นมาก่อน หลายคนเชียวล่ะ เพราะฉันมันเป็นผู้หญิงสำส่อนไง...อย่างที่คุณพูด ไม่ผิดเลยคุณอิชย์!”“เลิกพูดประชดประชันได้แล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจจะ...”เขาไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าเธอแค่พูดประชดเท่านั้น ยังจำได้ดีมากด้วยว่าเขาคือผู้ชายคนแรกของเธอ“ไม่เป็นไรค่ะ ตบแค่นี้เจ็บน้อยกว่าตอนที่ถูกคุณทิ้งให้เป็นลมหมดสติอยู่ข้างล่างคนเดียวเยอ

ปัจจุบัน...อิชย์ไม่อาจบรรยายได้เลยว่ากำลังรู้สึกอย่างไร เขาถอยหลังไปพิงผนังห้องเอาไว้ หัวใจเต้นแรงเสียจนปวดร้าวไปทั่วช่องอก สายตาคมทอดมองวาสิตาที่ยืนอยู่ไม่ไกล สีหน้ากับแววตาของเธอไม่ได้บ่งบอกว่ากำลังพูดเพื่อเอาชนะ หรือสร้างเรื่องให้เขาเจ็บปวดเล่นแต่อย่างใด“คิดว่าฉันอยากมีพันธะกับคุณนักเหรอ ฉันใช้ยาคุมแล้วจริงๆ แต่ก็ยังพลาด” เธอว่าเสียงสั่น“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าฉันจะทำแบบนั้นลงไป แล้วจำอะไรไม่ได้เลยสักนิด” เขาสูดลมหายใจลึกเรียกสติ ก่อนจะส่ายหน้าช้าๆ“ถ้าไม่เชื่อก็กลับไปที่บ้าน...บ้านที่คุณจงใจทำให้มันเป็นนรกสำหรับฉันนั่นแหละ ไปที่ห้องของฉัน ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้าชั้นล่างสุดจะมีแฟลชไดร์ฟอยู่ เปิดดูซะคุณอิชย์ เปิดดูแล้วคุณจะรู้ว่าใครกันแน่ที่เลว!”หญิงสาวตะเบ็งเสียงดังลั่น การโต้เถียงกันเผ็ดร้อนนั่นดังลอดออกไปภายนอก พยาบาลเกรงว่าจะมีเหตุอะไรจึงเปิดประตูเข้ามาดู ก่อนจะรีบรุดเข้าไปประคองวาสิตาที่ยืนหน้าซีดตัวสั่นพิงโต๊ะอยู่“เกิดอะไรขึ้นคะ คุณวาสิตา!” พยาบาลสาวร้องถามด้วยความตกใจ เมื่อเห็นรอยนิ้วมือแดงเป็นริ้วอยู่บนแก้มคนไข้“บอกให้ผู้ชายคนนี้ออกไปทีค่ะ ฉันไม่ต้องการเห็นหน้าเขาอีก”“เขาทำร้

หลังจากนอนร้องไห้ตามลำพังอยู่เกือบชั่วโมง วาสิตาก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงใกล้เที่ยง อารมณ์ที่รุนแรงเต็มไปด้วยความโกรธ ทุเลาเบาบางลงไปมาก เหลือเพียงแค่ความเสียใจที่ตัวเองพลั้งพูดความจริงออกไปเพื่อหวังทำลายอิชย์ เพราะอยากให้เขาทุกข์ทรมานกับความเลวร้ายของตัวเองเหมือนอย่างที่ทำกับเธอวาสิตาสูดน้ำมูก ร้องไห้อีกรอบเพราะยังคงห่วงความรู้สึกของผู้ชายใจร้าย รู้ทั้งรู้ว่าให้ตายเขาก็ไม่มีวันเหลียวแล แต่เมื่ออารมณ์ที่ขึ้นลงด้วยฮอร์โมนความเป็นแม่กลับมามั่นคงอีกครั้ง หลังได้นอนหลับพักผ่อนไปนานกว่าสองชั่วโมง เธอจึงจมอยู่กับความเสียใจตามลำพังเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูก็รีบเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม แม่บ้านนั่นเอง...ถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว ถาดอาหารจึงถูกยกเข้ามาให้“เที่ยงนี้เป็นข้าวต้มปลากะพงนะคะ” แม่บ้านบอก“ขอบคุณค่ะ” วาสิตาเอ่ยขอบคุณเธอไม่รู้สึกหิวเลยแม้แต่น้อย แต่เพราะมีอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องบำรุงให้แข็งแรง เธอจึงจำใจรับประทานอาหาร ในตอนที่กำลังจะตักข้าวต้มใส่ปาก เสียงประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง คิดว่าคงเป็นพยาบาลที่หมั่นเข้ามาดูแลถามไถ่ แต่กลับไม่ใช่“คุณปู่...สวัสดีค่ะ”หญิงส