All Chapters of พันธะเมียชั่วคืน: Chapter 71 - Chapter 80

อิชย์อยากพูดคุยกันให้เข้าใจ ต่อให้ต้องก้มกราบขอร้องก็ยอม!ชายหนุ่มรีบปิดประตูรถแล้วเดินลิ่วขึ้นบันได ซึ่งทอดตัวไปสู่ชั้นบนของบ้านหลังงามด้วยความเร่งรีบ ชยุตม์ที่ยืนกอดอกมองอยู่ไม่ได้ร้องห้ามเลยสักคำ เขารอจนกระทั่งอีกฝ่ายถือวิสาสะขึ้นมาบนเรือนแล้ว ถึงได้ปราดเข้าไปหา แล้วปล่อยหมัดลุ่นๆ พุ่งกระแทกโหนกแก้มสุดแรง อิชย์ไม่ได้อุทานเลยสักคำ เขาขบกรามแน่น สะบัดหน้าขับไล่ความปวดมึนอย่างช้าๆ“ผมอยากคุยกับวา...”“มึงมีสิทธิ์อะไร!”ชยุตม์ไม่คิดจะไว้หน้า เลือกใช้คำหยาบคายตามใจตัวเอง สายตาที่ใช้มองพ่อของหลานชายเต็มไปด้วยความเกลียดชังเต็มที่“แล้วคุณล่ะเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรในตัวเมียผม ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่? ใจคอจะตามวอแววากับลูกไม่เลิกเลยหรือไง คุณแกล้งทำเป็นไม่รู้ใช่ไหมว่าผมกับวายังไม่ได้หย่ากัน”อิชย์พูดออกไปอย่างนั้นเพราะยังคงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคือลูกชายของป้าบุหลัน ชยุตม์รีบดึงแขนมารดาไว้แน่น แล้วส่ายหน้าปรามเมื่อท่านตั้งท่าจะอธิบายให้ฟัง“กูเป็นผัวใหม่ของวา เป็นคนพาวาออกมาจากนรกบนดินของมึงนั่นไง ลืมเหรอวะ!”“ใครจะไปลืมลง เล่นฝากไว้ทั้งหมัดทั้งตีนขนาดนั้น”คนมาใหม่แสยะยิ้มเย้ยหยันตัวเอง ก่อนจะเอ่ยต่อ“

กว่าจะทำความสะอาดบ้านจนเสร็จ อิชย์ก็เหงื่อไหลโซมกาย โหนกแก้มกลายเป็นสีชมพูระเรื่อ เพราะอากาศยามนี้ค่อนข้างร้อน อบอ้าว ไม่ได้มีเครื่องปรับอากาศช่วยบรรเทาเหมือนอย่างตอนที่อยู่กรุงเทพฯ ซึ่งที่นั่นอะไรก็ล้วนดูสะดวกสบายไปเสียหมดชายหนุ่มจัดแจงปูเสื่อและวางหมอนหนุนกับผ้าห่มตามลงไป ก่อนจะถอดเสื้อเชิ้ตตัวสวยออกแล้วล้มตัวลงนอนทันที เมื่อคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยครู่หนึ่ง เขาก็ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลียเมื่อตะวันคล้อยหายไปจากสายตา ความมืดมิดเริ่มแผ่กระจายเข้ามาปกคลุมท้องฟ้า เจ้าของร่างที่พอหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย ถึงได้รู้สึกตัวตื่นขึ้น อิชย์คอแห้งผาก หิวเสียจนแสบไส้ เขาจึงลุกขึ้นแล้วคว้าเสื้อที่เปื้อนคราบดำๆ และมีกลิ่นเหงื่อขึ้นมามองเขาเพิ่งนึกได้ตอนนี้เองว่ายังไม่ได้เอากระเป๋าเดินทางลงมาจากรถยนต์ รู้สึกเหนียวตัวไปหมด อยากอาบน้ำเหลือเกิน จึงรีบเปิดประตูออกไป รถของเขายังคงจอดอยู่ที่หน้าเรือนใหญ่ เลยได้ใช้โอกาสนั้นชะเง้อคอมองหาวาสิตากับลูกอีกซึ่งก็สมหวัง เพราะเจ้าตัวกำลังนั่งป้อนนมจากอกให้ลูกอยู่ตรงระเบียง สีหน้าอ่อนโยนอิ่มเอิบ สายตาทอดมองคนตัวเล็กด้วยความรักอย่างที่สุด เห็นอย่างนั้นเขาก็สลด นึ

ช่วงบ่ายหลังพาลูกน้อยนอนหลับอุตุ โดยมีพี่เลี้ยงอย่างส้มโอคอยเฝ้าพร้อมกับคุณยายบุหลันที่ดูให้ไม่คลาดสายตา วาสิตาก็ตัดสินใจเข้าไปที่สวนทุเรียนเพื่อสังเกตพฤติกรรมของคนงานใหม่หญิงสาวยืนกอดอกมองดูอิชย์ทำงานอย่างตั้งใจไปเงียบๆ เขาดูไม่เชี่ยวชาญนัก แต่ก็มีความมุ่งมั่นดี แผลที่เท้าคงเป็นอุปสรรคอยู่มาก เพราะเธอเห็นเขาเดินกะเผลก แล้วนิ่วหน้าเจ็บปวดอยู่เป็นระยะยังหรอก...ยังไม่พอ! เขายังเจ็บไม่ได้ครึ่งของเธอด้วยซ้ำวาสิตาเดินเข้าไปหา คนงานที่คอยตัดทุเรียนอยู่ด้านบน แล้วโยนลงมาให้คนข้างล่างรับอย่างคล่องแคล่ว ยิ้มๆ น้อยให้เธอ ส่วนอิชย์ที่มีหน้าที่คอยลำเลียงทุเรียนไปวางไว้ในจุดที่เตรียมขนไปคัดเกรด มัวแต่มองการเก็บเกี่ยวอย่างตั้งใจจึงไม่ทันเห็นเธอหญิงสาวยกยิ้มมุมปาก แอบหยิบทุเรียนขนาดที่ตัวเองถือได้สบายๆ มาถือไว้ พออิชย์หันมา เธอก็ชูมันขึ้นแล้วโยนใส่บริเวณเท้าของเขาอย่างรวดเร็ว“โอ๊ย!”ชายหนุ่มชักเท้าหนี แต่ไม่ทันทั้งหมด ทำให้เปลือกทุเรียนแหลมๆ ทิ่มแทงนิ้วเท้าจนร้องลั่น“อุ๊ย! ขอโทษที มันหลุดมือน่ะ”วาสิตาทำเป็นยกมือขึ้นแตะปาก เบิกตาขึ้นนิดๆ เหมือนตกใจ“ผมเจ็บนะวา แค่เท้าข้างที่เป็นแผลก็ทำผมแทบเดิ

เธอกลัวว่าอิชย์จะพรากลูกไปจากอก เพราะรู้ดีใจแก่มาตลอดว่าการที่เขามาที่นี่ ไม่ใช่เพราะตัวเธอ แต่เขามาเพราะรักและอยากได้ลูกกลับคืนสู่อ้อมกอดต่างหาก สำหรับเขา เธอก็เป็นแค่เมียชั่วคืนที่สร้างพันธะผูกใจเอาไว้ต่อกันเท่านั้น ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย“ผมไม่ได้ตั้งใจจะอุ้มลูกโดยพลการนะวา ผมขอโทษจริงๆ...”“ไป!” เธอชี้นิ้วไล่ “ไสหัวไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้ คนเฮงซวย!”“วา...” อิชย์มองคนที่เข้าใจผิดด้วยสายตาเว้าวอน“บอกให้ไปไง!”โทสะที่ตอนนี้กำลังพุ่งสูงจนเหตุผลถูกลบเลือนไปชั่วขณะ ทำให้วาสิตาออกแรงผลักอกกว้างจนเสียหลักเซไปข้างหลัง เท้าของอิชย์ข้างหนึ่งยังเหยียบอยู่บนพื้นเรือน แต่อีกข้างพ้นไปจากขอบเรือนจนไม่อาจทรงตัวได้อีกต่อไปเขายื่นมือไขว่คว้าอากาศในเพียงเสี้ยววินาที ก่อนที่ร่างจะหงายหลังตกจากบันได กลิ้งหลุนๆ ลงไปจนถึงพื้นหญ้าด้านล่างต่อหน้าต่อตาของวาสิตา หญิงสาวอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ แม้จะโกรธแค่ไหน แต่การทำร้ายร่างกายของคนอื่น ไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดอยากจะให้มันเกิดขึ้นเลย“คุณอิชย์!” เธออุทานลั่น เนื้อตัวแข็งทื่อไม่อาจขยับเขยื้อนตัวได้ เท้าทั้งสองราวกับถูกตอกตรึงเอาไว้กับที่จังหวะนั

ยิ่งเมื่อภาพเลือดแดงฉานวกเข้ามาในหัว หญิงสาวก็ยิ่งกลัวจนตัวสั่น มองมือของตัวเองแล้วน้ำตาไหล...เธอโทษว่าเขาเลว แต่ตัวเองกำลังเดินตามรอยเดียวกันตอนนั้นเองที่คำพูดของชยุตม์ดังขึ้นในความคิด...‘วารู้ใช่ไหมว่าพี่ไม่เคยเข้าข้างใครไปมากกว่าวา พี่เจ็บแค้นแทนวามาตลอดที่วาถูกอิชย์มันรังแก แต่พี่ก็ไม่ใช่พวกหูเบาหัวอ่อนนะ พี่มองออกว่าสิ่งที่มันอดทนทำอยู่ทุกวันนี้ไม่ใช่การเสแสร้ง มันเข้าใจว่าพี่กับวาเป็นผัวเมียกัน มันก็ไม่เคยยอมแพ้ มันบอกไอ้เชิดว่าต่อให้วามีใครสักร้อยคน มันก็จะอดทนสู้ต่อไป ถ้ามันยังสันดานเหมือนเดิมล่ะก็นะ ป่านนี้มันคงฉุดวาแล้วก็แย่งลูกคืนไปนานแล้ว มันทำได้ แต่มันก็ไม่ทำ วาจะเกลียดมัน พี่ไม่ว่า แต่มันเจ็บปางตายแบบนี้ วาจะใจดำได้ลงคอเหรอ!’สิ่งที่พี่ชายของเธอพูด ถูกต้องที่สุดแล้ว หากอิชย์ต้องการตัวลูกจริง เขามีอำนาจมากพอที่จะแย่งชิงยอดดวงใจไปจากเธอได้ตั้งแต่แรก ไม่มีความจำเป็นต้องอดทนรอหรือพิสูจน์ตัวเองด้วยความยากลำบากมาจนถึงทุกวันนี้แม้อิชย์จะไม่ใช่ผู้มีอิทธิพลเหมือนจามร แต่ตระกูลของเขาก็สามารถสั่งการทุกอย่างได้ในชั่วพริบตาเช่นกัน แต่เขากลับไม่ทำ เพราะอยากแสดงให้เห็นว่าเขารักลูกม