All Chapters of รักหมดใจยัยเด็กดื้อ: Chapter 61 - Chapter 70

แล้วหลังจากวันนั้นทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิม วันจันทร์เดียร์ก็ไปมหาลัยเพื่อสอบ เธอขับรถไปตามปกติแล้วสังเกตุว่ามีรถคันหนึ่งที่เหมือนจะขับตามเธอตลอด มันไม่ใช่รถของน้าเบิ้มแต่มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอจึงคิดว่าอาจจะระแวงมากไป น้าเบิ้มที่คอยขับรถตามดูแลเดียร์ก็สังเกตุเห็นเหมือนกัน ตอนแรกก็ไม่คิดอะไรแต่รถคันนั้นขับตามรถของเดียร์ไปทุกที่ตั้งแต่คอนโดถึงมหาลัยและจากมหาลัยจนถึงคอนโด แม้กระทั่งตอนที่เดียร์ไปทำงานที่ร้านของชัยก็เหมือนกัน น้าเบิ้มยังไม่ได้บอกใครจนกระทั่งผ่านมา3วันแล้ว รถคันนั้นก็ยังคงขับตามรถของเดียร์อยู่ จึงได้โทรหาพีททันทีเพราะมันไม่ปกติแล้ว พีททำงานอยู่ที่บริษัท เขากำลังเตรียมเอกสารที่จะออกไปพบลูกค้า ครืด..ครืดมือถือส่วนตัวของพีทดังขึ้น เขาเห็นเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นแต่ก็ลองกดรับ "สวัสดีคับ"พีทพูด "สวัสดีคับคุณพีท...ผมเบิ้มนะคับ" "คับน้าเบิ้ม..ผมก็นึกว่าเบอร์ใคร..มีอะไรหรือป่าวคับ" "2-3วันมานี้..ผมสังเกตุว่ามีคนขับรถตามรถของคุณหนูน่ะคับ..ขับตามไปทุกที่ๆคุณหนูไป" "อะไรนะคับ..แล้วเดียร์รู้หรือป่าวคับ" "ผมก็ไม่แน่ใจคับว่ารู้หรือป่าว..ที่ผมโทรมาบอกคุณพีทเพราะจะได้รู้ไว้น่ะคับ.

เดียร์เงยหน้ามองพวกมันทุกคนแล้วยิ้มที่มุมปาก เธอเห็นว่าน้าเบิ้มกับคนอื่นๆจะเข้ามาช่วยจึงสั่นหัวเบาๆไม่ให้เข้ามา น้าเบิ้มกับคนอื่นๆจึงถอยออกไปมองห่างๆแต่พร้อมจะเข้ามาช่วยทันทีถ้ามีอะไร "ไม่ดีกว่าค่ะ..ไม่ว่าง" "ว่างหรือไม่ก็ต้องไป" พวกมันพูดแล้วก็ทำท่าจะเข้ามาจับตัวเดียร์ แต่เดียร์หลบแล้วจับแขนมันบิด ก่อนจะเตะเข้าที่กลางลำตัว อีกคนวิ่งเข้ามาเดียร์จึงถีบจนหงายหลัง คนสุดท้ายจะเข้ามาต่อยแต่โดนเดียร์เตะจนล้มลงไป หลังจากนั้นพ่อค้าแม่ค้าแถวนั้นก็ถือไม้เข้ามาช่วยกันตีพวกมันสามคนจนต้องวิ่งหนีไปทางหลังตลาด น้าเบิ้มสั่งให้คนของเขาตามพวกมันไป เขาอยากรู้ว่าใครเป็นคนบงการอยู่เบื้องหลัง "ไอ้พวกเวร..อย่ามาอีกนะโว้ย!" ป้าแม่ค้าตะโกนตามหลังพวกมันไป "ยายหนูเป็นอะไรหรือป่าวลูก"ลุงพ่อค้าถาม "หนูไม่เป็นไรค่ะ..ขอบคุณคุณลุงกับคุณป้าทุกคนเลยนะคะที่ช่วย"เดียร์ยกมือไหว้ "ไม่เป็นไรหรอกหนู..ป้ากับลุงที่นี่จำหนูได้..หนูมาซื้อของที่ตลาดนี่บ่อยๆใช่มั้ย"ป้าแม่ค้าถาม "ใช่ค่ะ..นี่ลุงกับป้าจำหนูได้ด้วยหรือคะ"เดียร์ยิ้ม "ทำไมลุงกับป้าจะจำหนูไม่ได้ล่ะ..สาวๆรุ่นหนู..ที่มาเดินซื้อของที่นี่..ไม่มีใครเหมือนหนูเลยสั

"เดียร์ไปเอาน้ำมาให้นะคะ" เดียร์พูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เย็น เธอถอนหายใจออกมายาวมากเพื่อปรับความรู้สึกของตัวเองให้เข้าที่แล้วจึงเดินถือขวดน้ำออกไป ชัยหันไปยิ้มให้พีท ชาช่าและแอนดิวเพราะทุกคนเห็นเหมือนกันว่าเดียร์เขินจนหน้าเปลี่ยนสี พีทถึงกับยิ้มออกมาอย่างมีความสุข "พี่ๆน้ำค่ะ"เดียร์บอกพร้อมกับส่งขวดน้ำและแก้วให้ "น้ำอะไร..ทำไมถึงมีสีเขียวจางๆล่ะเดียร์"แอนดิวถาม "น้ำใบเตยลอยดอกมะลิค่ะ"เดียร์ยิ้ม "อืม..หอมดีจังเลย"พีทชม "ใช่..พี่ขอเอาไปดื่มที่บ้านบ้างสิ"ชาช่าบอก "พี่ก็ขอด้วยนะ"พีทยิ้ม "ได้ค่ะ..แล้วพี่ๆมากันหมดอย่างนี้..แล้วใครเปิดร้านล่ะคะ"เดียร์ถาม "วันนี้พี่ไม่เปิดร้านหรอกเดียร์..เดียร์ถูกทำร้ายทั้งคน..พี่จะเปิดร้านได้ยังไง"ชาช่าบอก "หา!..ยายช่า..ใครบอกว่าพี่ปิดร้าน"ชัยโวย "ช่าบอกอยู่นี่ไงคะ..หรือพี่ชัยจะขัดคะ"ชาช่ามองหน้าชัยทันที "อ้อ!..จ้าๆพี่จะกล้าขัดใจน้องสาวที่น่ารักได้ยังไง.."ชัยยิ้มนิดๆ "จริงๆแล้ว..เดียร์ก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย..ไปทำงานได้นะคะ"เดียร์บอก "ไม่คือไม่..ใครกล้าขัด"ชาช่าบอกเสียงจริงจัง "ค่ะๆ..ไม่ขัดค่ะ..พี่สาวคนสวย..อย่างอนนะ"เดียร์กอดเอวของชาช่า

"ค่ะ..งั้น..ทานกันเลยค่ะอาชาย อาพิ อาวัล พี่ๆด้วย"เดียร์ยิ้ม เธอรู้อยู่แล้วว่าษาไม่มีทางมาเจอเธอแน่ๆ "แล้วเมื่อวานหนูช่าพาไปซื้อเสื้อผ้าได้มากมั้ยล่ะ..ลูก"นาวินถาม "โอย..ลุงวินคะ..กว่าหนูจะพูดจนเดียร์ยอมซื้อชุดที่หนูเลือกให้ได้ก็เกือบบ่ายน่ะค่ะ"ชาช่าบ่น "ทำไมล่ะ..หนูช่า"วัลยาถาม "ก็เดียร์เลือกมาเองแต่ละชุด..เหมือนจะใส่ไปวัดเลยค่ะป้าวัล..ช่าเลยต้องเลือกให้เอง..แต่เดียร์ก็เกี่ยงว่า โป๊บ้าง..สั้นบ้าง..คอกว้าง..คอลึก..รัดรูป..กว่าจะยอมซื้อมาเล่นเอาช่าเกือบตายเลยค่ะ"ชาช่าว่ายิ้มๆ "ก็มันจริงนี่คะ..ทำไมมันต้องแต่งขนาดนั้นด้วยก็ไม่รู้..แถมพี่ช่ายังให้ซื้อเครื่องสำอางค์มาอีกด้วยค่ะ"เดียร์ทำหน้างอ ทุกคนพากันยิ้ม "เดียร์เหมือนเกิดในสมัยก่อนน่ะ..สมัยนี้เขาก็ต้องแต่งกันแบบนี้แหละ..แล้วเดียร์ยังต้องออกไปพบลูกค้ากับพี่พีทด้วยจะมาแต่งตัวเชยๆได้ยังไง...เครื่องสำอางค์ก็เหมือนกัน..เดียร์สวยอยู่แล้วก็จริง..แต่ก็ต้องเสริมลงไปบ้างนิดหน่อย..เข้าใจมั้ย..เด็กดื้อ"ชาช่าบอก "ค่ะ..เข้าใจค่ะพี่สาว..บ่นตั้งแต่เมื่อวานจนหูชาแล้ว"เดียร์ยิ้ม "งั้นลุงก็คิดถูกที่ให้หนูช่าไปช่วยยายเดียร์ซื้อเสื้อผ้า..ไม่อย่างนั้

"พี่พีทคะ..ทำไมถึง" "ก็พี่ขอเดียร์แล้วว่าเอาไว้ 1 รูปไง..พี่ก็ทำตามแล้วนะ" เดียร์พูดไม่ออก เธอไม่คิดว่าพีทจะเอารูปนี้ไว้เพราะมันเป็นรูปที่ใหญ่ที่สุดแล้วติดไว้ด้านหลังโต๊ะทำงานของเขาพอดี เรียกได้ว่าใครเข้ามาก็ต้องเห็น เป็นรูปตอนที่ไปงานเลี้ยงของษา จริงๆมันก็สวยดีแต่มันใหญ่เกินไปน่ะสิ สุดาถึงกับยิ้มออกมากับความเจ้าเล่ห์ของพีทเลยทีเดียว แล้วคนงานก็เดินเข้ามาในห้อง "เอารูปทั้งหมดนี่ใปใส่รถของบริษัทแล้วเอาไปส่งที่บ้านของผมด้วย..ระวังอย่าทำเสียหายนะ..นี่เป็นรูปคนรักของผม"พีทสั่ง "คับบอส"คนงานรับคำแล้วขนรูปออกไป "พี่พีท.!"เดียร์ได้ยินที่พีทสั่งคนงานก็หน้าออกสีระเรื่อขึ้น "ดิชั้นขอตัวไปทำงานต่อนะคะ"สุดาบอกยิ้มๆ "คับ..อ้อ!แล้วอีกเดี๋ยว..เอาของว่างมาด้วยนะ..เดียร์ไม่ดื่มกาแฟขอเป็นน้ำผักหรือน้ำผลไม้ก็ได้นะ"พีทสั่ง "ค่ะ..บอส"สุดารับคำแล้วเดินออกไป "พี่พีท..ไปบอกคนงานอย่างนั้นได้ยังไงคะ" "ทำไมล่ะ..นั่นเรื่องจริงนะ..ถ้าเมื่อไหร่คนรักของพี่ตกลงเป็นแฟน..ก็จะเปลี่ยนจากคนรักเป็นแฟนทันที" "บ้า..เดียร์ไม่คุยด้วยแล้ว.." เดียร์เขินจึงก้มหน้ามองแลปท๊อปในมือเพื่อศึกษางานที่ต้องทำต่อ พีทยิ้ม เข